Morgunblaðið - 23.09.1967, Side 24

24
MORGUNBLAÐIÐ, LAUGARDAGUR 23. SEPT. 1967
MAYSIE CREIG:
14
Læknirinn
og
dansmærin
þá hugmynd, að ég hefði áhuga
á yður í fullri alvöru.
Hún hristi höfuðið. — Og þá
yrði hún fljót að losa sig við
mig.
— Það gæti hún aldrei. Það
er ég, sem gæti buddunnar. Ég
hef aldrei gefið henni peninga
til umráða. Ég er ekkert fyrir
að kasta peningum á glæ. Hún
verður að koma til mín í hvert
skipti sem hún þarfnast ein-
hvers.
— Er þetta nú sanngjarnt
gagnvart henni?
— Því ekki það. Þetta eru
mínir peningar. Hún mundi bara
eyða þeim á þessa ónytjunga,
kunningja sína. Ég gef henni
nóg til þess, að hún geti verið
almennilega til fara og komið á
mannamót. Ég eftirlæt henni
meira að segja bílinn minn og
bílstjórann, þegar ég þarf ekki
á þeim að halda sjálfur. Hún
kom til mín blásnauð, og lagði
ekkert í búið. Mér finnst ég
koma alveg heiðarlega fram við
hana.
Og svo hélt hann áfram að
rifja upp endurminningar sínar:
— Ég hélt, að hjónabandið okk
ar gæti orðið hamingjusamt, en
svo reyndist það ekki hætinu
betra en svo mörg hundruð önn
ur meðal fyrirfólksins í Banda-
ríkjunum. Konan vill þiggja
allt en ekkert gefa í staðinn. Það
er svo sem sæmilega algengt,
en ég ætla bara ekki að þola
það. Ég ætla að gjalda henni
líku líkt. Viltu ekki koma út
með mér eitthvert kvöldið, Yv-
onne. Þernan hennar Grace get
ur litið eftir Dickie.
Ég skal ahuga málið, sagði
hún brosandi og gekk út.
Hún var bæði hrædd og ringl
uð. Var Aroni alvara með hana?
Og væri gvo, hvernig gat hún
þá tekið þessari fáránlegu uppá
stungu hans? Henni hafði því
aðeins yfirleitt dottið það í hug,
að það gæti gefið þeim Tim nóg
til að lifa á. En ef Aron væri
að hugsa um hana í fullri al-
vöru, gat ekki komið til mála
að taka þessu boði.
En sama daginn réðst Grace
einnig að henni.
— Þú varst nokkuð lengi úti í
nótt sem leið, Yvonne. Þú ert of
ung til þess að vera svona lengi
úti. Hún flýtti sér að bæta við:
— Þú hefur væntanlega ekki
verið með Marcel Sellier allan
þennan tíma?
— Jú, það var ég.
— Jæja þá, ég held, að þú sért
ekki annað en bjáni. Ég var búin
að segja þér, að hann væri trú-
lofaður stúlku í París.
— Ég veit það. Hann sagði mér
það sjálfur í gærkvöldi. Foreldr-
ar þeirra hafa komið þessari trú-
lofun í kring.
— Já, en það er nú einusinni
siður hérlendis. Heldurðu
kannski, að hann færi að slíta
i svona trúlofun fyrir stúlku á
borð við þig?
Yvonne roðnaði. — Ég ætlast
ekki til, að hann fari að slíta
neinni trúlofun mín vegna. Við
erum bara kunningjar.
— Kunningjar, sem eru að
horfa á tunglið fram eftir allri
nóttu? Það var beizkja í rödd-
inni. — En varaðu þig, Yvonne,
þetta ástarævintýri ykkar Mar-
cels — ef það er þá orðið ástar-
ævintýri — færir þér ekki annað
en ógæfu. Frakkar giftast ekki
stúlku án heimanmundar. Fáir
Englendingar gera það heldur,
eða svo hefur mér verið sagt.
Það eru bara Ameríkumenn, sem
eru að hugsa um þessa ást, og
láta sér nákvæmlega á sama
standa, hvort stúlkan á nokkuð
eða ekki neitt. Ekki átti ég græn
an eyri, þegar ég giftist honum
Aron — svo vitlaus var hann.
Ývonne leið illa eftir þessi
viðtöl. Hún hafði aldrei haft
neina von um að geta nokkurn-
tírna átt Marcel. En Grace hafði
rekið smiðshöggið á þá trú henn
ar. En samt hafði hann haldið
henni í fanginu og kysst hana og
sagt henni, að hún væri falleg.
Hann hafði sagzt vera farinn að
elska hana, og þá í svipinn hafði
hún trúað honum.
Ástaratlot Tims höfðu verið
allt annars eðlis. Hann var með
allar hömlur Englendingsins, og
óttaðist að heimska sig. Það
mesta, sem hann hafði sagt við
hana var: „Þú ert ekki sem verst,
kelli mín. Svei mér ef ég gæti
ekki orðið skotinn í þér“. Einu-
sinni hafði hann sagt við hana:
„Þú ert svei mér falleg. Ég held
ég ætli að fara að verða vitlaus
í þér“.
En Marcel hafði sagt, að hún
væri yndisleg.
Hún taldi dagana til næsta
föstudags, þegar þau Marcel áttu
að borða hjá Forresterhjónunum
í skrítnu listamannaíbúðinni
þeirra í Haut-de-Cagnes. En (hún
hafði bara ekki mikið næði til
heilabrota. Hún hafði nóg að
gera að líta eftir Dickie. Hann
var alltaf að sleppa frá henni.
HIISEIGENDUR!
Hlöðum
arineldstœði
og
veggi, inni og úti.
Flísaleggjum.
DAVÍÐ ÞÓRÐARSON
múrarameistari.
Hraunbraut 18 — Sími 42143.
Utvegum
Drápuhlíðargrjót.
Mósaík og flísar
í fjölbreyttu úrvali.
Cefum bindandi verðtilboð
Einu sinni fór hann frá henni
á sjóskiðunum sínum, án þess að
hún vissi af, og var næstum
drukknaður Sundkennari, sem
starfaðd þarna á ströndinni, gia.t
rétt náð í hann og bjargað hon-
um. En hún gat aldrei verið viss
um, hvar hann væri, þá og þá
stundina. Henni fannst hún vera
á sífelldum hlaupum á eftir hon-
um.
Hún þráði það heitast að verða
afiur góð í fætinum, til þess að
geta dansað.
Hún fékk póstkort frá Tim.
Það var sent frá klúbbnum hans
í London og var stutt og laggott:
„Hitti þig bráðum. Ástarkveðj-
ur. Tim“.
Antoinette, þjónustustúlkan
færði henni þet-ta kort og var
eitt glettnisbros um allt litla and-
litið, þegar hún rétti henni það.
Hún hafði sýnilega lesið það.
Hún talaði ensku sæmilega. En
ef Tim elskaði hana, hefði hann
ekki þá sent henni ofurlítið per-
sónulegra bréf? En þetta var hon
um.l'íkt. Hann hataði allt hefð-
bundið — ekki sízt í hjónabandi.
En hún trúði því nú samt ekki,
að hann fyrirliti hjónabandið
eins og hann lét, og talaði um
gifta kunningja sína, sem „ves-
lings fábjána". Hún þóttist viss
um, að ef hann ætti eitthvað til,
mundi hann biðja hana að gift-
ast sér.
9. kafli.
Hún var tilbúin og farin að
bíða löngu áður en Marcel kom
að sækja hana, næsta föstudag.
Hún reyndi að hlæja, tii þess að
koma sér í eðlilegt skap. Þetta
kvöld yrði gjörólíkt hinu fyrra.
Það var liðin heil vika frá því,
og margt gæti hafa skeð í milli-
tíðinni. Nú gæti hann verið far-
inn að iðrast þess að hafa tekið
hana í faðm sér og sagt henni,
að 'hún væ: i falleg. Hann gæti
verið fartnn að hugsa s’itt af
hveiju um hana. En þegar hún sá
bilinn hans staðnæmast fyrir
utan, hoppaði í henni hjartað.
Hún haiði ekki farið í bezta
kjólinn sinn, heldur í annan rós-
óttan og einfaldan í sniðum, sem
hún taldi mundu eiga betur við
í kvöldverðinum í listamanna-
íbúð Forresterhjónanna.
Grace kom upp í herbergið
hennar og sagði: — Hann vinur
þinn bíður eftir þér niðri, Þú
manst, Yvonne, að ég er búin að
vara þig við því, að Frakki giftir
sig ekki út fyrir sína eigin stétt.
Og hann gleymir heldur ekki
fjölskyldu-skuldbindingum sín-
um.
— Ég skal muna það, svaraði
Yvonne. — En þakka þér samt
fyrir að minna mig á það.
Nú var það Grace, sem roðn-
aði.
— Ég segi þetta nú bara þin
vegna, sagði hún. — Það gæti
valdið þér hjartasorg að komast
í æri við Frakka.
— Ég skil, frú Hennesy.
- Ég er fegin, að þú skulir
vera blátt áfram til fara í kvöld,
sagði Marcel, er þau óku frá hús
inu. — Forresterhjónin eru af-
skaplega blátt áfram. Við fáum
sennilega smurt brauð, sem við
borðum hver í sínu sæti. Ég held
ekki, að þau hafi neina borð-
DLW
- PARKET -
PLASTINO KORK.
Litaver sf.
Grensásvegi 22—24. — Símar 30280 og 32262.
SÖNGMENN
Getum bætt við nokkrum góðum
söngmönnum.
Upplýsingar í síma 33553 kl. 6—7
eftir hádegi.
KARLAKÓRINN FÓSTBRÆÐUR.