Morgunblaðið - 25.07.1970, Page 19

MOR.GUNBLAÐ1Ð. LAUGARDAGUR 25. JÚLÍ 1970
19
— Furðuleg
Framhald af bls. 16
spymumót HSK, sem haldió var
á s.l. sumri. Þiar sem nokkur at-
riði í greirn þessairi eru ekki
santnileikamum samkvsem vill
stjíórn UOVCF Hrafns á Hellu biðga
yður að birta í heiðruöu blaði
yðar nokkrar athugasemdir við
greiin þessa og hugleiðiinigar um
samslkipti stjórnar UMF Hrafns
við stjóm og íþróttadómstól
OSK vegna ágreining3 er upp
kom varðandi framkvæmd
nefnds kn-attspyrnumóts.
B.G. hefði betur, áður en
hann samdi grein sína, haft sam-
band við formanm knattspymu-
netfndar, hr. Björn Gíislason, sem
þelkkir manna bezt hvað fram-
kvsemd kmattspyrnumóts HSK
fór vel fram s.l. sumar. Hann
hefði sjtálfisaigt getað upplýst
B.G. um það, að Umf. Hrafn gaf
ekki leikinin við Hveragerði. All
ir leikmenn b-eggja liðanna
mættu til leiks á tilsettum stað
og tíma, en dómari sá, sem dærna
átti leikiinn, fannst hvergi, þótt
mikið væri leitað. Formaður
knattspymunefndar, hr. Bjöim
Gíslason, befði sjálfsagt líka get
að upplýst B.G. um það, að lið
það, sem ekki mætir til leiks á
réttum tíma, og boðar ekki for-
föll mjsð tilsietitium fresti gefur
leikinn, jafnvel þótt dómarimn
tafcii siér það beisisialeyfi að mœtia
ekki heldur, og sé auðvitað þar
með búinrn að dæma sjálfan sig
úr leik og sýna fram á, að hann
er 'alls ófær tii að gagmia dóim-
arastörfum. Jafnvel þó að fýrir
leikinn hafi verið haft í hótun-
um um að dómari mætti ekki
heldur. Þó liggur það ekki
alveg ljóst fyrir hvort það var
forim. knattspynniunefndar,
Bjöcrn Gíslason, eða dómarinn
Björn Gíslason, sem hafði þar í
hótunum. Dómarimn Björn Gísla
son dæmdi prýðil-ega leik B-liðs
Selfosa og Umf. Hrafns hér á
Hellu, á velli sem útbúinn var
hér austur á flugvelli. Leik þess
um lauk með verðskulduðum
sigri Selfossliðsins og allir voru
ánægðir. En þegar leika á seinni
leikimn við Selfosslið (D-lið)
hér á Hellu þá uppgötvar, vænt
anlega formaður knattspyrnu
nefndar Björn Gíslason að völl-
urimn er ólögleigur. Dómaiúnin
Björn Gislason var þó búinn að
dæma leik á þessum sama velli
án athugasemda. Var völlurinn
ólöglegur? Nei, a.m.k. ekki fyr-
ir inmanhéraðsmót. Formaður
kniattspyrnuiniefmdar var bara
ekki betur að sér en þetta.
Hamm hefði betur spurt dómar-
arun iniafnia sinm, Iþví hamm þefckiir
völliinin af eigim réynisilu, eims og
áíðiux aeigir. Það, sieim oklkiur umdr
ar mest, er, að formaður knatt-
spyrmuinefndar Björn Gíslason
skyldi fá dómarann Björn Gísla
son til þess óhæfuverks að vera
hlutdrægur, því harnn hafði alls
ekki sýnt það í leiknum, sem
hanrn dæmdi hér í vikunni á
undan, alveg þvert á móti. For-
manninum var tilkymnt, að ef
dómari ekki mætti á tilskyld-
um tíma hér austur á Hellu tii
að dæma leikin þá sæi Umf.
Hrafn ekki ástæðu til að taka
frekari þátt í þessum skrípa-
leik kinattspyrnunefndari'nnar.
Þá kemur að þætti stjórnar
HSK í þessu máli og reyndar
líka þeirrar stofnunar imnan
Skarphéðiins, sem kölluð mun
vera „íþróttadómstóll".
Strax þegar fyrir lá, að dóm-
arirnn hafði látið formann knatt
spymunefndar hafa sig til
óhæfuivierfca oig mœitti ekki til að
dæma leilk, sem ekki hafði ver-
ið frestað með löglegum hætti,
sneri Umf. Hrafn sér bréflega
til stjómar HSK og leitaði stuðn
irags hennar til að ná rétti sín-
uim í máli þessu, jiafntframt því,
sem formaður knattspyrnu-
nefndar og Dómarafélagið var
harðlega gagnrýnt, og óskað var
eftiir að íþróttadómstóll úrskurð
aði, hvort vimnubrögð formanns
knattspynn'unefndar og Dómara
félagsims væru lögum og regl-
um samkvæm. Það tók þá háu
herna rúma tvo mánuði að kom-
ast að þeiirri niðurstöðu að mála
tilbúraaður væri svo óformlegur
að hiin virðulega stofniuin., Iþrótta-
dómstóll, varð að vísa málinu
frá. Stjórn HSK hafði þó látið
málið til sítn taka, en tókst það
ekki hönduglegar en svo, að
ílþróttadómistóll HSK gat ekki
tðkið miáliið fyrir og vísiaði því
frá. Hvað vantaði? Kanmski
vilja? Varla kjark til að láta
sannleikann koma í ljós. Var
kannski verið að halda hlífi-
skyldi yfir trúnaðarTnanni, sem
hafði brotið af sér? Saranleik-
urinn er sá að form. knatt-
spymiunisfndar er alls óhæfur í
sínu starfi, en engu að síður
endurkjörinm til þess, væntan-
laga mielð fullulm Sfuðnliinigii
stjórnar HSK, þrátt fyrir það,
sem á undan var gengið. Var
stjórn HSK ef til vill samþykk
vinmubrögðum formanns knatt-
spyrnuráðs? Þurfa ungmennafé
lög, sem vilja fá úrskurð íþrótta
dómstóls HSK í einstökum mál-
um, sem ekki er hægt að útkljá
eftir öðrum leiðum, að fá sér
lögfræðilega aðstoð? Þá duga
sjálfsagt ekki minna en hæsta-
réttarlögmenm til að flytja mál
fyrir hinum virðulega dómi?
Miklir menn erum vér, Hrólf-
ur miinm.
Það skal skýrt tekið fram, að
virðast sumir meðlimir þess ófær
ir.
4. Stjórn HSK ætti að taka
svolítið fastar á atvikium, sem
þeim, er rakin hafa verið hér
að fraimiain, oig þó öllu ítarlegar
í bréfi Umf. Hrafns til stjórnar
HSK, því að annars gæti farið
svo fyrir fleirum en félögum í
Umf. Hrafmi, að þeim þætti þeir
hafa lítið gagn af veru sinni í
HSK.
Það breytir engu í máli þessu,
þó ýmsir framámenn í HSK láti
svo sem hússkatturinn til HSK
hafi valdið því eiinvörðungu að
Umf Hr'afn sagði sig úr samtök-
unum. Þeir vissu betur. Þessi
hússkattur er mál út af fyrir
siig oig verðu.r ekki frekar gei-'ð-
ur að uimtaisefni að siinmi.
Að lokum: Eiga ekki formaður
knattspyrnumefndar, hr. Björn
Gíslason, dómariinm Bjöm Gísla
son og greinarhöfundurinn B.G.
sitthvað fleira sameiginlegt en
upphafsstafina B.G. Það skyldi
þó aldrei vera eimn og sami mað
uiriiinm eftliir allit saimiain? Sé avo
virðist oikkur aið hr. Björn Gísla-
son á Selfossi sé iðinn við að
bæta gráu ofan á svart í þessu
máli, og hefði verið sæmra áð
skrifa aldrei greim þá, sem birt-
ist á síðum Suðurlands og fyir
var að vikið.
Formaður knattspymunefndar
HSK, Björn Gíslason var á
góðri leið með að drepa þann
hug, sem orðinn var hér á
Hellu fyrir þessari ágætu íþrótt.
Heimamenn fundu áþreifanlega
hvernig áhugi hinna ungu og
áihiugiasömiu leikmisiniraa miminfcaðli
í hvert skipti, s®m form. knatt-
spyrnunefndar lét ljós sitt skína
hér á sl. haiusti, sýndi vald sitt
og kunnáttu. Það má vel vera,
að formiaðiurinin og stjórn HSK
hafi ekki þungar áhyggjur af
því, þó íþróttaáhugi lognist út
af hér austur á Rangárbökk-
um, þó rekja megi orsakir þess
til klaufaskapar og aðgerðair-
leysis þeirra sjálfra, en eitt
slkulu þeir háu iherrar vita, að
traust eiga þeir ekki hér, a.m.k.
akiki hjá hirauim uinigu og áður
áhugasömu knattspyrnumönnum
hér á Hellu.
Hví birtir stjórn HSK ekki
leiðréttingar á ritsmíðum eins
og grein B.G. og frásögnum um
úrsögn Umf. Hrafns úr HSK,
eiras og þær hafa birzt á síðum
Suðurlands og Þjóðólfs nú síð-
ustu vikur.
Stjóm umf. Hrafns.
Til staðfestingar á fundarsam
þykkt um birtingu oáanritaðs.
Sigurður Óskarsson.
Ægir Þorgilsson.
deilt hefur verið á formaran
kniattspyrnunefndar og Dórnara
félaigs Selfosis, en alls ekki á
eirastök félög eðia liðsmieran þeirra.
Niðurstöður þessa máls eru
því:
1. Knattspyrirauraeíkid sýndi
strax við niðunröðun leikja, að
ýmis annarleg sjónairmið hafa
þar ráðið, þó það væri látið
kyrrt liggja og hefði aldrei ver
ið nefnt, ef ekki hefði fleira
komið til síðar.
2. Formaður knattspyrnu-
raefradar er alls ekki þess trausts
verður, sem HSK hefur sýnt
honum.
3. Dómarafélag Selfoss ætti
að hætta að taka að sér að
dætna leiki fyriir HSK, til þess
Röskur maður á aidrinum 20—30 ára óskast til starfa hjá
velþekktu heildsölufyrirtæki í Miðbænum við lagerstörf og
sölumennsku. Góð enskukunnátta nauðsynleg Reglusemi og
dugnaður áskilinn.
Umsóknir ásamt upplýsingum um menntun og fyrri störf
sendist til skrifstofu Félags íslenzkra stórkaupmanna, Tjarnar-
götu 14 eða Box 476 fyrir 1. ágúst n.k.
Skrifstofa F.t.S.
4 LESBÓKBARNANNA
1 LANDAFRÆÐITÍMA
Á aðra myndina vantar 5 hluti, sem eru á hinni. Berðu nú myndirnar sam
an og finndu þessa 5 hluti.

14. árg.
Ritstjóri: Kristján J. Gunnarsson 25. júli 1970
OSTBITINN
TVÆT litlar mýs fundu
einu sinni stóran ostbita,
sem eirahver hafði týnt.
„Nei, sko, þarna er ost
biti, “ hrópuðu þær báð-
ar. En þær höfðu Ihrópað
báðar í einu — og byrj-
uðu því strax að rífast
uim hver hefði séð ostiran
á unðan. Þeim datt ekki
í hug, að þær gætu skipt
ostinum — nei, þær
vildu nefnilega báðar fá
allan bitann.
Þær voru meira að
segja í þann veginn að
fara að slást um ostinn
— en það er nú einu
sinni svo um mýs, að
þær eru ekkert fyrir að
slást. Þeim finnst nefni-
lega að þær séu allt of
litlar til þess að vera að
slást — og það er án efa
rétt hjá þeiim.
Loks urðu þær sam-
mála um að leggja þetta
vandamál fyrir ljónið,
kon'jng dýranna.
Þær töldu ljónið eitt
vera hæft til þess að
segja til um hvor þeirra
ætti að fá ostbitann.
Og tnýsnar litlu lögðu
af stað. En ljónið bjó