Morgunblaðið - 11.10.1970, Blaðsíða 14

14
MORGUNBL.AÐIÐ, SUNNUDAGUR 11. OKTÓBER 1870
Sigrún Ólafsdóttir
Fædd 11. apríl 1953.
Dáin 2. október 1970.
Á morgun verður lögð til
hinztu hvíldar Sigrún Ólafsdótt
ir. Ég sem þetta rita á þessari
17 ára gömlu stúlku mikla skuld
að gjalda. Það er ekki ofsögum
sagt, að hún hafi verið min
hjálparhella, og ávallt boðin og
búin að aðstoða mig á allar
iundir, er þess gerðist þörf. Og
þess gerðist oft þörf. 12 ára göm
ul hóf hún að gæta hjá mér bús
og barna, þegar ég þurfti að
fara út af heimili mínu ýmissa
erinda.
Eftir þvi sem árin liðu varð
hún æ meiri heimagangur hjá
mér, svo og skólafélagar hennar
og vinir.
Með tímanum þróaðist milli
okkar Sigrúnar vinátta, sem
aldrei féM nokkur skuggi á.
Sigrún var góð stúlka, vönduð
tii orðs og æðis og veit ég að
hún er öllum, sem hana þekktu,
harmdauði. Hún hafði meðfædda
hæfileika til að umgangast böm,
hæna þau að sér og gera þau sér
handgengin, enda hugði hún á
fóstrunám og starf, er fram liðu
stundir.
Dætrum mínum reyndist hún
sem bezta móðir, það var ekki
aðeins að hún gætti þeirra hve
nær sem hún hafði tök á og ég
þurfti, heldur var hún si-
hugsandi til þeirra, gaf þeim
gjafir og prjónaði á þær, vettl-
inga og annað, sem hún vissi að
kom sér vel. Slik var hennar
gerð.
Ég get með sanni sagt, að ég
hef ekki í annan tíma íundið
eins sárt til þess miskunnarleys-
is, sem okkur eftirlifendum virð-
ist dauðinn einatt vera, og þeg
ar ég fékk andlátsfregn þessar-
ar iífsglöðu stúlku, sem nú var
svipt á brott héðan, einmitt á
þvi skeiði ævinnar, sem lífið er
t
Kristján Júlíus
Kristjánsson
frá Efri-TiMigru,
Patreksfirði,
lézt í Daimdspítalaruum fösitu-
daginin 9. þ.m.
Minninigarathöfn fer fram frá
Laiugamesikirkju miiðvikudag-
inin 14. þm. kl. 2.
Dagbjört Torfadóttir
og böra.
t
Sonur minn og bróðir okkar,
Gunnar Axelsson
Spátalastíg 1A,
verður jarðsumginm frá Dóm-
kirkjumni miámiudagimm 12.
þm. kl. 10.30.
Áslaug Guðlaugsdóttir
og systkin.
t
Maðurinm mitnm, faðir, tengda-
faðir og afi
Björgvin Jónsson
Kársnesbraut 80,
verður jarðsiumginm frá Hall-
grkniskirkju þriðjudagimn 13.
otetóber kL 13.30.
Sesselja Sigvaldadóttir,
Sigurður G. Björgvinsson,
Sigurlaug E. Björgvinsdóttir,
Þórarinn Björgvinsson,
Margrét Björgvinsdóttir,
tengdaböm og baraaböm.
sveipað hvað mestum æfintýra-
og dýrðarljóma.
Ég vil að endingu geta þess,
að stuttu fyrir fráfall Sigrúnar,
kom ég til hennar, og sýndi
hún mér þá bláan dúk, sem hún
hafði unnið að i frístundum sín-
um undanfarin 2 ár, og hafði ég
fylgzt með hvemig verkinu mið-
aði frá byrjun. Smám saman
fjölgaði hvitum saumsporum og
þau mynduðu fallegt mynstur,
en samt voru mörg sporin eftir,
ef ljúka átti dúknum. Nú, þegar
ég veit að hún lýkur aldrei þess
um dúk, finn ég sárt til þess, að
það er eins með lífssporin henn-
ar Sigrúnar og saumsporin í
bláa dúknum, þau urðu alltof fá.
Hitt veit ég einnig að það er
hvergi til það mynstur i dúk að
það geti á nokkum hátt komizt í
samjöfnuð við þá fögru mynd,
sem ég geymi í huga mér um vin
konu mína Sigrúnu Ólafsdóttur.
Ég votta foreldrum hennar,
bræðrum svo og öðrum þeim, er
syrgja hana, mina dýpstu samúð.
Guðrún Guðlangsdóttir.
„Eftir örstuttan leik
var hver blómteróna bleiík
og hver bikar var tæmdur
í grunin.“
Þessi orð koma mér í hug,
þegair ég hugleiði önlög þin,
frænka mín. Við autragum svo oft
ljóðið, seim endar svorua. Ég mam,
að eirnu sinini saigðirðu: „Við ætt-
unn eiginlega efcki að syngja síð-
uistu líniuimair, það er avo bjart
yfir kvæðinu, og svo breyta
þessar línur öllu.“ Þannig var
þitt ldf.
Ég minmist þín aem leiksystur
minmaa-, öirlátið yngri en ég,
heima í Ásurnri. Við urðumri ekki
óaáttar >á fremur en síðar, emda
hötfðum við ekki fyrirmynd að
slíteu. Vimátta mæðra oktoar,
uppeldissystranna, var hlý og
fölskvalaua.
Svo liðu ár. Þú óxt upp og
varðst faMeg, fjörmikil stúl'tea
Eftix gagntfræðapróf síðastliðið
vor, stóð hugur þinm til meiri
menntuniar; þig lamgaði til að
verða fóstra. Engimn, sem sá þig
‘halda á barmi, gat efazt um að
sú ákvörðun væri rétt. En þig
t
Þökkium inmilega auðsýmida
samúð og viméttu við amdlát
og útför brólður okfcar,
Haraldar Jónssonar.
Fanný Jónsdóttir,
Anna M. Jónsdóttir,
Elínborg Jónsdóttir,
Einar Jónsson,
Sigríður Jónsdóttir,
Elísa Jónsdóttir.
t
Móðir okltoar og tiemgdamóðir,
Sesselía Hansdóttir
Asgarði 51,
verður jarðsumigim þriðjudag-
inm 13. þ.m. kl. 1.30 frá Dóm-
kirkjum/ni. Jarðað verður í
Gaimla garði.
Magnús Jónsson,
Hans Jónsson,
Sigríður Sigurðardóttir,
Ingibjörg Ingimundardóttir.
t
Bróðir ofckar,
Árni Pálsson
verkfræðingnr,
verður jarð'suniginm frá Dóm-
kirkjiunmd þrilðjudagimm 13.
október kl. 10.30.
Einar B. Pálsson,
Franz E. Pálsson,
Ólafur Pálsson,
Þórunn S. Pálsdóttir.
lamgaði ti'l að séræfa þig í um-
öninium afbrigðilegra barma,
Eklkert lýsir betur þinni lyrndis-
eimkumm. Að rétta þeim hönd,
sem minma máttu sín, og létta
þeim gönguma til þroska og gleðd.
Það er gott að hada þekkt maim-
eSkju eins og þiig. Ég man og
þaiklka þér ailair otokar samveru-
stumdir, og bið foreldrum þin-
um og bræðrum guðs blessunar
á sorgarstumdu.
Halla.
bekk í Réttarholtsskólanum, en
þaðan lauk hún gagnfræðaprófi
sl. vor. Sigrún var mjög efnileg
stúlka og hafði skipulagt líf sitt
langt fram í tímann. Hún ætl-
aði að gæta barna í vetur og
fara síðan í Fóstruskólann og
helga líf sitt vangefnum böm-
um. Hún var mjög bamgóð og
hafði alveg sérstaklega góð
áhrif á ung börn.
Það er sárt að sjá á eftir
þessari góðu vinkonu og mikill
hlýtur harmur foreldra hennar
og bræðra að vera — og biðjum
við Guð almáttugan að styrkja
þau i þeirra miklu sorg.
Elsku Sigrún, vertu sæl.
Þínar vinkonur,
Ásta, Agnes og Sjöfn.
AÐ Sigrún sé dáim er mér óskilj-
anlegt og að ég fái aldnei að sjá
hana. En hún er ekki dáin þó
að við sjáum hana ekki, þvi eins
og Jesú sagði: Sá sem trúir á
mig mun lifa þótt hann deyi.
Og Sigrún var sérstaklega trú-
uð.
Sigrún fæddist í Reykjavik 11.
apríl 1953. Hún var dóttir hjóm-
anna Guðbjargar Einarsdóttuir
og Ólafs Þorsteinssonar. Hún
var yngst þriggja barna þeirra
og eina dóttirin. Hún átti tvo
skilningsríka og góða bræður
sem báðir stumda nám í Há-
skölum, Þorsteinn í Noregi, en
Einar í Reytejavíte.
Sigrún var tápmikil og fjörug
stúlka og gat komið ölilum sem
voru í krinigum hana í gott skap.
1 sumar þegar við krakkarnir
vorum einhvers staðar saman
komin söknuðum við Sigrúnar,
en við gátum sætt okkur við að
hún kæmi aftur þvi að hún
væri aðeins i sveitinni. En niú
er það ekki hægt, ekki í þessu
llífi, en öll eigum við eftir að
hitta hana seinna þegar Guð kall
ar okkur til sín, en hvenær það
verður veit enginn. En þá sem
Guð elskar mest tekur hann
fyrst til sín.
Sigrún lauk gagnfræðaprófi
frá Réttarholtsskóla á siðastliðn
um ve<tri. Hún hafði bugsað sér
að vinna í vetur, en fara út I
fóstrunám þar rnæsta vetur því
að börn voru henni mjög kær.
Seinna meir ætlaði hún að. sér-
mennta sig sem fóstra fyrir van
gefin böm.
Nú siðustu dagana í veikind-
unum sínum var hún svo sterk
og lífsánægð að mig gat ekki
grunað að það væri i síðasta
sinn sem ég sæi hana. Hún lézt
2. okt. á Landakotsspítala og hún
verður jarðsungin frá Dómikirkj
unni 12. okt.
Guð verndi þig elsku Sigrún
min og stynki foreldra þína og
bræður i sorg þeirra.
Vinkona A. J.
Sigrún er dáin og eftir eru
einungis minningar. Minning-
ar um glaðværa, unga vinkonu
sem var svo full af lífi og fjöri,
um stutt kynni okkar, en einkar
ánægjuleg, um margar glaðar
samverustundir sem svo gjarnan
hefðu mátt verða fleiri, minning
ar um það sem ekki kemur aítur,
minningar sem aldrei gleymast.
Ég votta foreldrum og bræðr-
um hennar mína dýpstu samúð.
Þ.T.T.
Þeir, sem guðirnir elska deyja
ungir.
Á morgun, mánudag, verður
lögð til hinztu hvíldar Sigrún
Ólafsdóttir, Bústaðavegi 51, að
eins 17 ára gömul. Sigrún var
dóttir hjónanna Guðbjargar
Alafs r>orsteins
sonar. Hún var yngst barna
þeirra, og einkadóttir, en eldri
bræður hennar tveir stunda báð
ir háskóianám.
Ailt frá því við kynntumst
Sigrúnu var hún boðin og búin
til alls, sem gat gert lífið betra
og skemmtilegra. Það var gott
að eiga hana fyrir vinkonu —
gott að fá hana í heimsókn eða
heimsækja hana — því glað-
lyndi hennar var svo mikið og
græskulaust. Hún var alltaf glöð
og kát og dagana, sem hún lá
veik, var ekki hægt að ímynda
sér veikindi hennar jafn alvar-
leg og raun varð á, þvi hún bar
þau svo vel og kvartaði aldrei.
Það er svo erfitt að sætta sig
við, að hún, sem var tápmest
okkar allra, iðandi af lífi og
fjöri, skuli nú ekki meðal okk-
ar lengur. En það er huggun
harmi gegn, að allt líf hennar
einkenndist af birtu — þar var
ekki rúm fyrir neina skugga.
Hún vakti mikið traust hjá
okkur krökkunum, og það má
sjá á því, að hún var kosin
bekkjarráðsmaður í sínum
Schannongs minnisvarðar
Biðjið um ókeypis veiðskrá.
Ö Farimagsgade 42
Köbenhavn Ö
Gunnar Ragnarsson,
Fossvöllum - Minning
í DAG, himn 7. október fór frnaim
jarðartför Gunmiairs Ragmarsaomiar
á FosgvöMuim í JötouSflárihlíð. Jamð
sett var á Sleðibrjót, ein kveðjuait
höfn var heimia. Mjög mikið f jöl-
memmi var við úttförima, sem var
glöggtt vitnli þess, hver missir
Fljótsdailslhéraði var fráfaiill þessa
þrítuga mamns.
Mairgt flögraði uim huiga mimm
meðan 'athöfmim fór fraim í kirtej-
ummd á Steðferját, sem að þessu
simni rúmaði maiuimaist helmimg
viðstaddra. Veður var stilílt, en
svallit. Útsýn frá Sleðbrjót er eim
hin fegursta á Héraði. En mér
fammsit sam song væri í svip Hér-
aösinis. IHvít fjölil niður uindir
hlíðaræfur mimmtu á niálíin, tví-
ræð blika var í lotfti, sem orsak-
aði rnióðu við Dyrf jölliin og
mimmti á óskíra sýn társtokkinma
aiugna. Hausttfölvimm á jörðimmi,
bleikur og rjóður minmti á bamm.
En hví að rökja þetta við frá-
fall eims sveitaim.amms? Er þetta
ekiki 'gamgur lífsins, einhverjir
falla em alðrir litf-a? Víst er þaið
svo, em heiimdli og einteuim uim-
hvertfi oig byggðarlög gjalda mis-
jafnlega mikið atfhroð við fráfall
mamnia. Þótt Gummar á Fossvöll-
um væri e. t. v. eteká víða toumm-
ur utan Fjótsdalshéraðs, þá var
hairun því meir og betur kymmbur
um símiar heimaibyggðir og eklki
sízt Hlíð og Jökuldal. Mér er
næst að hallda að hér hiatfi orðið
miesttw manmskaðd, seim orðið -gat
við frátfall þrítugs m'amms, eða þar
unn bil á Fljótsdalshéiraðii.
Mér kemrur stumdum í hug, í
hairðiniandi ártferði síðustu ára, í
öfugsnúnum tíðaramda, sem ég
vil svo m'etfnia, að strjáltaýl isfó'llk-
ið, fyrst og fremst það, sem sveit-
irnar byggir — og ektei siízt hin-
ar strjálu byggðir noröaiuistur-
lamdsins — sé líkt sett og hér í
umasetinmi bygigð eða borg. Þar
gildir kjarfcur, þoi’gaeði og áræði,
trú á hið betra, á sigur yfir örð-
Framhald á bls. 22
Við áttatíu ára tímamót mín þann 25. sept. sl. minnist ég
þessara orða: „Lífið er dásamlegt". Það er ferðalag í áföngum
í meðlæti og mótlæti, í samstarfi og samlífi með fjöldanum,
og er þá fátt betra langferðamanninum en að kynnast góðu
fólki, en þess hefi ég notið í stórum þáttum, og vil ég hér með
færa öllum þeim mínar beztu þakkir fyrir liðnu árin, en sér-
staklega þeim sem minntust mín og dagsins með mörgum
tuga heillaskeyta, blómum og gjöfum, sem er mér árdegis-
skin til komandi dags.
Hjartans þakkir!
Guðni A. Jónsson.
t Imndlegt þaikklæti færum vér t Alúðarþakkir fyrir samúð og vinsemd vegna fráfalls
öllum þeim, sem sýndu oktour vináttu og samúð við andlát KARLS EINARSSONAR,
og jarðarför fyrrverandi bæjarfógeta.
Lárusar Guðmundssonar Sérstakar þakkir viljum við færa starfsfólki og sjúklingum
Stillholti 7, Akranesi. í Landakotsspítala fyrir vinsemd í hans garð.
Una Frímannsdóttir, Börn, tengdaböm, bamaböm.
börn, tengdaböm og bamabarnaböm.
og barnaböm.