Morgunblaðið - 06.05.1971, Blaðsíða 22

22
MORGUNBLAÐIÐ, FIMMTUDAGUR 6. MAÍ 1971
Árni Matthíasson
ísafirði - Kveðja
Fæddur 1. okt. 1920
Dáinn 5. apríl 1971
GÓÐUR og göfugur vinur hefur
yfirgefið okkur. Hefur safnazt
til feðra sinna. Ég hitti Árna
fyrir mörgum árum, er ég starf
aði sem ferðaskrifstofumaður,
og heillaðist þá af hinni miklu
sérþekkingu hans í starfi okkar.
Hann lagði mikið af mörkum
til að kynna sitt elskaða föður-
land erlendis, og hann átti þátt
í að móta út á við svip heima-
bæjar síns, Isafjarðar, hvað
ferðamál snerti. Reynsla sú og
dugnaður, sem hann átti til að
bera, komu ísafirði mjög til
góða.
þína, Ámi, og þá mun ég leita
huggunar í 14. kafla í Jóhannes
arguðspjalli: „Þeir ættu ekki að
skelfast þótt hann fari burt, því
hann fer til húss föðurins til
þess að búa þeim stað, og hann
er sjálfur vegurinn til föðurins.
Og meðan á aðskilnaðinum
stendur mimu hinir trúuðu öðl-
ast kraft og bænheyrslu og
heilagan anda, en í gegnum heil
agan anda mun hann koma til
þeirra og dvéljast hjá þeim.
Heilagur andi mun skýra fyrir
þeim orð Jesú. Friður Jesú mun
veitast þeim. Og því skulu þeir
ekki skelfast, heldur gleðjast
yfir burtför hans.“
ur okkar nú lokað augum sín-
um. En eftir 'stöndum við með
hinar mörgu góðu minningar
um mikinn og vandaðan per-
sónuleika.
Sá sem hefur staðið með
Árna á tindi hinna háu, tígu-
legu fjalla, sem umlykja ísa-
fjörð, og horft niður yfir bæinn,
öðlaðist vitneskju um manngildi
vinarins Árna.
Ámi fór langt fram úr þvl,
sem allir skrautlegustu bækling-
ar veraldar gátu tjáð ferðamönn
um, þegar hann sagði mér frá
ferð sinni á fagurri, íslenzkri
sumarnótt, þar sem hann var
aleinn með guði sínum, og af
tindi fjallsins sá miðnaetursólina
nema við blóðrauðan hafflötinn.
Þegar við, eitt sinn á ferðalagi
fórum saman að skoða stríðsminn
ismerkin frá orrustuvellinum við
Dunkerque í Frakklandi, sá ég
tár blika í augum hans.
Einhvem tíma, þegar ég stend
einn í hinni fögru íslenzku nátt-
úru, þá mun ég finna nálægð
„Nú til hvíldar halla’ ég mér,
höfgi á augu síga fer.“
Eftir langa og stranga sjúk-
dómslegu, hefur hinn góði vin-
Heiðruð sé minning Ánia.
Halldóra og Peder Haugaard
Andersen,
Kaupmannahöfn, þann 9.
apríl 1971.
Magnús Lýðsson
- Kveðja
Unnur M. Magnúsdóttir,
Álfheinmm 31,
andaðist I Landakotsspítala
miðvikudaginn 5. maí 1971.
Fyrir hönd aðstanenda,
Kristín Vilhjálmsson.
FRÆNDI minn og vinur, Magn-
ús Lýðsson, öldugötu 19 í Hafn-
arfirði, lézt að heimili sínu 2.
apríl sl.
Hjarta aldraðrar, einstæðrar
móður, er harmi lostið. Hugur
vina og frænda er harmi sleg-
inn.
Svo skammt er bil milli lífs
og dauða að venjulegt fólk
skortir skilning á hversu snögg-
lega veður skipast í lofti. Einn,
sem var' meðal vor í dag, er á
morgun kaldur og nár.
Einstakur drengur og góð-
menni, sérhvers hugljúfi, sem
honum kynntist á lífsleiðinni,
er ekki lengur á meðal vor, vér
stöndum fátækari eftir og sökn-
um vinar í stað.
Máltækið segir, að „enginn
veit hvað átt hefir, fyrr en misst
hefir,“ það sannast á Nenna.
Við sem fengum að njóta ná-
vistar hans og drengskapar
hérna megin grafar, horfum út
t Móðir okkar, t Maðurinn minn,
Kristín Jóhanna Jónasdóttir frá Hellissandi, Þórður Frímann Björnsson,
lézt í Landspítalanum 5. maí. andaðist í Heilsuvemdarstöð- inni 3. maí.
Börn hinnar látnu. Ögn Jónsdóttir.

t Faðir okkar, Aðalsteinn Björnsson, vélstjórl, lézt að Hrafnistu 4. maí. t Móðir okkar, Margrét Jónsdóttir, Holtsgötu 18, verður jarðsungin frá Foss- vogskirkju föstudaginn 7. mai kl. 10.30 f.h.
Anna Aðalsteinsdóttir, Guðsteinn Aðalsteinsson. Guðjón Kristmannsson, Gnnnar Kristmannsson, Ólafur Kristmannsson.

í bláma móðunnar og óskum
honum bjartrar heimkomu á
grænum grundum.
Lífið fór ekki alltaf um hann
varfærnum höndum, en sjálfur
fór hann fínum höndum um sér-
hvern hlut með varfærni og ad-
úð. Var sama hvort um var
að ræða menn eða mál-
leysingja, ávallt var sama göf-
ugmennskan og drenglundin bak
við hverja athöfn.
Hann var gæddur ríkri tón-
listargáfu og ég og aðrir þeir,
sem yndi höfðum af tónlist, og
fengum að njóta hæfileika hans,
minnumst sérstakra ánægju-
stunda með djúpum söknuði.
Nú er harpa hans hljóðnuð
og hljómar ekki meir.
Fátækleg orð mín eru aðeins
lítill þakklætisvottur fyrir mig.
Minningin um góðan dreng mun
lifa.
Aldraðri móður sendi ég hug-
heilar samúðarkveðjur og bið
Guð að styrkja hana og blessa í
sorg hennar.
Ævar Harðarson
Innilegar þakkir fyrir auð-
sýnda samúð og vináttu við
andlát og jarðarför
Sigfurbjörns Guðjónssonar
frá Hænuvík.
Ólafía Magnúsdóttir,
börn, tengdabörn, barnabörn
og aðrir vinir hins látna.
Eiginmaður minn,
KRISTJÁN gunnlaugsson,
tannlæknir,
Sóleyajrgötu 5,
verður jarðsunginn frá Dómkirkjunni föstudagirin 7. mai kl.
13.30.
Fyrir hönd vandamanna,
Helga Þórðardóttir.
Innilegar þakkir fyrir auð-
sýnda samúð við andlát og
útför
Líneyjar Kristjánsdóttur
frá Litlu-Tjömum.
Aðstandendur.
Guðmundur Sumar-
liðason - Kveðja
KVEÐJA FRÁ
SAMKÓR KÓPAVOGS
ÞEGAR ég gerðist félagi í Sam-
kór Kópavogs, fyrir nær
fjórum árum síðan, var mér
markaður bás í tenórrödd kórs-
ins. Næst fyrir aftan mig stóð
miðaldra maður, svolítið tekinn
að hærast, og söng af hjartans
einlægni; síðar stóðum við hlið
við hlið og studdum hvor annan
í þeirri viðleitni að syngja sem
réttast og bezt, sjálfum okkur,
að minnsta kosti, til sáluhjálp-
ar og gleði. Við nánari kynni
kom í ljós, að þessi söngbróðir
minn var síglaður, glettinn, en
græskulaus, og einn hinn bezti
félagi, sem ég hefi kynnzt á
lífsleiðinni.
Guðmundur Sumarliðason hét
hann, þessi síglaði, elskulegi fé-
lagi minn, sem ég vil, fyir hönd
okkar allra í Samkór Kópavogs,
minnast í dag með örfáum
línum, en minningarnar verða
þvi fleiri, sem ekki verða skráð-
ar á blað, minningar um mann,
sem alltaf lagði gott til allra
mála, minningar um glaðværð
og græskulausa glettni, minn-
ingar um mann, sem alltaf var
reiðubúinn að vinna kómum
okkar allt það gagn, sem hann
mátti.
Guðmundur Sumarliðason var
kvæntur Jakobínu Oddsdóttur,
Halldór
MIG langar að rita hér örlitla
minningu og kveðju um Hall-
dór Kárason skipstjóra, sem
fórst með Sigurfara SF 58, þann
17. apríl 1971.
Þau hafa lengst af verið gjöf-
ul Hornafj arðarmið, en þau
þiggja líka stórar fórnir er skips
skáðar hafa orðið þar, bæði
strönd á skerjum úti og í inn-
siglingu. Þó virðist manni þeir
tiltölulega færri en ætla mætti,
eftir að hafa séð alla staðhætti
við Hornafjörð. Þar er ein allra
mesta náttúrufegurð á landi
voru og afkoma sömuleiðis hin
bezta. Því flytja þaðan fáir,
einkum sjómenn. En margir bát-
ar eru þar ævinlega af fjörðun-
um austar og hefur svo verið í
áratugi.
Oft fer svo þegar ég fæ slík-
ar harmafregnir, sem þessa af
Sigurfara að mér verður á að
segja: „Nei, þetta getur ekki
verið satt.“ En þetta er víst stað
reynd og þýðir ekki að deila við
„dómarann". Samt er erfitt að
skilja hvers vegna sumt fólk
þarf margsinnis að þola svona
mikinn missi, svo sára sorg.
Foreldrar Halldórs voru hjón-
in Anna Albertsdóttir ættuð af
Svalbarðsströnd og Kári Hall-
dórsson frá Syðra-Firði í Lóni.
Af sex börnum þeirra hjóna eru
nú aðeins þrjú á lifi: elzta dótt-
irin, Berta; yngsti eonurinn,
Sölmundur og Guðlaug, sem nú
missti eiginmann sinn, Ævar
ívarsson, frá þremur komxmg-
um sonum. Hin systkinin hafa
öll látizt af slysförum. Má geta
nærri, hve sár reynsla það er
foreldrum og systkinum að sjá
svo sviplega á bak tveim efnis-
bömum. Auk þessa hefur Guð-
laug átt við vanheilsu að stríða
frá barnæsku.
Þau hjónin hafa þó borið
raunir sínar mjög vel. Vona ég
að Guð gefi þeim styrk, er þau
nú sjá á bak bæði syni og
tengdasyni.
Það var árið 1960 að ég kynnt
ist þessari fjölskyldu, er við
hjónin fluttumst austur á Höfn.
Þar var mjög erfitt að fá gott
húsnæði, en Halldór var þá að
byggja stórt tveggja hæða hús
í félagi við föður sinn. Hann
var þá rétt yfir tvítugu og var
þetta mikið afrek, af svo ung-
um og efnalitlum manni, en
og áttu þau eina dóttur bama,
sem enn er á barnsaldri. Er
að þeim þungur harmur kveð-
inn við svo skyndilega brottför
eiginmanns og föður.
Hugir okkar, félaga hans í
Samkór Kópavogs, eru fullir
samúðar, en við finnum það svo
vel nú, hversu máttvana orð
eru gagnvart þungum sorgum,
en við trúum því og treystum,
að sá, sem allt böl bætir, komi
einnig til þín, Jakobína, með
líknandi hönd, og leggi græð-
andi smyrsl á sárin.
E. H.
kjarkur hans og vinnusemi
voru frábær.
Sína hæð leigði hann okkur
hjónunum. Bjuggum við þar í
tæp 5 ár og má segja að sam-
býlið væri með afbrigðum gott.
Þar bar aldrei skugga á. Þau
hjónin, Anna og Kári, eru sér-
staklega hjálpfús og barngóð og
tóku sonum okkar eins og þeir
væru þeirra börn. Mátti segja,
að við værum öll sem ein stór
fjölskylda. Kynnin urðu þvl
mjög náin þótt ekki næði sam
veran yfir áratugi. En þessi vin
áttubönd hljóta að endast út
yfir gröf og dauða.
Halldór var mesti myndar-
maður og karlmannlegur á velli,
dulur og þögull, en gat þó ver-
ið innilega glaður og skemmti-
legur í sínum vinahópi.
Hann var einn af þeim mönn-
um, sem fáir hallmæla, en flest-
ir meta og virða vegna fjöl-
margra mannkosta. Dugnaður
hans var einstakur, enda fór
hann ungur að vinna.
Meðan við bjuggum í húsi
hans, stundaði hann m.a. nám í
Stýrimannaskólanum og þrátt
fyrir litla undirbúningsmenntun
tók hann mjög gott próf. Fór
að því loknu á sjóinn, fyrst sem
stýrimaður, síðan skipstjóri.
Reyndist hann aflasæll og óefað
góður félagi sínum skipverjum,
svo hlýr og rausnarlegur, sem
hann var á sinn hljóða, lítilláta
hátt. En lítillætið og þakkláts-
semin, sem , eru aðalsmerki
hvers manns, voru hans sterk-
Framh. á bls. 25
---—----
Kárason