Morgunblaðið - 21.06.1970, Blaðsíða 22

22
MORGUNBLAÐIÐ, SUNNUDAGUH 21. JÚNl 1970
Kristinn P. Briem
fyrrum kaupmaður
HINN 18. dag þessa mánaðar
lézt á Landspítalanum Kristinn
P. Briem, fyrrum kaupmaður á
Sauðárkróiki, á 83ja aldursári.
Kristmn var svo gagnmerkur
mannikostamaður, að ég má ekki
án þess vera að senda honum
nokkur kveðjuorð yfir landa-
mærin.
Hann fæddist í Reykjavík 8.
október 1887, sonur Páls Briems,
siðar airctmanns, og fyrri konu
hans Kristínar, dóttur Guðmund-
ar, óðalsbónda og útgerðarmanns
á Auðnum á Vatnsleysuströnd.
Ekki rek ég hér ættir þeirra
hjóna. Páll Briem var þjóðkunn-
ur maður, sornur Eggerts Briem,
sýslumanns Skagfirðinga, en
Kristín kona Páls var að miklu
leyti komin af gilduim bændum
og útgerðarmönnum á Vatns-
leysuströnd.
Kristín dó 24. október 1887.
Var Kristinn skírður við líkkistu
hennar og látinn heita eftir henni.
Var hann síðan tekinn í fóstur af
móðurforeldrum sínum á Auðn-
um. Ólst hann þar upp til 6 ára
aldurs. Síðar var hann ýmist með
föður sínum eða á Auðnum.
Sagðist hann hafa mjög sótzt
eftir að vera á Auðnurn, þar sem
hann naut sérstakrar hlýju og
góðvildar.
Árið 1895 fluttist Kristinn með
föður sínum og seinni konu hans,
Álfheiði Briem, til Akureyri, en
þar tók Páll Briem við amt-
mannsstarfi. Var í ráði, að
Kristinn gengi í Lærða skólann.
Er það auðsætt af því, að faðir
hanis byrjaði að kenna honum
latínu, áður en drengurinn var
fermdur. Tók hann að því búnu
inntökupróf í Lærða skólann, en
vegna vanheilsu hans var horfið
frá því námi. Ungur að árum
gelkk Kristinn í Gagnfræðaskóla
Akureyrar 1902. Lauk hann það-
an prófi á tilsettum tíma 1904 og
reyndist í fremstu röð náms-
manna.
Þetta suimar fluttist Kristinn
með föður sínum til Reykjavík-
ur, því að þá varð Páll Briem
bankastjóri íslandsbaruka. Enn
t
Sigurður Jónsson,
fyrrum bóndi á Torfastöðum
í Grafningi,
andaðist í Lamdiafeotsspítala
19. þ.m.
Börn, tengdaböm
og baniaböm.
t
Útför sohar mínB,
Amar Ingólfssonar,
fulltrúa,
Bergstaðastræti 68,
fer fram frá Fossvogsfeirkju
þriðjudaginn 23. júná kí 1.39.
Vigdís Amadóttir.
hélt Kristinn áfram námi í
Reykjavík (aðallega í ensku og
dönisku). Hafði hann þá ákveðið
í samráði við föður sinn að snúa
sér að verzlunarstörfum. Vann
hann við verzlunina Edinborg í
Reykjavík þrjú ár, að síðustu á
skrifstofu. Árið 1908 fór hann til
Edinborgar í Skotlandi og var
þar þrjú ár á skrifstofu hjá eig-
endum Edinborgarverzlana á ís-
landi, firmans Copland & Berrie.
Vann hann þar aðallega að því
að þýða á ensku íslenzk bréf,
sem komu frá verzlunum firm-
ans á íslandi. Einnig vann hann
hjá gjald'keranum við reikninga.
Þegar á milli var frá skyldu-
störfunum, stundaði hann tungu-
málanám.
Að þessum tírna liðnum kom
Kristinn heim til íslands. Árið
1911 kvæntist hann Kristínu,
dóttur Bjöms óðalsbónda Péturs-
sonar á Hofstöðuim í Skagafirði.
Var hún gagnmerk sæmdarkona,
fríð sýnum og skörungur í gerð.
Má fullyrða, að þau góðu hjón
voru hvort öðru samboðin. Er
hún látim fyrir nokkrum árum.
Börn þeirra hjóna, sem upp
komust, eru fjögur að tölu:
1. Páll Jakob Briem, deildar-
stjóri í Búnaðarbaníkanum,
kvæntur Jónínu Jóhanmsdóttur.
2. Björn GuSmundur Briem, er
stundar fjölritun.
3. Una Kristín Briem, er lézt á
barnsaldri.
4. Gunnlaugur Eggert Briem,
sakadómari, kvæntur Hjördísi
Ágústsdóttur Kvaran.
5. Elín Rannveig Briem, gift
Sigurði Sveinissyni, lögfræðingi.
Öll eru þau systíkin sem upp
komust vel mennt og manmvæn.
Auk eigin bama ólu þau hjón
upp þrjú fósturbörn:
Sverri Briem, trésmið.
Ásthildi Sigiurrós Ólafsdóttuir,
ba'nka.ritaj'a, og dóttur heon/air.
Kristínu Margrétu Inehcombe,
sem er búsett erlendis.
Vorið 1912 fluttust þau Briem-
hjón til Sauðárkróks, þar sem
hann stofnaði verzlun, sem hann
rak tæp fiimmtíu ár.
Á Sauðárkróki naut Kristinn
Briem vibðingar og vinisælda.
Þótt hann vildi jafnan komast
hjá opinberuim störfum, þá tókst
honum það ekki. Hann naut al-
menna trausts sakir góðra gáfna
og gjörhygli, hollvilja og fram-
sýni.
Hann átti sæti í hreppsnefnd
Sauðár'kró'ks og naut þar mikils
álits. Þó neitaði hann að taka þar
við endurkjöri. Hann var í yfir-
kjörstjóm fyrir Skagafjarðar-
sýslukjördæmi um skeið og kos-
inn af Alþingi í yfirkjörstjórn
Norðurlandskjördæmis vestra.
Einnig var hann kosimn af sýslu-
nefnd í stjórn Sparisjóðs Sauð-
árkróks. Átti hann þar sæti um
25 ára skeið.
Þess verður og að geta, þótt í
fáum orðum verði, að hann var
sá fyrsti, er setti stofn rafveitu
til aknenningsnota á Sauðár-
kró'ki, sem raflýsti allan kaup-
staðinn.
Kristitnn Briem vakti fyrstur
manna athygli opinberra aðila á,
að jarðlhiti væri í Áshildarholts-
vatni (örstutt frá Sauðár-
króki) og hugsanlegur mögu-
leiki á, að þar fengist hitaveita
fyrir Sauðárkrók. Árangur af
t
Jarðarför föður og tengdaföður okkar,
SIGFINNS JÓNSSONAR
frá Bræðraborg, Seyðisfirði,
fer fram frá kapellu St. Josepsspítala, Hafnarfirði, þriðjudag-
inn 23. júní. kl. 2 e. h.. — Blóm afbeðin, en þeím, er vilja
mmnast hans er bent á Kristskirkju, Landakoti, samkvæmt
ósk hins látna.
Ásta Sigfinnsdóttir.
Guðrún S. Arndal — Þorsteinn Amdal,
Laufey Sigfinnsdóttir — Kristján Guðmundsson,
Svavar Sigfinnsson — Sigurbjörg Magnúsdóttir.
þeirri glöggskyggnd hans var
hitaveita Sauðárkróks, sem
komist í framkvæmd árið 1953.
Kristinn P. Briem mdssti konu
sína 8. dag aprílmánaðar 1961.
Kaus hann þá að hætta störfum
á Sauðárkróki og hverfa burtu
þaðan. Seint á árinu 1961 fluttist
hann til Reykjavíkur og keypti
ibúð að Meðallholti 5 og settist
þar að. Bauð hann þá fósturdætr
um sínum, Ásthildi og Kristínu,
dóttur hennar, að koma til sín í
íbúðina og búa þar hjá sér. Tóku
þær því boði með þökkum. Er
frú Asthildur, svo og Kristín,
dóttir, hennar, sérstakliega þakk-
lát fósturföður sínum, sem hún
segir, að hafi jafnan reynzt þeim
sem bezti faðir.
Kristinn P. Briem var meðal-
maður vexti, dökkfliærður sem
frændur han® margir, brúneygð-
ur og fríður sýnum. Hreyfingar
hanis voru léttar og kvikar fram
til efstu ára. Undraðist ég jafn-
an, er við hittuimst nú hin síð-
ustu ár, hve vel hann hélt hlut
sínum fyrir kerlingu vElli“, sem
setur þó merki sitt á fleeta þá,
sem háuim aldri ná.
Hann var ágætur heimúisfað-
ir. Hófsemi og prúðmennska
einkenndu jafnan framkomu
hanis. Þótt segja megi, að hann
væri ekki allra vinur, þá var
hann trölltiyggur þeim, sem
hann batt vináttu við. Má segja
svo um marga frændur hans í
Brimies-ætt, að trygglyndi sé
þeim geðgróinn eiginleiki og
vöggugjöf.
Segja mátti um Kristinn P.
Briem, að betri væru „heitin
hanis en handsöl annarra manna“.
Og einmitt eru það traustu
mannkostamennirnár, sem flest-
um verða hugþekkastir og hug-
stæðastir í minningunni.
Að lokum þakka ég hinum
látna sæimdarman.ni góð og göm-
ul kynni og sendi jafnframt
börnum h-ams og fósturbörnum
huglheilar samúðarfcveðjur.
Kolbeinn Kristinsson.
Sigurjón Vigfússon
— Vinarminning
Fæddur 19. júní 1930.
Dáinn 3. febrúar 1969.
„Gleymdu aldrei gömlum vin
þótt gefist aðrir nýir,
þeir eru ein-s og skúraskin
skyndilegir, Mýir.“
Dimmrauð rós, — smekklega
fest á hvítt blað, ásamt með-
fylgjandi stöku, hlýleg vinar-
kveðja á afmælisdegi. Svo tákn-
ræn fyrir hugulsemi þessa látna
vinar og starfsfélaiga míns. Hve
fegin vildi ég eklki getað endur-
goldið með rósavönd, er hann í
dag hefði minnzt fertugsafmælis
sín-s.
Þær hefðu orðið æði margar
kveðjurnar, er honum bærust,
væri hann meðal okkar í dag,
á heimilinu er hann átti með
foreldrum, kærri systur og mági,
dætrum þeirra.
Leiðir okkar lágu fyrst saman
fyrir um það bil 15 árum síðan,
í því starfi er bæði unnum að,
framreiðslustörfum.
Húsmæður drýgðu gjarnan þá,
sem nú tekjur heimilis síns, með
kvöld- ag nætiurvinmu, við fram
reiðslustörf, og var þá mikils
um vert að vel tækist samstarf
vinnufélaga og metnaður okkar
lá í að allt gengi sem bezt.
Prúðari og geðþekkari vinnu-
félaga en Donna get ég ekki
hugsað mér og býst við að fleiri
er með honum unnu hafi sömu
sögu að segja. Síðar, lágu leið
ir hans til sjós, við sömu störf,
en alltaf var hann sami ljúfi
vinurinn, er í land kom, gjarn-
an færandi smá vinargjafir eða
minjagripi frá framandi stöðum,
eða með stuttum símtölum að
viðhalda gamalli vináttu í gegn
um árin.
Frá miðjum júní ’68 unnum
við saman, en þá var hann orð
inn sjúkur, hafði bariz-t þrot-
lausri baráttu við veikindi sín,
og var að fara til Boston til
skurðaðgerðar, er ekki var hægt
að framkvæma hér heima. Mátti
búast við að þurfa að fara fyrir
varalíitiði, faninst hann e-kki geta
farið án þes3 að útve-ga starfs-
kraft á meðan. Lífsviljinn var
ólæknandi og við töluðum „um
að vinna, þar til hann kæmi
aftur."
Og hann kom svo sannarlega
aftur, fullur af áhuga tók hann
til við nám sitt er hann hafði
hafið árinu áður, til að öðlast
réttindi við þau störf er hann
hafði alltaf stundað, lauk II.
hliuta þess um áramót ’68 og hóf
III. og síð-asta kennsl-utíma-
bil í janúar ’69. Sótt-
ist honum námið sérlega vel,
enda góðum gáfum gæddur.
Janúarmánuður 1969 var snjó
þungur og kaldur og einn dag-
SVAR MITT
EFTIR BILLY GRAHAM
ÉG notaði eitt sinn upphrópunina, „Drottinn minn“, á
kristilegum fundi. Mér var sagt, að með þessu legði ég
nafn Guðs við hégóma, og varð mér bylt við, þar sem
mér hefur verið innrætt að gera slíkt ekki, og ég hef svo
sannarlega enga löngun til þess. Var rangt af mér að
nota þetta orðatiltæki?
ÞESSI upphrópun virðist vera mjög algeng. Þótt hún
virðist oft notuð í hugsunarleysi og án illra hvata, jaðr-
ar hún við óvirðingu, og lítill munur er á þessari upp-
hrópun og annarri algengri: „Guð minn góður“.
Orðgnótt máls okkar er slík, að ekki ætti að vera
þörf á að grípa til vafasamra orðatiltækja til að tjá
sig. Venjulega er hér um að ræða saklausa málvenju,
e-n boðorðið er skýrt: „Þú skalt ekki leggja nafn Drott-
ins Guðs þín-s við hégóma.“
Þér se-gið: „Mér hefur verið innrætt að gera slíkt,
e-kki og ég hef svo sannarlega enga löngun til þess.“
Þetta sýnir, að tilgangurinn var ekki slæmur. En fyrst
við erum dæmd af málfari okkar, e-r bezt fyrir okkur
að temja okkur fullkomlega kristile-gt orðaval.
Ég hefi heyrt sagt um orðljóta me-nn: „Hann er klúr-
yrtur, en hann meiniar ekkert með því.“ En ef tilgang-
urinn er góður, skulum við einnig vanda orðaval okk-
ar.
inn er Donni kom úr skólanum,
var hann helkaldur og miður
sín af vanlíðan. Það aftraði hon
um þó ekki frá að fylgjast með
mér í starfi, gefa ráð og leið-
beiningar að venju. Það voru
síðustu stundirnar er ég sá
Donna. Um nóttina ágerðist van-
líðian han-s, sneriis-t í neiftarlega
lungnabólgu. Hann var fluttur á
Borgarspítalann, allt var gert er
mannlegur máttur og tækni
megnar, en enginn ræður sínum
skapadóm.
Donni lézt að morgni 3. febrú
ar 1969. Yfir okkur hin, sem
vanmáttug biðum fregna kom
þetta eins og reiðarslag.
Það hafði hvarflað að okkur,
er hann fór til Bandaríkjanna,
að til beggja vona gæti brugð-
izt, en vonirnar glæddust á ný
er hann kom aftur og virtist
hafa fengið h-eilsiuibót.
Það hefur svo oft hvarflað að
mér síðar, er ég hefi minnzt
Donna, að sjálfur hafi hann gert
sér grein fyrir að hverju stefndi,
en hann var aldrei orðmargur
um eigin hagi, og sízt um veik-
indi sín.
Núna, sem ég sit heima hjá
fioreldriuim han-s o-g systur oig fylg
i.s-t með hljóðtLátri en treigabland
inni gleði þeirra yfir 7 mánaða
yngsta fjölskyldumeðliminum,
sé ástúð og umhyggju skína úr
andlitum þeirra, skynja ég, að
ekfeert getur sefað sá-ra sorg og
mi-ssi, eins oig nýtt líf, í sitað
þess er tapa-s-t, þá verður mér
litið é stóra mynd af Donna,
er blasir við mér, og allt í einu
flýgur mér í hug: Ef til er ann-
að líf — á eftir þessu jarðneska
— er þá ekki vinur minn enn-
þá meðal þessara ástvina sinna
— þótt við ekki sjáum hann,
með þessum veraldlegu augum
okkar, sem oft eru svo þröng-
sýn?
Ég veit að ég mæli fyrir hönd
margra vina hans og starfsfé-
lagia, er ég segi að hams sé sárt
saknað í vina hóp.
Reykjavík 19. júní 1970.
Anna Kristins.
Mímar bezt-u þakkir flyt ég
ölluim þeiim vintuim cng vandia-
mönmiuim, seim heiiðiruöiu miig
á fiimimtiuigisiaifimæM miíiniu 16.
júinií sl.
Guðbjörn Guðmundsson,
Glaðheimum 20.