Morgunblaðið - 01.08.1969, Blaðsíða 22

22
MORGUNBLAÐIÐ, FÖSTUDAGUR 1. ÁGIJST 19'69
Guðný Sigurðardóttir
Minning
F. 12.2. 1935. — D. 20.7. 1969.
„Hvað bindur vom hug við
heimsins glautm,
sem himntaarf sfcuium taika?“
Er nokkuð eðlilegra, en að
fólk í blóma lífsins haldi fast í
þá taug, er við köllum líf? Lífs-
þráin er sterk, og virðisf geta
sigrað hið ótrútega. En sá daig-
ur kemur í lífi sérhvers manms,
er ekki verður umflúinm — jar'ð-
vistimni lýkur — maðurinm
deyr. En er það sivo í raun og
veru? Verður efcki öllu heldur
s>ú breyting á, að lífið helduir
áfram í amnarri mynd, við önnuir
skilyrði? Sá sem hefur staðið við
dámarbeð ástvimar hefuir fumdið
það og skilfð, að þessu er þamnig
farið. Þá miildast sorgin og hinn
eiliífi kærleiki Guðs skynjast á
sérstakan hátt.
Hún, sem niú hefur lokið jarð-
vist sini, var umg að árum, þeg-
ar toalllið kom, sem allir verða að
(hlýða. Og við sem kveðjum hana
með sökrauði, spyrjum eiras og
svo mairigir áóur: Hvers vegna?
Ég, sem þetta rita, á margar
hugljúfar minndngar frá upp-
vaxtairárum Guimnýjar, einis og
þessi umga vimkoma min var köll-
uð. Hún var fyrsta telpam, sem
ég immritaðd í skátaskólamn að
tflfljótsvatni, þegar ég hóf þar
starf 1947, þá var hún 12 ára að
aldri. Hún var hjá mér nokkur
suimur, og ég fylgdist með henni
t
Eigimmaður minn, faðir og
somur,
Gunnar Þór
Sveinbjörnsson,
Suðurgötu 67, Hafnarfirði,
verður jarðsungimn frá Hafn-
arfjarðarkirkju í dag kfl. 2 e.h.
Kolbrún Inga Karlsdóttir
og dætur,
Oddný Ingimarsdóttir.
t
Útför fósturtföður míns,
Jóhanns Hjálmarssen,
fer fram frá Fossvogsikirkju
í d ag kl. 3.
Blóm vimsamlega afbeðin, en
þeirn, sem vildu minnasf hins
iátrna, er bemt á S-tyrktarfélag
vanigefinna.
Fyrir hönd vandamannia,
Jóna Geirný Jónsdóttir.
t
Þöifckum innitega samúð og
hlutteknimgu við andiát og
jarðarför
Hansínu Fr. Hansdóttur.
Sérstakar þakikir skulu færð-
ar húsfreyju og stfjarfsfólki
hjúkruniardeildar Hrafnistu.
Maríus Th. Pálsson,
Ingibjörg Eyþórsdóttir,
Jónas Hallgrímsson
og barnabörnin.
t
Hjartans þakkir færum vi'ð
öllum þeim, er sýndu okkur
vináttu og samúð við andlát
og jarðarför föður okkar,
Carls Christians Ágústs
Ipsen,
Laufásvegi 16.
Werner Ipsen,
Anna Ipsen,
Inger Ágústsdóttir.
æ síðan og fanin, hve hún þrosk-
aðist sem urag stúllka og síðan
eigiinkona og móðir.
Henni fylgdi ætíð líf og fjör,
hún var hinn sjáltfkjömi foringi
í sínum hóp og fjöllhæf sem sHk,
og honni var vel Ijós alvaran á
bak við ieikinn, eins og stumdum
er sagt um skátastarfið.
Ein huigþekkasita miraminigin
um Gunný er teragd veru henn-
ar á Úlfljótsvatni. Hún ásiamt
fteirum bafði farfð í laniga og
eirfiða gömgutferð, svo ég saigði
þeim að þær mættiu sleppa við
fáma og kvöldbæn og fara strax
að sofa. En Guniný gait ekki sofn-
að. Hún bað mi'g að finraa siig
upp fyrir skáia. í>ar bað hún mig
svo vel að koma upp í tjald og
hafa með þeim kvöldbæn, hún
gæti ekki sofraa'ð fyrr en það
væri búið.
Mér þótti vænit um Gunný.
Hún hafði ung missit móður síma,
en hún var svo Lánsöm að njóta
ástrfkiis og umhyggju góðs föður.
Nú hetfur hún orðið að yfirgefa
maran sinin og ungia dótitur þeiirra
og föðurinn, siem vair henni
eimmiig sem móðir á marga lund.
Við trúum því að só Guð, sem
gaf herani lífið og aBt sem gaf
því gildi, leiði haraa áfram og
vemdi og btessi ástvinii henrnar,
sem nú syrgja góða móður, eig-
intkomu, dóttuir og systur.
„Af eilífðar bjarma birtu ber,
sem brautina þumgu greiðir.
Vort iíf sem svo stuitt og stfopult
er,
þáð sfefmir á æðri teiðir.
Og upþhiminm fegri‘ en auigað sér
mót öllum oss fatðminn breiðir".
(E.B.)
Þökk fyrir aldar góðar sam-
verusturadir, Gunraý mín. Drotit-
inra bl'esisi þig og ástvind þína
aMa.
Hrefna Tynes.
F. 12. febr. 1935. D. 27. júlí 1969.
í BORGARSPÍTALANUM í
Reykjavík lézit si sunraudag urag
korna, Guðný Sigurðardóttir. Hún
var aðeinis 34 ára, og því á miðj-
um þeim ævidegi, sem við leyf-
um ofckar að vomaisit til að má.
Hún hvanf frá ofctour án þess að
Ijúfca mema hluta þeiinra verk-
etfma, sem hún sjálif ætlaði sér.
Þetta er þeim mun þungbærara
vegrna þess, a!ð örðugt er að finna
aðra, sem jafn vel sé ætiamdi að
teysa þaiu.
Eitt þessara verkefma, og að
sjálfsögðu það veigamesita, er
uppeldi dótturimmar, sem niú er
11 ára. Allkunraa er, að það fer
góðri móður bezt úr hendi. Nú
vomum við öll, sem þekktum
Guðnýju, að giftutsamlega takist
tifl, þótrt handlieiðslu móðuriniraar
njóti efcki tegur. Vfð höfum
t
Hjartaras þafckir fyrir auð-
sýrada vimáittu og samúð við
andilát og útför
Jóns Þorvarðssonar,
kaupmanns,
Öldugötu 26.
Börnin.
t
Af hrærðum huga þökkum við
öLlum, sem auðsýndu ofckur
samúð og ómetaralegt vinar-
þel vfð andlát og útför eLsku-
legs sornar okkar,
Egils Steinars.
Guð blesisi ykkur öIiL
Ragnheiður Magnúsdóttir,
Egill Ólafsson.
dæmi þeas. Guðraý sjáltf var skýr
asta dæmið, sem við vitum um.
Guðný var fædd hér í borg
12. febrúar 1935. Foreldrar hernn-
ar voru Sigurður Ágústsson, raf-
virki, og Þórrann Brymjólifsdóttir
koraa haras. Frá foneldirum síraum
báðum hiLaut Guðný þamn anf
sem bezt reyndist hemni í Lítfirau.
Sá arfur var listihraeigð og síkéta-
andi, eiras oig hanm þekkiist bezt-
ur. Þótt listfenigi þeinra hafi
aldrei verið á loft hailidið og sízt
af þeim sjálifum, þek'kja það þó
aUir sem kyraratusit þeim eða
verkium þeiirrra. Fomedidrar henn-
ar voru aiuk þess bæði mjög
vinkir skátatf, og mótaði þaö upp-
eLdi bæði Ktfssikoðiun hemraair og
huigsjónir þegar í bernisku.
Guðný missti móður síma þeg-
ar hún var sjö ára barn. Hún
þurfti þá að flytjast að heiiman
ásamt Agúsiti bróðuir sínum. Til
alLrar hamimgju femgu börinin
góðan dval'arstað á heimili
frænfcu þei'rra. frú HedvLgar
BLönd-a.l. Var það þeirn mikið lán,
enda voru þar rmargiar hjóipfús-
ar hendur til að bæta þeirn móð-
urmissiinn, svo sem kosrtur var.
Skátasitarffð veitti Guðnýju
mifcla ámægju og mauit hún í því
öruggrar hamdLeiðslu föður sdnis.
Um tóif ára aldur flut'tisit hún
súðan aiftiur heim tíl harns o>g list-
hnieigðm fór að segja til sín. Lisf
gnein Guðmýjar var Leikiiisitin.
Hún stundaði teifcListarmám, kom
fram sem teifcfconia og nauit tötfra-
heima Mstarinraar bæði þá og æ
síðan.
Nítján ára gömul ininritaðist
Guðný í Húsmæðraiskólaran á
Bliönduósi. Þar liærði hún undir
sitft næsfia verkefrai. Jafntfiiamt
kynratiist hún þar maramsiefni
símu og 7. móvember 1954 gift-
ist hún eftirláfandi mamni sínium,
Sigþóri Guðmun-dssyni. Sigþór var
þá að rálðast tiu OMitfélagsims h.f.,
og er þar mú aðalfbókari. Sam-
eigimtega byggðu þau upp heim-
Mi sitt og varð það henmá enn eitt
ámægjuefni að ge-ra það sem
faMegast og bezt úr garði.
Guðný gerðiist raú húsmóðir og
móðir og gat jafrKframt bætt föð-
ur símum að mofckru þann missi,
sem hann varð fyrdr þegar hún
var bam. Auk þetsisa sturadaði
hún síraa listgrein etftir því sem
færi gafst á.
Á Guðnýju sanraaðist hið
gam-la oirðtak skiáta: „Eitt siinn
skáti, áva/Mit skáti“. Á drenigilieik
hennar, hjálpsemi og réttsýni
reyndi otft. Þeir sem bezt þektotu
haraa, vita gjörLa, hve mikið hún
viLdi á ság teggja ,tM hjálpar
þeim, sem á þurtftu að halda.
í dag kveðjum við Guðmýju.
Hún er „farin heim“ eimis og það
heitir á máli skátfa. Við þökfcum
henrai samfylgdiraa og fordæmið.
Megi það sem herand var hjairt-
fólgraast ná fnam alð gangla og
gætfan fylgja eigimmanrai henraar,
dóttur og öðruim ástvimum.
B.G.
t
Eigimkona mín og móðir okk-
ar,
Sigrún Benedikta
Kristjánsdóttir,
Réttarholti, Reykjavík,
lézt 31. júlí sl.
Eiríkur Einarsson og dætur.
Fædd 12. febr. 1935
Dáin 27. júlí 1969
EIN úr hópnum er horfin. Það
var veturinn 1953 til 54, sem við
hittumist fyrst. Við vorum allar
komar til Blönduósis til að nema
þar við kvennaskólann. Það var
glaður og góður hópur ungra
kvenna, sarmstilltar og ákveðnar
í að nema þar eftir megni það,
sem hverri ungri stúlku er nauð-
synlegt. Gunný, en svo var hún
jafnan kölluð af vinum sínum,
var ein af ofckur, góð vinkona,
dugleg, réttsýn og hjálpsöm. Það
er ótal margs að minnast frá
þesisum vetri okkar saman.
Störf, leifcur og samveran ÖM
eins og bezt verður á kosið. Við
nutum leiðsagnar ágætra kenn-
ara og fcomumst allar til nokk-
urs þrosika í þeim fræðuim, sem
við námum. Margs er að minn-
ast frá skólanum þennan eina
vetur. Við héldum skólaskemmt-
Jóhann L
arsen —
Fæddur 17. mai 1890.
Dáinn 25. júlí 1969.
Foreldrar hans voru hjónin
Elímborg Jóhanna Aradóttir,
sem komin var af hinni alkunnu
Skarðsætt og Þorsteinn, sonur
Þorsteins Hjálmarsen prests í
Hítardal. Þorsteinn, faðir Jó-
hanns, var „snikkari", eins og
smiðir voru kallaðir þá. Þau
hjón bjuggu að Kálfárvöllum í
Staðarsveit. Alls urðu systkini
Jóhanns fjögur, Þorsteinn og Sig
urður, sem voru eldri, og Filippía
og Ingibjörg, en hún er nú bú-
sett í Ameríku, og er sú eina,
sem er á lífi af þessum systkin-
um. Eins og fyrr getur, var Þor-
steinn, faðir Jóhanns, smiður og
vann á bæjum, hér og þar, eftir
því sem til féll. Hann fór á milli
bæja gangandi, og bar verkfæra
tösku sína. í einni slíkri ferð á
leið frá Búðum, þaðan sem hann
mun hafa farið veikur, þótt ekki
hefði hann orð á, að Breiðuvík,
ágerðust veikindi hans svo, að
hann varð að leggjast fyrir, en
það varð hans síðasta lega í
þessu lífi, því þar andaðist hann,
og mun banameinið hafa verið
lungnabólga. Eftir lát Þorsteins,
varð ekkjan að bregða búi og
koma börnunum fyrir. Jóhann
var þá 9 ára og hlaut verustað
að Þverá hjá hjónunum Helgu
Þorsteinsdóttur og Kristjáni Jör
uradssyni, þar sem hamn dvaldist
að mestfu tid 33 ára aldiurs. Etftir
að hamn fór frá Þverá sfjuindaði
hann ýmsa vinnu til sjós og
lands. Jóhann var trúr sínum
húsbændum, hverjir sem þeir
voru. Þótt hann hefði meiri hluta
ævinnar litlar tekjur af sinni
vinnu, skorti ekkert á samvizku-
semi hans og ósérhlífni. Hann
átti við sitt mótlæti að stríða, en
bar það sem bezt hann gat. Jó-
hann las mikið, eftir því sem tími
var til, sérstaklega fræðandi
bækur og rit. Hann var greind-
ur og minnugur, og það sagði mér
kona, sem þekkti hann vei, að
mikil hefði löngun hans verið til
skólanáms. Jóhann gerði ekki
mikið af því um ævina að skipta
um vinnustaði, sem sést bezt á
því, að 24 ár var hann að Þverá,
rúm 12 ár húsvörður á Hótel ís-
landi og 20 árin síðustu hjá Raf-
veitu Reykjavíkur.
un og þar var Gunný freimst í
flökki hvað leik og framsögn
snerti og hvíldi allt meira og
minna á hennar herðum. Hún
hatfði þá áður numið við leifc-
sfcóla og fór efcfci fram hjá nein-
um, sem á hlýddi, að þar fóru
saman hæfileikar og áhugi Síð-
ar hélt hún átfram leifcnámi og
startfaði með Leikfélagi Reyfcja-
vífcur eftir því sém aðstæður
leyfðu. Leiklist var hennar
áhugamál. Hins vegar 9at fjöl-
sfcylda hennair og heimili í fyrir-
rúmi og allt, er að eirakalífi
sneri. Eftir skólaveruna á
Blönduósi héldum við hópinn
svo sem mögulegt var. Sumar
ökfcar séttust að fjærri höfuð-
staðnum og þannig dreitfðisf hóp
urinn, en þær ofcfcar, sem hér í
Reýkjavífc búa, hittast oft og
halda hópinn áfram og þannig
hafa kynnin orðið varanleg og
Framhald á bls. 26
. Hjalm-
Minning
Árið 1946 flutti hann til syst-
ur sinnar, Filippíu, að Laufholti
við Ásveg. Þar fékk hann góða
aðhlynningu,' sem vænta mátti af
þeirri ágætu konu. Frænka
þeirra, Jóna G. Jónsdóttir. sótti
mikið til þeirra og var þar mikið
og þó að Jóna ætti góða foreldra,
endaði það samt með því, að þau
systkinin, Filippía og Jóhann
tóku hana í fóstur. Þegar svo
Filíppía andaðist, hugsaði Jóna
og maður hennar, Már Halldórs-
son um Jóhann. Mikil varð á-
nægja Jóhanns. þegar fósturdótt
ir hans og hennar maður eign-
uðust fyrri dreng sinn og létu
hann heita hans nafni. Ef hægt
var að auka gleði gamla manns-
ins, má segja að það hafi verið
gert er seinni drengur þeirra
fæddist, enda mun „afi‘‘
hafa verið eitt af fyrstu
orðunum, sem drengjun-
um var kennt að segja. Þegar
þeir höfðu vit til að láta vilja
sinn í ljós sóttu þeir fljótt til
Jóhanns afa. Ég lýk svo þessum
orðum með kveðjuljóði frá afa-
drengjum.
H. Þ.
Þú ert farinn, elsku afi,
okkur frá, þú hvarfst svo fljótt.
Minning þína mæta hreina,
munum geyma dag og nótt
Dvölin hjá þér, elsku afi,
ætíð var svo skemmtileg.
Huga leiddir víða vega,
var sú ganga aldrei treg.
Sögur góðar, elsku afi,
okkur tjáðir marga stund.
Birtu færðir barnsins huga,
barna vildir gleðja lund.
Kveðjum þig nú, elsku afi,
ofurdapran berum hug.
En þú saigðir ofckuT altftaif:
„Aldrei látið bresta dug“.
Mitt inraitegaisita þa/kfclæti
seradi ég öMium vimum og
varadiamönmum, sem mimntuist
mín á 80 ára aifmæM miíinu
2. júlí sl. með stóugjötfum,
hlýjum haradtötoum og kveðj-
um í bundimu og óbumdmu
rraáM.
Guð blessi ykfcur öM.
Ingvar J. Björnsson,
HverfLsgötu 9, Hafnarfirði.
Míraar innilegustu þakkir fyr-
ir heimsófcmir, sfceyti og gjai-
ir á áttræðiisaifmæiliirau 28. júU.
Sérstatolega þakfca ég sveit-
uragum míraum ámægj'ultegt
samsitarf eftir 50 ára búsfcap.
Guð blessi öll ykkar störf.
Júlíus Björnsson,
Garpsdal.