Morgunblaðið - 15.05.1971, Blaðsíða 23

MORGUNBLAÐIÐ, LAUGARDAGUR 15. MAl 1971
23
Minning:
Jón Björnsson
rafvirKjameistari
Faeddur 3. áffúst 1924.
Dáinn 7. maí 1971.
Vinnuféla.gar Jóns Björnsson-
ar rafvirk.jamei.stara í líafnar-
firði segja, að heuin hafi verið
sérstaklega glaðvær og hress,
þegar hann kom til vinnu sinn-
ar föstudagsmorguninn 7. maí í
fyrri viku. I>eir vissu þá ekki,
að hann og kona hans höfðu á-
krveðið daginn áður að panta
flugfar til Danmerkur á fund
dóttur sinnar, sem þangað var
ailflutt úr föðurgarði, og var
mikil tilhlökkun þeirra hjóna
bundin þessu ferðalagi.
En eniginn veit sína ævi, fyrr
en öll er. Stundu síðar var hann
lagður upp í hinztu förina yfir
landamæri iífs og dauða, og í
dag er hann borinn til moldar
frá þjóðkirkjunni í Hafnarfirði.
Jón Björnsson var fæddur í
Búðardal 3. ágúst 1924. Foreldr-
ar hans voru þau kunnu merkis-
hjón, Jónína Þórhallsdóttir kenn
airi og Björn Hermann Jónsson
skólastjóri. Jón var aðeins 9 mán
aða gatnaH, er hann fluttist með
foreldrum sinum til Isafjarðar,
þar sem hann lifði og dafnaði
öll bernsku- og æskuárin fram á
tvitugsaldur.
Óhætt má fullyrða, að þá hafi
hann verið orðinn eitt glæsileg
asta karlmennið í hópi jafnaldra
sinna, — fallegur drengur, eins
og hann átti kyn til, hraustur
og hugdjarfur. I>að var líka um
þær mundir, sem hann vann það
hreystiverk að bjarga pilti frá
drukknun i Isafjarðarhöfn við
hinar erfiðustu aðstæður.
1 vetrarmyrkri og kaisaveðri
átti Jón leið niður á brygigju til
að huga að komu strandferða-
skips, er hann heyrði skyndilega
Skvamp við bryggjukantinn og
greindi jafnfraimt i myrkrinu
straumhringiðu í sjónum. Þegar
í stað steypti hann sér niður i
krapaðan sjóinn og tókst að
finna piitinn, sem þarna hafði
hrapað út af bryggjunni og um
leið fengið högg á höfuðið, svo
að hann missti meðvitund. Jón
varð síðan að synda með piltinn
undir bryggjuna að stiga, sem
var þar hins vegar og bera hann
upp isaðar tröppurnar og upp á
bryggju, þar sem hann hóf lífg-
unartilraunir þegar í stað. Taidi
læknir, þegar hann kom á stað-
inn, að sá þáttur björgunarinn-
ar hefði ekki sízt bjargað lífi
piitsins. Þetta hreystiverk við
slíkar aðstæður var metið þann-
ig af Sjómannadagsráði i Reykja
vík, að Jóni voru veitt björgun-
arverðlaun Sjómannadagsinis þá
um vorið, og þótti öllum það
maklegt.
Þegar Jón hafði lokið gagn-
fræðanámi á Isafirði, vann hann
fyrst tvö ár á netaverkstæði, en
síðan var hann starfsmaður í
Sundhöiil Isafjarðar um eins árs
skeið. Árið 1945 hóf hann svo
rafvirkjanám hjá Rafveitu Hafn
arfjarðar, en tvö síðari námsár-
in var hann hjá Guðmundi
Sveinssynd rafvirkjameistara í
Hafnarfirði og lauk þar iðnnámi
sínu árið 1949. Næstu tvö árin
vann hann á eigin verkstæði í
Hafnarfirði, en 1952 tii 1958
starfaði hann að iðn sinni hjá
varnarMðinu. Síðan flyzt hann
austur að Hellu á Rangárvöllum
og veitir þar forstöðu rafmagns-
verkstæði Kaupfélagsins Þórs í
fjögur ár, en flyzt þá aftur til
Hafnarfjarðar og tekur upp sín
fyrri störf á Keflavikurflugvelli,
þar sem hann starfaði síðan tii
dauðadags. Hafði hann þar eink
um eftirlit með brunavörnum og
lagði meðal annars aðvörunar-
kerfi i fjölda bygginga þar á
staðnum.
Sá starfi er kannski bezta stað
festingin á því, hvernig Jón
vann öll sin störf, og hversu hon
um máttí treysta í hvívetna.
En 'traustum mönnum, sem
þannig skila dagsverki sínu, er
það oft sameiginlegt að hafa
ekki hátt um sjálfa sig. Þeim er
ekki sjaldan slík hógværð gefin,
að þá fyrst standa þeir og störf
þeirra í sviðsljósinu, þegar þeir
eru horfnir og skarðið stendur
eftir, autt og óskipað.
Sú manngerð var Jón Björns-
son. Hlédrægur og hógvær i gleði
og sorg, fágætt prúðmenni og
hvers manns hugljúfi, er unnu
með honum og kynntust honum
fyrr og síðar.
Jón Björnsson kvæntist 6 okt.
1945 eftirMfandi konu sinni, Guð
nýju Guðbjartsdóttur, en hún
er dóttir hjónanna, Guðbjarts
heitins Ásgeirssonar matsveins
og Herdísar Guðmundsdóttur
ljósmyndara, sem kunn eru í
Hafnarfirði og viðar.
Börn Guðnýjar og Jóns eru
sex: Guðbjartur, prentari, kvænt
ur Margréti Jónsdóttur, Guð-
mannssonar skólastjóra. Jónína
hárgreiðslukona, gift Þorsteini
Björnssyni prentara, Ingvars-
sonar lögreglustjóra. Guðfinna
starfsstúlka á Dagheimili Hafn-
arfjarðar. Herdis búsett í Dan-
mörku og heitbundin dönskum
manni. Helga gagnfræðasikóla-
nemi og Björn Hermann á barna
skólaaldri HeimMi þeirra er að
Hörðuvöllum 1 í Hafnarfirði.
Þetta sviplega fráfall eigin-
mannsins og föðurins á miðjum
aldri er þungbær lífsreynsla.
Hann var fjölskyldu sinni óvið-
jafnanlegur heimiiisfaðir. Heimil
ið átti hug hans Eulllan og þar
kaus hann að dvelja öllum stund
um, þegar hann var ekki á vinniu
stað. Þess vegna verður sæti
hans þar svo tilfinnanlega autt.
En lika af sömu ástæðum verð-
ur bjart yfir því, jafnvel mitt i
sorginni, alveg eins og bjart var
ætið yfir þeim góða dreng, sem
nú hefur horfið úr því.
Öldruð móðir hans, hún Jón-
ína Þórhallsdóttir, sem varð átt-
ræð í vetur, fylgir nú í dag síð-
asta barni sinu til grafar. Tveim
ur somum sínum og dóttur hef-
ur hún áður fylgt sömu leið á fá
um siðustu árum og einnig eigin
manni sínum.
Engin orð á mannlegri tungu
fá tjáð þá lifsreynslu, sem liggur
að baki þessum sporum þinium,
Jónína mín. Það verður heldur
ekki reynt hér. En æðruleysi
þitt og dugnaður verður okkur,
vinum þinum, ævarandi minnis-
stæð fyrirmynd, alveg eins og
börnin þin og eigimmaður. Þótt
þau séu öll horfin, þá eru þau
ekki bara eftir i hugum okkar
sem myndir i ramma á borðinu
hjá þér, heldur hugljúfir og lær
dómsríkir förunauitar, sem hvert
á sinn hátt hefur gefið okkur,
er kynntust þeim og störfuðum
með þeim, það veganestí, sem
hóllt er og gott að eiga í fórum
sínum á leiðarenda.
Megi hin æðstu máttarvöld
leiða ykkur öll götuna fram eítir
veg.
Blessuð sé minning Jóns
Björnssonar.
Jón H. Guðmundsson.
KVEÐJA FRÁ VINNUFÉLÖG-
UM
í dag er kvaddur hinztu
kveðju vinur okkar og vinnafé-
lagi, Jón Björnsson, rafvirki. _
Jón hóf störf hjá varnarliðinu
á Keflavíkurflugvelli fyrir lið-
lega fimmtan arum. Kynni okk-
ar, sem lengst vorum honum
samtíða voru því orðin gömul
og gegn. Fyrstu árin hjá varnar
liðinu starfaði Jon sem rafvirki,
en síðustu sjö árin sá hann um
eftirlit og viðhald á aðvörunar-
og eldvarnakerfi Keflavíkur-
flugvallar í samvinnu við starfa
menn Slökkviliðs Keflavíkur-
flugvallar.
Maðurinn með ljáinn gerir
ekki alltaf boð á undan sér, og
í hvent sinn er hann vegur að
okkur mannanna börnum, ekki
sízt ef hann kemur skyndilega,
er eins og þyrmi yfir okkur.
Föstudagsmorguninn 6. maí, er
við vinnufélagarnir sátum og
röbbuðum saman áður en vinnu
dagur hæfist, grunaði okkur
sízt af öllu, að það yrði síðasta
samverustund okkar með Jóni
Björnssyni.
Það fer ekki á milli mála, að
þegar starfað er með manni ár
um saman, verða kynnin nánari,
persónuböndin sterkari og vin-
áttan traustari. Þannig var var
ið kynnum okkar af Jóni. „Ef
við lítum yfir farinn veg og
finnum forna slóð, færast löngu
liðnar stundir okkur nær,“ og í
hugann koma minningar um góð
an félaga og einstakléga sam-
vinnuþýðan og léttan í lund,
minningar um félaga, sem hvers
manns vanda vildi leysa og allt-
af var fyrstur til að rétta út
hjálparhönd, ef einhver átti um
sárt að binda, minningin um Jón
Björnsson, sem lagði hverjum
manni gott eitt til.
Þessi fáu og fátæklegu orð,
megna engan veginn að lýsa
þeim áhrifum, sem við vinnufé
lagarnir urðum fyrir, hver á
sinn hátt af kynnum okkar við
Jón, en við þökkum allir fyrir
samfylgdina og sendum aldr-
aðri móður Jóns, eiginkonu,
börnum, barnabörnum svo og
öðrum ættingjum okkar dýpstu
samúðarkveðj ur.
„Við vitum frá gröf snýr ei
hugur manns hress,
sem hjartfólginn ástvin sinn
grefur,
þó tjónið sé okkar, en alls ekki
þé«s,
sem óhultur hvílist og sefur.
Því tár vor og ár gera hollustu
hana
í huganum ljúfari og skýrri —
fyrst heift vorrar sálar er
minningar manns
og margoft sú göfugri og dýrri.
(St. G. St.)
Þórður Guðmunds-
son bóndi - Minning
í DAG er tM mioldar borinn að
ÓlajfsvöUiuim, Þórður Guðawunds-
son bóndi í Kí'lhrauni á Skeiðum
er andaðfet 6. miaí á Landspital-
amum í Reytkjaviik eiftir langa og
starfsamia ævi sem við vinir hans
hefðum þó óskað að yrði lemgri.
Skömmiu fyrir andlát hans
heimsótti ég hann á sjúkrastof-
una, æðruleysi og karlmannleg
ró ein'kenndi hann sem alla tíð
áður. Hann var sýnilega þreytt-
ur og áitti erfitt um mál, þegar
ég kvaddi hann sagði hann „það
gerir ekkert tM þótt við geitum
ekki tatað saman, mér nægir að
sjá ykkur“ og hlýtt bros hans
fyligdi mér út úr stoíunni.
Þórður er fæddur 3. desember
1905 að Kfflhrauni á Skeiðum.
PoreldrEur hans voru Guðmiundur
Viigíússon frá Háakoti í Fijóts-
hllíð og Ambjörg Þórðardóttir
frá Kálfsitöðum í Landeyjum.
Þau bjuggu aliian sinn búskap í
KMhrauni við góð efni og fyrir-
hyggju og var heimilið jafnan
veitandi í þess orðs beztu merk-
ingu. Kfflhraun er í þjóðbraut og
hafa margir fyrr og seinna notið
þar mikillar gestrisni og' fyrir-
greiðslu og þá var ekki sáður
hugsað um málleysinigjana á
þeim bæ. Margir ferðamenn
hugsa hlýtt tffl þess heimfflis í
dag og bóndans sem kvaddur er.
9. maí 1937 kvæntist Þórður
eftirlifandi konu sinni Guðriði
Guðbrandsdóttur frá Skálmholti
í Viífflinigaholtshreppi, miikiili
ágætiisikonu sem staðið hefur
trúan vörð við hlið manns síns
í uppbygginigu þessa glæsMega
heimilis.
Þórður hóf búskap í Kfflhrauni
sama vor og hann kvæntist, á
hluta af jörðinni en Vaiidiimar
bróðir hans á hinum hiutan-
um. Fyrir nokkrum árum brá
Valdimar búi en Guðmundur
sonur Þórðar keypti af Valdimar
og hafa þeir feðgar búið félags-
búi síðan.
Þeim hjónum varð tveggja
barna auðið og eru þau Guð-
mundur er áður er getið og
Ambjörg er býr á Sólfossi gift
Guðmundi Jóhannssyni bifreiða-
stjóra.
Þórður Guðmundsson gerði
ekki víðreist um dagana, æstou-
heimili hans varð honum nægt
starfssvið, því helgaði hann aila
kraifta sína óskipta. Hann var
mikffll verkmaður, karlmenni að
burðum, vertohygginn og hag-
sýnn í vinnubrögðum. Kfflhraun
liggur á mörtoum Merkurhrauns
að norðan og hefur túr. jarðar-
innar verið rætotað úr úfnu og
ósléttu hrauni og er það þrek
virki er fáir munu gera sér grein
fyrir er etoki þetokja tffl. Áður en
stórvirtoar vinnuvélar komu til
var sleggja og grjótifleygar þau
tæki er bændumir i Kíihrauni
ucnnu með, þegar notokur stund
gaflst tffl og varð sá árangur
undur mfflcffll.
Þórður var mitoill jarðrætotar-
maður, átti gott og gjöfult tún.
En hann lagði sig etoki síður
fram við að rækta fagra og af-
urðamikla gripi. Kynibótagripir
úr siauðfjárbúi þedrra feðga voru
oftirsóttir um afffla sýslu, og
töOdu ráðunautar okkar þetta
eitt bezt ræktaða fé þessa hér-
aðs. Um aðrar búigireinar var
ékki siíður huigisað, jafnan voru
margar 1. verðlauna kýr í fjósi.
Velhiirtir og tamdir gæðlngar á
báis eða í haga ef þurfti að
smalla eða Skreppa á hestbak.
Véivajðimg og byggingar í Kffl-
hrauni em með þeim bezrtu sem
gierast hér um, og vænti Þórður
sér mikils af nýbyggðum fjár-
húsum sem byggð voru á síðast-
liðnum 2 ámm í hagtovæmni og
bættri vinnuaðstöðu fjárbúsins.
Þórður var átoaflega dagfars-
prúður maður, fretoar fámáll i
margmenni, en orðheppinn og
gat sagt meinlegar setningar ef
honum flannst einhver yfirborðs-
mennska eiga sér stað. Hann
var einlægur, vinifastur og vin-
margur og mikið tryggðatröll
og var gotrt að eiga Þórð að vini
og félaga. Það að fá ektoi neitun
um fyrirgreiðslu hjá Þórði var
á við ákveðið loforð annarra
manna, hann var litillátur og
var fjarri skapi að berast á.
Hvergi undi hann betur en heima
hjá sér og var gott og gaman að
tocxma að Kiihrauni, gestrisni og
alúð fóltosinis höfðu þau áhrif að
manni leið óvenjuvel að dvelja
þar.
Þórður var sénstakllega bam-
góður og hændust böm og
uwglinigar að honum, enda voru
oflt sömu unglinigarnir þar mörg
ár.
Þórður var hamingjusamur
maður, það er hver sá maður
sam hefur nóg að starfa að því
sam honum er ánægja að og sér
árangur starfte síns spegiast í
vertoum sinum. Hann átrti mikffl-
hæfa og góða toonu og hygg ég
að þar hafi hamingja hans borið
hæst, innan heimilis hjá konu og
bömum.
Við Skeiðamenn söknum vinar
í stað. Einn traustasti og vin-
sælasti bóndi þessarar sveitar
er horfinn fyrir aldur fram en
björt minnimg um góðan dreng,
æðrulausan mann er leysa vffldi
hvers mans vanda mun geymast
í huga okkar og verða otokur
hollur leiðarvísir á ókommum
áruim.
Eftiriifandi konu hans, börn-
um, bamabörnum og ástvimum
öllum vottum við hjónin okkar
innllegustju samúð.
Herniann Guðmundsson.
— Minning
Matthías
Framhald á bls. 22.
sína batt hann ævitryggð og
heimsótti þá árlega.
Matthías var hamingjumaður.
Hamingju sína sötti hann fyrst
og fremst í heimilislíf sitt, svo
og vini sína og starf. Á heimili
hans og Bergþóru var alltaf gott
að koma. Allt bar þar vott um
gagnkvæma ástúð, virðingu og
samheldni þeirra hjóna. Og gest-
risninni voru engin takmörk
sett. Elskuleg börn, og síðar
barnabörn, gerðu og sitt til að
auka lífshamingjuna. Ekki má
heldur gleyma vináttu hans við
tengdaforeldrana, sem var
óvenju náin.
En nú hefir skuggi sorgar og
ótta, með vonarskímu inn á
milli, hvílt yfir þessu heimili í
hálft annað ár. Óttinn varð að
veruleika. Vonarneistinn kulnaði.
Einkasonurinn féll fyrir aldur
fram. Húsmóðirin, sem um hálfr-
ar aldar skeið hefir búið manni
sínum og börnum hugljúft og
friðsælt heimili, hefir nú svo til
ein orðið að axla byrðarnar. Hel-
sjúkur maður hennar jók á þær,
en létti ekki.
Bergþóra Árnadóttir brotnar
ekki. Hún ber sína harma í
hljóði. Mun bera þá eins og
hetja. Hún ber þá með reisn og
tíguleik.
Vinir hennar taka þátt í sorg
hennar og fjölskyldu hennar.
Þeir taka lika þátt í ljúfsárum
minningum um mætan mann.
Að loknu dagsverki fáum við
heimfararleyfi frá störfum. Það
leyfi er nú Matthíasi veitt. Eng-
inn, sem til þekkir, efast um
landtöku hans handan móðunn-
ar miklu.
Sveinbjörn Finnsson.
Innilegt þakklæti sendi ég öllum þeim skyldmennum og
vandalausum sem glöddu mig á 80 ára afmæli mínu 11. maí
siðastliðinn.
Maíendína Kristjánsdóttir.