Morgunblaðið - 14.09.1969, Blaðsíða 20

20
MOBGUNBLABIÐ, SUNNUDAGUR 14. SEPT. 196®
STEFAK HMLDÖRSSON ,
á slóöum œskunnar
TRAUSTIVALSSOM
Þröngt megra sáttir sitja og sofa.
BOB DYLAN, Ijóða- og laga-
smiður aidariimar, var aftur ktwn
inn í sviðljósið. „Hér er got/t að
veira“, saigði hanm, og eitt hundr-
að og fimmtíu þúsund aðdáend-
ur voru horuum hjartanilega sam-
mála. Isie of Wiight, hin litla
eyja úti fyrir suðunsitirönd Eng-
lands, riðaði imdan þunga þessa
sítóra hóps, sem var samankom-
inn til að njóta góðrar tónlistar
— í iriði. Og af góðii tónlist var
nóg. Fjöknargar hljómsveitir
komu fram — enigin slæm, en
sumar hreint og beinit stórko&t-
legar. Who, The Bamd, Family,
Pentanigle, Richie Havenis, Tom
Paxton, Moody Blueis, Edgar
Brouig'hton Bamd og fleiri komu á
óvart vegna mikilia hæfilieika og
frébærs fiutninigs. En þó var það
ekki tómlistin, sem olli því, að
>esBÍ há/tið verður iengiur í minn-
um höfð en aðrar sQáikiar, hieildur
voru þalð áihiOirflendurn.ir, sem mieð
eimstaikri þoilinmæði og róisiemi
kiomu jafhjvei iögragluyfirvöldiun-
um á óvart.
Hneykslissögur
Sjaidan hafa útsendiarar
hneykislisfréttablaða lagt eins
hart að sér við a® úflhrópa unga
fólfcið og dreifa út aliis kionar
hneyfcsiliisisögum. Og sjaldan hef-
ur það gemgið eins iliia og eftir
þessa hátíð. Uruga fófkið var kom
iðtii að njóta firiðar, tffl að sieppa
út úr glerbúri heimiaíhaiganna í ör
fáa daga. Og þó að edmsfcaika pffltuæ
e'öa sfcúlka hafi sileppt fxam af
sér beizdiniu meira en góðu hófi
gegndi, hviað gerði það þá til?
Hiniir fudiiorðiniu enu eikfci hótinu
í hamidleigigimn á sér og héidu, að
þefcta væori driauimur. En þetta
var ekfci dr'aumiur.
Dylan
Á morgmjamia reikiaði fódlkið
um miarkaðstorgið og sfcoðaðd
verziainimiar, en sifcrax um há-
diegið var það lokað inni á áhorf-
endasvæðiniu, og þar sat það svo
firiam yfir m.iðnætti á fösifcudag,
liauigardiaig og sunnodiag. Tónlist-
im hljómiaði stölðiuigt, hijómsveit-
ir og plötuir til skiptis. Plötumar
votu að sjálfisögðu glLænýjar, en
tv-ær gamliar fiengu iíka að fljóta
með: „Give Peace A Ohamce“
(Plasitic Ono Band) og „Homfcy
Tonk Womem““ (Roliing Stones),
en síðamefnda piatan var lanig
vimtsæiiasta piatan á hátíðinni. En
aðailiskemmtikraifitiuriinin, sem fólk
ið hafði ferðaist langar leiðir til
Skúldið snýr nftur
Tónlistarhdtiðin d Isle of Wight
Marsha Hunt.
befcri en umga fólfcið, aðeins meiri
hræsnanar.
Samstaða
Samistaða umiga fólksins var
ótirúileg.
„Gerið svo vei að setjasit nið-
ur, ammiams getur fóllkið fyrir aft-
an ykkur ekkert séð“, saigði maB-
uiriinn á sviðdnu. Og a/LIir settust
niður.
„Elf einihver ykkiair er læ'knis-
þuirfi, þá hrópið þið ekki öffl í
eimu. Kveiikiið heldur á vaisiailjósi
og einn ykikiar geitiuæ hrópað á
mi'g, og þé miunium við koma
með sjúfcraibörur edns fljótt og
umnt er“.
Og þammig vaæ það. Einhvens
staðar í myrkirimu sást skíma af
veifcu Jjósi og rödd hrópaði á
Rick, kynninn, eð-a lækini. AJIir
a'ðirir voru þögulir. Sumdr kiliipu
Barn náttúrunnar.
að hliusta á, var Bob Dyian, og
fólkíð beið í meiira en tvær
stumdir seint á sunmudagskvöld-
ið eftir að hainn træði upp.
Dyiam kotn, Dylian spiiaiði og
Dylam söng gömilu lögin sdn á
nýjain hátt. Áharfenidur klöppuðu
sem óðir væiru, en samt stóð emig-
inin upp. Það var ekfci fyrr en að
þessi þjóðisaginiapersónia var farin
af sviðiniu, að mianintfj'öLdinn stóð
upp og kiailidði á hamn aftur.
Hainn kom, söng eitt aukalag, fór
atftur, tók. bíiinn siimm og ók í
burtu.
Eniginn viidi trúa þesisiu, erug-
inn viidi trúa því, að hann myndi
eklki synigja mieira. Orðin úr síð-
asta liaginu hanis svifiu í iotftinu
og öUu var iokið. Dylan hafði
guimgið í 65 mínútur, og hátíðinini
var lokið.
Fjör í froðubaði.
Bob Dylan. Tom Paxton. Who. Joe Cocker. Richie Havens.