Morgunblaðið - 13.06.1970, Blaðsíða 23

MORGUNBLAÐIÐ, LAUGARUAGUR 13. JÚNÍ 1370
23
Jóhanna K. K. Eggerts-
dóttir — Minning
a®t a'ð því aS gera viS bílmn..
Lotosins kormu þeir inn tifl. þe*3
að fá sér aiukaisopa. Þá sló afi
hnefanum í borðið og sagSi, með
tuppgerða-r myndugleiika:
„Við vilijuim fá kaf!fi!“
Hinrilk gerði alveg eins, —
hanm afó litla hmefanuim í borð-
ið og sagði: „Við vilijium fá
vaflfi, maimma!"
Síðan hrvarf afi og sást aldrei
mieir. Hinrik leikiur sér aem
fyrr, en atundiuim lítiur hamn upp
fró leik sínum, verðmr alvarlegur
og hugsi, segir svo upp úr eins
mamrnis Mjóði:
„Hanm afi mirnm var s-vo góð-
ur, og nú er hann áreiSanfega
hjiá guði, — hann afi Sörensem.“
Ég, móðir Himriíks, vil með þess
uim fláitæíkJlegiu orðuim, þaiklka fyr-
ir þær stundir, sem þeir fengu
að ver-a- aam-am. Og uim 1-eið
ha-rma éig, að _ þær skyldiu ekki
verða fleiri. Bg hefði kosið að
þær hefðu orðið nó,gu miar gar til
þess að soniur mimn fen-gi tíima
til að læra flleira af afa sínum,
svo aem s-tumdvíisi, samnsögli og
trúmemn-slkiu í sta-rfi.
Því hvar sem atfi var otg vann,
ég va-ldi mér þamn stað.
Þeir kváðu hann all-ir m-ætan
mann, —
hún maimma segir það.
Hinrik og Helga Söneftaen
Fædd 11. október 1883.
Dáin 6. maí 1970.
KATR'ÍN Guðlaug Sigríður, eins
og (hún hót fullu natfni, var fædd
1 Bárugerði á Miðnesi. Foreldr
ar hennar voru Jón Magnússon
bóndi þar og Guðlaug Jónsdótt-
ir, bæði af skaftfellskum ættum.
Börn þeirra hjóna urðu 15, nokk
ur þeirra dóu ung, en 9 náðu full
orðinsaldri, þar af dó einn son-
ur um tvítu-gt. Allt varð þetta
dugnaðar- og myndarfólk, mér
er sérs-taklega minniss-tætt að
tveir af bræðrunuim þóttu alveg
sérstakir verkimenn. Það koim sér
líka vel, hvað systkinin voru öll
saimta'k-a uim að hjálpa foreldrum
&ínum strax og kraftar leyfðu,
því að þetta var stórt heimili.
-Bújarðir þar syðra eru flestar
li-tlar og bústofn því lítill, að-al
lífsbjörgim var frá sjónum og var
faðir þeirra dugnaðar sjómaður
og allt bjargaðist vel af, þó að
eflaust hafi það kynnzt fátækt
inni, eins og flestir á þeirni tím-
uim. Mig rétt rámar í fy-rstu
kynni okkar Katrínar, þá var hún
í barnaskóla. Kennslan fór fram
á næst'a bæ við mitt heimili, og
í hverju „hádegisfríi“, sem kall
að var, bom Katrín og þrj-ár aðr
ar stúlkur á hemnar reki með
nestisböggla sína til móður minn
ar sálu-gu og fengu hjá henni
kaffi með brauði sínu. Frá þess-
um árum og til síðuistu stunda
Katrínar var hún alltaf sama
trygga vinkonan min og minna,
og það urðu margar ánægj-ustund
ir, sem - við nutum með henni,
bæði á henn-ar heimili, og ef hún
fcom í heimisólkm. Lífca man ég etft
ir, þegar Katrín giftist í dea.
1905. Sr. Kriatinn Daníelsison á
IJtskáilUim gaf þá saman tvenn
brúðhjón, Katrínu og. Þorlálk In-gi
bergsson og Júiíönu Hreiðarsdótt
ur og Þorleitf Ingibergsson. Þeir
voru bræður og þær voru syst-
kinadætur.
-Þá var Katrín klæd-d hvítum
kyrtli og með skau-t, sem hún
bar tígulega, eins og hún bar allt
af sinn íslenzka búning, sem hún
hélt alla ævi tryggð við. Þorlák
ur var góður amiður og reisti
þeim hús, þar úti á sléttum flöt
um Garðskaga-ns og nefndi það
Fögruvelli. Þau hjón eignuðust
tvö börn, Guðlauig, skrifstoíu-
stjóra, fcvæntan Camillu Sand-
holt og Jónu Signrbjörgu aí-
greiðsluistúlíku.
Árið 1921 fluttu þau hús sitt
til Reykj-avílkur og settu það á
Urðarstíg 9 og létu nafn þess
haldast, þar ikom fram þeirra
tryggð eins og aMtaí.
DÁIN, horfin, hún Jóhanna,
þessi tápmikla konia aðeinis 45
ára göm-ul. Hún var fædd á Þórs
höfn á Langanesi 27. sept. 1924,
en lézt í sjúkrahúsinu á Patreks
firði 13. marz sl. og var j-arðsung
Eins og allir kunnugir vita,
voru þessi -hjón alveg sérstaklega
samlhent og samhuga, þau voru
snillingar í öflluim sínum verkuim,
féll aldrei verk úr hendi og áttu
það sameiginlega markmið að
Skapa fa-gurt heimili að ytri og
innri gerð með framkomu sinni
og verkum. Katrín var mikil
hannyrðakona og þó að milkið sé
til eftir hana á heimili hennar af
fögrum hannyrðuim, er mér nær
að -halda, að eklki sé minna það,
sam hún hetfur gefið burt. Þá
má minnast hennar mörgu sjúkra
vitjana. Hún átti margar ferðir á
sjúkrah-úsin, ef hún vissi af ein-
hverjum kunmugum þar. Trú-
ifcona var hún mikil og mjög
kirkju-rækin og starfaði lengi í
K.F.U.K. — Og þó að henni þætti
sárt, þegar sonardóttir hennar
fór í fjarlæg-a heimsálfu, þá trúði
hún því að þetta væri hennar
köllun. Mann sinn mi-ssti Katrín
árið 1964.
Ég þaklka blessaðri Katrínu
alla hennar góðvild við mi-g og
mlína, h-eim-sóknir hennar og sím
töl, seim alltaf gerðu mér glatt í
geði. Innileg samúðaikveðja til
barna hennar, tengdadóttur,
systra og annarra vandamanna.
Guð blessi sál hennar.
Sigurbjörg J. Einarsdóttir.
F. 18.10 1912 D. 5.6. 1970.
Við eigum leið m'eð möriguim á
gön-gunni gegnum líf-ið, og hver
og einn akiil-ur etftir mynd í h-ug-
anum, misj-af-nlegá skýra og mis
jafnll-ega geðþekka. — Sumar
flölna og hverfa að lobuim, týn-
ast. En aðra-r s-ta-nda átfr-am í v-it
und okkar og jaf-n-vel skýras-t
eftir því sem a-ugun opn-a-st fyr-
ir ma-nngildi og mannkostuim sam
fe'rðamainnsins.
Við kveðijium í dag frú Ing-
veld-i Halldórsdótltur úr Borgar
nesi. Mynd hennar og minning
verð'ur varanteg í h-uigum þei-rra
sem n-utu vdnáétu hen-nar og sam
fylgdar í þess-u lífi.
Eg e-r ei-nn atf mörguim, sem
áttu s-a-mfeið mieð Ingu og ten-gd
ist fjöiskyldiu h-ennar s-em unigur
maður og kymntist um leið fá-
gætum mamnfcasflum hennar.
Hlún hvonki barði bumbur né
in þar 19. sam-a mánaðar. Jó-
ha-mn-a h-afði mælt svo fyrir a@
sem mi-nnst uimstang væri viðhaft
við útför hennar, en hún fór fram
að viðstöddu fjöim-enni.
Jðhan-na Katrín Kristjana hét
hún frændkona mín, fullu nafni,
í höfiuðið á örnmu sinni Jóhön-nu
K. K. Bggertsdóttur Briem, er þá
vax prestskona í Reylkholti. Jó-
h-anna yngri var dóttir héraðs-
lælkniisins Eggerts Ól-afs Briem
Ei-n-aTsison-ar prests í Reykholti
Pálsson-ar og konu hans Jóhönnu,
sem fyrr getur. Kona Eggerts
laöknis og móðir Jóhönnu er
Magniea. Fore-ldr-ar h-ennar voru
hjónin Hansm-a Jónsdóttir og Jón
Magnússon hafnsögumaður í
Stykkishólimii. Jáha-ninia var elzt
atf 7 börnium læfcnishjón-anna, en
þau eru 6 á lifi, 4 bræður og 2
systur. Jóhanna ólst upp ásamt
systkinum sí-num hjá foreldrum
þeirra á Þórshöfn.
Árið 1940 fékk Bggert læknir
veitingu fyrir Borgarfjarðarlækn
ishér-aði. Fluttist þá fjölskyldan
suður og settist að í Borgarnesi.
Eggert hefux fyrir aldurssakir lát
ið af starfi í Borgarnesi, en starf
ar nú sem settur læbnir á Kirkju
bæjarklaustri.
Jóihann-a geikk í sfcóla í Reykja
vik og svo í Húsmæðraskóla bæði
hér á 1-andi og í Danmörku og
Vann þess á milli á heiimili for-
eldra sinna og víðar. Vaj m.a. að
stoðarkemnari við Húsmæðraskól
ann á Vanm-alandi. Árið 1949 gift
ist hún Boga Þórðarsyni, verzlun
armianni í Borgarnesi. Hanin var
svo kaupfélagsstjóri á Patreks-
firði og síðar framkvæmda-stjóri
fyrir útgerðarfélagi á staðnum.
Þau Bogi og Jóha-nna komu sér
upp falflegu íbúðarhúsi og áttu
prýðilegt heimili á P-atreksfirði.
5 börn eignuðust þau. Hið elzt-a
lézt við fæðingu en á lífi eru 2
stúlkur og 2 dren-gir hvert öðru
efnil-egra. Foreldrarnir önnuðust
heimili sitt af alúð og forsjálni
og uppeldi barnanna af kærleika
og umhyggj-u.
Afflt lék í lyn-di, en þá var sem
sagt væri: „Hin-gað og ekki
lengra." Fyrir tveimur árum
gæ-tti sjúfcleika þesis, er eigi
varð ráðim bó-t á, og vaið
Jóhönnu þegar ljóst að
hverj-u dró. Var hún við og
við undir læknis h-endi en dvald
ist þess á miffli á heimili sínu og
undirbjó alit fyrir burtför sí-ma,
ráðgerði og ráðstafaði í sarmráði
við mann sinn m-en-ntun bama
þeirra. Dæt-urnar, Hróðný 16 ára
og Jóhanna 15 ára, eru í Héraðs
skólunum í Reykholti og á Laug
arvatni, en synirnir Þórður 11
blés í lú-ðira til að vekja á sér
athygli, en samt er myndin ljós,
sem hreinn og notategur pers-
ónuleiki hennar greypti óatfmá-
anlega í hugi þeirra, er kynnt-
ust henni. Hún átti d-igra sjóði
manngæzk-u og samúðar með
þeirn, s-em lítfið kratfði ummeira
en þe-i-r gátu með góðu mióti stað
ið undi-r og það varð mörgu-m
hvíld og lífsnæring að dvelja
um stund í því létt-a andrúm-s-
lotfti, sem hún ha-fði ótrúfe-gt 1-ag
á að skapa.
Imgveldur Hal-ldónsdóttir hef-
ur gengið ævi sí-na ailla. Hiún va-r
gemgin till góðis. En tíminn, þetta
hljóða a-fil rrnun mýkjia sáran
söknuð eftirlitfa-ndi eiiginm-anns,
barna, vina og vandamanna og
9kilja eftir m-innin-gu um s<ann
a-n líflstföru-naut, mióðu-r og traust
an vin.
Katrín G. S. Jóns-
dóttir — Minning
Ingveldur Halldórs-
dóttir Borgarnesi
ára og Eggert Ólafur 9 ára, eru
heiima með föður aínum.
Jóharma átti því lláni að fagna
að fá að erfðum hina beztu ei-g-
inleiba sinn-a gáf-ulðu og mætu for
eldra, ábyrgðartilfinningu og
hyggni hins m-ikilhæf-a, gætna og
Skyldurækna læknis, sem í 17
ár hélt eitt erfiðasta læfcni-shér
að llandsin-s, Þistillfj-arðairhérað. —
Öll þau ár fór hann aðeina tviisv
ar út fyrir takmörk þess og þá í
sjúkravitja-ndr í næst-u héruð.
Sjúlkra-slkýli var samtoyggt lækn-
isbústaðnum og framkvæmdi
hann þar ýimisar skurðað-gerðir
með aðstoð konu sinniar, en hún
var vefl fær um að sin-na sjúlkl-
ingum og -hafði nofckuð lært til
hjúkrunarstarfa. Var hjálp henn
ar ómetanleg. Má nærri geta að
nokkuð reyndi það á þrek henn
ar að bæta þessu við sitt um-
fangsmikla h-eimili, en hún er
kon-a starfsöm og mikilhæf hús-
móðir.
Jóhann-a hatfði þannig frá
bernisku vanizt stóru og starf-
sömu h-eimálí. Hinar góðu gáfur
og trau-st Skapgerð Jóhönnu
komu æ betur í ljós eftir því
sem árin liðu, og mátti segja
að hún væri hverjum vanda vatx
in og síðasta vandanum, siðustu
þolrauninni, mætti hún sem sönn
hetja, æðruleysi hennar var við
brugðið. Það þarf mikið andlegt
þrek og j-afn-vægi til þess að tafca
sMku með því jafnaðargeði, sem
hún sýndi, er hún undirbjó böm
sín o-g heimili fyrir burtför sína.
Jóhann-a var ættrækin svo sem
fleiri af ættinigjum hennar, lét
roeðail annars eldri dóttur sína
heita nafni lanigömmu sinnar
Hróðnýjar Ein-arsdóttur frá Brú
á Jökulldal. Gamlar menningar-
minjar mat hún mikils og hélt
til hiaga því, sem henni barst í
hendur af gömllum gripum.
Féla-gslynd var Jóhanna og
tók -mikinn þátt í félagslifi. Var
hún ósérhlífin, og hvert starf,
sem hún tók að sér, vanm hún af
myndarskap. Hún var í stjórn
drengj-ah-eimildsins í Breiðuvík
og bar hag drengjanna mjög fyr
ir brjósti.
Það er fjölmennur hópur, sem
syrgir Jóhönnu og sa-knar henn
ar. Við þökkuim öll fyrir að hafa
kynnzt henni og notið alúðar
hennar og manns hennar. f hug-
uim okkar er bjart yfir minninigu
hennar.
Rölk þeirra örlaga skiljum við
efcki, er ung bona er hrifin burt
frá eiginm-anni og börn-um, frá
því, sem telja verður hálfnað
dagsverk. Er henni efcki ætflað
starf ann-ars staðar, ef til vill
enn þá mikilvægara en það sem
horfið er frá? Hvenær er dags-
verki lokið, tekur ekki eiiífðin
Framhald á bls. 24
Jónína Steinunn Sig-
urðardóttir - Minning
Fædd 15. nóv. 1890.
Dáin 31. marz 1970.
NÚ er-t þú horfin, sofniuð fyrir
fulllt og aillt els'ku Nína mín,
það sem var, v-erður aldrei meir.
Mér fin-nsit ég m-ega til að sfk-rifa
Uim þið örfá kveðjuorð, en þú
áttir svo m-ikið skilið en verður
aldr-ei fulllþakkað. Mér ber fyirsit
að nlefnia og þakka fyrir hönd
mióðiur mininiar Bry-nhildar Inigj-
miundardóttuir fyrir eligkuflieiga,
systu-rl-ega fram'komu við hania
frá því hún kom sem látið baim
og mu-naðarlaius á heiimili for-
eldra þinina og fram á etfri ár.
Qftast hefur miaður heyrt að
hkitskipti þessara baima hafi
ekki ve-rið öfu-nidaivert, en móðir
mín niau-t alflls þess ástríkis elisku-
lejg-ra fósturtforeldra og systur
sem eitt barn -gat notið og huigsar
aila tíð með þakklæti til bermskiu
sinnar á því stóra heimdH Ný-
borg í Vestmannaieyjum.
Þegar ég va-r lítið bam fékk
ég aldrei nóg af sögumum hen-nai
Ég kveð t-engtlamióðUr mlna
rne-ð virðin-gu og þ-ökik. Ég á
en-ga ós-k betri en að við, sem
eftir lifum læmrn að ti-leinka
ofckur líflsskoðanir hennar, rí-ka
réttlætiskennd og trú á Lítfið.
Bles-s-uð v'eri minming hennar.
Lúðvík Þórarinsson.
mömimu u-m það er hún var lítifl
h-eima í Vestmann-a-eyj-um og um
Nínu -fóstuirsystur sáma, manninn
hen-niair og börn-in þeirra öll, sem
mér fannst einis og hún ætti
•sj'álf stóran part í. Ég var þess
vegraa ekki að fara til ófcumm-
ugra, vorið 1939. 12 ára gömiuil
og átti að aðstoða og snú-aist fyri-r
Nínu um sumarið. Ég gleymi
alldrei þegar ég be-ygði in-n göt-
unia á Háeyri er þú komst með
útrétta-n kaarfeiksríkan ifaðm
þinn á móti mér. Við á-ttium svo
saman marg-ar indæ-lar og glaðar
stumidi-r þetta su-mar, og sam-veru
stumidirnar m-eð öMiu þessu fólki
eru mínar dýrmætustu í beml9ku
mdinini. Síðan hefuT m-ér fu-n-dizt
ég vera bundi-n öllu heniniar fólki
einhverj-uim Skyldteilkaiböndum
og ég vona að svo verði áfram
afll-a tíð.
Umg gifti-st Jónána Guðmumdi
Jóinissyni harðduglegum ag
gnei-ndum man-n-i. Það er nú
orðin lön-g 1-ei-ðin þeirra sa-mian í
gegnuim lífið og ekki al'l-taf slétt-
ur sjór, oft hefur getfið á bátimm
þeirna þó-tt öld-urn-ar hatfi orðið
máisháar. En ég ætl-a efcki að
telja upp þeirra lifsreymslu end-a
bezt geym-d í huigum skyld-
menna og vi-na. Þau ei-gn-uðust
5 syni og eima dóttur. Ég get
ekki látið vera að geta þess hér
*að þaiu höfðu misst tvo syni,
aniraan að morgn-i lífs sáms gátf-
aðan og el-9kulegan, Herimanin að
nia-fn-i sem fórst aif slystförum, og
svo Árna (úr Eyj-um), lands-
kunmian gá-fum-ainn á hátindi Ivfs
9ín-s frá koniu og börraum, harm-
dau-ðd öll-u-m er ti'l þeifcktu. Hamm
vair búi-nn að h-eyja 1-airagt sjúk-
dómsstríð.
Allir vita að Guðmuiradur hetfur
bre-itt bak og reifcna m-eð hamis
sálarstyrk. Bn Nina þ-essi uiradur
graran-vaxna kona en rraeð þessa
stóru sál; ég hef oft umdrað mi'g
á hver.su sterk hún var. Ég held
a-ð hú-n hljóti a-ð -hafa veri-ð orðin
þreyt-t. Vi-ð verð-uim að vera þakk-
llát fyrir að hún hefir nú feogið
höfði sín-u þreyttu, að halla í
Drottin-s 9kauit.
Sofðu rótt elsku vi-raa hatfðu
þöfck fyrir afl-lt.
Hólmfríður Oddsdóttir.