Morgunblaðið - 24.06.1970, Blaðsíða 24

24
MORGUNBLAÐIÐ, MIÐVIKUDAGUR 24. JÚNÍ 1070
GEORGES SIMENON:
EINKENNILEGUR
ARFUR
— Frúin bað miig að spyrja
herrann . . . ef herrann . . .
— Segðu frúnni, að ég viiji
ekki láta ónáða mig.
Nú kom lokaræðan til kviðdóm
endanna.
— Halló! . . . Það bíða að
minnsta kosti tvö hundruð
manns fyrir utan dómshúsið.
húsið . . .
Kkikkan sex.
— Kviðdómendurnir eru enn
á ráðstefnu. Þeir segja, að það
sé góðs viti. í ræðu sinni sagði
dómstjórinn, að ef nokkur vafi
ríkti hjá þei/m, þá . . .
Gilles var alveg að niðurlot-
um kominn þegar hann tók sím-
ann einu sinni enn.
— Já . . . haldið þér áfram . .
— Gerardine Eloi hefur verið
eýkn.uð. Það varð mikiið uppi-
stand, þar sem helmingurinn af
ölliu tólkiiniu var hennar megin.
Enn sat Gilles við lokaða sikrif-
borðið hians frænda síns. Fyrir
framan bann var hrúiga af um-
slögum, sem hann tók upp og
etakk í skjalatösku.
Enn hringdi síminn.
— Já, Colette. Hún var sýkn-
uð.
— Ertu ekki ánægður, Gilles?
Hann gleymdi, að hann var að
tala í síma og kinkaði kolli.
— Halló! Hvers vegna seg-
irðu ekki neitt . . . Ef þú bara
vissir, hvað ég hef saknað þín.
— Kom inn.
Þetta va.r Plantel. Gillles hélt
enn á símanum.
— Góða nótt, Colette. Já, ein-
hvern daginn . . .
Hann tók eftir ofurlitlu brosi
á Plantel og yppti öxluim. Svo
tók hann upp skjalatöskuna og
sagði:
— Við skulum fara.
Göturnar sem þeir gengu um
voru líflegri en venjulega og
fólk leit við til þess að horfa á
þá. Þeir komu að húsi Hervine-
au lögmanns, en gengu ekki inn
í skrifstofuna heldur um einka-
inngang.
Lögmaðurinn sat þarna í rökkr
inu. Einnig Rataud og Babin.
— Helltu í glös Jósep og
farðu svo út.
Gilles leit á eldinn, sem log-
aði á aminum þrátt fyriir hit-
ann í veðrinu. Það minnti hann
á það þegar hann kom þarna í
fyrsta sinn.
— Ég þakka ykkur fyrir að
vilja koma, sagði Gilles og lagði
frá sér skjalatöskuna.
— Ég held, hr. Mauvoisin, að
við höfum staðið við loforð okk-
ar að .. .
En Gilles leit þannig á lög-
fræðinginn, að hann snarþagn-
aði
Síðan opnaði Gilles skjala-
töskuna og tók umslögin upp úr
henni.
— Þarna er yðar, hr. Plantel,
er það ekki? Og þetta er yðar,
hr. Babin . . . Og yðar, hr Her-
vineau . og nú
Hann vissi vel, hvers vegna
eldur hafði verið kveiktur á
arninum. Hann fleygði skjölun-
um kæruleysislega í eldinn og
þau blossuðu samstundis upp.
Þá gekk Hervineau að borð-
inu þar sem fimm púrtvínsglös-
in stóðu.
- Ég vona, að þér viljið gera
okkur þann heiður að . . .
En Gilles sendi þeim bara eitt
augnatillit að skilnaði, greip
skjalatöskuna og gekk til dyra.
— Góða nótt, herrar mínir.
Þegar hann kom heim, varð
hann hissa á því, hve þögult hús
ið var. Setustofan var manntóm.
Hann opnaði eldhúsdymar.
— Frúin er háttuð, sagði
Marta.
Hann hleypti brúnum og
gekk inn í svefnherbergið, þar
sem aðeins eitt dauft ljós logaði.
Alice lá á rúminu alklædd. Hún
var rauðeygð.
Hann stanzaði og horfði óró-
legur á.
— Gilles . . . Mér þætti gaman
að vita . Þú verður kannski
vondur, en ég sver, að það er
ekki mér að kenna . . Mamma
vildi ekki segja þér það fyrr en
öllum þessum vandræðum væri
lokið . . . Seztu hjá mér, Gilles
. . . Taktu í höndinia á mér . . .
Ég ’ield . . .
Hann settist vandræðalegur á
rúmstokkinn og tók í höndina á
henni, líkast þvi, sem læknir ger
ir, þegar hann þarf að þreifa á
slagæð á sjúkliingi.
— Ég held . . . að ég sé með
barni, Gilles.
Hún þorði ekki að líta á hann
og varð hrædd við þessa þögn
sem lagðist yfir herbergið.
En þá sá hamn hana hreyfa sig
og stelast til að líta á hann hálf-
luktum augum.
— Hefurðu ekki neitt að
segja?
— Hvað ætlastu til, að ég
segi?
— Og þegar tárin brutust
fram úr augum hennar, laut
hann niður og kyssti hana.
KVÖLD í FONTENAY
EFTIRMÁLI
Þegar bíllinn var kominn upp
síðiustu brekkun.a, sá Gilles ljó®-
in í Fontenay, sem blikuðu eins
og stjömur í röku kvöldrökkr-
inn. Og hann gat lesið úr þess-
ari Ijósaþyrpin.gu, rétt eins og
aðrir lesa úr stjörnuraum. Rétt
við mjóikurlitan gufustirókinn,
sem steig upp frá eimreiðinni,
var bein ljósaröð; sem var greini
legri en hinar. Þetta var Lýð-
veldisigatan og þarna voru útlín
urnar á þökiumum, sem bar
við glóandi geisiabauiginn þar
sem var verzlunarhverfi borgar
innar.
Gilies átti að fara framhjá
hvítu dúmkirkjunni á leið sinni.
Þar mundi hann skilja eftir bíl-
inn sinn, vegna einhvers óljóss
hræðlsluhiiks, af því að liöa gat-
an sem hann ætiaði í, virtisit ein-
hvern veginn ekki viðeigandi
ataður fyrir bída. Cordouangatan
var brött og þröng gata með litl-
um húsium, þar sem handverks-
menn bjuggu. Við einar dyrnar
var dyrahamar úr látúni — en
hamn mundi ekki þurfa að nota
hann.
Þetta var hjá honum uppá-
haldstími dags — kvöldrökkrið,
þegar skuggairnir voru eins og á
flótta og fuillir dulúðar.
Var það ekki einmitt á þess-
um tíma dags, sem hann hafði
komið til La Rochelle, kvöldið
fyrir Allraheilagramessu? Var
það ekki einmitt í svona birtu,
sem hann var vanur að þrýsta
líkama Alice upp að séir á
skuggalegu stígunum í skemmt'.-
garðin.um.
Jú, þetta var stundin hans.
Það hafði hún alltaf verið, enda
þótt hann hefði ekki gert
sér það ljósit fyrr en nú. Dýr
eiga sér sérstakar stundir, þeg
ar þaiu liifa sterkar en endranær.
Hvers vegna gseti ekki það
sama átt við um menn?
Þegar hann leit um öxl og rifj
aði upp fyrir sér allar göt-
ur, sem honum gátu dottið í hug
— þá mundi hann þær einmitt
alltaf eins og þær voru í rökkr
LXXV
in.u. Stafaði það af lifnaðarhátt
um foreldra hans? Þaiu sáu
sjaldnasit björtu og hressandi
morgunstundirnar, því að þá
voru þau sofandi í dimrnu,
myrkvuðiu hótelheirbergjunum,
þar sem morgunstundanna varð
ekki vart nema rétt af hávaðan
um frá götunni, sem þau urðu
varla vör við.
Þau fóru seint á fætur, stund
um klukkan tvö eðia jafn-
vel seinna. Og hjá þeim voru
engar almennilegar máltíðir, sitj
andi kring um matborð. Þau
fentgu sér einhvern kaldan mat í
einhverri óþekktri búð, kvöld-
inu áður, og það voru alitaí
brauðmoilar eða fleskskorpur á
ari'nhil.lunni eða snyrtiborðinu.
Hjá þeim byrjaði dagurinn
um svipað leyti og hann var að
enda hjá öðru fólki. Og í þá
daga voru flestar ^borgiir Evr-
ópu hver annarri lík, með
sama andrúmsloft og sama leik
ljóss og skugga.
Svo á kvöldin eftir sýningarn
ar, var ailtaf farið í eitthvert
lítið veitingahús, bak við leik-
húsið eða sirkusinn, því að þar
var enn opð. Venjulega var gest
gjafinn fyrrveramdi starfsbróðir
þeirra og þar hópaðist saman
fólk af sama tagi — japönsku
trúðarnir, danspörin, gilda dúfu
tamningakonan, og loftíimleika
mennirnir.
Og fæðan var jafn alþjóðleg
og lifnaðairhættiimir. Þau átu
ungverska ketglás, iettneskt
blinis, baltneskan fisk og pólska
reykta gæs. Og svo var talað um
Kursal í Vín, Palladium í New
York og Palais de Glace í Brux-
elles.
Niðursokkinn og aleinn með
hugsamir sínar, komst Gilles
loksins Lýðveldisigötuna á enda,
og þekkti litla grágræna bílinn
fyriir utan eitt kaffihúsið, sem
bí'l Sauvaget læknis.
Enda þótt dregið væri fyrir
gluggana í kaffih.úsinu, viissi
Giiles vel, að læknirinn mundi
sitja, ásamt þrem mönnum öðr-
um við borð úti í horninu til
hægri. Fyrir framan þá væri fer
hyrndur rauður dúfcur, sem þeir
spiiluðu við, alvarlegir á svip-
inn.
Hvern dag á sama tíma mátti
sjá hann í hlýja kaffihúsiimu með
dokku þiljunum. Hvern dag
drakk hann jafnmörg glös, og
varð æ fyrtnari eftir því sem
lengur var spilað, og loks fór
hann út, gramur í skapi, eftir
hörkustælur.
Gilles skildi eftir bílinn sinn
á Vietetorginu og skömmu siðar
glumdi fótatak hans í Cordouan
götu. Hann var þegar búinn að
sjá daufan bjarma í glugiga til
hægri handar. Þarna var dyra-
Stúlka — skrifstoiustori
Stúlka óskast til starfa á skrifstofu við vélabókhald og al-
menn skrifstofustörf. Stúlka með próf frá Verzlunarskóla Is-
lands eða Kvennaskólanum gengur fyrir.
Umsóknir, er greini aldur, menntun og fyrri störf, sendist af-
greiðslu blaðsins fyrir 27. júní merktar: „Vélabókhald — 4714".
Hrúturinn, 21. marz — 19. apríl.
Leggðu l>ig allan fram við að finna ailar staðreyndir, sem að
gagni mega koma.
Nautið, 20. apríi — 20. maí.
Allir viðburðir dagsins í dag, skapa mlklar umræður, meiri en ]>ú
hefur þörf fyrir.
Tvíburarnir, 21. maí — 20. júní.
Gættu þin við hvert fótmál, en hailu áfram.
Krabbinn, 21. júní — 22. júlí.
Þetta er ágætis dagur, og þér miðar alveg áreiðaniega vel áfram.
Ljónið, 23. júlí — 22. ágúst.
Þú skalt hljóður hlusta á það, sem við þig er sagt.
Meyjan, 23. ágúst — 22. september.
Þú skalt endilega ráðgast um við víni þína, og vinna úr betri dag-
skrám, en vcrið hefur.
Vogin, 23. september — 22. október.
Sláðu ekki af með frágang. Leyfðu a.m.k. flcirum að skoða þetta.
Sporðdrekinn, 23. október — 21. nóvember.
Þú gctur gert gott úr ýmsu með að slá á þefvísina. Upplýsingar
þínar eru svo ófullkomnar, að þér er ómögulegt að vinna úr þeim.
Bogmaðurinn, 22. nóvember — 21. desember.
Nú lagast bráðum aðdrættir þínir, og er vel um það.
Steingeitin, 22. desember — 19. janúar.
Þú verður að vera með á nótunum og gæta þín vel í ferðum og
meðferð verkfæra. Áfellstu engan, en taktu hins vegar þátt í ýmsu.
Vatnsberinn, 20. janúar — 18. febrúar.
Farðu eftir troðnum slóðum fremur en að brjóta þér nýjar leiðir.
Fiskamir, 19. febrúar — 20 marz.
Hagaðu orðum þínum prúðmannlega. Það cr fyrir öllu.
bamar — en hams var engin
þörf, því að annað fótatak á gólf
hellumum inni fyrir, feom á móti
honum. Dyrnar opnuðlust.
— Gott kvöld, GiRles.
Litla húsið í Evescotgötunni
hlaut að hafa verið eitthvað
þessu líkt. Húsgögnin voru
ósköp alvanaleg, en það virtust
þau öll — jafnvel skörungur-
inn með látú'nishnúðnum, virtist
eiga sitt sérstaka líf. f þessu
húsi fann hann næstum ráis tíim-
ans, það var hægt að heyra
hana af skálfanum, sem hún oMi,
rétt eins og þegar hendi er
stungið niður í staumvatn.
Viðifeunnanlegt hebergi. Saum
ar á borðinu.
Colette settkt aftur. Nú var
hún í hálfan mánuð búin að búa
aleiin síns liðis í fjöigurra her-
bergja húsi, þar eð móðir henn-
ar hafð'i dáið úr lunignaból'gu.
Hún leit spyrjandi á Gilles, en
það þýddi:
— Er hann í kaff iíhúsinu?
Hún vissi, að það gat ekki far
ið hjá því, að Gil'les tæki eftir
bílnum úti fyrir.
Svo ótrúlegt sem það kann að
þykja, þá var það AJice, sem
hafði hert á honum að fara þetta.
Nokkrum mánuðum áður hafði
hún sagt:
— Þú ættir endilega að fara
og heimsækja hana Colette.
Hún hélit, að hann mundi hafa
gott af því. Stundium gerði Gill-
es þær hræddar með því að vera
eins og úti á þekju, og það var
eins og hann væri algjörl'ega af-
króaður frá þeim. Það var móðir
Alice, sem hafði sagt við hana:
— Hann þarfnast einhverrar
tiflbreytingar. Þú ættir að reyna
að losa hann svolítið frá sjáif-
um sér.
— Ég veit það . . . og ég
reyni það líka . . . En stundum
þegar við erurn saman, er rétt
eins og hann viti ekki, að ég sé
neins staðar nærri
— Hann vinnur of mikið. Það
er nú meinið.
Samt lét Gill-es allt undan
Alice. Neitaði henni aldrei um
neiitt. Árum saman hafði frú Le-
part dreymt um að vera eitt sum
ar í Royan, í húsi með útsýni
yfir sjóinn. Meiri sælu gat hún
ekki hugsað sér.
— Eins og ásitatt er núna fyr-
ir henni Alice, getur mér efcki
annað dottið í bug, en að það
gæti verið gott fyrir hana að. ..
Svo bafði hann leigt hiús í
Royan og komið Alice þar fyrir,
ásamt móðlur hennar. Hann kom
ti.l þeirra á hverju kv’öldi og var
yfir nóttina. Alice var ekkert
smávægilega hreykin við tiihugs
Un na um að verða móðir og
stundum þandi hun út á sér
magann meir en ástand hennar
gaf tilefni til. En hún lét þetta
samt ekki aftra sér frá að fara
í veitingahiús, dansa og hitta
kunniingjana.
— Hvers vegna hvíiir þú þig
ekiki almennilega, Gilles?
— Já, hvers vegna efcki. Hon-
um var engin þörf á að fara
hvern einasta dag í þessa skrif-
stofu uppi á annarri hæð. Það
var alveg rétt hjá Plantel, að
þegar atvinnuretositurinn var
kominn í fast horf, gat hann
genigið af sjálfu sér, langt’ímum
saman.
En hvað gat hann bara gert
annað? Daglega hrin.gferðin hjá
honum var nú ekki orðin eins
fast skipulögð og hún hafði ver-
ið hjá frænda hans, en saimt á
góðum vegi með að verða það.
Eitt atriði var að minnsta kosti
orðið svo að segja faist — púrt-
vínsiglasið í Bar Lorrain, klufck
an eileflu.
Allt kring um hann var borg,
með húsum sín.um og íbúum, sem
skipað var í meir eða minn a af
marfeaða hópa, fjölskyldurnar
meira eða minna sameinaðar,
þarna voru úfegerðarstöðvar,
verksmiðjur og alls konar at-
vinnutfyrirtæki, en það var rétt
eins og húsi'ð við Úrsúiína-
bryggjuna hefði verið sett niður
í miðjuna á einhvers konar
einiskismannslandi.
Oig þefeta var einkenni'legt
heimill'i. Þegar Gilles kom iinn í
dagstofuna fann hann þar
venjulega Alice og svo móður
hennar eða einhverja frænku,
eða þá einhverjar vinkonur, sem
hann þekkti varla.
Og þá hneigðii hann sig og
heilsaði með handafoandi. Settist
úti í horni. Oig svo, eftir hætfi-
legan tírna, var hann vanur að
standa upp, afsaka síg og ganga
upp í skrifstofuna á næstu hæð
fyrir ofan.
— Þú ættir endilega að fara
og heimsiæfcja hana Coiette.
Ailt þetta fóilk, sem hafði ris-
ið öndvert gegn honum, þegar
hann kom frá fjarlægu landi tii
að setjast að Mauvoismeignun-
um — allt þetta fólik tók honum
nú opnum örmu.m.
Skyldi það halda, að hann
væri orðinn eins og frændi
hans? Senniilega. Vafalaust sagði
hver við annan:
— Ungi maðurinn er farinn
að líikjast honum frænda síniurn.
Og það var af því að hann