Morgunblaðið - 23.04.1968, Blaðsíða 18
18
MORGUNBLAÐIÐ ÞRIÐJUDAGUR 23. APRÍL 1968
Jón Hallvarðsson
hæstaréttarlögmaður
16. maí 1899 að Hítarnesi í Kol-
KOMIÐ þið að Seljum, þar er
yndislegt að vera, að ganga með
sjónum og horfa á Skutulsey og
annað umhverfi þar.
Þannig mælti Jón Hallvarðs-
son síðast, er hann bauð okk-
ur hjónum að koma með sér
að Seljum 16. maí n.k. Mál-
smekkur hans var sá, að orðið
yndi og yndislegt mátti ekki
nota, nema um væri að ræða
alveg sérstaka hluti eða atvik.
Hinn trygglyndi tilfinningamað-
ur var mikið átthaga bundinn,
hann sagðist fara á Mýrar og
Snæfellsnes til að leita sér
styrks og andlegrar hressingar.
í Skutulsey á Mýrum sleit hann
barnsskónum, Selja í sömu sveit
keypti hann 1948, en á Snæfells-
nesi var hann æksuár sín og síð-
ar sýslumaður.
Ár er síðan hann sagði að á
Seljum kysi hann helst að enda
sina daga.
Þessi ósk var honum veitt.
Á skírdag fór hann að Seljum
hress og glaður til að eyða þar
páskafríi sínu, á laugardag fyr-
ir páska hnígur hann örendur
af steini er hann hafði sezt á,
á göngu sinni með fram fjörunni,
en þaðan sást vel til Skutuls-
eyjar.
beinsstaðahreppi, foreldrar hans
voru hjónin Hallvarður Einvarðs
son, Einarssonar bónda í Hít-
arnesi og Sigríður Jónsdóttir
bónda á Skiphyl, Jónssonar.
Litlu eftir fæðingu Jóns flytj-
ast hjónin að Skutulsey í Hraun
hreppi, en 1912 að Fáskrúðs-
bakka í Miklaholtshreppi, en
seint á því ári dó faðir hans.
Nú ,stóð ekkjan uppi ein með
börnin á aldrinum frá % árs
og til fermingaraldurs, en bú
bænda á þeim árum voru yfir-
leitt ekki stór. Hin gáfaða kona
hefur snemma fundið hvað í
börnum hennar bjó, þess vegna
fékk hún mann til að standa
fyrir búi með sér, heldur en
binda synina heima yfir búinu,
með því gat hún bezt veitt þeim
frelsi, er þurfti til að svala fróð
leiks- og menntaþrá þeirra.
En lítið bú gat ekki veitt þeim
þá aðstoð sem til þurfti, þess
vegna var hlutur þeirra sjálfra
óvenju mikill og sérstæður, því
þeir urðu að vinna hörðum hönd
um til sjós og lands fyrir uppi-
haldi og námskostnaði sínum, þó
að þeir hefðu alltaf athvarf hjá
sinni góðu móður, og stuðning
eftir því sem hennar ástæður
leyfðu.
Auk Jóns, voru börn Sigríð-
ar. Einvarður cand, phil. skrif-
stofustjóri í Landsbankanum,
Jónatan hæstaréttardómari, Sig-
urjón skrifstofustjóri á lögreglu-
skrifstofunni, Guðbjörg starfar á
skrifstofu í Reykjavík, Hulda
húsfrú í Reykjavík og Kristján
bifreiðastjóri hjá strætisvögnum
Reykjavíkur, en áður hafa lát-
izt Ásdís og Kristján.
Jón varð stúdent 1920 candidat
í lögum með 1. eink. 1925, hæst-
ur 6 candidata er luku prófi það
ár. Fyrst í stað fékkst hann við
lögfræðistörf hér í borg. 1932
var hann settur um tíma sýslu-
maður í Barðastrandasýslu, upp
frá því fulltrúi bæjarfógetans í
Vestmannaeyjum til 1937 að hann
var skipaður sýslumaður Snæ-
fellinga og gegndi því í nokkur
ár.
Þá var Jón og starfsmaður rík
isskattanefndar, og skipaður í
húsaleigunefnd Reykjavíkur,
stundaði jafnframt lögfræðistörf
nú síðustu árin á lögfræðiSkrif-
stofu Ólafs Þorgrímssonar hrl.
Jón þótti mjög glöggur og
skarpskyggn lögfræðingur og
dómari þá er hann hafði dóms-
mál með höndum, t.d. er hann
sótti um réttindi til málflutnings
fyrir Hæstarétti, voru honum
veitt þau réttindi, án prófraun-
ar, og segir þar m.a. í leyfis-
skjalinu frá Hæstarétti: „Sakir
starfshæfni þeirrar er umsækj-
andi hefur sýnt, við dómara og
lögmannsstörf er honum hér
með veitt undanþága frá próf-
raun.“ En áður hafði honum ver
ið látin í té umsögn eins dóm-
arans er kynnti sér í embættis-
nafni, eins og þar segir, dóm-
arastörf Jóns, og rannsóknir op-
inberra mála í Vestmannaeyj-
um og er hann var sýslumaður,
og segir þar orðrétt: „Báru
nefnd störf hans vitni um mikla
glöggskyggni í lögfræði, elju og
kostgæfni." Ég tel víst að það
muni hafa fallið Jóni betur, að
verja en sækja mál. Það var
meira í samræmi við eðli hans
að hjálpa og greiða götu ann-
arra, enda voru þeir margir er
leituðu aðstoðar Jóns bæði sem
lögfræðings og kunningja, er
mér kunnugt um það, að oft
lagði hann á sig mikla fyrir-
höfn til að geta rétt hlut náung-
ans, og skipti þá ekki máli hver
hann var, eða hvort greiðsla
kæmi fyrir, þess vegna gat hans
höfðingslund tekið undir með
Sigurði frá Arnarholti.
„Það er ókeypis allt
og með ánægju falt
og ekkert að þakka, því gullið
er valt.“
Þetta er hin ytri saga starfs-
æfi Jóns.
Jón var margfróður og víð-
lesin, því þekkingarþörf hans
var honum í blóð borin, enda
átti hann til þeirra að telja.
Engann hef ég heyrt sem kunni
eins mikið af kvæðum og Jón.
T.d. var ég einu sinni staddur
í samkvæmi þar sem Jón var,
þar barst talið að skáldskap, og
fór Jón með ljóð, en það varð
til þess að farið var að kanna
hve mikið hann kynni af slíku,
voru pöntuð kvæði eftir Matt-
hías, Einar Ben., Steingrím,
Davíð, Þorstein, Stefán G. o. fl.
o. fl., seinast var hætt, því Jón
stóð alltaf upp og varð aldrei
kvæðafátt. Slíkt var mynni
hans og ofsagáfur. Sjálfur var
Jón vel hagmæltur, þó það væri
Jón Hallvarðsson var fæddur
t Eiginmaður minn, Arent Claessen, fyrrv. aðalræðismaður, t Þökkum hjartanlega auð- sýnda samúð við andlát og jarðarför móður minnar og tengdamóður,
lézt að heimili sínu, Laufás- vegi 40, 21. þ.m. Sigríðar Vigfúsdóttur, Garðastræti 45.
Sigríður J. Claessen. Sigurbjörg Sighvatsdóttir, Óskar Þorkelsson.
t Útför eiginmanns míns og föður, Hallgríms Péturssonar, Bjarnhólastíg 18. Kópavogi, fer fram frá Fossvogskirkju miðvikudaginn 24. apríl kl. 3 e.h. Fanný Sigríður Þorbergsdóttir Jónina Hallgrímsdóttir. t Innilegt þakklæti til allra þeirra er sýndu okkur samúð við andlát og jarðarför, Margrétar Guðlaugsdóttur Grænuhlíð 18. Fyrir hönd vandamanna, Aðils Kamp.
t Útför Katrínar Greipsdóttur fer fram frá Dómkirkjunni miðvikudaginn 24. apríl. n.k. og hefst kl. 13.30. Þeim sem vildu minnast hinnar látnu er bent á líknar- stofnanir. Valgeir Ársælsson, Adda Andersen og börn. t Þökkum auðsýnda hluttekn- ingu við útför Sigríðar Sveinsdóttur frá Langárfossi. Aðstendendur.
t Hjartkær móðir okkar og amma, Ingunn Ólafsdóttir, verður jarðsungin frá Hafn- arfjarðarkirkju á morgirn, miðvikudaginn 24. apríl kl. 2 eftir hádegi. Þeim sem vildu minnast hennar er vinsamlega bent á kristniboðið í Konsó. t Innilegt þakklæti fyrir sýnda samúð við andlát og jarðar- för Tryggva Hallgrímssonar, skipstjóra. Sérstakar þakkir færum við öllum þeim er sýndu okkur hlýhug og vináttu í veikind- um hans, svo og starfsliði F.S.A. fyrir mikla alúð og alla umhyggju.
Guðfinna Gísladóttir, Ólafur G. Gíslason, Gísli Ingi Sigurgeirsson. Pálína Tryggvadóttir, Hallgrímur Tryggvason.
ekki mörgum kunnugt, en þó
vil ég setja hér þrjú seinustu er-
indi úr ljóðabréfi er hann sendi
eitt sinn eldri konu er bjó þá
í „eyjunni hans“:
„. . . Það er hin yðgræna
unaðsey
í yndi þar dísir vaka.
í hólnum syngur þar
huldumey
í heiði þar svanir kvaka.
Þar býr þú enn við hin björtu
sund
broshýri hugstóri svanni
með heiðan svip og
höfðingslund
hugþekk sérhverjum manni.
Svo sendi ég þér kveðju og sé
þig í önd
á sólroðnum völlunum Braga.
Fögur verði því framtíðarlönd
og farsæl þín ókomna saga.“
Hvar sem Jón fór fylgdi hon-
um hressandi andblær drengskap
ar mannsins og höfðingjans.
Jón var hár maður vexti og
samsvaraði sér vel, andlitið fag-
urt og bjart, og svipurinn hreinn,
enda faldi hann aldrei sinn
innri mann, það fundu bezt vin
ir hans, þó var hann skapheit-
ur tilfinningamaður, er lét líka
í ljós skoðun sína ef honítm lík-
aði ekki við samfylgdarmenn
sína, og var þá stundum, hisp-
urslaus og gustmikill, var þá
ekki á allra færi að stöðva hann
á miðri leið. Jón var enginn sýnd
armaður.
Venjulega tók faðir minn
börn, sem áttu að fermast það
vorið, heim til sín um tíma, til
undirbúnings fermingarinnar,
Jón var eitt þeirra barna.
Svo vildi til, að uppfrá því
batt hann þá vináttu og tryggð
við heimilið og alla fjölskyld-
una, sem aldrei rofnaði eða féll
neinn skuggi á.
Elzti bróðir minn Þórarin og
Jón voru fermingabræður og
tryggðarvinir uppfrá því.
Faðir minn og Jón hittust oft
hvor á annars heimili, sérstak-
lega eftir að foreldrar mínir
fluttu til Reykjavíkur, og mátti
heita að eftir að föður mínum
stirnaði fótur, að Jóns væri næst
um að vænta daglega ef hann
var hér, enda áttu þeir margt
sameiginlegt báðir mikið bók-
fróðir og kvæðaþulir.
Oft sagði Jón, að hér væri
hann alltaf heima hjá sér, er
hann sat inni hjá foreldrum mín
um, enda minntist hann mikið
vinsamlega móður minnar lát-
innar.
Þá var og gagnkvæm vinátta
foreldra minna og fjölskyldunn
ar til Jóns, þess vegna þótti móð
ur okkar, og allri fjölskyldunni
hlíða að hringja til Jóns, svo að
hann gæti ásamt fjölskyldunni
staðið við banabeð síns góða vin
ar, er faðir minn andaðist.
Með konu sinni Ólöfu Bjarna-
dóttur læknis Jenssonar átti Jón
fjögur börn. Baldur cand. phil
Framh. á bls. 20
Guðleif Oddsdóttir
Minningarorð
Á MIÐVIKUDAGINN þann 17.
þ.m. andaðist á Elliheimilinu í
Keflavík sæmdarkonan Guðleif
Oddsdóttir. i
Þessari miklu ágætiskonu
auðnaðist mér að kynnast fyrir
rúmum 6 árum síðan og get ég
ekki látið hjá líða að minnast
hennar nú er leiðir skilja, að
minnsta kosti um sinn. Mér eru
minnistæð fyrstu kynni okkar
Leifu minnar, sú góðvild og
hlýja, sem streymdi frá þessari
öldnu konu. Hún hafði þá fyrir
skömmu orðið fyrir því áfalli að
lærbrotna og gekk því ekki heil
til skógar. Einstakt æðruleysi og
velvild til allra var sá þáttur í
fari hennar, sem auðkendi hana
alla tíð.
Það var bæði skemmtilegt og
fróðlegt að sitja á rúmstokknum
hjá henni og heyra hana segja
frá gömlum dögum og bera sam-
an fortíð og nútíð. Hugur henn-
ar var skýr og minni hennar
slíkt að hún mundi jafnvel verð-
ið á fyrsta kolapokanum, sem
hún keypti í sínum búskap.
Það hafði að vísu margt á móti
blásið á svo langri lífsleið sem
hennar en Guðleif leit á allt and
streymi eins og sjálfsagðan
hlut, er skapari hennar hefði
látið hana ganga í gegnum. Hún
hugsaði ævinlega með þakklæti
til alls og allra, sem hún um-
gekkst um sína daga.
Oft fór ég frá henni hlaðinn
fallegum unnum prjónavettling-
um og sokkum, sem hún vann
langömmubörnunum sínum, enda
var Guðleif frábærilega vand-
virk og snyrtileg kona. Barna-
barnabörnin elskuðu líka lang-
ömmu sína í Keflavík af heilum
hug og hlökkuðu til í hvert sinn,
sem þau fengu að heimsækja
hana. Það voru fallegir fundir.
Ekki fæ ég skilið að nokkuð
það sé til í mannlegu lífi, sem
farsælla sé en varðveizla svo
hreinnar sálar, sem Guðleifar
var.
Vonandi lærist einhverjum
þeim, sem þekktu þessa góðu
konu eitthvað af þeirri gæzku,
sem hún miðlaði umhverfi sínu.
Guðleif Oddsdóttir var fædd
að Smærnavöllum í Garði þann
13. janúar 1874 og var því 94
ára gömul og næst elzti borgari
Keflavíkur er hún lézt. Hún ólst
upp í Garðinum á heimili for-
eldra sinna, en um fermingar-
aldur fluttist hún í Leiruna og
fór að vinna fyrir sér. Þar átti
hún sitt heimili til ársins 1921 er
hún flutti til Keflavíkur þar sem
hún dvaldi upp frá því. Hún
bjó fyrst með Jóni Oddssyni og
síðan Árna Magnússyni, henni
varð fimm barna auðið og eru
tvö þeirra á lífi, Anna húsfrú í
Reykjavík og Geir stórkaupmað-
ur einnig í Reykjavík.
Síðustu 9 árin dvaldi hún á
Elliheimilinu í Keflavík og er
mér ljúft og skylt að minnast
þess hér hversu þakklát Guð-
leif var því fólki, er þar vann og
dvaldi, hún naut einnig ástríkis
og umhyggju barna sinna í rík-
um mæli.
Að lokum vildi ég, Leifa mín,
þakka þér allt það góða og fagra,
sem þú hefur látið af þér leiða
á langri ævi þinni. Megi sá Guð,
sem þú trúðir á og treystir
blessa minningu þína um
ókomna tíma.
H. H.
Innilegustu þakkir færi ég
ættingjum, venzlafólki og vin
um nær og fjær, sem glöddu
mig með gjöfum, heimsókn-
um og heillaóskum á 60 ára
afmæli mínu 8. apríl. s.l.
Guð blessi ykkur öll.
Guðrún E. Þórðardóttir,
Bjarnhólastíg 8. Kópavogi.