Morgunblaðið - 20.09.1969, Blaðsíða 17

MORiGUNBLAÐIÐ, LAUGARDAGUR 20. SlEPT. Il9(6©
17
BREGÐUMST
VIÐ
SKYLDUNUM,
VERÐA AFKOMENDURNIR
AÐ SÆTA HÖRMULEGRI
REFSINGU EN ORÐ FÁ LÝST
Hver þjóð hefur rétt til að fjalla um
fólksfjölg'unarvandaiMálið eins og hún
kýs, en engin þjóð hefur rétt til að loka
augunum fyrir þessu mikla vandamáli,
sem ógnar framtíð mannkynsins. Þróað-
ar þjóðir mega alis ekki beita hinar van-
þróuðu þvingunum á þessu sviði, en
þeim ber skylda til að leiðbeina þeim
og aðstoða þær fjárhagslega eftir
megni. Einnig er það skylda þróaðra
þjóða, að veita fé til rannsókna, sem
miða að þvi að finna nýjar tegundir
getnaðarvarna, sem auðveldara yrði
að beita í vanþróuðum ríkjum, en þeim,
sem þegar eru fyrir hendi.
í mörgum löndum hefur þegar verið
hafizt handa um skipulagningu fjöl-
skylduáætlana, og árangur hefur orðið á
takmörkuðum svæðum, en hvergi svo
mikill, að hann hafi merkjanleg áhrif á
heildarfjölgunina í heiminum.
Mönnum er gjamt að vanmeta hætt-
una af offjöigun mannkynsins, eins og
þeir vanmeta hættuna af kjamorku-
vopnum. Með þessu bjóðum við hörm-
ungunum heim og um það f jallar Robert
S. McNamara, forseti Alþjóðabankans, í
fimmtu og síðustu grein sinni um fólks-
fjölgunarvandamálið.
Hvað er hægt að gera til þess að
koma á jafnvægi miilli fæðinga og and-
láta í (hleiiiminium? Fyrst og fremst verða
þtDÓalðlair þýóðiir að viö-ita hiinium vanþró-
uðu þjóðium, sem þegar hafa hafið leið-
beiningar um fjölskyldiuáætlanir eins
mikla aðstoð og þær mögulega geta.
Þessar þjóðir eru margar. Ríkisstjórnir
Eftir
Robert S. McNamara
forseta Alþjóðabankans
Indlands, Pafkistans, S.—Kóreu, Form-
ósu, Hong Kong og Singapore, hafa fram
kvæimlt óæitlainiir um fæikkiuin fæðdiniga og
sums stiaðiair etr þieigiaæ hægt að sýnia fmam
á ára>nig!UT af þeirn.
Á Ceylon, í Malaysiu, Tyrklandi, Eg
yptalandi, Marokko, Kenya, á Maiuritius
í Ghilie, Hondiurasi, á Barbados og Jam-
aika, aðstoða yfirvöldiin við skipulagn-
ingu fjöQiSkyl'duáætlana, en þau þarfn-
ast aukinnar tækni- og fjáríhagsaðstoð-
air, eigi að takaisit aö lækka feeðiiniga-
töluna. Ríkisstjórni'r 20 ami'airra landa
ráðgera, að koma á akipulagnin-gu fjöl-
Skyldu'á æ tlama.
í löndium, þar sem yfirvöldin hafa að-
pins óljósan grun um hætbun'a, sem get-
ur' staf að af off jölgun, geta hinar þró-
u’ðu þjóðir veitt ómetanle'ga aðstoð, með
því að benda á hörmiungarnar, sem of
fjölgun hleifur í för með sér, og leggja
á'hierzlu á hve naumur tími er til stefnu,
ef takast á að bægja hætbunni frá.
Við verðum auðvibað að gera okkiur
ljóst, að hivex þjóð hefur rébt t'il að
fjalla um fóllksfjö'igiunarvandamálið, eins
og hún kýs, en hún getur eKki látið 'hjá
líða að fjalla um það, Þróaðar þjóðir
mega aills ekki reyna að heita þær van-
þróuðiu þvimgunium. Þjóðir sem búa við
máþróaða tækni geta lagt mest af mörk-
um í þágu mannkynsins með því að
veita fé til umfanigsmikilla rannsókna
til þess að afla aukinis dkilnings á hinni
líffræðilegu hlið frjógunar. Vegna lítiillar
þekkingar á þessiu latriði, hefur reynzt
erfitt að finma Je'iðir til takmörkiunar
barneigna, sem komið geta að gagni í
vanþróiuðlum rífcjium. En riannsóknirnar
ættu ekki aðeins að beinast að liffræði.
Staðreyndin er sú, að tölfræðilegar
skýrslur um fólksfjölgun 1 heiminum eru
enn álls ótflullnæigjandi, og aennile/gt
er, að um befbmingur allna barnsfæðinga
sé aldrei skráðiuir. Einnig vantar mifcið
á, að hinar félaigslegu ihlið.ar fjölskyldu
Þessi mynd frá Biafra Ieiðir okkur
fyrir sjónir hörmungar hungursneyðar
innar. Móðir gefur fimm mánaða göml
um syni sínum brjóst, en fjögurra ára
dóttir hallar sér að barmi hennar.
Dóttirin lézt úr hungri nokkrum klukku
stundum eftir að myndin var tekin.
áætlainia haifi verið Tiamnisiaikaðar næigi-
lega.
Aðstæðiurnar eru ólíkair meðal hinna
ýmsu þjóða og væri því hagkvæmast að
áðurnefndar rannsóknir gæbu faríð fram
í löndunum sjálflum. Ætbu þróaðar þjóð
ir að vera fúsar til að legigjia fé að
möríkum til þeixra.
Allar þjóðir verða að gera sér ljóst,
hve knýjandi lautsn fólíksfjölgunarvanda
málsiins er. Fjölskylduáætlanir eru tekn
ar að bera árangur á ta'kmörkuðum svæð
uim, en fæð'ijnigaiba.ian heifíur hvemgi lækk-
að svo mikið, að það hafi merkjanleg
áhrif á bei'ldarfáikisfjölgunima í heimin-
um. Þetta sýnir, að fjöiskylduáætlanir
verður að skipuleggj.a þannig, að fæð-
ingutm fækki til miuna. Þetta verður
mjög erfitt verk, en mannkynið heflur
unnið bug á jafn miklurn vandamálum
á þessari öld, t.d. á sviði heilbrigðis-
þjónuistu.
Margt er S'am'eiginlegt með hættunni,
sem stafar af offjölgun og hættunni iaf
kjarnorkuivopmum. Þær eru báðar van-
metnar og mönnum hættir til að mis-
skilja þær. Bæði offjölgun og kjarn-
orkuvopn geta leitt ólýsanlegar hörm-
ungar yfir m.annkynið, ef ekki verður
þegar hafizt handa um að reyma að af-
sltýria þeim.
Hættan á ofbeldi er samtvinnuð of-
fjölguninni. Það er ljóst, að of ör fól'ks
fjölgun í vanþróuðum þjóðfélögum get-
ur valdi’ð efniáhagsierfiðleikum og komið
af stað deilium málli ríkja, sem geta leitt
til styrjaldar. Það verður að afstýra þvi,
að ofbeldið fái að leika lauisum hala.
Okkur hefur verið ve.ittur frestur til
þess. Hann er stuittur, en við getium not
að hann og verðum að gera það.
Ljóst er, að fólksfjölgunarvand'amálið
leysist á ein'hveirn hátt, en það er akikair
að velja hver lausnin verður, ihvort hún
verður miannúðleg, eða felur í sér tor-
tímingu hluta mannkymsins.
Þegar við hugleiðum þetta vakna
margar spurningar. Er buigsanlegt, að
mennirnir bíði eftir því, að hungurs-
neyð, uppreisnir eða ofbeldi ie<ysi vand-
ann. Eigum við að láta landvinninga-
styrjaldir og annan yfirgang leysa 'hann
fyrir okkur, eða eigum við að leggja
okkur fram um að leysa hann á mann-
úðlegan og skynsamlegan 'hátt, og forða
mamn.kyninu frá því að falla niður í 'hyl
dýpi sjálfsfyrirlitningar.
Við hö’fum ekki langan umhugsunar-
frest, en við verðum að taka ákvörð-
un, því að stærsta glæpinn fremjum við
mieð því að leiða málið hjá okfcur. Bf
við gerum það, getum við verið þess
fullviss, að móðir náttúra refsar okkur
grimmiiega fyrir framtaksleysið.
Við, sem byggjum heiminn í dag lif-
uim á támiamic'tium. Þees er knaifizit af okk-
ur, að við leysum fólksifjölgunarva.nda-
málið þegar í sitað. Hver einasti eimstakl
ingur hafiur sikyldum að gegna í teitinni
að góðri lauisn. Ef við bregðumst fremj-
um við glæ-p, og sakla.uisir afkomendur
okkar verða að þola refsingu, sem er
hörmuilegri en orð fá lýst.