Morgunblaðið - 24.12.1968, Blaðsíða 12

\
\
— Gunnar í Leiftri
Framhald af bls. 14
— Hvað er þér á hondum?
— Ég hef heyrt að hér gæti
ég fengið að læra prentiðn.
— Hvað gerir þú?
— Ég vinn á daginn hjá
Carlquist.
— Heldurðu að þú lærir að
prenta á nóttunni, drengur
minn?
Þar með lokaði Ólafur dyr-
umum og samtalinu var lokið.
En ég gafst'ekki upp. Næsta
dag fann ég Ólaf í skrifstof-
unni þar sem hann var að
le-sa próförk með öðrum og
hvorugur tók eftir að ég var
kominn inn, fyrr en eftir
langa mæðu.
Og Ólafur sagði:
— Þú ert kominn aftur,
drengur.
Ég bar upp erindið á ný.
Þá sagði hann mér að fara
fram og tala við Herbert
(Sigmundsson).
Herbert spurði mig hvort
ég væri læs. 'Ég sagði það
sæmilega. Hann fékk mér
handrit að sögu Björnssons
„Á guðs vegum“, og mér gekk
sæmilega að stauta mig fram
úr því. Þá athugaði hann á
mér hendurnar, hvort þar
værj ekki kartnögl á hverjum
fingri. Síðan sagði .íann mér
að koma um mánaðamótin.
Þá byrjaði ég með því að mér
var s-agt að læra á kassann
fyrir hádegið og þá yrði þVí
að vera lokið (að læra á kass-
ann er að þekkja hvernig letri
er raðað í leturkassa, en þá
var sem kunnugt er allt hand-
sett). Þetta tókst og eftir há-
degið var ég byrjaður að iðka
prentun.
Og þannig hefir þetta geng-
ið fyrir Gunnari. Við þetta
starf hefir hann haldið æ síð-
an. Hann setti fyrstu stafina
í Morgunblaðið og þeir sam-
.an Guðmundur Magnússon,
Ágúst Jósepsson og Jón Sig-
■urjónsson. Þetta var eftir-
vinna hjá þeim, eftir að þeir
voru allan daginn búnir að
isetja Alþingistíðindin. Þá var
unnið frá kl. 7 að morgni til
kl. 8 að kvöldi. Svo liðu árin
og margt breyttist. Þar kom
að árið 1929 tók Gunnar við
stjórn ísafoldarprentsmiðju og
stýrði henni í stórsjóum og
framfaratímum prentsmiðj-
unnar, er hún fluttist neðan
úr Austurstræti upp í stór-
hýsið við Þingholtsstræti. Það
fór svo að þar hætti Gunnar
störfum árið 1955 og hóf eigin
Tekstur. Þeir munu ekki
margir, sem unnið hafa öðr-
um allt frá því fyrir fermingu
og þar til þeir hafa tvo um
sextugt og hjá sama aðila í
48 ár, og hefja þá eigin rekst-
ur fyrir eigin reikning. Segja
má að Gunnar byrjaði að lifa
sjálfstætt á sjötugsaldri. Er
það furða þótt maðurinn sé
ennþá ungur? Hann, sem er
rétt að byrja.
— En oft hefirðu nú verið
þreyttur, Gunnar?
— Já, sennilega. Þá fékk ég
mér göngutúr upp í holt eða
suður í mýri og lagðist þar
milli þúfna eða steina. Að
vera andlega þreyttur er það
versta, það er eins og yfirísað
skip. Annars fær maður svo
litlu um lífið ráðið sjálfur. Ég
hef verið brokkgengur í iíf-
inu, enginn reglumaður, stund
aði sund fyrr á árum og
hryggurinn á mér er í S, fór
þannig í mógröf austur í sveit
þegar ég var s-trákur. Ég
læknaði hann að ráði Snorra
Hallgrímssonar með gömlu
húsráði, fékk mér skinn af
svörtum fressketti og batt það
við bakið og sneri holdrosan-
um út. Þetta var „diatermi"
forfeðra vorra, rafmagn í
dökku hárinu og stöðugur hiti
við bakið. Ég hef hvorki farið
vel eða illa með mig. En mín-
ir hafa orðið gamlir. Ég held
að hver maður sé fæddur með
flestum þeim einkennum, sem
fylgja honum gegnum lífið.
— vig.