Morgunblaðið - 17.08.1969, Blaðsíða 12

12
MORGUNBLAÐIÐ, SUNNUDAGUR 17. ÁGÚST 1909
ÞAÐ var á einum af fáum sólskinsdögum sumarsins, að
mig bar að garði á Kvennabrekku í Miðdölum. Þar býr sr.
Eggert Ólafsson myndarbúi og hefur gert allar götur síðan
hann settist í brauðið, nývígður prestur sumarið 1952. Hann
er Reykvíkingur að ætt og uppruna, nánar tiltekið af Skóla-
vörðustígnum. Auk prests- og búskaparstarfa hefur sr.
Eggert setið í ýmsum nefndum innan héraðs og starfað þar
af mestu atorku. Þegar sr. Eggert kom að Kvennabrekku
var hann maður kvæntur, kona hans Ingibjörg Sigurðar-
dóttir er einnig borinn og bamfæddur Reykvíkingur. Þau
áttu tvær dætur ungar. Síðan hafa bætzt í bú þeirra tveir
synir, fjórar dætur og eitt barnabam.
Prestshjónin Eggert og Ingibj örg, ásamt börnum sínum og
sumardvalarbörnum. Yngsta manneskjan á myndinni er fyrsta
barnabarnið þeirra. (Ljósm. Mbl. Hanna Kristjónsdóttir).
— Það er lílkast til- nafnið,
sean hefur haft þessi áihritf, seg-
ir sr. Eggert og brosir við,
Kvennabreikika. Stundum hetf
ég brotið heilann uan, hvernig
naínið sé til orðið. Héma niður
með Miðá er hólrnur, þaæ sem
leiðarþing voru haldin til forna
og styfkiki þar fyrir vestan hafa
alltatf verið kölluð „úti á hringj
unum“. Mér hetfur flogið í hug,
að kvenfóikið hiaifi setið á stöll-
unuæn í krinig á þingunum og
af þeirn hatfi brekfcan tefcið
nafn. Elkki veit ég sönnur á
þesisari getgátu.
— Hvað réð því að þú sóttir
um Kvennabrefclku?
— Þar var einákær tilviljun
að veæki. Ég visisi varla, hvar
Kvennabrefcfca var. Vorið 1952
lufcum við fimm kandídatar
gluðtfræðiprófi. Viið vorum oft
að sfceggræða það ofcfcar í mill-
um, hvað síðan tæfci við. Sr.
Björn Jónsson hafði hug á að
sæfcja um Keflavífc og þangað
fór hann og er þaæ enn, ekus og
allir vita. Sr. Sváfnir Svein-
bjarnaæison sótti um Káltfafells
stað, sr. Fjalar Sigurjónsson
ætlaði út i Hrísey, sæ. Rögnvald
ur Finnbogason vaæ óáfcveðinm,
og varð úr, að hanm fór að
Skútustöðum. Ég vissi elkfci
framan af, hvað ég átti að gera
aí mér, en frétti að Kvenna-
brökfca var laus. Ég fór hingað
og skoðaði jnig um og talaði
við fólik. Þetta vaæ kalt vor og
gróðurlítið. En mér leizt vel á
staðinn - og landslagið. Það er
vinalegt, en ðkfci stórbrotið, en
eftir því sem ég bý hér lengur
finnst mér fallegra í Dölnm.
— Þú tfóæst strax að búa? Kunn
irðu til verfca?
— Hvað ætli ég ha/fii svo sem
kunnað til verka. Ég hatfði ver-
ið í sveit, stæáfcuT, og hatfði nasa
sjón atf búákap, en enga
reynslu. Ég kunni nofclkuð til
'heyákapar, þótt með öðru lagi
væri. f Fljótsfhlíðinmii, þar sem
ég hatfði verið í sveit, var hey-
ið bumdið, en svo var efcíki hér.
Eitt kúgildi fylgdi staðnum og
ég keypti mér fljótlega aðra
fcú, hæoasdn voru sex tfynsta vet
urinn og 20 kimdur. Ég fjölgaði
þeim í 65 hauistið eftir. Hey-
skapurinn var efclki ýfcja mikill
fyrsta sumarið, þó liklega um
200 hestar. Hér var engin
hlaða, og ég varð að setja í
heygaæð. Útihús voru úr torfi
og grjóti, fjósið var orðið feysfc
ið og tfúið og þafcið efcfci mann-
gengt nema í frosti. Strax
árið eftir byggði ég hlöðu og
fjárhús yfir 180 kindur. Hlað-
an rúmaði 550 hesta. Þeim þótti
sumum ég byggja stórt og töldu
ósennilegt ég þyrfti að hatfa
áhyggjur af því að koma efcfci
inn heyjurn. En hlaðan varð
Mér
datt
ekki
annað
jt
i
hug
en
búa
Heimsókn oð
Kvennabrekku
innan isfcammis otf lítil. Bráða-
birgðatfjós byggði ég svo 1954.
— En íbúðarhúsið?
— Það var allgott, að öðru
en því að við gátum efcfci farið
í bað, nema með ærimmi fyriæ-
höfn og tilfæringum tfyæstu ár-
in. Það reyndi í flestu meira
á konuma mína en mig, ég vaæ
ýrnsu vanur til sjós og lands
og var nofcfc sama á hverju
valt.
— Þú hefur ræfctað mifcið.
— Þegar ég kom hatfa verið
tveir hefctarar sléttaðs túns. Nú
heyjum við á 20-30 hefcturum.
Ég hef gott meðalbú, 280 fjár
voru á tfóðrum í vetur, 4 kýr og
fjöldi af hroasum,- 21 á jámuim.
Ég hef efclki sérstalklega í huga
að aufca fjáristoifinflnn, helzt
fcæmi til álita, ef.út í það fææi,
að aufca ræfctun og fjölga kúm.
Landrýmið hér í Náhlíðinni er
af sfcomum sfcammti.
— Af hverju Náhlíð?
— Sumir segja vegna þess
hér hafi alltaf verið nábýlt.
Önnur slkýring er sú að hér
hafi aðeins ein stúllka lifað af
í Svarta dauða.
— Dalamenm segja að þú sért
milkill hestamaður?
— Ég hef alltatf hatft gaman
af hesturn og fengizt nofcfcuð
við að temja. Ég reyni alltatf að
komast í naklkrar ferðir á hest-
um á hverju sumæi. Fátt er mér
mtetiæi uipipllyifitimlg og Ihæiessiimig.
— Nú er fátítt að prestar búi,
jafnvel þótt þeir sitji á góðum
jörðum?
— Hvað mig áhrærir datt
mér aldrei annað í hug en búa.
Sem drengur þráði ég að vera
í sveit svo að það lá álkatflega
beint við. Þótt við hjórnán vær-
um bæði Reyfcvífcingar, var í
raun efclki frá neinu að hvenfa,
við höfðum hírzt í leigu-
íbúð þessi ár, sem við hötfðum
verið gift og sáum fátt etftir-
sólknarvert við að ílendaist þar.
Oiklkur tfannst við kornin í anm-
an heim þegar hingað fcom. Og
oklkur hefur alltaf liðið vel hér.
Svo lítur klerfcur á komu
sína, siem fcomin er að til að
bjóða í katffið, og bætir við
brosandi:
— Ég sé það lífca á Ingi-
björgu, að veran hetfur átt vel
við hana. Finmi'st mér ég vera
tfarinn að eldast, þartf ég efcfci
annað en líta á hana til að sjá,
að það er regin missfcilmimgur.
Yfir kafifiborðinu er aftur
farið að ræða um búsfciap
presta.
— Sitji prestur í sveitasófcn,
segir sr. Eggeæt, hygg ég að
hann kynnist sóknarbörnium
sínum betur, ef hann býæ. Að
minnsta kosti á anmam hátt.
Hann þefclkir betur kjör og að-
istæður sólknarbamanma. En
hinu er éklki að leynia að bú-
Skapurinn er tímatfrefcur. Em
ég læt náttúrlega búsfcapimm
sitja á 'halkanum fyrir embætt-
isverfcum, ef út í það er farið.
Ég er efclki þess umlkoæninm að
segja til um, hver er irnegin-
ástæða fyriæ því að un'gir
prestar fara helzt efcki út í
búsfcap. Flestir hafa máski al-
izt upp í fcaupstað og efcki van-
izt erfiðisvinn/u. Og auðvitað
trná segja sem svo að fæstir
leggja stund á guðtfiræði til að
faæa síðan út í búsfcap. Þó að
ég hafi valið þá leiðima er efcki
þar með isagt, að hún sé æski-
legust eða eigi við alla.
— Margir fullyrða að sveita-
prestur, sem refcur búsfcap hatfi
engan tíma aflögu til að sinma
ýmsum málum, seim nú þykja
heyra prestsstarfinu til, svo
sem æákulýðamiálum. Hvað
segirðu um það?
— Sama máli gegnir um það
og flest annað, að engin algild
regla er til. Aðstæður hvar og
hverju 'sinni verður að hatfa í
huga. Bf við töfcum Dalina
sem dæmi er álkaiflega tafcmark
að, hvensu mifcill'i æsfculýðs-
stanfsemi er unnt að halda hér
uppi. Fram að þessu hafa ungl-
ingar yfirleitt orðið að leita á
brott til að ljúfca sfcyldunámi
og síðan í framhaldsnám. Þaæ
af leiðiæ að á vetrum er í sveit-
um tiltölulega fátt unglinga,
enda er hver alduráægangur
ekfci ýfcja fjölmennur og dreitfð
ur yfir stórt svæði og á sumr-
in eru unglinigar bundniæ við
störtf á sínum heimilum. En vís-
ir að æsfculýðsstarfissemi er
hér, íþæóttadeildir haifa verið
stotfnaðar og un.gmennafélögin
hiaifa efnt til sértstafcra dans-
leilkja fyrir unglinga. Allt er
þetta góðra gjalda vert, en ég
vil aftur minna á, að aðstæð-
umar móta athafinir.
— Hvemig er að vera sálu-
sorgari Dalamanna?
— Þeir eru allvel kirkju-
ræfcniæ. Og það sem ekfci er
síður um vert, þeÍT eru góðir
menn og traustir.
— Eitt vakti fljótlega athygli
mína, eftir að við fluttum
hingað vestur, segiæ Ingibjörg.
— Eftir guðsþjóniustur hópuð-
ust menn eklki saman, helduæ
töluðu saman tveir eða þrír.
Það var efcfci svo að sfcilja að
þeir væru að pulkrast — þeir
eru bara gætnir.
— Finnist þér Dalamenn yfir-
leitt lifa góðu lítfi?
— Að mörgu leyti hefur ver-
ið uppgangur siiðustu ár, eftir
langa kyrrstöðu. Þar kemur
efcfci siízt tií, að við vonum að
mæðiveiikin hafi verið kveðin
Framhald á bls. 3
Sr. Eggert við orgelið.
Kvennabrekkukirkja.