Morgunblaðið - 12.09.1967, Blaðsíða 22

22
MORGUNBLAÐIÐ, ÞRIÐJUDAGUR 12. SEPT. 1967
Sigurjón Sigurðsson
bygg.meistari - Kveðja
Fæddur 20. jan. 1905
Dáinn 3. sept. 1967
>AÐ varð mér reiðarslag, þegar
ég frétti um andlát tengdaföður
míns. Hann, sem hafði verið mér
sem annar faðir og velgjörðar-
maður.
Allir, sem þekktu Sigurjón
heitinn dáðu hann sem dreng-
skaparmann, enda vart furða.
Hann var maður.
Sigurjón Sigurðsson fæddist að
Bekánsstöðum í Skilmanna-
hreppi, sonur hjónanna Helgu
Sigríðar Árnadóttur og manns
hennar Sigurðar Sveinssonar. 9
voru þau systkinin, 4 systur og
5 bræður, en 2 þeirra dóu ung
að árum.
Sigurjón ólzt upp við krapp-
an kost í föðurhúsum, enda ekki
úr miklu að spila hjá fátækum
t
Paðir okkar
Jónas Tómasson,
ísafirði,
lézt í St. Jósefssprtala, Landa-
koti laugardaginn 9. sept.
Tómas Á. Jónasson,
Invar Jónasson,
Gunnlaugur Fr. Jónasson.
t
Elskulegur &onur okka>r og
bróðir
Guðjón Geirsson,
lézit af slysförum lauga.rdag-
inn 9. september.
Málfríður Guðmundsdóttir,
Geir Herbertsson
og systkin.
t
Eiginmaður minn, faðir
okkar, tengdafaðir, afi og
langafi
Sigurður Ásgeirsson,
húsasmiður frá ísafirði,
sem andaðist í Borgarsjúkra-
húsinu 2. eeptember, verður
jarðsettur frá Fossvogskirkju,
miðvikudaginn þann 13. sept-
ember, kl. 10.30 f.Jh.
Blóm vinsamlegast afþökk-
uð, en þeim sem vildu minn-
ast hins lártna er bent á lákn-
ars'tafnanir. Athöfninni verð-
ur útvarpað.
Jóna ísaksdóttir,
börn, tengdabörn,
barnaböm og
bamabarnaböm.
t
Útför eiginmanns míns,
föðiur okfcar, tengdaföður
og afa
Sigurjóns Sigurðssonar,
byggingameistara,
Dunhaga 18,
fer fram frá Fossvogskirkju í
dag, þriðjudaginn 12. sept. kl.
13.30.
Sigrún Sturlaugsdóttir,
Steinlaug Sigurjónsdóttir,
Georg Jósefsson,
Soffía Sigurjónsdóttir,
Ólafur Stefánsson,
Hreinn Sigurjónsson,
Harry R. Sigurjónsson,
Helgi Þ. Signrjónsson
og barnabörn.
foreldrum. Ungur fór hann að
heiman í fyrstu, aðeins 11 ára
gamall, til að vinna fyrir sér og
kom þá dugnaður hans og sam-
vizkusemi vel í ljós. Sennilegt er,
að þá hafi brotizt fram í brjósti
hans sjálfstæðið, verða engum
háður né neinum til byrði. Marka
má þetta t.d. af því, að fyrstur
varð hann til þess, á Akranesi,
að eignast fólksbíl. Nýmæli þótti
þetta þar þá og gæti ég trúað,
að fóik hafi undrazt dirfsku og
þor þessa unga manns. — Dugn-
aði hans var viðbrugðið, þá sem
síðar.
Hugur Sigurjóns hneigðist
fljótt til smíða, enda hafði hann
sköpunargáfu í ríkum mæli og
lagni. Hann lærði trésmíði hjá
Birni Lárussyni, Ósi, Skilmanna-
hreppi og la-uk sveinsprófi árið
1930. — Mörg eru þau verkefni,
sem hann hafði á sinni löngu og
ströngu starfsævi lagt gjörva
hönd á t.d. smíði á bryggju á
Ingóilfsfirði, brúarsmíði og íbúða
byggingar. Síðasta stór-verkefn-
ið er hann stóð að, var bygging
mikils húss að Laufásvegi 12 í
Reykjavík og lá hann þar ekki á
liði sínu. Bezt líkaði Sigurjóni
fínsmíði, en þar kom gleggst í
ljós hversu hagur hann var.
Bátasmíði lagði hann og stund
á og smíðaði sér eigin báta eftir
teikningum, og fagran og góðan
bát átti hann, er hann lézt. Um
t
Eiginmaður minn, faðir,
temgdafaðir, fósturfaðir og
afi,
Páll Sigurðsson,
frá Keldudal,
Hólmagrund 11 ,Sauðárkróki,
verður jarðsettur frá Sauðér-
krókskirkju föstudaginn 15.
sepit. kl. 2.
Guðrún Magnúsdóttir,
og aðrir aðstandendur.
t
Þökkuim innilegia auðsýnda
samúð og vinsemd við andlát
og jarðarför eiginmanns míns,
föður okkar og tengdaföður
Þorsteins Daníelssonar,
skípasmíðameistara.
Ránargötu 17,
Lára Guðmundsdóttir,
Daníel Þorsteinsson,
Hjördís Þorsteinsdóttir,
Ásta Þ. Maack,
Esther Valdimarsdóttir,
Steingrimur Gunnarsson,
Viggó Maack.
t
Maðurinn minn og sonur
okkar
Tómas Guðberg Hjaltason,
lögregluþjónn,
verður jarðsunginn miðviku-
daginn 13. þ. m. fcL 3 frá Foss-
vogskirfcju. Blóm afþökkuð,
en þeirn sem viidu minnasit
hans er bent á Silysavarnatr-
deildina Ingióif.
Guðný María Finnsdóttir,
Valný Tómasdóttir,
Hjalti Gunnlaugsson.
borð í þeim bát minnist ég
margra góðra stunda með hon-
um. Tvisvar átti ég því láni að
fagna að sigla með bonum vestur
á Mýrar og var þá gjarna höfð
byssa með í förinni og færi dýft
í sjó. Vestur á Mýrum býr bróð-
ir hans Árni, bóndi að Knarrar-
nesi, hið mesta Ijúfmenni. —
Þess má geta, að í Knarrarnesi
bjó fyrrum Bjarni heitinn Ás-
geirsson, fyrrv. sendiherra og nú
er þar rausnarbú og gott þangað
heim að sækja.
Sigurjón vann mikið í frístund
um sínum við að reyna eitthvað
nýtt, draga eitthvað nýtt fram
í dagsljósið. Vissi ég, að hann
hafði þegar fengið samþykkt
einkaleyfi á einangrunaretfni, en
sem komst ekki í gagnið, bæði
sökum kostnaðar og annarra
örðugleika.
Árið 1935 hóf hann búskap
með eftirlifandi konu sinni, Sig-
rúnu Sturlaugsdóttur, ættaðri
vestan úr Stykkishólmi og varð
það hans mikla lán. Sigrún er
góðum kostum gædd og reyndist
honum afar tryggur lífgförunaut-
ur. Hún á eftir miklum manni að
sjá, en endurminningairnar um
góðan dreng veita stuðning í
djúpri sorg, ekki aðeins henni
heldur öllum hans nánustu.
Þau hjónin eignuðust 5 mann-
vænleg börn, sem öll eru á lifi.
Steinlaugu gifta Georg Jósefs-
syni, múrarameistaira, Sotffía
gifta Ólafi Stefánssyni, lögfræð-
ing, Hrein, stýrimann, Harry,
bankamann og Helgu, aðeins 11
ára að aldri. — Barnahörnin eru
5 og það elzta 13 áTa.
Sigurjón lét lítt á sér bera,
enda maður hægverskur. Snill-
ingur í sinni iðn eins og margir
munu geta vottað. Sanngjarn var
hann með afbrigðum og það svo,
að sumum þótti nóg um. Fágæt-
ur kostur nú á tímum.
Ekkert var honum óviðkom-
andi, hvorki huglægt né hiut-
lægt og ekki mátti hann aumt
sjá. Ávallt reiðubúinn til hjálp-
ar, það þekkti ég af eigin raun.
Hittum við svona mann í dag?
Þeir eru sjaldgæfir. Til muna otf
sjaldgæfir.
Þessar fátæklegu linur ritar
tengdasonur hans að honum látn
um. Margt var það og mikið, er
hann hefur fyrir okkiur hjónin
gert og ávallt af vilja. Það þökk-
um við af alhug.
Sigurjón; ég kveð þig. Sjáumst
síðar kæri tengdafaðir.
Þinn tengdasonur.
Ólafur Stefánsson.
FYRIR nærfellt þrjátíu árum
stóð ég við húsdyr uppi á Bergs-
staðastræti, þar sem ég hafði
mælt mér mót við ungan tré-
smíðameistara, mér þá ókunnan.
Hann hét Sigurjón Sigurðsson
og ég hafði heyrt það frá kröfu-
hörðum mönnum, að maðurinn
væa-i einstakur um dugnað og
hagsýni.
Hann kom þar otfan götuna á
nákvæmlega þeirri mínútu, sem
til var tekin, meðalmaður á vöxt,
grannleitur og fölleitur, dökkur
í augum, kvikur á fæti, athygli
og áhugi í svipnum.
Við áttum oft etftir að hittast
þessa ártaugi, sem liðnir eru síð-
an, oft eftir að mæla okkur mót
við margvísJeg störf og fram-
kvæmdir, en Sigurjón breyttist
aldrei í huga mér frá þessum
fyirstu kynnum. Hann var mað-
urinn, sem alltaf mátti treysta.
Maðurinn, sem mætti alltaf á
þeirri stund, sem um var talað.
Maðurinn sem skilaði verkefni
sínu af trúmennsku og velvild til
allra, sem hann skipti við.
Sigurjón var hlédirægur mað-
ur og hafði sig lítt í frammL
Undir bjó þó sterkt tilfinninga-
líf og mikið skap. Hann var mjög
hugkvæmur og hagur í bezta
lagi bæði á tré og málma. Allt
bjó hann sér vel í hendur og
vairð mikið úr starfi, en með hug-
kvæmni sinni reyndist honum
oftast. létt að ráða fram úr tor-
leystum verkefnum. „Ætli við
verðum ekki að biðja hann Sig-
urjón að leysa málið“ var oft
viðkvæði vina hans og kunn-
ingja, ef einhvern verklegan
vanda bar að höndum — og Sig-
urjón leysti málið.
Eitt var þó það starf, sem
Sigurjóni var alls ekki geðtfellt,
og það var að skrifa reikning-
inn. Hann varð að vera alveg
öruggur um, að sá sem við hann
skipti hefði af því ábata, en ekki
óhag, og raunar hefði hann helzt
kosið að gefa vinnu síria alla, ef
lífið hefði leyft þann munað.
Þetta var inngróið lífsviðhorf
hjá Sigurjóni Sigurðssyni. Alda-
gömul hjálpsemiskennd sveita-
mannsins við granna sinn, gest
eða gangandi, sem á liðinni tíð
brúaði stundum bilið milli lífs
og dauða og fleytti kynslóðun-.
um áfram öld atf öld. Á dögum
etfnishyggju og veraldarbrasks
finnst okkur þetta lífsviðhorf
stundum næsta sjaldlfundið. Rétt
er þó að vara sig á svartsýninni,
því enn er margur góður dreng-
urinn.
Sigurjón Sigurðsson var ekki
vandlætaTÍnn né maðuxinn, sem
las mönnum lífsreglurnar, en
það var engu síður mannbætandi
að kynnast honum.
Sigurjón hafði glöggt auga
um margt annað en það, sem
laut að starfi hans. Hann hafði
ánægju af því að ferðast og á síð-
ari árum fór hann nokkrar
skyndiferð'ir út um heim til þess
að bæta upp það, sem hann taldi
þröngt sjónarsvið æskuára. Gam-
an var stundum að heyra stuttar
kýmniblandnar athugasemdir
hans við eitt og annað, sem hann
hafði þá heyrt og séð, og ætíð var
það græskulaust og jafnan
blandað samúð til alls og allra.
Sigurjón átti sér léttibát,
spengilegan og vel búinn og
hafði smíðað sj'áifur. Það var
völundarsmíð. Hann fór oft á
bátnum um sund og flóa eða
vestur á heimamið við Borgar-
fjörð. Þær siglingar voru hon-
um unaðsstundir.
Sigurjón Sigurðsson hefur nú
lagt í þá siglingu hina meiri, sem
við eigum öll í vændum. Ekki
efa ég, að honum vegnar vel í
þeinri för.
Þórir Baldvinsson.
Sigurður Jónsson
Kveðjuorð
Fæddur 8. jan. 1950
Dáinn 4. sept. 1967
Fáein kveðjuorð.
„Skjótt hefur sól brugðið surnri".
J. H.
MANNVÆNLEGUR var hann
og fallgur gagnfræðingahópux-
inn, sem brautskráðist frá Gagn-
fræðaskólanum á Akranesi 4.
júní í vor. Og fagrar og bjartar
voru vonirnar, sem tengdar voru
framtíð þessa afnilega æsku-
fólks. Þar bar hvergi skugga á,
enda hefir samvaldari og betri
hópur vart kvatt skóla sinn. Ný-
lokið var mjög skemmtilegri og
fróðlegri frlandrför, og í þeixri
ferð hafði unga fólkið sýnt, hver
manndáð bjó í því. Það var bjart
ytfir þessum vordegi, hann var
dagur fyrirheita og órættra
drauma. Hvern hefði þá grunað,
að þrem mánuðum síðar yrði
óbætanlegt skarð í hópinn
höggvið? Þó fór svo. „Enn þá
drekkja ókunn höf — æskuvon
og sumarheiði".
Sigurður Jónsson átti ósmáan
þátt í því að skapa þann mann-
dóms- og menningarblæ, sem
jafnan auðkenndi bekk hans.
Meðfædd prúðmennska, glað-
lyndi og ágætar gáfur gerðu
hann eftirsóttan félaga og góðan
skólaþegn. Hæglætið var styrk-
ur hans. Hann þurfti ekki á
hávaða að halda til að vekja á
sér athyglL Hýr og greindarleg-
ur svipur hans var aðalsmerki,
sem eftir var tekið. Sigurður var
óvenju samvizkusamur og skyldu
rækinn. Aldrei vissum við hann
bregðast neinu, sem honum var
trúað fyrir. Hann var einn þeirra
nemenda, sem hver kennari
mætti læra nokkuð af að kynn-
ast. Og einmitt hann er nú á
braut kvaddur, vammlaus dreng-
ur, mikið mannsefni.
„Er, þegar öflgir,
ungir falla,
sem sígi í ægi
sól á dagmálum“.
Það er erfitt að sætta sig við,
að Sigurður Jónsson sé allur.
Skólasystkini hans og kennarar
trega hann, syrgja þær vonir og
þá drauma, sem bundnir voru
hæfileikum hans og mannkost-
um. En hversu miklu þyngri mun
þó ekki harmur ástvina hans,
þeirra er þekktu hann bezt og
unnu honum mest? Andspænis
slíku eru orð öll vanmáttug. Má
það þó ef til vill verða þeim
nokkur harmabót, að þeir mega
vita, að þar sem Sigurður vax,
fór vammlaus halux og vítalaus,
mikið mannsefni, drengiur góð-
ur.
Hj,artans þakkir færi ég
ölkum þeim, sem á margvís-
lega.n Ihátt glöddu mig á 80
ára afmæii mími 12. ágúst si.
Guð blessi ýkfcur öll.
Þuríður Grúnsdóttlr,
Skipagerði, SitokkseyrL
Þakka hjartanlega heim-
sóknir, skeyti, blóim og marg-
ar veglegar gjatfir á sjötiugs-
afmaeli minu hinn 18. ágúst
s.l. og eins við siöustu skóla-
uppsögn. — Lifið heiL
Kristján Jónsson,
Hnifsdai.