Morgunblaðið - 07.03.1969, Síða 20
20
MORGUNBLAÐIÐ, FÖSTUDAGUR 7. MARZ 1969.
— „ÆGILEGASTA...
Framhald af bls. 32
Mest varð tjónið í súkku-
laðiverksmiðjunni Lindu, en
þar tók ai þakhæð hússins,
vörubirgðir fyrir milljónir
króna eyðilögðust og 40
manns hafa nú í bili misst at-
vinnu sína. Sagði Eyþór Tóm
asson forstjóri Lindu frétta-
ritara Mbl. svo frá:
— Mér er alveg óskiljanlegt,
sagði Eyþór, hvemig þakið fór
af húsinu, en þetta var ægileg-
asta veður og sneggsta áhlaup,
sem ég man eftir á minni æfi.
Þakið var allt boltað niður og
fimm sinnum tveggja tommu stál
bitar héldu þakinu uppi. Þeir
vöfðust upp eins og tvinnaspott-
ar. Þá gekk 12 mm járn gegnum
allar sperrurnar að austan og
steypt niður í vegginn. Þetta rifn
aði allt upp. 900 fermetra þak
sveif burt í einu lagi og kom
niður 200—400 metra frá húsinu.
Eitt er víst a’ð eins vel var frá
þakinu gengið og hugsanlegt var.
— Eignatjón skiptir milljónum,
en ekki er hægt að gera sér ná-
kvæma grein fyrir því enn. Ess-
ensabirgðir átti ég til eins árs,
um 1 milljón króna verðmæti,
þær fóru allar í mask. Vélaverk-
stæði og þvottahús voru þarna
uppi á þakhæðinni og í dag erum
við að reyna að tina eitthvað sam
an úr þeim, en meginhlutinn er
horfinn. Innsogs- og útblásturs-
kerfi lofts var allt ónýtt. 700 sekk
ir af hveiti voru komnir í klump,
þegar búið var að flytja þá niður
Þannig var umhorfs á þakhæð Undu er þakið var fokið. Vörubirgðir fyrir 6-7 milljónir krona,
sem þarna voru, eyðilögðust meira eða minna, m.a. 700 sekkir af sykri, sem urðu að einum
klumpi. í gær var unnið að því að hreinsa til og hirða það sem nýtiiegt var.
liggur í einni hrúgu. 20 smiðir vinna nú við að koma upp nýju þakið á húsið.
Þessi stóri flutningabíll tókst á loft í óveðrinu og fauk út á Hörgárbraut, þvert á veginn og olli
umferðarteppu.
í gærkvöldi. Allur alúminíum-
pappír utan um súkkulaði, sem
er ógurlega dýr, er nú blautur
og gaddfrosinn og sjálfsagt ónýt-
ur. Allar ytri umbúðir eins og
pappakassar rennblotnuðu og eru
ónýtar. Vörubirgðirnar þarna
uppi voru á 6—7 milljónir en
ekki er víst hvað hirðandi er af
þeim Við vorum nýbúnir að fá
gífurlega mikið af vörum inn í
húsið og þær voru allar á þak-
hæðinni, meira og minna ónýtar.
Prentaðar umbúðir eru geymd-
ar á neðstu hæð og þær eru sem
betur fer allar óskemmdar.
— Ég veit eíkiki hvar hægt
verður að fá peninga til að bjarga
rekstrinum í bili, en ég geri allt
sem ég get til að halda honum
gangandi. Vinna liggur þó niðri
hér, þangað til hitakerfið er kom
ið í lag, en í dag var byrjað að
smíða stokkana. Við verðum að
segja 40 manns upp í bili, von-
andi þó aðeins nokkra daga. Ég
legg á það megináherzlu að vinn
an geti hafizt ffljótt aftur.
— Nú vinna um 20 smiðir við
að koma upp nýju þakj og þrjú
verkstæði hafa tekið það að sér,
svo að vonandi gengur það fljótt.
Undirbúningur tekur lengstan
tíma, t. d. að rétta bita þá, sem
hægt er að rétta.
— Ég er bara þakklátur fyrir
að ekki skyldi hljótast manntjón
af foki þaksins. Hugsaðu þér að
fjöldi barna úr Glerárhverfi, sem
voru að koma úr Oddeyrarskóla,
gekk yfir svæðið þar sem þakið
- VIÐTÖLIJNF
Framhald af bls 10
flygsu sem við nánari athug-
un reyndist vera barn úr
barnaskólanum. Hann kom
því snarlega í húsaskjól, inn
til Árna Jónssonar bókavarð-
ar.
Maðurinn minn var að leita
að olkkur allan tímann, en
fann ofckiur efcki fyrr en hann
tom inn í Gagnfræðaskólann.
Þá vorum við komin þangað
og veðrinu slotað að mestu.
„Sd í stórhríðarbyl-
inn upp um svefn-
herbergisloftið"
Þessu næst hitti ég að méli
hjónin E!su Guðmiundsdóttur
og Haraild Sigurðsson, banka-
ritara, Bygigðavegi 101 F. Har-
aldnor var tepptur niðri í bæ í
umÆerðaröniglþveiti allan matar
tímann og Elsa var því ein
heiima, meðan ósköpin gengu
yfir. Henni fórust s>vo orð utn
atburðinn:
- Ég var lertgi vel í sím-
anum að haida uppi spurnum
um Rögnu litlu, dóttur okk-
ar, 11 ára. Ég frétti að hún
væri farin úr barnaskólanum,
hefði 'komið við í sund'laug-
inni, en væri farin þaðan
líka. Þetta var ægilegur tírni
óvissunnar og ég gat efcki set-
ið kyrr, heldur varð að ganga
um góLf vegna tau'gaóstyrks.
Loks hringdi til mín Ásdís
Kartedóttir, fcona Einars Helga
sonar, fcennara, og sagðist
hafa bjargað henmi inn í
Ga'gntfræðadkólann, Ég hef
aldrei orðið fegn.ari é ævi
minni.
Ég var rétt búin að
sleppa sí/manum, þegar voða-
legtf hpg.g 'kom á vegiginn uppi
á lofti. Ég þýt upp, en veit
ekki hvað ég á að gera, held
bara að mér höndum. Ég sé
ioftið á efri hæðinni lyftast
þrýstimgurinn og hávaðinn
var aliveg ægilagur. Þegar ég
var komin niður í stigann aft
ur kemur annað högg á glugg
ann í stotfunni niðri og rúð-
unnar fcomu ffljúgandi inn í
húsið. Glerbrotin fuku um
allt og stórhríð var í stofunni.
Fyrst Stóð ég bara kyrr í stiig-
anum og huigsaði um hvað ég
gæti gert. Járnplata með á-
negldium borðviði hatfði lemt
á glugganuim, mölibrotið rúð-
una og ýtt gluiggasyllunmi
langt imn. Kynstrin öll af
heyi og rusli bárust inn, svo
Eyþór Tómasson í Lindu: „Ég
veit ekki hvar verður hægt að fá
peninga til að bjarga rekstrinum
í bili“.
liggur nú, aðeins fáum mínútum
áður en það fauk. Þvílíkt guðs-
lán að enginn skyldi verða fyrir
því.
að veg'girnir og loftið voru öll
klístruð í þessum óþverra.
Húsgögnin voru meira og
minna skemimd af glerbrotum.
Fljótlega var kominn stór
skafl í sótfann og stólana og
alhvítt varð inmi á tíu mínút-
um. Lauslega hluti á stofu-
borðinu skefldi i katf og mynd
ir á vaggjunum rennbdotnuðu,
einnig nótumiar á píanóinu,
Stór og þunigur glerlaimpi
spýttist út á gólf og blómsí-
urpottur þeyttist fyrst á borð-
ið og síðan út í horn.
— Það fyrsta, sem ég hugs-
aði um var að bjarga gömlum
postulínsolíulampa, sem hefði
orðið óbætanlegur, greip hann
og þaut með hann ofan í kjall-
ara. Svo breiddi ég teppi yfir
grammófóninn, en ‘hann var
þá orðinn rennblautur. Því
næst hljóp ég út til að sækja
hjálp. Fyrst fór ég til Ingi-
mars Eydals, sem venjulega
kemur fyrstur í mat kairl-
manna hér í raðhúsinu, en
hann var þá farinn út að leita
að börnum. Þaðan reyndi ég
að komast heim aftur, en hékk
bara ósjálfbjarga á girðing-
unni og kól þá nokkuð á fót-
leggjum. Loksins komst ég
hingað inn aftur og flutti hús
gögnin yfir í þann enda stof-
unnar, þar sem ekki var bein-
línis stórhríð.
— Bráðlega kom Ingimar
og negldi fyrir gluggann. Ég
ætlaði að vera róleg og sótti
spýtur niður í kjallara, en
komst ekki með þær nálægt
glugganum, vindurinn þeytti
mér alltaf til baka. Þó tókst
Ingimar einhvern veginn að
byrgja gluggann en þá vair
veðrið tekið að lægja aftur.
— Nú komu dætur mínar
heim og vinkona þeirra með
þeim og við hömuðumst svo
við að moka snjónum og ó-
þverranum. í dag hef ég verið
að reyna að þurrka góiítepp-
ið með rafmagnsofnum.
— í þessu raðhúsi eru 7 íbúð
ir og rúður brotnuðu á svipað
an hátt í þeim öllum nema
einni. Brakið, sem braut þær
hefur sennilega komið úr þak
inu á raðhúsinu Vanabyggð
6, en þar sviptist þakið al-
veg ofan af bveimur nyrztu
íbúðunum. Kona var að
þurrka af uppi á loftinu í ann
arri íbúðinni, en vissi þá ekki
fyrri til en húlx sá í stór-
hríðarbylinn upp um svefn-
herbergisloftið. Það varð al-
veg ótrúleg eyðilegging á þess
um eina kíukkutíma. Maður
hlær kannski að handapatinu
í sér í dag, en maður hló ekki
í gær. — Sv. P.