Morgunblaðið - 08.07.1969, Blaðsíða 10

10
MORGUNBLAÐIÐ, ÞRIÐJUDAGUR 8. JÚLÍ 1'9©9
Rannveig Hannesdóttir
Vestmann
heimsækja ægkustöðvarinar í
V estmannaey j um.
— Já, ég fór frá Vestmaniraa
eyjiwn 1905. Það fór hópur
þaðan vestur. Ég fór ekki af
því að lífsbaráttan væri hörð,
heldur datt mér þetta bara í
huig. Maður veit ekki hvað
maður er að fara á stundium,
einikum þegar maður er ung-
ur. Þegar ég fór vissi ég eklk-
ert hvort ég myndi setjast að
fyrir vestan eða snúa heim.
Eg fór í virarau til Áma Egg-
ertssonar eldri í Wimnipeg og
áirið 1909 giftist ég Jómd Jóms-
isyni Vestimiamm, en hamm var
frá Litlu Hóium í Mýrdaíl. Við
fórum til Saskatchewan og
hófum búskap. Við rsektuðum
hveiti eiras og aðrir á þessum
slóðum. íslemdiniguraum gékk
ágætlega að rælkta hveiti, þótt
ekki væru þeir vamir því að
heiman. Á næstu árum flutt-
um við okkur oft em 1925
fkittum við til Blaime í Was-
hiragtonríki í Bandairíkjunium
og þar hef ég búið síðan. Eft-
ir að við korraum þam/gað istumd
uðum við aðalllega hænsna
rækt.
— í Blaine var eitthvað af
fslendimigum, sem nægt var að
umigangast og íslemzkumini
gleymdum við ekki. Maðuriran
Róbert Bjarnason, Margrét kona hans og dæturnar Cathryn (lengst t.v.) og Susan
ÞEGAR íslendingar voru að flytjast til Vesiturheims í lok
fyrri aldar og byrjun þessiarar, tók ferðin margar vikur.
Fyrst var haldið til Bretlands og þaðan á stærri skipum til
austurstrandar N-Ameríku. >á tók við langt og erfitt ferða-
lag á ám, vötnum og landi unz komið var á áfangastað, sem
hjá flestum var á sléttum Mið-Kanada eða i Dakota, nokkru
sunnar. Nú hafa þær breytingar orðið á að stundafjöldinn,
sem ferðin tekur er minni en vikufjöldinn áður. A laugar-
dagsmorgun lenti á Keflavíkurflugvelli flugvél, eftir tæpra
sjö stunda flug frá Vancouver á Kyrrahafsströnd Kanada.
Farþegamir voru 86 Vestur-tslendingar, sem hér ætla að
dveljast til 3. ágúst, því að þeim leikur forvitni á að sjá það
land, sem foreldrar þeirra og forfeður byggðu. En okkur,
afkomendum þeirra sem heima sátu, leikur einnig forvitni
á að heyra hvað þessir frændur okkar í Vesturheimi hafa
að segja.
styrki til háskólastúdemta seg
ir Róbert og er skilyrðið að
þeir geti rakið ættir sinar til
íslendiiraga. Nú hef’ur félagið
nýlega stofnað séristaikan náms
styrkjasjóð, sem ætluinin er að
efla svo að hægt sé að fjölga
styhkjuiraum og kosta jafravel
áhuigasama raemend'ur til náms
á íslaradi. — En íslandsstyrk-
ur er ennþá laragt undan.
Margrét talar góða íslenzfcu
en eigimmaðuriran aftur á móti
eraga, enda ekki raema hálfur
ísleradiraguir.
— Ættiir móður miraraar eru
bera hugur og hjurtu
Til íslands eftir
64 ár
Aldursforsetinn í hópi Vest
ur-fslendiraganna er Raran-
veig Haranesdóttir Vestmaran,
en hún er níræð. Rararaveig er
fædd og uppalin í Vestmanma
eyjum en fór héðan áirið 1905
og hefur ekki komið hingað
aftuir fynr en nú. Hér dvelst
hún ásamt dóttur sirani Dóm-
hildi Gay, hjá bróðurdóttur
sirani.
— Ég hefði aldrei trúað
því að ég ætti eftir að koma
himgað á garraals aldri, segir
Ranmveig, en eraginn veit sína
æfiraa fyrr en öll er. Þótt ég
sé orðin sjóndöpur ætla ég að
fara í allar ferðinraar, sem
ISkipulagðar eru fyrir hóp-
iran og auk þess ætla ég að
miran fékk mikið af blöðum og
bókum og hann féfck Morg-
unblaðið sent í möng ár. Þeg-
ar við höfðurn lesið það, var
það vafið upp og sent til raá-
granraanina og þanmig fór það
bæ frá bæ. Allir vildu fylgj-
ast með fréttum að heimam.
Það þairf ékki að taka það
fram að þrátt fyrir 64 áira
útivist talar Rararaveig ís-
lenzku, sem hver íslendiiragur
mætti vera stoltur af að tala.
Aðeiras eirau sinmi meðan á
samtalirau stóð varð henni á
að „sletta“, er hún sagði; „Það
er „plenty“ langt“.
— Það er yndislegt að vera
komiran til íslaradis og heyra
íslenzkuna allt í fcringum sig
og mikið verðuir gaman að
koma á ægkustöðvamar á ný,
segir þessi silfuTthærða niræða
kona og það lifraar yfir henni
við tilhugsuniraa.
Las kverið sitt
á íslenzku
Á MELtHAGA 18 er frú Ág-
ústa Jaökson stödd ásamt
manni sínum og sonairdóttur.
Þau eru öll búsett í Part Co-
qvitlam sem er ékamimt frá
Vancouver, en þatr starfar
Jaokson, sem læknir.
Móðir Ágústu var frá Lýt-
ingsstöðum í Skagafirði, en
faðir hennar frá Auisturgörð-
um í Kelduhverfi og er hún
hér í fyrsta skipti. Ágústa tal
ar góða íslenzku, og segir
hún, að það megi hún mikið
þakka kverirau sínu, sem hún
hafi lært á íslenzfcu.
Sonardóttir þeirra hjóna
heitir Mairgrét Elísabet og er
11 ára. — Okkur fannst hún á
góðum aldri til þess að koma
Ágústa Jackson, maður hennar og sonaraottirin Margrét.
hingað, segir Ágústa, —
krakkair eru svo móttaökileg
ir á þessum aldri. Annars er
hún óslköp þreytt, greyið, hún
svaf ekkert í vélinni á leið-
inni til íslands og nóttina á
undan gat hún ekki sofið fyr
ir ferðéhug. Ég vonia að hún
verði búin að jafna sig á
morgun.
Sjálf segir Margrét Elísa-
bet, að sér finnist ógurlega
gaman hér og áðan hafi pabbi
sinn hringt frá Vancouver,
sem geri þetta ennþá ékemmti
legra.
Ætla hjónin og Margrét að
ferðast mikið um landið á
meðan þau dveljast hér, því
þar eð þau eru hér á landi á
annað borð, vilja þau sjá eins
mikið af því og mögulegt er.
Já, nei og elskan
Róbert Helgason, sem er
sálfiræðimguir og læknir í Van
couver er hér með korau síraa,
Margréti og tvær dætur. Hanra
hefur starfað mifcið í íslend-
iragafélagirau Icelandic-Cainad
ian Club, verið í stjóm fé-
lagisinis og nú er haran formað
ur skólastyrkjaraefndair félagis
ins.
— Það eru um 300 félagar
í Icelandic-Caraadian Ciub í
Vancouver segir Róbert. Fund
ir eru haldnir einu sinini í
mánuði og svo höfum við
Þorrablót o.fl. skemmtarair. Við
reyrauim að bjóða árlega eim-
um skemmtikrafti frá íslandi
og í fyrra kom Ragnar Bjarna
son söngvari.
— Þá heyrðum við 1 fyrsta
skipti íslenzka pop-tónlist, seg
ir Margrét, og mikið þótti
okkur gaman að því. Við
þekktuim aðeiras gömul íslemzk
lög, sem eru flest svolítið
þurag.
— Icelandic-Caraadian Club
í Vancouver veitir árlega tvo
sfcozkar segir Róbeirt, og við
bjuggum ekki í íslenzkri
byggð, þannig að ég lærði eig
inlega ekki noma þrjú orð af
pabba: já, nei og elékan. Þeg-
ar ég kom í háskóla kynrnt-
ist ég mörgum stúdemtum af
íslenzfcum ættum og meðan ég
var við raám í Winnipeg kynmt
ist ég koraurani mirani.
— Foreldrar mínir komu
hingað til fslands með fyrsta
hópnum sem fór frá Vancou-
ver, fyrir um .5 árum, segir
Margrét. Þau voru bæði fædd
fyrir vestan og höfðu mjög
gaman af að koma hingað. —
Við ætluim að fara raorðúr til
Akureyrar og í Mývatnssveit
en þaðan var faðir Róberts
ættaður. Síðan skreppum við
til Englands því að þar fer
Róbert á alþjóðaráðstefrau
sálfræðiraga. Á leiðirani heim
stoppum við raokkra daga hór.
B. T. H. Marteinsson
Komst í þriðju
tilraun
LOKSINS tókst mér að kiom-
ast til íslands — segir Brand
ur Tómas Hermann Marteins
son skurðlaöknir frá Vancou-