Morgunblaðið - 06.09.1967, Blaðsíða 24

24
MORGUNBLAÐIÐ, MIÐVIKUDAGUR 6. SEPT. 1967
Alan Williams:
PLATSKEGGUR
múra og síðan í hlykkjum inn
á milli trjánna. Tveir Arabar
sátu uppi á múrnum og störðu
á þau.
— Hvað er langt til landa-
mæranna? spurði Neil.
— Tvö hundruð og áttatíu
kílómetrar.
Hann leit á bensínmælinn.
Hann var ekki með nema fjórða
part af því, sem hann tók. Hann
sagði órólegur: — Veo-ður erfitt
að fá benzín utan borgarinnar?
Án þess að líta við, svaraði
hún: — Við þurfum ekkert.
benzín.
Hann starði á hana: — En ef
við eigum tvö hundruð og átta-
tíu kílómetra eftir.
Hún sagði ekkert. Nú óku
þau undir trjánum. Hér var jarð
vegurinn dökkrauður á litinn og
Neil sá nokkrar magrar geitur
milli trjánna.
Hann sagði: — Við erum
ekki að fara til landamæranna
.....og vorum aldrei!
Hún sneri stýrinu og hemlaði,
en laufþungar greinarnar struk-
ust við þakið á bílnum. Bíllinn
stanzaði. Rólega drap hún á vél
inni, og hallaði sér aftur á bak
og sléttaði úr græna pilsinu á
hjánum á sér.
Neil beið, starði á Anne-Marie
og fann allt í einu til ofsalegr-
ar hræðslu. — Til hvers erum
við að stanza?
Hún sneri sér að honum. —
Herra Ingleby, þú ert svikari!
Hann heyrði suðu innan í
höfðinu á sér. Lauf sópuðust yf-
ir framrúðuna, og hann þóttist
sjá eitthvað á hreyfingu milli
trjánna framundan. Hárin á háls
inum á honum voru eins og feld-
ur á blautum rakka. — Hvað
áttu við? sagði hann.
— Þú veizt vel, hvað ég á við.
Hún sneri sér og tók upp tösk-
una. Hann hrifsaði í hana. Hún
hörfaði undan og hann fann negl
urnar á henni stingast í kinnarn
ar á sér. Hann seildist eftir
henni og eitthvað lamdist í aug-
að í honum. — Fantur og svik-
ari! æpti hún.
Hann greip hendinni um höfuð
ið, hallaði sér aftur á bak og
fann til svima. En þá varð hann
þess var, að hém var orðin mjög
kyrr. Hann leit á hana og sá, að
hún var að stara út um glugg-
ann. Andlitið á henni var ná-
fölt.
Þarna voru menn að koma í
áttina til þeirra, úr öllum áttum
í senn, og umkringja þau. Hún
greip í handfangið á hurðinni og
aflæsti henni. Ósjálfrátt greip
hann í handfangið sín megin.
— Læstu! öskraði hún. —
Læstu! Hún kveikti á vélinni,
steig fast á benzínið, og bíllinn
slagaði áfram og rakst á einn
manninn sem hörfaði undan æp
andi, og steytti hnefana.
Hjólin runnu áfram og út á
veginn, hoppuðu yfir óslétta jörð
ina, undir trjánum og sneru síð-
an til hliðar.
Gaddavírsflækja lá á braut-
inni, rétt fyrir framan þau. Hún
gat eki stanzað nógu fljótt og
urgaðist upp á vélarhúsið og
alla leið upp að framrúðunni.
Vélin stöðvaðist. Hún setti
strauminn á aftur. Bíllinn var
Mikið úrval
al GOOD YEAR gólfflísum og NEODON og DLW
gólfteppum. — Gott verð.
LITAVER S.F., Símar 30280, 32262.
Athygli vefnaðarvöruverzlana er hér með
vakin á því, að samkvæmt gildandi reglu-
gerð má eigi hafa útsölu eða skyndisölur
eftir 5. september ár hvert.
Félag vefnaðarvörukaupmanna.
KAU PMAN NASAMTÖK
ÍSLANDS
FERSKT ÁVAXTABRAGÐ
ROYAL ávaxtahlaup
hmSvhUap «r f|6ff«ng» m*8 þsyttum rjíma log® tm ffll af ROYAl
Araxtoblaopl. I6ti8 rtffno, SpanlS htaupffl «n*8 <k«D og UflB I
■UB fflg I M gffli, «8 þ«y1fum ijðmo 4 «fltt fago.
Innitiotd pokkon* tey»-
bt vpp t 1 bolto ’of
*Jó8óndt vatnt. Basti8 I
I þolta af lcðlctu vatnt
Hellffl ifrax f mót.
enn í gíri og rykktist nú f.ram og
inn í víraflækjuna, svo að sprakk
á báðum framhjólum.
Neil greip í handlegginn á
henni. — Stanzaðu, í guðs bæn-
um! Hann leit við og sá menn-
ina koma hlaupandi fyrir horn-
ið. Þeir voru hlæjandi og veif-
uðu prikum og ljáum, sem blik-
aði á í sólskininu. Neil hafði
gripið vegabréfið sitt og Al-
þjóða-blaðamannsskírteinið.
Hann ýtti niður handfanginu á
hurðinni og fór að opna dyrnar.
Hún kastaði sér á hann og öskr-
aði: — Nei! Nei!
En það var um seinan. Einn
maðurinn var búinn að ná hurð
inni upp og hann fann sig drea-
inn út, æpandi: — Enskur! Ég er
enskur!
Einn maðurinn var i opinni
kakískyrtu, hnappalausri og
vinnubuxum, sem voru gyrtar
með snæri. Hann var berfættuT'
og fæturnir huldir rykskán, og
vestið, sem var utan yfir skyrt-
unni var atað olíu. Hann glotti
og stakk skammbyssu i magann
á Neil. Neil leit framan í mann-
49
inn, sem var svo snoðklipptur
að sé í höfuðleðrið. Hann æp*i
aftur: — Ég er enskur! og veif-
aði vegabréfinu sínu.
Maðurinn hélt áfram að
glotta. Neil sá í bættar tennurn
ar og svörtu, blikandi augun og
heyrði um leið öskrin i Anne-
Marie. Þeir voru að draga hana
út úr bílnum með höfuðið á und
an, niður í rykið, rifu af henni
töskuna og hlógu. Græna pilsið
hafði dregizt upp á lærin á
henni og hann sá andlit hennar,
dökkbrúnt af ryki, og hún sendi
honum eitt örvæntingarfullt,
hálf brjálað augnatillit, og hann
reyndi að beygja sig niður og
hlaupa til hennar.
Einhver barði hann aftan frá
og handleggurinn á honum varð
máttlaus. Grannur maður með
ullarhúfu á höfði hafði gripið
um fætur hennar og var að
draga hana inn á milli trjánna.
Annar skórinn var farinn af
henni og lá á hliðinni á vegin-
um.
Neil hafði sleppt vegabréfinu
sínu og varð þess óljóst var, að
handleggurinn á honum var vot
ur, svo að lak úr erminni niður
í rykið. Hann hélt áfram að
æpa á ensku: — Ég er enskur!
Ég er blaðamaður! Enskur blaða
maður!
Þeir hlógu og skildu ekkl
neitt. Einn þeirra var að hvolfa
úr tösku Anne-Marie niður á
veginn. Budda og spegill duttu
úr henni, svo og greiða og vasa-
klútur. Maðurinn lyfti töskunní
enn og hristi hana, og skamm-
byssa, sem var í einum vasanum
í töskunni, datt niður í rykið.
Hlaupið var sívafið klút.
Þeir tóku allir að æpa eitt-
hvað á arabísku. Hann sá fæt-
urna á Anne-Marie brjótast um
í rykinu. Hún engdist þarna og
á andlitinu voru skuggablettir
frá trjálaufinú og hann sá, að
hún leit á hann aftur, æpandi.
Hann heyrði hvern skothvell-
inn á fætur öðrum og sá kúlurn-
ar bylja á græna kjólnum henn-
ar. Og svo féll andlitið til jarð-
ar bak við stórt tré.
Hann reyndi að hlaupa til
hennar, en þá umkringdu þeLr
hann á allar hliðar, með prik
og hnífa á lofti, og einn hljóp
fram með byssu, þangað sem fæt
urnir á Anne-Marie lágu hreyf-
ingarlausir undir laufguðum
greinunum.
Himinninn varð dimmur.
8. kafli.
Maðurinn kom inn um hveifu
dyrnar utan úr rigningunm úr
Fleet Street og gekk inn í bar-
inn í E1 Vino. Þeir sátu þarna
lengst inni í drykk j ustof unni
kringum borð við glervegginn,
þar sem gestir máttu hafa með
sér kvenfólk og fá veitingar.
Þetta var hávaxinn maður
með sléttgreitt hár og áhyggju-
svip á andlitinu. — Afsakíð. að
ég kem svona seint, en þsð voru
tálmanir yfir hjá A.dwych.
— Hvað viltu fá? sagði sæi-
legur maður með þverslauíu.
— Hock og seltzer, þakka þér
fyrir. Hann hengdi upp yíirhöfn
ina og hristi vætuna úr hárinu
Andspænis honum sat lítili mað-
ur og var að sjúga á sér þumai-
fingurinn. — Engar fréttir eða
hvað?
— Nei, ekkert.
Sællegi maðurinn kom með
glasið. — Fréttamermirnir hafa
verið við í allan morgun, sagði
hann og settist niður. — Ég
sagði þeim að bíða eftir boðum
frá þér eða ritstjóranum.
Hávaxni maðurinn kinkaði
kolli. — Gott og vel. Ég nitti
hann Davíð klukkan þrjú Við
segjum ykkur eitthvað efór að
við höfum heyrt f>'á utanríkis-
ráðuneytinu. Hann dró djúpt að
sér andann. — Ég botna bara
ekkert í þessu. Við vitum frá
honum Tom Mallory, að hann
var kominn út á flugvölhnn, til
þess að fara með fyrstu vél —
og að hún fór síðdegis daginn eft
ir. Hvers vegna í ósköpunum
kom hann ekki með hennh’
Litli maðurinn sagði: — Við
verðum að muna, að þarna var
svo mikið uppnám. Frakkar við-
urkenna, að það hafi verið mjög
tvísýnt, alveg fram á síðustu
stund, og svo áhafnirnar allar
í verkfalli. Það er alveg hugsan-
legt, að hann hafi bara haldið,
að engin vél mundi fara þennan
dag.
— En hvað var hann að /iija,
að fara að aka út í sveit með
þessari stelpu? sagði sá hái. —
Þekkti hann hana nokkuð’
— Augsýnilega hefur hann
ekki gert það, sagði sá litli, —
kannski hefur hún boðið honum
að koma honum út úr landinu?
Sá sællegi hallaði sér fram
og sagði: — Það, sem ég skil
ekki, er hvað hann var að vilja
þarna í landinu. Ég hélt, að
hann hefði farið til Grikklands,
tii þess að semja einhverja bók.
— Það gerði hann líka, sagði
sá hái, en svo hitt.i hann ein-
hvern Frakka í Aþenu, og fór
svo með honum í einhverjum
báti. Hann var einhver fyrsti
blaðamaðurinn, sem komst þarna
á vettvang — svo að við getum
ekki láð honum það,
— Hvern sendið þið nú? sagði
sá litli.
— Saunders frá Parísarskrif-
stofunni. Hann er talsvert seig-
ur fréttamaður — og ætti að
geta komizt til botns í málinu.
Gallinn á þessum veraldarvönu
og háskólagengnu roönnum er
sá, að þeim hættir ti! að fara of
óvarlega. Hann sat og starði á
vínánurnar bak við barinn. —
Þetta er meinbölvað, sagði hann,
— og það eina sem ég fékk frá
honum, var þetta sjónarvotts-
bréf um sprenginguna í Casino.
En ég vildi fá hjá honum eitt-
hvað fræðilegt um pólitískan að-
draganda byltingarinnar.
— Hann virðist nú hafa rann-
sakað það svið, sagði sá litli, —
og þó heldur um of,
— Að því er ég fæ bezt séð,
sagði sá hái, — varði hann mest-
um tíma sínum til að vera að
flækjast um, hér og hvar, með
sijúpdóttur eins hermdarverka-
foringjans, og blanda sér inn í
hverskyns óhæfuverk í landinu.
Það kann að vera allt í lagi, ef
menn eru að semja bók, en fyr-
ir fréttamann er það ekki eins
heppilegt, og ég legg mesta
áherzluna á fréttirnar.
Þeir litu allir upp, er svart,-
hærður maður í regnkápu kom
inn, og sagði með alvöru brosi:
— Nú, þarna ertu, Foster.
Hái maðurinn kinkaði kolli að
auðum stól. — Jæja, hefurðu
frétt nokkuð þín megin?
— Já. Hann fór úr regnkáp-
unni og settist, án þess að flýta
sér neitt að neinu: — AP er bú-
ið að senda af stað nokkrar
myndir af líkunum. Að minnsta
kosti því, sem fannst af þeim.
Þær eru ekki sérlega fallegar.
Hái maðurinn, Foster, bar
hönd fyrir auga. — Ó guð minn
góður! sagði hann í hálfum
hljóðum.
— Frakkarnir halda, að þeir
hafi verið skotnir fyrst, bætti
sá svarthærði við. — Þeir fundu
talsvert af fatnaði og hluta af
ensku vegabréfi. Ég held það
geti enginn vafi leikið á því um
hvern sé að ræða. Það voru
franskir hermenn handan við
þorpið. Þeir sáu bíl fara fram
hjá og reyndu að vara hann við,
að því er virðist. Har.n leit kring
um borðið. Hitt er það, að fransk
ur verkfræðingur frá Sahara
var skotinn til bana, nóttina áð-
ur, en hann var í herbergi beint
uppi yfir herbergi Inglebys. Ég
veit vitanlega ekki, hvort nokk-
urt samband er þar í milli.
Foster stóð upp og fór að fara
í yfirhöfnina. — Ég verð að ná
í ritstjórann strax. Hann þagn-
aði, en bætti síðan við: — Ingle-
by var góður þingfréttaritari —
og hefði átt að láta sér það
nægja! Hann hristi höfuðið
þreytulega. — Ég skil ekki,
hvað þessi blövaður bjáni var
að vilja þangað.
— Kannski hefur hann ætlað
að hjálpa, sagði litli maðurinn.
(Sögulok).
3ja herb. íbúð
Til sölu er rúmgóð 3ja herbergja íbúð á 2. hgeð
í húsi við Mávahlíð. íbúðin er í ágsetu standi.
Stórar suðursvalir. Bílskúrsréttur.
ÁBNI STEFÁNSSON, HRL.
Málflutningur. Fasteignasala.
Suðurgötu 4. Sími: 14314.