Morgunblaðið - 17.08.1969, Blaðsíða 20

t
20
MOR'GUN'BLAÐIÐ, SUNNUDAGUR 17. ÁGÚST 1'9Ö9
Margrét Ólafsdóttir
— Minningarorð
Á morgun, mánudag, verður
gerð frá Fossvogskirkju útför
Margrétar ólafsdóttur, Drápu-
hlíð 19, en hún lézt í Landspít-
alanum 7. dag þessa mánaðar
eftir langvarandi og þungbær
veikindi.
Margrét var fædd að Efstu-
Grund undir Eyjafjöllum 12.
febrúar 1895 og var því 74 ára,
er hún lézt. Hún var dóttir
þeirra Ólafs Þórðarsonar og
Steinunnar Sigurðardóttur, sem
bjuggu um 15 ára skeið að
Efstu-Grund, en síðan önnur 15
ár að Kotvelli í Hvolhreppi. Það
an fluttust þau til Reykjavíkur,
árið 1921, þar sem Ólafur
var starfsmaður ísafoldarprent-
smiðju um árabil. Þau létust
bæði háöldruð, Steinunn 1951 og
Ólafur árið eftir. Steinunn var
dóttir hins kunna bændahöfð-
inga og glæsimennis Sigurðar
Árnasonar í Steinmóðarbæ, og
minnast hans margir eldri Ey-
fellingar enn þann dag í dag.
Eins og svo oft varð hlut
skipti barna aldamótakynslóðar-
innar, ólst Margrét upp við fá-
tækt og kröpp kjör í föðurgarði.
Hún var þriðja í röðinni af
fjórum systrum, sem á fullorð-
insár komust, en fimmta og
yngsta systiirin lézt aðeins 16
ára. Lifa systurnar hana allar
þrjár, þær Kristín, Kristjana og
Ólafía, svo og fósturbróðir
þeirra, Ámi Árnason, sem kom á
heimili Ólafs og Steinunnar
barn að aldri.
Margrét fluttist alfarin til
Reykjavíkur með foreldrum sín
um og stundaði þar ýmis störf,
unz hún fór árið 1926 til Kaup-
mannahafnar. Þar bjó hún um
fimm ára skeið og vann við
veitingastörf. Mun hún hafa
haft í hyggju að setjast þar að,
en sú ætlun hennar breyttist við
kynnisför hingað heim. Fór svo.
að hún sneri ekki aftur til Dan-
merkur, en í lífi hennar hófst
sá þáttur, sem henni var kær-
i astur, og var hún þá komin hátt
Lögtaksúrskurður
Eftir beiðni bæjarritarans í Kópavogi, úrskurðast hér með lögtak
fyrir gjaldföllnum en ógreiddum útsvörum og aðstöðugjöldum
1969, til Bæjarsjóðs Kópavogs, en gjöld þessi féllu í gjalddaga
samkv. 11. og 47 arein laga nr. 51 1964. Samkv ofansögðu fara
lögtök fram eftir átta daga frá birtingu úrskurðar þessa hafi full
skil ekki verið gerð.
Baejarfógetinn í Kópavogi, 12. ágúst 1969.
HÆTTA Á NÆSTA LEITI efiir John Saunders og Alden McWilliams
á feartugsaldur. Á heimili for
eldra minna kynntist hún Guð-
laugi Bjarnasyni, iðnaðarmanni,
sem ættaður er úr Stafholts-
tungum í Mýrasýslu. Felldu þau
Guðlaugur hugi saman og gengu
í hjónaband 1934. Þau eignuð-
ust tvo syni, Bjarna Garðar, við
skiptafræðing, og Óla Steinþór.
Bjarni er kvæntur Önnu Bjarna-
dóttur, og eiga þau tvær dæt-
ur, sem nutu mikils ástríkis
ömmu sinnar, en önnur þeirra er
nafna hennar.
Þetta eru í stuttu máli ytri
æviatriði Margrétar, en minn-
ingar þeirra, sem þekktu hana
bezt, fylla myndina. Hún var á
yngri árum glæsileg kona og
alla tíð afar kvik og létt í hreyf-
ingum. Þótt árin færðust yfir,
var hún jafnan svo ungleg í út-
liti og fasi, að undrum sætti.
Vafalaust hefur hér nokkru um
valdið, að Margrét var alla ævi
gædd einstæðri lífsgleði samfara
þróttmikilli atorku .Hún var lít-
ið fyrir víl og vol, en bauð erfið
leikunum birginn. Hún naut
einnig þeirrar gæfu að eignast
góðan mann og lifa í óvenju
farsælu hjónabandi. Var ein
stakt að kynnast umhyggju
þeirra hjónanna fyrir yngra
syni sínum, fórnfýsi og sam-
heldni vegna vahneilsu hans.
WHEN WE QET BACK
FROM TOKyO WE'RE 60ING
TO TAKE A MONTH OFF...
A WHOLE
mohth/
MR. DANIEL RAVEN OF GLOBAL
NEWS... PLEA5E CONTACT THE
TRANS-ORIENT SERVICE DESK.
URGENT MESSAGE FOR
PASSENGER DANIEL RAVEN !
TROy ANO
I ARE FRESH
OUT OF LAUGH5,
MR. LAKE/
PLEASE SMILE, SENTLEMEN'
I FEEL LIKE A WARDEN
5ERVING THE PROVERBIAL
LAST MEAL/ ^
— Brosið, herrar mínir, brosið. Mér
líður eins og fangaverði, sem er að bjóða
upp á síðustu máltíðina!
— Þegar við komum aftur frá Tókíó,
þá ætlum við í mánaðarfrí — heilan
mánuð!
Vinsamlegast hafið samband við upplýs-
ingamiðstöð Trans-Orient flugfélagsins.
Þar eru áríðandi skilaboð til Daniel Rav-
— Við Troy eigum ekkert eftir af bros- — Hr. Daniel Raven frá Heimsfréttum! en, farþega!
um, hr. Lake!
Persónulega á ég minningar
um Margréti, móðursystur mína,
frá þvi ég var smáhnokki. Æv-
inlega var hún mér sem önnur
móðir, og þannig minnist ég
hennar.
Fyrir mína hönd og fjölskyldu
minnar votta ég Guðlaugi, son-
um og tengdadóttur einlæga sam
úð.
Ólafur S. Valdimarsson.
2
LESBÓKBARNANNA
LESBÓK BARNANNA
3
Dag notakurn kom fræg
mús í heimisúkn í músa-
bæinn. Það var tónlistar
snillingurinin Músi Músa-
son. Hann var að sjálf-
sögðu beðinn um að
Ihalda tónJeika meðan á
dvöl hans í bænum
stæði. Það vildi nefnilega
svo vel til, að frú Hanna,
sem bjó í húsinu yfir
músabænum hafði farið
í sumarbústað sinn, til
þess að dvelja þar yfir
helgina. Mýsnar höfðu
því allt húsið til afnota
— ásamt píanóinu, sem
var í stofunni.
Um kvöldið voru allar
mýsnar sam arakomn ar
í stofu firú Hönnu. For-
maður tónlistarfélags
músanna stóð við píanó-
ið og bauð Músa velkom-
inn og bað hann síðan
um að leika nokkur lög
fyrir þau.
En þegar Músa varð
Ijóst að hann ætti að
leika á píanó frú Hönnu
em ekiki venjulegt, lítið
músapíanó, þá reiddist
hann veirulega. „Hvemig
í óáköpunum á ég að ná
upp á nótnaboirðið á
þessu ,,s!krapatóili“?
spurði hann æstur.
Ó, ó, það hafði tónlist-
arifélatgið alls eikki hugs-
að um. Nú voru góð ráð
dýr
„Ég hef ráð við því“,
heyrðist sagt lágri röddu
ofan úr ljósakrónunni.
Það var Ponmi.
„Ef hei ra Músi fær sér
sæti í þessum smástól,
sem ég læt síga niður
núna, þá get ég dregið
hann aftur upp, þangað
til hann verður í sömu
hæð og nótnaborðið".
Ponni lét síðan lítinn
píanóstól síga niður í
kaðli. Músi settist og
Ponni dró upp kaðalinn,
þar til Músi gat náð til
nótnanna.
Tónleikarnir fóru sið-
an fraim við beztu undir-
tektir. Að þeirn loknum
bauð tónlistairfélagið
Músa til kvöldverðar í
eldhúsi frú Hönnu, en
.... eimmitt þá voru
stofudyrnar opnaðar og
ljósið kveikt, — þar var
þá frú Hanna komin.
Hvað átti nú til bragðs
að taka? Frú Hamna fórn
aði höndum í örvænt-
ingu, en hljóp svo út til
að saekja köttinn. Mýsn-
ar flýttu sér að hverfa,
hver í sína holu.
Ponni dró Músa upp í
Ijósakrónuna, og þegar
frú Hanna kom inn með
köttinn var stofan auð.
„Þær hafa borðað annað
kertið, sem stóð á píanó
inu“, hrópaði frú Hanna
í umíkvörtunartón.
Músi hafði niefnilega
gripið kertið áður en
Ponni dró hann upp. Og
nú sátu þeir uppi í ljósa-
krónunni og hámuðu það
í sig. „Ja, við eruim svo
sannarlega vitrari en all-
ar hinar mýsnar saman-
lagt“, sagði herra Músi
við Ponna og hló við.
SKRÝTLUR
Stúlkan: — Ég óska
eftir að ráða mig sem
vinnukonu hjá yður
næista ár.
Húsifrúin: — Hefurðu
öll þau sikilyrði, sem ég
vil að vinnukona hafi. —
Geturðu t. d. farið
sneimima á fætur?
Stúlkan: — Já, ég held
nú það. Þar sem ég var
síðastliðið ár, fór ég svo
snemima á fætuir, að ég
var búin að bita kaffi,
taka til í herbergjunum
og búa um öl-l rúmin, áð
ur en nokfcur annar var
kominn á fætur.
Meðan kennarinn var
að halda fyrirlestur í gkól
anum skrifaði einn dreng
urinn orðið „API“ á miða
og laumaði honum síðan
í hatt kennarans. —
Næsta dag kom kennar
inn með miðann í skól-
ann, hélt honum á lofti
og sagði: — Einhveir yfcfc
ar hefir verið svo kurteis
að láta nafnspjaldið sitt
í hattinn minn í gær, og
getur réttur eigandi vitj
að þesis til mín.
Enginn gaf sig frarn.
Móðirin: — Kennarinn
þinn segir mér. að þú sért
langt á eftir hinum börn
unum í Skólanum. sonur
sæli.
Bjössi: — Manstu )>á
ekfci mamma. að þú hef-
ur alltaf sagt mér að ég
eigi ekki að vera að
trana mér fram?
Atrúnaðargoðin fjögur
Hvaða hljómsveit skyldi þetta vera? Svarið er að finna í andlitum hljóm-
sveitarmeðlimanna — og spreytið yk kur nú á því að raða bókstöfunum rétt
saman!
Ráðningar
Hverju er ábótavant
(Ráðning úr 18. tbl.)
Pétur gleymdi að leggja
einn gaffalinn á borðið.
Undarleg skrúfa
(Ráðning úr 19. tbl.)
Skrúfugangurinn á skrúf
unni neðst til hægri er öf
ur.
Skrýtla
Rakarinn: — Nú, litli
vinur. Hvemig viltu
láta klippa litla kollinn?
Drengurinn: — Eins og
á honum pabba, svona
með dálítinn kringlóttan
blett í miðjunni.
KROSSGATA
Guðmundur Sigurðs-
son, 13 ára, sendi okkur
eftirfarandi krossgátu:
LARETT:
1. Votviðri,
6. lærir,
7. elska,
8. glöð,
9. á,
10. fæða,
11. hópar.
LÓÐRÉTT:
1. Skorstein,
2. tapa,
3. tangi,
4. offita,
5. mjóaTV