Morgunblaðið - 07.03.1969, Blaðsíða 22

22
MORGUNBLAÐIÐ, FÖSTIJDAGUR 7. MARZ 1&G9.
Helga Einarsdóttir
— Minningarorð
. . . Mér var þó löngum meira
í hug
melgrasskúfurinn harði,
upprunninn þar sem Kaldakvísl
kemur úr Vonarskarði.:
ÞEIR kvistir sem festu rætur á
landi hér, jafnvel eftir að síga
tók á síðari helming 19. aldar,
voru vissulega engin stofublóm.
Frekar mætti segja að þeirra
hlutskifti væri að bjargast á
berangri, standa af sér storma,
þreyja Þorrann og Góuna, þar
til skaraði í veðrið að nokkur
t
Maðurinn minn
Aðalsteinn Kristinsson
trésmiðameistari,
Bugðulæk 10,
lézt í gær.
Guðbjörg Vigfúsdóttir.
t
Eiginmaður minn og faðir
okkar
Baldvin Pálsson Dungal,
kaupmaður,
andaðist í sjúkrahúsi i Leip-
zig miðvikudaginn 5. marz.
Margrét Dungal og börn.
t
Eiginmaður minn, sonur og
faðir
Bjarnhéðinn Árnason,
bifreiðastjóri,
Seljavegi 6, Selfossi,
verður jarðsunginn frá Sel-
fosskirkju laugardaginn 8.
marz kl. 15.00.
Vilný Bjamadóttir
Guðný Gísladóttir
og börnin.
t
Útför föður okkar, tengda-
föður og afa
Jóns Waagfjórd
Kirkjuteig 14, Vestm.eyjum
fer fram frá Landakirkju
augardaginn 8. marz kl. 14.
Böm, tengdabörn og
barnaböm.
t
Útför móður okkar, tengda-
móður og ömmu
Ólafar Gísladóttur
sem andaðist 27. febrúar sl.
fer fram frá Þjóðkirkjunni í
Hafnarfirði laugardagiinn 8.
marz kl. 2 e.h.
Blóm afbeðin en þeim sem
vildu minnast hennar er bent
á Krabbameinsfélagi'ð.
Sveinn Haildórsson
og systkin, tengdabörn
og barnabörn.
von væri að eyja vonarskarð
framtíðarinnar.
Vissulega varð æfisaga margra
mannsbarna sem litu dagsins
ljós á þeim hörðu árum ekki
lömg. En þeir sprotar sem stóðust
vorhretin, og náðu að festa ræt-
ur urðu gjarnan sterkir meiðir,
sem breiddu lim mót betri tíð
og morgunsól tuttugustu aldar.
Æfisikeið þeirrar konu sem
hér er minnzt, var vissulega
þverífkurður þeirra tíma er hún
lifði, en það var nærri ein öld.
É1 og hret náðu ekki að hefta
þroska hennar. Miklu fremur
stældu þau kraftana og brýndu
manndóm og vilja tifl. átaka.
Sjálf tók hún sér í munn gamla
máltaekið: Á misjöfnu þrífast
börnin bezt.
Helga Einarsdóttir var fædd
að Simbaikoti á Eyrarbakka 28.
marz 1872. Foreldrar hennar
voru hjónin Guðlaug Guðimunds
dóttir, frá Efri-Hömrum í Holt-
um og Einar Inigimundarsan frá
Hárlaugsstöðum í sömu sveit.
Eftir skamma dvöl á Eyrar-
bakka fluttu foreldrar Helgu og
settust að í Leiru á Suðurnesj-
um. Þar byggir Einar bæ í
Bergvik. Þegar Helga er á fjórða
ári andast móðir hennar eftir
að hafa alið sitt sjöunda bam.
12 ára fer Helga úr föðurgarði
austur í Flóa, er þar í vist á
nokkrum bæjum unz hún ræður
sig til prestshjónanna að Torfa-
stöðum í Biskupstungum, Stein-
unnar Thorarensen og sr. Magn-
úsar Helgasonar. Þeirra hjóna
minntist hún alla æfi með virð-
ingu og þökk og rómaði mjög
drengskap þeirra og Ijúflyndt.
Veru sína þar taldi hún jafnan
björtustu árin sín. Hér er hún
í blóma lífsins, gjörfuleg gjaf-
vaxta mær. Enda- dregur brátt
saman með henni og ráðsmanni
prestsins ögmundi Gíslasyni.
Þessi dyggu hjú gefur prestur
saman og aldamótaárið setja
þau saman bú að Laugarási í
sömu sveit. Þeim er bjart fyrir
aiugum. Ung hraust og vilja-
t
Hugheilar þakkir tij allra
sem auðsýndu samúð og vin-
arhug við andlát og jarðarför
Jónínu Sigurlaugar
Óskarsdóttur.
Höskuldur Skarphéðinsson
og börn
Fjölskyldan Laugavegi 50
Fjölskyldan Mánagötu 18.
t
Innilegar þakkir færum við
öllum þeim er sýndu okkur
samúð við andlát og jarðarför
Sigurlínar Árnadóttur
Akurey.
Sérstakar þakkir til lækna
og hjúkrunarliðs á lyfjadeild
Landspítalans, íslendinga,
sem greiddu götu okkar í
London, Kvenfélagsins Berg-
þóru, U.M.F. Njáls og allra
annarra, sem réttu okkur
hjálparhönd. Við biðjum Guð
að blessa ykkur öll.
Fyrir hönd móður og syst-
kina hinnar látnu.
Júlíus Bjarnason
Haraldur Júiíusson
Bjargmundur Júlíusson
Lilja Júlíusdóttir
Sveinbjörn Runólfsson.
mikil hyggja þau gott til bú-
skaparins. Það eru miklar annir
og umsvif í Laugarási þessa vor-
daga. 14. ágúst 1901 elur Helga
manni sínum dóttur, Steinunni
síðar hjúkruinarkonu. En skjótt
brá sól suimri. Hart og þungt
kvaddi dauðimn dyra í Laugar-
ási. Á s'kammdegis'nóttu þessa
sama árs verður hús'bóndinn
bráðkvaddur við hlið konu sinn-
ar. Björt hof framtíðarinmar
hrunin í rúst.
Hún verður aifhuga búskap,
yfirgefur sveitina og flyzt til
Reykjaví'kur. Dóttuirina litlu
sikilur hún eftir hjá frændfólki
í sveitinni. Varla hefur Helgu
þá hlegið hugur í brjósti. Hún
ræðst vinoukona á heimiili Sig
geirs Torfasonatr kaupmanns og
konu hans. Þar dvelur hún til
ársins 1911. Þau hjómn reyndust
Helgu frábærir húsbændur,
tókst með þeim traust vinátta.
Helga taldi þau hjón hafa
reynzt sér bezt allra vanda-
lausra manna og þá mest er á
reyndi. Börn þeirra hjóna héldu
tryggð við Heligu meðan æfin
entist. Vera má að hún hafi ekki
talið sporin er hún sinnti þeiim
ungum.
Árið 1911 giftist Helga í annað
simm, Jóni Guðmundssyni kjöt-
matsmanmi, hann var traustur,
ijúflyndur drengskaparmaður.
Þau eiignuðust einn son, Ögmund
verkfræðinig. Með einstakri elju
og reglusemi umnu þau samhent
og samstillt. Komu börnum sín-
um til nárns, og eignuðust frið-
sælt og gott heimili á Berg-
staðastræti 20. Þar andaðist Jón
1952.
Að Bergstaðastræti 20 bjó
Helga að manni sínum látnuin,
ailít til þess að hún fyrir fáum
árum fór á Elliheiimilið Grund.
Þar naut hún umönnunar og að-
hiynningar er hún kunni vel að
meta og þakika. Þar andaðist
Helga 26. febrúar s.l. 97 ára áð
aldri.
Hér hefur aðeins verið staldr-
að við stærstu vörður á lífsleið
Helgu. Löngu og farsælu lifs-
starfi er lokið. Hennar hlutskipti
varð aldrei að veraaólvermd i
hlýjum garði. Ég held það hefði
verið andstætt henmar huga,
ámóta og að sækjast etftir háum
sess í mamnfélagsstigamum. Dag-
leg önn og óskipt hugulsemi um
heimili og ástvini, vair henni næg
llfsrfyliing.
Fraimkoma Helgu var sönn og
heilsteypt. Henni lét ekki að lát-
ast. Hjálpsemi saimtfara hlýju
viðmóti, góðri greind og stál-
minni, aflaði henni margra góðra
vina. Hún tókst á við lífið af
manndómi og fullri alvöru, en
undir sló bjartur strengur
græskulausrar kímni.
Eitt sinn sagði Helga mér frá
atviki þegar hún var barn heima
t
Hugheilar þakkir færum við
öllum þeim mörgu bæði nær
og fjær fyrir auðsýnda sam-
ú’ð og hlýhug við andlát og
jarðarför eiginkonu minnar
og móður okkar
Klöru Sigurðardóttur
Kirkjubraut 15, Akranesi.
Elías Níelsson,
börn, tengdabörn og
barnabörn.
í Bergvík. Faðir þeirra var á
sjó að vanda. Sjórinm brimaði
stkyndilega, móðir og börn tóku
að óttast um að faðir þeirra næði
ekki landi. Þau fóru niður í vör-
ina og báðu himnaföðurinn að
pabbi kæmi heill að landi: Hann
kom, síðan er ég trúuð, og hetf
ölfl þessi ár þreifað á handleiðslu
æðri rnáttar. Svo bætti hún við:
En það slkaðar ekki neinn, og er
ekki vantraust á almættið, að
hjálpa ei'tlítið til sjálfur: Bjart
bros blikaði í öldnum augum
blandað glaði kankvísi.
Það ber ekki að harma þótt
þreyttur fái hæga hvíld að liðn-
um löngum startfsdegi. Börnin
hennar tvö miunu sakna móður,
svo og allir ættingjSr og vinir
hinnar látnu, sem eiga góðum
vini á bak að sjá er hún fer.
Þó mun efst í huga allra þeirra
þakkir fyrir langa og ljúfa sam-
fylgd.
J. P.
Ingunn Sveinsdóttir
Akranesi — Minning
INGUNN Sveinsdóttir andaðist
25. febrúar sl. í Sjúkrahúsi Akra-
ness, tæplega áttatíu og tveggja
ára að aldri. Útför hennar var
gerð laugardaginn 1. marz að
viðstöddu fjölmenni vina og ætt-
ingja.
Við andlát hennar má segja
að orðið hafi héra'ðsbrestur. Einn
af beztu og fegurstu strengjum
íslenzks mannlífs brast.
Hógværasti persónuleiki, sem
ég hef þekkt, hefur þar með,
endað æviskeið sitt í hljóðlátri
kyrrð, eftir langt og athafna-
samt ævistarf, sátt við guð og
menn.
Ingunn var dóttir Sveins Guð-
mundssonar, síðasta hreppstjóra
Akraness, mikils atorku og
drengskaparmanns og framá-
manns í félagsmálum Akurnes-
inga um áratugi, og konu hans
Mettu Hansdóttur Hoffmann.
Metta var dóttir Hans Péturs-
sonar Hoffmanns og konu hans
Ingunnar Jónsdóttur, sem lengi
bjuggu að Bakkafit hjá Búðum
á Snæfellsnesi. Þau Ingunn og
Hans eignúðust sex börn er upp
komust, einn dreng og fimm
stúlkur. Systkinin í litla lágreista
bænum að Bakkafit voru öll
óvenju glæsileg og mannvæn-
leg.
Sonurinn, Pétur, var þeirra
yngstur og dó langt um aldur
fram, aðeins tuttugu bg átta ára
gamall. Var hann þá þegar orð-
inn mikilsmetinn formaður á eig-
in: skipi, með valinn mann í
hverju rúmi/ Horfði hann djarft
til framtíðarinnar og hafði þeg-
ar lagt nokkurn grundvöll að
umsvifamikilli verzlun og út-
gerð á Akranesi þegar kallið
kom og hann fórst í því mikla
mannskaðaveðri 7. janúar 1884,
sem við hann er kennt og kallað
Hoffmansve'ðrið. Pétur var
ókvæntur og barnlaus. En svo
var hann ástsæll, að margir hon-
um óskyldir skírðu börn sín eft-
ir honum.
Systurnar fimm hétu Guðrún,
Metta, Elínborg, Kristjana, Agn-
es og Ingunn. Voru þær állar
gjörfulegar og eftirsóttar heima
sætur, sem settu fagran svip á
samtíð sína með óvenjulegum
hæfileikum, skapfestu og ráð-
deildarsemi. Engin þeirra mátti
vita af neinum er hjálparþurfi
var, án þess að reyna að leysa
vandann. Matarlausum var gef-
inn sfðasti biti úr búri. Köld-
um yljað, fatalausir klæddir og
vesalingum veitt andlegt og lík-
amlegt skjól.
Ég leyfi mér að tilfæra hér
litla sanna sögu af einni systr-
anna, sem gæti þó átt við hverja
þeirra sem væri. Sagan gerðist á
þeim tíma, þegar stúlkum var
refsað með opinberri flengingu
fyrir a'ð eignast lausaleiks-
börn.
Eitt sinn var lögregluþjónn í
Reykjavík, „Valdi pól“, að leiða
eina slíka stúlku niður á Aust-
urvöll, þar sem refsingin átti
fram að fara. Stúlkan var ný
staðin upp úr sængurlegunni,
náföl og illa á sig komin, um-
koimulaus og hrædd. Þegar þau
ganga fram hjá husi Kristjönu,
sér hún þessa „ólánsstúlku“ og
ásigkomulag hennar, fyllist
Kristjana slíkri reiði og með-
aumkun með stúlkunni, að hun
hleypur í veg fyrir yfirvaldið og
tók stúlknna af honum með
þeirri festu og einbeittri hörku,
án þess að segja eitt orð, að
„Valdi pól“, sem þó var þekkt-
ur fyrir hörku og ákveðni, sagði
siðar, að það hefði hann orðið
hræddastur um sína daga, þeg-
ar Kristjana kom og reif stúlk-
una úr höndum hans.
Allt sem þær systur gerðu var
gert í rólegheitum, hávaðalaust,
með reisn og hjartahlýju. Hjálp-
semi þeirra kom beint frá hjart-
an. Drengskapurinn var þeim í
blóð borinn.
Þannig var sá meiður er Ing-
unn Sveinsdóttir var af sprott-
in og sennilega hefur enginn af
afkomendum þeirra systra frá
Bakkafit, erft jafn mikið af eig-
inleikum þeirra og mannkostum
og einmitt hún.
Ingunn var gift Haraldi BöðV-
arssyni og bjó honum og börn-
um þeirra, Sturlaugi og Helgu,
fagurt og hlýtt heimili, sem bar
af flestum öðrum fyrir myndar-
skap og hreinlæti. Þangáð var
gott að koma og dvelja með
þeim hjónum, allt var svo lát-
laust og friðsælt, rausnarlegt en
smekklegt.
í góðra vina hópi voru þau
hjón mjög ræðin og gamansöm
og höfðu mikla ánægju af
græskúlausu gamni. Þá kímdi
húsbóndinn éða, hló, en hús-
freyjan hló hjártanlega, því hún
var svo innilega hláturmild.
Ingunn og Haraldur voru ákaf-
lega samrýmd og samtaka í öll-
um málum, ræddu hvert atriði
saman og tóku sínar ákvarðanir
eftir vandlega athugun. Ég held
að Haraldur hafi aldrei tekið
endanlega ákvörðun um stærri
mál í sínum umfangsmikla at-
vinnurekstri, án þess að leita
fjrrst álits sinnar ráðhollu og
framsýnu eiginkonu, enda fylgd
ist hún af áhuga, með hverjum
þætti starfsseminnar alla tfð.
Ingunn vann mikið starf að
mannúðar og framfaramálum á
Akranesi. Hugsjónir hennar
voru að líkna þjáðum, hjúkra
sjúkum, auka fræðslu og örfa
guðstrúna. Og hún var hugsjón-
Þakka öllum vinum og ætt-
ingjum skeyti og heimsóknir
á átíræðisafmælisdegi mín-
um 3. marz.
Þórey Eyjólfsdóttir.