Morgunblaðið - 24.02.1971, Blaðsíða 28

28
MORGUNBLAÐIÐ, MIÐVIKUDAGUR 24. FEBRÚAR 1971
..,^,,,:,
-.. . ..,:
John Rhode:
BLÓÐ-
TURNINN
• •
21
• •
bara, að enn vseri turninn uppi-
standandi, sagði Appleyard.
— Jú, grundaði mig ekki!
sagði lögfrœðingurinn. — Þessi
tum og þessi déskotans áletrun
er orðinn að þráhyggju hjá hon-
um. En nú þegar Caleb er úr
sögunni, verður hann að hlusta
á holl ráð og komast úr þessum
vandrœðum sinum, eins og bezt
genguir, og lifa það sem
etftir ar ævÍTinar í tveiimiur
herbergjum einhvers staðar.
Undir eins og ég get, eftir jarð-
arförina, ætla ég að heimsækja
hann og setja honum úrslita-
kosti i þá átt.
— Hvaða áhrif hefur fráfall
Calebs á hag hans? spurði
Appleyard.
Sinort brauð
og
Snitfur
J5ÍLD&FISKUR
— Ég var nú alveg að koma
að því, sagði Templecombe. —
Símon giftist Mary nokkurri
Matfield, dóttur einhvers kon-
ar verksmiðjueiganda í Miðlönd
unum. Hún átti einhverjar eign-
ir, út af fyrir sig — ekki mik-
ið, en þó nóg til þess að þau
þyrftu ekki að svelta — að
minnsta kosti ekki fyrstu árin.
Enda þótt hún væri aldrei
heilsuhraust — því að hún var
tæringarveik, þegar Símon
gekk að eiga hana — þá var
hún samt manneskja með viti.
Hún gerði sér ljósan þann mögu
leika, að hún mundi deyja á und
an manninum sinum og ef hún
arfleiddi hann, mundi hann eyða
öllum arfinum í það vonlausa
verk að halda eigninni uppi.
Því var það, að skömmu fyrir
andlát sitt keypti hún lífeyri
handa manni sinum og sonum
þannig að Símon fékk þrjú
hundruð pund á ári og Caleb
tvö hundruð, en Benjamín eitt
hundrað. Fráfall Calebs skerðir
þvi tekjur heimilisins um tvð
hundruð pund á ári.
— Það eru iskyggilegar horf-
ur, sagði Appleyard hugsi. Það
hefur víst verið fullerfitt hjá
Símoni að komast af fyrr, en nú
verður það óhugsandi.
— Hann hefur hingað til að-
eins getað komizt af með því að
selja allt, sem gæti gefið nokkra
skildinga i aðra hönd. Það hef-
ur verið hreinasta hryggðar-
mynd að sjá Farningcote rúið
öllu sem þar var til. Einu sinni
voru þar mjög vönduð húsgögn,
en þau eru öll farin, smám sam
an, þangað til að nú er ekkert
eftir. Einn af ættinni — líklega
sonur Thaddeusar — kom sér
upp sæmilegu bókasafni. En nú
er Woodspring búinn að kaupa
ARSHATIÐ - ÞORRABLOT
Niijasamtiik Gunnlaugsstaðaættar
halda árshátið sína laugardaginn 27. febrúar kl. 19,30
að Brautarholti 6, Rvík.
Verið velkomin.
SKEMMTINEFNDIN.
PLASTDRCGLAR
PLASTDREGLAR í BÖÐ OG ELDHÚS
FALLEGIR OG MJÖG STERKIR
<jftr
J. Þorláksson
& Norðmann hf.
allar bækurnar, og sagt, að
hann hafi haft vel upp úr þeim.
— Eftir þvi, sem við höfum
heyrt, hefur hr. Woodspring ver
ið fús til að láta fjölskylduna
hafa nokkur pund öðru hverju,
sagði Appleyard.
— Virkilega? Ég hefði nú
seint trúað honum til slíkrar
göfugmennsku. Hver sagði yður
þetta, ef ég má spyrja?
— Horning bryti. Hann sagði
mér, að hann hefði fengið ein
fjögur pund hjá Woodspring, og
ekki lengra síðan en á laugar-
daginn var.
— Ja, nú er ég hissa. Wood-
spring hefur orð á sér fyrir að
vera heldur fastheldinn á aur-
ana, og enga von getur hann
haft um að fá þetta nokkurn
tíma aftur. En kannski er þetta
ðrlæti hans Joyce Blaok-
brook að þakka. Svo að þið er-
uð búnir að tala við Horning,
eða hvað? Mér þætti gaman að
vita, hvað hann og konan hans
taka sér fyrir hendur, þegar hið
óumflýjanlega gerist.
— Mér skilst þau hafi verið
hjá fjölskyldunni alla sína ævi?
sagði Appleyard.
— Það er rétt. Annars get
ég ekki skilið hvers vegna þau
hafa verið þar áfram, eftir að
fyrstu hættumerkin komu í ljós.
Og nú er auðvitað allt orðið um
seinan, því að héðan af fengju
þau aldrei neina atvinnu. En ég
efast annars um, að þau hafi
nokkurn tíma fengið nokkurt
kaup, öll þessi mörgu ár.
— Ég vorkenni nú mest hon-
um Horning, sagði Jimmy. —
Hann virðist vera almennileg-
asti kall.
— Ég skil nú ekki, hvernig
Símon gámii gæti nokkurn tíma
komizt af án hans, sagði Temple
oombe. — Horning hefur stjan-
að kring um hann síðan hann
fékk slagið, og það er meira en
Caleb hefði nokkurn tíma lagt
á sig að gera. Þið hafið sjálf-
sagt tekið eftir þvi, að það var
heldur köld ástin hjá þeim feðg
um.
— Var nokkur sérstök
ástæða til þessarar óvildar hjá
þeim? spurði Appleyard.
— Að því er ég bezt veit, var
ekkert sérstakt bitbein hjá
þeim að keppa um, ef þér eigið
við það. En þeir voru of svipað
innrættir, og það var nú meinið.
Báðir eigingjarnir, þverir og
ólæknandi latir. Þið getið alveg
hugsað ykkur, hvernig það hef
ur verið hjá þeim að lifa svona
dag eftir dag í þessu umhverfi
og þurfa beinlinis að vera upp
á Horning komnir um næstu
máltíð.
— Horning? spurði Jimmy
steinhissa.
— Já, því að það var alltaf
Horning, sem seldi húsgögnin
og bækurnar. Hvorugur þeirra
feðga hefði iátið svo lítið. Ég
heid beinlínis, að heldur hefðu
þeir soltið eða stolið, en gera
nokkurt handtak að gagni. En
Benjamín var allt öðruvísi.
líann fór sína leið, strax á unga
aldri og mér er sagt, að honum
gangi vel.
— Ég vildi gjarna fá eitthvað
áð vita um Benjamin Glapt-
horne, sagði Appleyard. —Að
því er ég bezt hef munað, hef ég
aldrei talað við hann nema þá
örfá orð.
— Það er trúlegt, því að hann
er að mestu fjarverandi og kem
ur ekki heim oftar en hann
þarf. Sannast að segja hefur
hann aldrei talið Klaustrið heim
ili sitt, því að móðir hans dó
þegar hann var tveggja ára og
frænka hans, frú Blackbrook
tók hann að sér. Hún var ágæt
is ,kona, enda þótt hún væri
— Vertu alveg rólegur þeir gera aldrei næturárásir.
systir Símonar. En svo kom hún
sér alveg út úr húsi hjá Símoni,
þegar hún giftist John
Blackbrook, sem átti leirverk-
stæði hérna í nokkurra milna
f jarlægð. Símon taldi það hrein
ustu dauðasynd að giftast manni
sem hafði ofan af fyrir sér með
þvi að framleiða skolprör.
— Að minnsta kosti var það
svo, að þegar móðir Benjamíns
dó, þá lagði frú Blackbrook leið
sína í Klaustrið og hreif barnið
úr örmum frú Horning, sem lét
sér það víst vel líka. Arthur
sonur hennar var ekki nema
nokkurra mánaða gamall og lík
lega hefur hún haldið, að tveir
krakkar gerðu lítið meira ónæði
en einn. 1 þá daga voru Black-
brookhjónin vel efnuð, því að
John var duglegur maður og
leirsmiðin blómgaðist vel undir
hans stjórn. Þau bjuggu í einu
þessara gömlu húsa, sem borgar
stjórnin viil nú rífa til þess að
fá bílastæði.
Þegar Benjamín óx upp fékkst
hann aðallega við að sigla smá-
bátum og svo við uppdregna
hreyfivél. Frænka hans og
frændi tóku eftir þessum til-
hneigingum hans og kostuðu
hann til vélstjóranáms. Þetta
tókst vel og Benjamín gekk
ágætlega frá fyrstu byrjun. Og
hafi Símon gamli nokkurn tíma
séð í anda son sinn í samfest-
ingi og með skrúflykil í hendi,
við heiðarlega vinnu, þá lét
hann að minnsta kosti ekki á
þvi bera. Benjamín er nú þrjá-
tíu og fjögra ára gamall, og fé-
lagið, sem hann vinnur hjá er
líklega hrifið af honum, þvi að
nýlega er hann orðinn annar
vélstjóri á nýju skipi þess, sem
heitir Niphetos.
— Hvar er þetta skip statt
núna? spurði Appleyard.
— Það veit ég ekki, sagði
Templecombe en skrifstofa fé-
lagsins getur sagt yður það, tel
ég víst. Skipið gengur reglu-
lega milli London og Liverpool
og vesturstrandar Norður-Am-
eríku.
— Þér sögðuð áðan, að Black-
brookhjónin hefðu verið vel efn
uð. Hvernig stendur þá á því, að
dóttir þeirra vinnur sem bóka-
vörður hjá hr. Woodspring?
— Það er nú heil saga að
segja frá því. Eins og ég sagði,
gekk leirsmíðin ágætlega undir
stjórn Johns Blackbrook. En
svo kom allt í einu reiðarslag-
ið. Ég þekki þetta nú ekki í smá
atriðum, en mér skilst, að leir-
birgðirnar hafi þrotið. Svo mik
ið er víst, að eftir miklar þreng
ingar, neyddist John til að
hætta rekstri sínuna, og hafði þá
ekki annað eftir en ónýta leir-
smiðju og svo húsið í York-
stræti.
— Þetta gerðist fyrir tíu ár-
um. Ég skal játa, að þá datt mér
meir en í hug, hvort bölvun
Glapthorneættarinnar gengi
líka í kvenlegg. John missti
þarna allt sitt, án eigin tilverkn
aðar. Hann hafði nú aldrei ver-
ið sérlega sterkbyggður og það
var rétt eins og hjartað hefði
bilað upp úr öllu þessu mót-
læti. Hann dó hálfu ári eftir að
hann hætti rekstrinum, og kon-
an fylgdi honum í gröfina áður
en ár var liðið.
Þau létu eftir sig soninn, Art-
hur, tuttugu og" tveggja ára
gamlan og dótturina Joyce,
sautján ára. Arthur var í Cam-
bridge og það var alltaf ætlun
in, að hann tæki við rekstrinum
af föður sínum. Ég man eftir
honum sem feimnum og ófram-
færnum unglingi, sem hafði
smekk fyrir meinlausum
skemmtunum eins og badminton.
Skömmu eftir fráfali Johns,
bauð einhver vinur hans piltin
um skrifstofustarf í London, og
mér er sagt, að það starf hafi
hann enn og lifi í hamingiusömu
hiónabandi i einhverri útborg-
inni.
Undir eins og Lea Black-
brook gat, eftir andlát manns
síns, seldi hún húsið og keypti
í staðinn lítið hús, eða kofa við
Hanoverveginn og fluttist þang
að ásamt dóttur sinni. En um
þær mundir reyndi Joyce, sem
hefur alltaf verið dugleg stúlka
að ná sér í starf, sem gæti fram
fleytt þeim mæðgum. Hún hafði
alltaf haft gaman af bókum, og
sneri sér þvi til Woodsnring.
Ég man eftir, að flestir urðu
hissa, þegar hann lét til leiðast
að taka hana í vinnu.
— Hvers vegna hissa? sagði
Appleyard.
— Það lágu nú tvær ástæður
til þess, svaraði lögfræðinerur-
inn. — í fyrsta lagi höfðu þeir
Blackbrook og Woodspring ver-
ið upp á kant árum saman. Báð
ir voru þeir i borgarstjórninni
og virtust hafa þveröfugar
skoðanir á hverjum einasta hlut.
Það þurfti ekki annað en ann-
ar væri hlynntur einhverri til-
lögu, þá var hinn á móti henni.
Og þetta var orðXð að djúp-
stæðu persónulegu hatri og sið-
ustu tvö árin, sem John Black-
brook lifði, töluðust þeir ekki
við. Hin ástæðan var alþekkt
óbeit Woodsprings á allri fjár-
eyðslu. Meira að segja hafði það
heyrzt eftir honum, að hann og
Horace sonur hans væru fullfær
ir um að reka búðina án allrar
aðkeyptrar hjálpar.
Samt sem áður réð hann nú
NÝJAR KÁPUR
É DAG
BERNHARÐ LAXDAL
KJÖRCARÐI