Morgunblaðið - 09.11.1967, Qupperneq 28
28
MORGUNBLAÐIÐ, FIMMTUDAGUR 9. NÓV. 1967
MARY ROBERTS RINEHART:
SKYSSAN MIKLA
á ferli. Ég sá mann vera að gægj
ast inn í leiikhúsið, þegar dans-
inn var þar í vor sem leið, og
í þessari viku sagði Margery
Stoddard mér, að einhver hefði
verið á sveimi kring uim hjá
þeim nýlega.
En hann lagði ekkert upp úr
þessu.
— >að hefur einhver verið að
reyna að stela kjúklingum hjá
Stoddard, sagði hann, og svo fór
hann að sundlauginni að leita
að byssu Evans. Þar var hún
ekki og hann fann þarna ekkert
sem mark væri á íakandi þetta
kvöld — ekkert annað en blóð-
blettina á flísunum, og gamla,
slitna hattinn hans EVans, sem
lá enn í vatninu. Jim sagði, að
hatturinn hefði líklega forðað
hauskúpunni á honum, ef ekki
lífi hans, og svo tókst honum að
veiða hattinn upp úr með golf-
kylfu. En áður en nann fór burt,
rannsakaði hann nókvæmlega
hvern krók og kima í leikhúsinu,
bæði spilasalinn, setusfcofuna,
gestaherbergin og tennisvöllinn.
Hann kom inn í húsið áður en
hann fór. — Ekkert þarna, sagði
hann. En það er nú meiri kof-
irvr þetta leikhús! Aldrei hef ég
haft hugmynd um, að það væri
svona stórt. Skrítið, hvað hægt
er að gera með peningum. Ég er
alveg viss um, að þú 'hefur haft
meiri ánægju af kompunni, sem
þú hafðir, heldur en fjölskyld-
an hérna hefur af byggingunum,
sem hér eru.
Ég reis strax upp til varnar.
— Þau nota það nú efcki nema
sáralítið, en það gera bara kunn-
ingjar þeirra.
Hann ieit snöggt á mig. — Já,
er það svo? Jæja, ég segi, að
svona 'húsakynni eru ekki annað
en eintómt mont og fjandinn
hirði það allt saman!
Áður en hann ftór, sagðist
hann ætla að setja lögregluþjón
á vörð, í stað Evans, og að á
morgun ætlaði hann að tæma
sundlaugina. Byssan kynni að
vera þar. En það átti eftir ið
líða langur tími áður en byssa
Evans fannst.
Ég sagði Maud hálfan sann-
leikann áður en ég fór að hátta.
Hún var áhyggjufull, svo að ég
nefndi ekki ilyklana né heldur
byssuna sem saknað var. Enda
þótt hún vissi nú orðið, að réð-
izt hafði verið á Evans, var það,
sem ég gat sagt henni, heldur
hughreystandi. Hann hafði feng-
ið talsvert högg en var óbrotinn,
og Tony var á heimleið. Roger
hafði farið inn í herbergið henn-
ar með mér, og ég var fegin er ég
sá, að einhver hafði þvegið af
honum blóðblettina. Hún bað
mig að skilja hundinn eftir hjá
sér þegar ég færi, og nú varð ég
þess fyrst vör, að hún var hrædd.
Ég reiyndi að hughreysta hana,
eftir því, sem ég bezt gat.
— Jim Conway segir, að þetta
hafi bara verið flækinguT að
leita sér að nátfcbóli, sagði ég við
hana. — Líklega hefur Evans
komið honum að óvörum, og ver
ið sleginn niðúr. Annað getur
það ekki verið, Maud. Þarna var
ekki svo statt, að stolið yrði.
— Kann að vera, sagði hún. —
Segðu ihonum Tony að tala við
mig, þegar hann kemur aftur.
Ég beið á fótunum til þess að
segja honum þetta. Svo fór ég
upp í herbergið mitt. Ekki hátt-
aði ég nú samt. Ég leit út um
gluggann og sá þá úti fyrir eitt-
hvað, sem líktist mest risastór-
um eldflugum, en líklega hetfur
bara verið Jim að láta að leita
að buxunum hans Evans, og lykl
unum hans. Hann hafði sýnilega
kallað út alla karlmennina á
staðnum. En það var ekki fyrr
en næsta dag að snúingsstrákui
frá golifvellinum, sem var að
leita í kjarrinu að týndri kúlu,
fann buxurnar, rennvotar, milli
elleftu og tólftu holu. Lyklaxnir
voru horfnir.
En þegar hér var komið hafði
Jim Conway handsamað hvern
einasta flæking fram með járn-
brautinni, í báðar áttir margra
mílna leið. Hann sagði mér
seinna, að þarna hefðu verið hið
furðuiegasta safn buxna saman-
komið, á öllum stigum aldurs og
slits. Engar þeirra báru þess vott
að vera þær sem blöðin kölluðu
„buxurnar úr milljóndala súnd-
iauginni", en þegar Evans fór of-
urlítið að ná sér í sjúkrabúsinu,
gat hann sagt, hversvegna þær
voru horfnar.
Hann sagði, að lyklarnir hefðu
verið læstir á mjóa stálkeðju,
sem var eins og belti um hann
miðjan. Hún var dregin gegn um
beltishankana, og væri ekki
hnífur til staðar, til að skera
hana sundur með, varð henni
ekki náð nema buxurnar færu
líka. Og þetta sýndi sig líka,
þegar buxurnar fundust, því að
þá voru allir beltishankar skorn-
ir í sundur. Þannig voru lyklarn
ir horfnir, ásamt skammbyss-
unni, sem Evans bar í hylki um
öxlina.
Við sögðum Maud ekki frá því,
að einhver ókunnur aðili hefði
nú í höndunum, ekki einasta alla
lykla að öllu þarna í Klaustrinu,
heldur og skammbyssuna. En
áður en dagurinn var liðinn, var
búið að setja öryggiskeðjur á
hverja hurð þarna, í viðbót við
læsingarnar, og Tony gekk í
13
kring á hverju kvöldi til þess
að fullvissa sig um, að allar
keðjurnar væru á.
Þannig stóðu þá sakir hjá okk-
ur undir ágústlok í fyrra. Maud
var að smábatna, og hún sat
stundum á kvöldin úti í þessum
þakgarði sínum og horfði á sól-
arlagið yfir ánni. En hún hafði
misst eitfchvað, fyrst og fremst
lífslöngun sína og jafnvel líkam-
legan þrótt. Tony sat oft hjá
henni þarna á kvöldin. Mér
fannst alltaf eins og hann væri
að gæta hennar, enda þótt hann
væri með kæruleysissvip.
— Viltu ekki fá sjal, ganrua
mín? Það er farið að kólna.
Henni til skemmtunar, sagði
hann henni helztu kjaftasögur
úr nágrenninu. Stjórnarnefndin
í gólfklúibbnum var að hugsa um
að laga bröttu brekkuna við
tíundu holu. Theodore Earle var
að selja húsið sitt í Florida. Ög
eitt kvöldið sagði hann henni
orðróm um, að Bill Sterling og
Lydia ætluðu að fara að gifta
sig þá um haustið, og Audrey
ætlaði allt vitlaust að gera atf þvi
tilefni.
— Hún er nú lika orðin vit-
laus af öllu þessu eftirlæti. Það
ætti einhver að leggja hana yfir
hné sér og rassskella hana. Þetta
líkaði mér vel að heyra.
En Maud hafði ekki nema tak-
markaðan áhuga á þessu. — Ég
vona bara, að þau verði ham-
ingjusöm, sagði hún, og hvarf
síðan inn í þennan óhamingju-
sama heim sinn, þangað sem við
hin gátum ekki fylgt henni.
Hvað þetta gat alit verið
ómerkilegt þetta kvöld, þegar ég
horfði á ána, eins og eitthvert
fjariægt siltfurband í tunglskin-
inu. Lydia og Bill og Audrey.
Cracker Brown og útvarpstækið
hans. Liðþjálfi, sem sat við borð-
ið í lögreglustöðinni og lét sér
leiðast, og hálfsvaf. Áin svaf
Jafnvel grafreiturinn í miðri
brekkunni, fallegur, rólegur og
vel hirtur.
Að frátaldri samúð minni með
Lydiu, virtist allt þetta f.jarlægt.
Ég man eftir, að Maud reis
upp, eftir lang.a þögn og sagði:
— Ég er fegin, að hún Lydia
skuli ætla að fara að giftast. Það
hlýtur að vera einmanalegt hjá
henni. Og svo giftist Audrey
kannski líka, áður en langt um
líður. Hún þagnaði þarna og leit
á Tony, en hann bara glotti á
mtóti.
— Já, hún er snotur krakki,
sagði hann kuldalega, — en hún
er hálifgerður vandræðagepill,
Maud. Farðu ekkert að hugsa
um hana.
Henni virtist. létta við þetta.
Ég man, að hún spurði um Ev-
ans þetta kvöld, og að Tony
sagði henni loksins alla söguna
í smáatriðum. Henni brá að vísu
við, en ekki varð hún samt
hneyksluð. Eftir á að hyggja, þá
'held ég, að hún hafi aldrei heyrt
söguna eins og hún var rétt.
Samt var ekki um það að vili-
ast, að einhver hafði hug á að
'brjótast inn í húsið hjá henni,
og þetta kvöld hvatti Tony hana
til að flytja skartgripina sína til
borgarinnar. En hún bara hristi
'höfuðið. Hún gat verið skrítilega
þrá stundum, og Tony hafði
á'hyggjur af því.
— Ég vildi óska, að þú vildir
vera svolítið skynsöm, sagði
hann önuglega. — Að hvaða
gagni eru þeir inni í þessum
skáp? Þú setur þá hvort sem er
aldrei upp.
— Það getur enginn komizt að
ÞETTA VERÐUR STÓRFENGLEGAST A SKEMMTUN ÁRSINS í LÍDÓ.
Takið eftir
Takið eftir
Takið eftir
Nú verður haldin stærsta skemmtun
úrsins í Lídó í kvöld fimmtudag kl. 9—1
tlH
Nýtízku
tízkusýning
frá París og New York.
Úr verzlununum
HERRABÚÐINNI,
FACO og LAUFINU.
Snyrtivörur frá hinu
umtalaða fyrirtœki
te\ntoA/H€/
og ennfremur háralitur frá
CLAIROL
Dans og fjör.
HL/ÓMAR, BENDIX OC ÓLAFUR GAUKUR
sjá um kvöldið.
Missið ekki af þessu frábæra tækifæri og mætum því öll
FIMLEIKADEILD ARMANNS