Morgunblaðið - 13.06.1970, Blaðsíða 22

22
MORGUNBLAÐIÐ, LAUGARDAGUR 13. JÚNÍ 1070
Gísli Sigurðsson
— Kveðja
Fæddur 24. des. 1896.
Dáinn 5. júní 1970.
Gísli Sigiurðsson rakarameist-
ari á Selfossi er látinn. Ég var
að koma heim á laugardags-
kvöldið, þegar ég heyrðd þessa
tilkyn-ningu í útvarpinu. Hún
kom mér ekki á óvart, því Gísli
hafði látið mikið á sjá síðustu ár
in og orðinn óvinnufær. Þó þjóst
ég við að sjá hann nú í sumar
í lifanda lífi, en sköpium má
ekki renna.
Gísla hefi ég þekkt frá því að
ég var drengur, en stutbu eftir
að ég hóf nám hjá föður mínum
árið 1935, byrjaði harnn að starfa
á rakarastofunni, þá hófst okkar
vinátta sem ekki brázt til hinztu
stundar. Um sex til átta ára bil
störfuðum við saman hlið við
hlið, þá kynntist ég manninum
Gísla Sigurðssyni.
Þeir sem efcki þekktu Gísla
náið álitu hann grínista og gleð-
innar mann. Það var hann að
vissu marki, söngmaður góður og
eftirherma í bezta lagi, en
undir þeim hjúp var allt annar
maðúr, maður mjog viðkv'aenmir
og tilfinninganæmur, en Gísli gat
bitið frá sér á sinn hátt án þess
að særa, en fáir reyndu það
aftur. En þeir sem öðttuðust vim-
áttu hans áttu hana æfilangf.
Upp úir siðasta stríði fLutti
Gísli alfarinn úr bænum og sett-
ist að á Selfossi, ég held að þau
ár sem hann bjó þar hafi verið
hans beztu ár enda kominn á
æskustöðvar aftur, var ha-nn alla
tíð fyrst og fremst Ölfyssingur.
Ég get ekki lokið þessum lín-
um án þess að minnast á Karla-
kórinn „Fóstbræður", svo snar
þáttur var hann í Mfi hans.
í þeirra hópd var GísLi í marga
áratugi 1. tenor enda hafði hann
guLlfaJlega söngrödd, og eftir að
hann var hættur að syngja með
þeim var hann í mjög nánu sam-
bándi við féiaga aína meðan
ha.nn var ferðafær. Ég álít að
GíslS haft eteká v%rið stoitari af
neinu en að tiLheyra þeim, ég vil
taka mér það bessaieyfi að
þakka þeim öllum eidri sem
Maðurinn mamn,
Magnws Krist jánsson,
Bolungarvík,
andaðist í Landiafcotsispítala
fimimitudagiinn 11. júní.
Júlíana Magnúsdóttir
og aðrir vandamenn.
Systir mín,
Euphemía Guðjónsson,
andiaðist í Kaupmanmahöfn
26. maí ag var jarðsiett hér
10. þ.m.
Concordía Guðjónsson.
Móðdr okfcar,
Guðrún Björnsdóttir,
Þverholti 18F,
amdalðist í Landakotsspítala
fimmtudagiinn 11. þ.m.
Kristín Guðmundsdóttir
Sigríður Guðmundsdóttir.
yngri félögum hans fyrir allt
sem þeir voru honum.
Eftir að Gísdi flutti til Selfoss
byiggði hann snoturt hús sem
hann bjó í ásamt fjölskyldu
sin-ni, og rak þar rafcarastofu
sína.
Þegar ég er byrjaður að sfcrifa
um hinn látna vin minn, veit ég
ekki hvar ég á að hætta svo
marga.r eru minningarnar um
hann og ljósar.
Ég og fjölskylda mín sendum
Rann.veigu, konu hans og börn-
um hans ölium okkar innilegL
ustu samúðarkveðjur á þesisum
vegamótum og biðjum góðan
Guð að veita þeim styrk.
Ég, persónulega, aetla að kveðja
vin mdnn með ljóði Sig. Sigurðls-
sonar sem Sigfús Einarsson tón-
skáld samdi sitt undur fagra lag
við, þessu ljóði og lagi unnum
við báðár mjög.
Sefur sól hjá Ægi
sígur höfgi yfir brá,
einu ljúflingsilagi
Ijómar fugl og aldan blá.
Þögla nótt í þínum örmum,
þar er rótt og hvíld í hörmum
hvílir ölíum oss.
P. S.
GISLI Sigurðsson rakarameistafi
faeddur 24. desember 1896 að
Hoiti í Arnarbælishverfi. Foreldr
ar hans voru Sigurður Þorbjörns
son frá Auðbholti í Ölfushreppi,
síðast bóndi að Króki í Amar-
bælishverfi, og kona harwr Ingi
gerður Björnsdóttir frá Bafltíkár-
holtsparti í Ölfusi. Gísli ólst upp
að Þurá og Núpum í Ölfusi til
18 ára aldurs, en flurttist þá til
Reykjavikur. Læi’ði rakaraiðn
hjá Óskari Þorateinssyni rakara
meistara í Reykjavflk og lauk
prófi í þessari iðngrein árið 1916.
Eftir það rak hann eigin rakara
stofu á árunum 1917 til 1939, en
hóf þá störf hjá Sigurði Ólafs-
syni rakararmeistara í Reykjavík.
Hjá honum starfaði Gísli til árs
ins 1948 er hann fluttist til Sel-
fose, þar sem harm starfaði síðan
á ineðan heilsa entist. Gísli var
tvfikvæntur. Var fyrri kona hans
Siffurbjörg Ámundadóttir ættuð
úr ReykjavSk en hin síðari Rann-
veig S igurbjö rnsd ótt ir frá Norð-
firði. Gfeli Sigurðsson var einn
a£ stofnendum Karlakórs KFUM.
Var hann félagi kórsins 1916—
18, 1920—27 og 1946—48 eða sam
tals í 23 ár. Söng jafnan 1. ten-
ór. Fyrir dygga þjónustu og
tryggð sína við kórinn, svo og
gamla fóstbræður, allan þennan
tíma, var hann saemdur gull-
merki félagsins árið 1967.
—x—
Ofanrituð fáorð ævisaga Gísla
heitins Sigurðssonar er samin til
birtingar í Fóstbræðratali, sem
út verður gefið áður langt líður,
og er ritað eins og aðrar slíikar,
er birtar eru í þess konar mann-
fræðiritum.
Saga Gísla heitins í Karlakórn
um Fóstbræðrum, og vera okkar
með honum þar, er björt og eft
irminnileg. Hann söng ágæta ten
órrödd, sem mjög mikið lið var
að. Hann var traustur og ástund
unarsamur félagi. Hann var
gæddur þeirri sérgáfu að hafa
rödd úr hverjum er hann heyrði
tala eða syngja. Svo mjög þrosk
aði hann þessa gáfu, að hann hélt
hér í borg, fyrir mörgum árurn,
skemmtanir, sem voru fjölsóttar
og þóttu með mitelum ágætum.
Þeasarar gáfu hans nutum við
Fóstbræður í ríkum mæli á söng
æfingutm og í ferðalögum hér og
erlendis, sem kórinn efndi til.
— Aldrei vissi ég til þess að
Gísli misnotaði þassa sérgáfu
sína öðrum til niðrunar, því að
hann var maður viðkvæmur og
vildi engan styggja.
Við söknuðum hans mjög er
hann fluttist héðan austur að Sel
fossi og tók sér bólfestu þar. En
hann kom ávallt til okkar, með
an heilsan leyfði, er við efndum
til samfunda hér. Var það okkur
öllum óblandin ánægja.
Gísli andaðisit í Sjúkrahúsi
Seátfoss þann 5. þ.m. og fer út-
för hans fram í dag.
Við flytjum ástvinuim hans ein
lægar samúðarfkveðjur okíkar.
Gamall Fóstbróðir.
Asgeir Asgeirsson
sjómaður
MEÐ nökkrum orðum ætla ég að
kveðja góðan dreng og frænda,
sem að vísu marfcaði ókki djúp
spor í íslands-söguna frefcar en
við flest hin og hafði mannlega
bresti að jöfnu við okkur. Þar
eiga við orð meistarans: „Kasti
sá fyrsta steininum, sam synd-
laus er —“.
Ásgeir var góður drengur í
þesis orðs beztu merkingu, auga
steinn móður sinnar og þar er
söknuður sárastur og votta ég
henni saimlhryggð mína af heilum
hug.
Lifið er svo margbreytilegt og
stundum verður manni á að
halda að maður ráði litlú þar um
og að máltækið „að hver sé sinn
a.r gæfu smiður“ fái ekfci staðizt
þvi ÖU ætluim við okfkur gott hlut
skipti og mikið etftir aðistæðum
— en reyndin er nú sú að við
eruim öll smá gagnvart almætt-
inu og það eina, sem við getum
lagt af mörfcum, er að vera hvert
öðru góð.
Ásgeir frændi var drengur góð
ur og vildi engum illt.
Ég kveð með virðingu góðan
frænda og bið Guð að blessa hans
heimlkomu og minningu móður
og systkina um góðan dreng.
Bjarni Kr. Bjömsson.
Thorvald Sörensen
— Kveðja

frá dióttur og dóttursyni til Thor
valds Söreaisen mjófflkurfræðings
sem var fæddiur 1. júní 1914 í Ár
ósuim í Danmörku, dáinn 19. apr
11 1970, að heimiíi sinu, Birki-
völllium 19 á SeifossL
Ingólfur Runólfsson
frá Hálsum —
3. sei»tember 1898.
Dáinn 5. jú«í 1970.
UM 40 fyrstu ár þessarar aldar
bjuggu á Hálsum í Skorradal
hjónin Runóifur Arason frá
Syðlstu-Fossuim JónSEonar og Ingi
björg Pétursdóttir Ytri-Sfcelja-
brelkku Jónssonar. Þau byrjuðu
fátæk en urðu með' sameiginleg
um dugmaði bjargálna, hún með
dugnaði innanhúas; hann breytti
koti í góóa bújötíð, fáerði bæinn á
betri stað byggði upp og breytti
melum og hrjóstri í tún. Hann
reri á vertíðum og þótti ekki
verra að hafa bann í skiprúmi en
hverja tvo aðra. Þau hjón eignuð
ust 10 börn, sem komuist til full
orðinsára. Af þeim eru þrjú lát
in, og nú hverfur Ingólfur til
þeirra.
Ingólfur ólst upp heirna hjá for
eldrum sínum og fór snemma að
vinna heimilinu það sem hann
gat. Fljótt bar á því, að faann var
hagur vel og dvaldi því oft við
smíðar annars staðar og var eftir
sóttur til þeirra starfa. En eftir
l'át föður síns 1940, hóf hann bú
skap á Hálsum 1941 og bjó þar
til dauðadags. Fyrst með móður
sinni, en síðar kom til hans Guð
rún Magnúsdóttir af Sfcíðlastaða-
ætt í Skagafirði í móðurætt, en
af Arnardalsætt í föðurætt. Þau
hafa eignazt fimm börn: Trausta,
Ingi'björgu, Rimólf, Þórunni og
Páhna. Hún og börnin gáfu hon-
um þann unað að hafa eittlhvað
til að lifa fyrir. Og þeim vann
hann allt sem han.n mátti, með-
an heilsan ent.ist.
Hjartans þakkir færum við öllum þeim sem sýndu okkur
samúð og vinarhug vegna fráfalls mannsins míns, föður,
tengdaföður og bróður
JÓNS JÓNSSONAR
skipherra.
Sérstakar þakkir viljum við færa Landhelgisgæzlunni og
stúkubræðrum sem heiðruðu minningu hans.
Guð blessi ykkur öll.
Friðbjörg Sigurðardóttir,
Asa, Jóhann Gunnlaugsson,
Jóhann, Guðrún Filippusdóttir,
Birgir, Louisa Gunnarsdóttir.
Asa Petersen, Gyða Stadil,
oð aðrir vandamenn.
Ingólfur var mikill samvinnu
maður og var mörg ár deildar-
stjóri í Kaupfélagi Borgfirðinga.
Hann hafði ákveðnar skoðanir og
átti létt með að fylgja þeim fram.
Hann var sannur í hugsun og lét
eklki hluí sinn í þeim miálum,
sem hann vissi að voru þess virði
að fylgja þeim.
Þeir sem nutu þeirrar gæfu að
eignast vináttu Ingólfs, hvort
sam þeir voru skildir eða vanda-
lausir, áttu þar tryggan vin. Eng
an mann hetf ég metið meir en
Runóltf frænda minn á Hálsum.
Og um margt fundust mér þeir
líkir feðgarnir. Og urn leið og ég
votta fjöldkyldunni á Hálsum
samúð mina, þakka ég Ingólfi
alla hans tryggð og vináttu.
Guð blessi minningu hans.
Ari Gíslason.
Með kærleiks-totning kveðjuim
vér þig, faðir,
og kyssum ennið, þar sem spekin
dvalclL
og brjóstið góða signwm sorgar-
gliaðir.
Því sjaldan undir sólar helgu
tjaldi
frá Sókratesardögum kenndi
maðuir
með hreinni sM og hlýrra andans
vaidL
Svo blessað Guðls-bam, gekkstú
hér á jörðlu,
að Guð þér leyfði* að vera hjá
sér hekna
og horfla á hvað hendur sínar
gjörðu.
Þó birtir nú um Drottins dýrðar
geima,
í duifti li’ggja sjónarfjötrin
hörðu. —
En, ísiland, þú mátt aldrei
slíkum gleyma.
(Matthías Jochumson).
Það er svo margt, sem okkur
er minnis»tæ.tt. Síðasta daginn,
sem hann lifði, kam hann heim
úr vinmunni tveimur tirrvu.m fyrr
en venja hams var. Samt var
Hinrifc Sævair, sem er ekki nema
þriggja ára, oft búinn að spyrja
eftir honum og alltaf að gá út
um gluggann. Og þegar afi kiomi,
þá tðk Hinrik um hendiur hans
og kyssti þær og sagði:
„Ertiu nú toksinis koiminn heim,
afi minn?“ Og vildi ekki víkja
frá hon.uim. En atfi þurfti að
laglgja sig, honium var iMt í höfð
inu, og hann fór inn í svefn-
herbergið hennar ömrnu og lagði
sig þar. Þeir sáusf ekki meir.
„Afi er týndur," segir Hinrik.
Þeir voru eins og tvö börn, sem
iéku sér saman. AMit, sem afi
gerði, tók Hiinrilc eftir honum.
Einu sinni sem otftar voru þeir
úti í bílskúr. Þeir voru aðhjálp