Morgunblaðið - 09.06.1970, Side 12

12
MORGUNBLAÐIÐ, ÞRIÐJUDAGUR 9. JÚNÍ 1*70
Með Loftleiðum 1 blaðamannaferð:
Á leiðinni frá Bahama til
New York var ég í aðra rönd-
ina að vonast eftir því, að okk-
ur yrði rænt. Mér hefur lengi
leikið hugur 6 að sjá sykur-
ekrurnaT á Kúbu. En því var
ekki að heilsa og á Kennedy-
flugvelli lentum við, eftir að
hafa hringsólað þar yfir í rösk
an klukkutíma.
Fyrir sveitamann af íslandi,
sem kemur í fyrsta skipti til
New York er borgin hreinasta
ófreskja. Þar er hægur vandi
að fá innilokunarkennd á háu
stigi og ekki þarf að spyrja að
loftinu. Þarna skildi ég allt í
einu að mengun væri líklega að
verða alvarlegt mál. Engu
er líkara en dök'kt og
þungt ský grúfi yfir borginni,
það minnir um sumt á lýsingar
Nevil Shute í bókinni „Á
ströndinni.“ Á leiðinni frá flug
vellinum álpuðumst við líka til
að opna gluggann; höfðum set-
ið þarna sjö saman í sígarettu-
mekki og þá hvarflar allt í
einu að einhverjum að fá inn
friskt loft. Sá hlýtur að hafa
verið í fyrsta skipti í New
York eins og ég. En á leiðar-
enda komumst við og setzt að
snæðingi í kjallaranum á Mac-
Alphin. Þar réðu þýzkir músí-
kantar ríkjum, í þjóðbúningum
og fíneríi og allir virtust þeir
þjást af einsöngvarakomplex-
um og allir fengu þeir útrás
yfir okkur, blásaklausum.
Svo fórum við að sjá Hárið,
bað merka framlag til listarinn-
ar. Um þann söngleik hefur
raunar verið ritað margt gáfu-
legt í íslenzk blöð, ekki síður
en önnur, og hefur gætt nokk-
,urrar hneykslunar á því, að
leikarar birtast áhorfendum
öðru hverju klæðlitlir — satt
bezt að segja klæðlausir, utan
þess að allir höfðu þeir hár á
herðar niður. En eftir því sem
ég horfði og hlustaði lengur
varð mér óskiljanlegra hvernig
islenzkt leikfélag hugsar sér að
sjá
-og hlaupa
í búðir
færa þennan leik á svið hjá
okkur. Þar á ég ekki við að
ís'lendingar geti ekki verið eins
vörpulegir, naktir, eins og
hverjir aðrir heldur hitt að mér
virðist verkið svo bundð við
Bandaríkin og bandarísk inn-
anríkismál, að mikið má vera,
ef það kemst til ski'la. Þó er
nú verið að sýna Hárið í
London við góðar undirtektir
og það hef ég fyrir satt að
einnig í austantjaldslöndum
vekji það mikinn fögnuð.
Kannski er það ekki
að undra, þar sem óspart
er deilt í gamni og al-
vöru á stjómina, stjórnarfarið
og forsetann. Víetnamstyrjöld,
herkvaðningar og hvað eina
sem að stríði lýtur.
Fyrri hluti leiksins þótti mér
bezta skemmtun og tónlistinni
þarf ekki að lýsa. Það tók sinn
tíma að venjast því, að leikend-
ur sveifl'uðu sér í köðlum rétt
fyrir ofan hausana á manm,
steyptu sér kollhnís milli áhorf
endabekkja og voru að príla
fram og aftur um áhorfenda-
svæðið og skríðá yfír axlirnar
á manni. Fyrir nú utan að sí-
flellt var verið að úthella blóm-
um og blöðum yfir okkun En
þetta vandist eins og hvað ann-
að. Þriflegur kvenmaður sem
sat mér á aðra hlið stundi há
stöfum í hvert skipti, sem blóma
sending kom frá sviðinu, hún
reyndi einum tvisvar sinnum að
klöngrast á fætur og grípa eitt
blómanna. En ekkert dugði.
Hún fékk ekki blóm. En stund-
um sneri hún sér að mér og
lýsti ánægju sinni með stykk-
ið fáeinum orðum, og svo dæs-ti
hún á eftir.
Því er ekki að neita, að sýn-
ingin er um margt listavel gerð,
flutningur söngvanna frábær,
textinn oft og iðulega napur og
skemmtilegur, fimi leikenda
meiri en ég hef áður séð og út-
haldið dæmalauisit, því að það
var ekki beinlínis nein logn-
molla þarna á sviðinu.
í hléinu gen,gú nokkrir land-
anna út. En þó að við hin vær-
um eiginlega búin að fá nóg
líka, fannst mér fráleitt að kom
ast þó alla leið til New York,
láta kaupa fyrir sig miða á Hár
ið á 25 dollara stykkið og
horfa ekki á það til enda. Svo
að við þraukuðum flest og
það var taisverð ra-un, því að
nú fyrst fór að færast fjör í
leikinn, krossfestingar, samfara
tilburðir, auk þess sem
styrjaldarádeilan m-agnaðist
stórum og í hvert skipti,
sem hæðzt var að Nixon
rak públikum upp rokna
hlátur og fagnaði óspart.
Greinilegt var á öllu að
söngleikurinn hreif áhorf-
endur; þegar lokasöngur
var sunginn hlupu leik-
arar eina ferðina enn út
í salinn og hvöttu áhorf-
endur til að koma upp á sviðið
og mæfltis't það svo vel fyrir að
sviffið var í einu vetfanigi orðið
ein iðandi kös leikhúsgesta á
öllum aldri, sem hristi sdg og
skók með æðislegt blik í aug-
Framhald á bls. 2i
Hárið
NewYork
Sviðsmynd úr Háirinu.