Morgunblaðið - 29.10.1970, Blaðsíða 28

28
MORGUNBLAÐIÐ, FIMMTUDAGU'R 29. OKTÓKiRR 1970
Hann horfði á hana með sýni-
legri velþóknun, en þó ekki
vegna þessarar bindindissemi
hennar, og hjartað tók að slá
örar. Hann hugsaði með sér: Ró-
legur nú, kall minn, mundu, að
það er langt síðan þú hefur orð-
ið skotinn . . . En hann hélt
áfram að horfa á hana.
Kathleen var ekki eins fal-
leg og Hanna, og heldur ekki
eins snyrtileg og strokin. En
hún hafði eitthvað við sig, sem
ekki var algengt í þessum heimi
kvenna, þar sem allar eru steypt
ar í sama mótið. Og það var
raunveruleg fegurð — langt á
milli augnanna, frítt andlitsfall
og höfuðlag og kastaníubrúnt
hárið.
Hefurðu séð draug? VIKAIM
hitti fólk á fömum vegi á
dögunum og lagði fyrir það
þessa sígildu spumingu.
I hópi þess var Guðmund-
ur Jónsson, óperusöngvari.
sem kvaðst hafa séð marga
drauga um ævina — en
engan framliðinn.
Hann var orðinn þreyttur á
þrældóminum um borð,
yfirgangssemi skipstjórans
og langri og strangri úti-
vist. Hann hætti því á ævin-
týralega uppreisn til þess
að geta lifað með sólbrún-
um meyjum á friðsælli
eyju í Suðurhöfum. —
Flestir kannast við UPP-
REISNINA A BOUNTY, en
nú hefur sitthvað nýtt
komið í Ijós um hana, sem
ekki var áður vitað. Það
segir frá því í nýjustu
VIKU. — Af öðru efni
hennar má nefna myndir úr
leikritum Ibsens í Þjóðleik-
húsinu, hinn vinsæla þátt
Eldhús Vikunnar, sem Dröfn
H. Farestveit, húsmæðra-
kennari, annast og ótal-
margt fleira.
Þegar hún brosti til hans, sá
hann, að hún var með skrítinn
spékopp við annað munnvikið.
Vangalinan var óvenju ungleg
og hörundið átti fegrunarmeðul-
um lítið að þakka.
Hann sagði: — Þér eruð sjálf
sagt ein af dýrkendum Eloise ?
Kathleen hló. Hún hló eins og
krakki, innilega og ósjálfrátt,
og McClure kunni vel við það.
Of margt kvenfólk hló og skríkti
eins og bjánar . . . en augun
voru dauð gagnvart öllu gamni.
— Einmitt ekki, sagði hún
hreinskilnislega, — því hefði ég
aldrei efni á. Og veit ekki,
hvort mig mundi neitt langa til
þess, þótt ég hefði efni á því . . .
Ég er alveg að gera út af við
Hönnu, af því að ég get
aldrei orðið hrifin af fatnaði.
Kjóllinn hennar var einfald-
ur og grár eins og augun í henni.
Hanna hefði getað nefnt búðina,
sem hann kom úr og eins málin
á henni . . . Mitzi Lambert, sem
nú var að tala við kvikmynda-
leikstjóra, var í kjól frá Eloise
. .. á að minnsta kosti 350 dali.
Hann sagði: — Ef þér eruð
ekkert hrifin af kjólnum, hvað
eruð þér þá að gera hér?
— Það er vegna hennar
Hönnu, sagði hún. — Við höfum
alltaf verið svö miklar vinstúlk-
ur. Og ég er afskaplega hrifin af
þvi, hvað henni tekst vel upp.
— Ég hef ekki séð Hönnu I
ein tvö ár, sagði hann kæruleys-
islega. Ég hef verið á flækingi
— farið kring um hnöttinn og
þreifað fyrir mér i Hollywood.
En nú er ég kominn heim aftur.
Hún sagði: — Ég var svo hrif-
in af fyrsta leikritinu yðar.
— En þvi næsta?
— Ekki eins.
— Ég heldur ekki. Hann setti
upp sorgarsvip. — Gagnrýnend
umir og almenningur ýttu óþarf
lega undir mig. Ég sneið annað
leikritið eftir þvi fyrsta. Og
það gekk ekki. Og síðan hef ég
orðið tvisvar fyrir vonbrigðum,
að ég nú ekki nefni Hollywood.
En nú er ég á heimleið aftur.
Hann var óþarflega sjálfsör-
uggur, fannst henni — alltof ör-
uggur. Hún hafði strax tekið eft
ir þvi, að hann hafði fallegar
en taugaóstyrkar hendur. Magra
andlitið var í sífellu að breyta
um svip og augnabrýnnar, sem
voru dekkri en hárið, uppi yfir
leiftrandi augunum léðu honum
ofurlítinn djöflasvip.
— Segið mér eitthvað um
sjálfa yður, sagði hann og hall-
aði sér að henni.
Hún hugsaði með sjálfri sér:
Það er satt, sem Hanna segir, að
hann er laglegur og kann að
koma fram . . . Það kom eins og
af sjálfu sér, fannst henni. Hann
leit á mann og maður fór að
trúa því, að honum fyndist mað-
ur vera eina konan í heiminum.
— Það er lítið af mér að segja,
sagði hún. Faðir minn er lög-
fræðingur og góður lögfræðing-
ur. Móðir mín . . . Hún hikaði
og þagnaði. Hún gat ekki talað
blátt áfram um foreldra sína og
hún ætlaði sannarlega ekki að
fara að tala öðruvísi um þau, á
þessum stað. Hún gat alveg hugs
að sér, hvað Paul McClure
mundi hugsa um samband henn-
ar við foreldra hennar. Hann
mundi gefa því eitthvert langt,
visindalegt nafn, og segja henni,
að hún væri ekki fullorðin . . .
eða þá hann mundi alls ekki
trúa henni. Hún hélt því áfram:
— Ég fæddist í New York fyrir
tuttugu og þremur árum. Fór í
einkaskóla og svo í Smith-háskól
ann. Útskrifaðist tuttugu og eins
árs gömul. Svo fór ég á verzl-
unarnámskeið og hef síðan unn-
ið i skrifstofu föður míns.
— Vinnið hjá föður yðar?
sagði hann steinhissa.
Hún spurði, ofurlítið fyrtin:
— Því ekki það? og farið
ekki að segja mér, að ég sé að
taka brauðið frá einhverri fá-
tækri stúlku. Pabbi vildi gera
lögfræðing úr mér, en það vildi
ég ekki. Þess vegna kaus ég
heldur verzlunamámið . . . og
megi drottinn blessa hann hr.
Gregg, sem gefur stúlku með
enga sérstaka hæfileika ómetan-
legt tækifæri. Ég þurfti að fá
æfingu, svo að pabbi tók mig í
vélritun. En í seinni tíð hefur
hann verið /eikur, og orðið að
vera heima, svo að ég hef tekið
við einkaritarastörfunum, þegar
reglulegi ritarinn hefur haft mik
ið að gera, og þá tekið að mér
einkabréfin og simtöl og skrá-
setninguna á bókasafninu hans.
Hann er safnari x smáum stíl,
skiljið þér.
Hann sagði: — Yður er þó
ekki alvara með að halda
áfram að vinna ?
Henni líkaði ekki, hvernig
hann sagði þetta, „vinna“.
— Hvers vegna ekki? spurði
hún, eins og í vamarstöðu.
Hann yppti öxlum. — Vitan-
lega er það í tízku, sagði hann.
— En það eru margar stúlkur,
vitið þér, sem þurfa að vinna
fyrir sér.
Augu þeirra mættust — eld-
snöggt: — Yður mundi sjálf-
sagt líka vel, ef ég gerðist fata-
sýningastúlka?
— Þér hafið að minnsta kosti
vaxtarlagið til þess, ef mér leyf-
ist að segja það.
— Eða fara á leiksvið, eða
syngja í næturklúbbum eða
teikna föt eða skrifa sjálfsævi-
sögu, hélt hún áfram óðamála,
án þess að hlusta á athugasemd
hans. — Það finnst öllum sjálf-
sagt! En skrifstofuvinna! Þá set
ur að þeim hroll og þeir fara hjá
sér. En sjáið þér til, hr. McClure,
pabbi ól mig upp til að geta ver
ið sjálfstæð. Hann sagði, að þó
svo hann ætti milljón dali, mundi
hann ekki vilja eiga dóttur, sem
gæti ekki séð fyrir sér sjálí.
Milljón dalir geta alltaf farið í
súginn og hvar stendur maður
þá?
— Venjulega við barinn í Ritz,
svaraði hann og hún hefði get-
að lamið hann.
Hún svaraði með ákafa:
— Látið ekki svona. Ég hef
ofurlitlar tekjur úr búi ömmu
minnar, sem ég tók við þegar ég
var átján ára. Fyrir það hef ég
klætt mig og séð fyrir persónu-
egum þörfum mínum, og þess
vegna hef ég lært að þekkja
notagildi peninga. Ég bý heima
hjá mér, af því að ég vil gjama
vera hjá fjölskyidu minni. En
svo kemur að því, að ég verð al
farið að sjá fyrir mér sjálf. Það
vil ég líka gera og pabbi er á
sama máli.
Hann sagði hlæjandi: — Góða
mín, að vinna í skrifstofu og
svara í síma, er ekki sama sem
að vera sjálfstæð.
— Verið þér nú ekki svona
andstyggilegur, sagði hún.
— Það er ég ekki, heldur bara
forvitinn. Ég biðst ekki neinnar
afsökunar, þegar ég segi, að þér
eruð mjög ung . . . og mjög fal-
leg. Yður er illa við að vera
TAKIÐ EFTIR
Þar sem verzlunin hættir núna um mánaðarmótin, verða þær
vörur sem eftir eru, seldar langt fyrir neðan hálfvirði.
FORNVERZLUNIN
Laugavegi 133, sími 20745.
Hjúkrunarkonur ósknst
Hjúkrunarkonur vantar nú þegar í Landspítalann.
Upplýsingar gefur forstöðukonan á staðnum og í síma 24160.
Reykjavík, 27 október 1970.
Skrifstofa rikisspítalanna.
ísafjörður
Börn eða fullorðnir óskast ti lað bera Morg-
unblaðið til kaupenda á ísafirði.
Upplýsingar hjá Bókaverzlun Matthíasar
Bjarnasonar.
AÐVÖRUN
til eigenda díselbifreiða r Reykjavík
Að kröfu tollstjórans í Reykjavík verða nú
þegar stöðvaðar þær bifreiðir, 5 tonn eða
meira að eigin þyngd, sem ekki hefur verið
greiddur þungaskattur af, er í eindaga féll
21. október s.l. eða fyrr, ekki hafa verið settir
ökumælar í eða ekki hefur verið mætt með
til þess að fá álestur um ökumælisstöðu.
Lögreglustjórinn í Reykjavík,
27. október 1970.
Sigurjón Sigurðsson.