Morgunblaðið - 23.05.1971, Blaðsíða 30

30
MORGUNBLAÐEÐ, SUNNUDAGUR 23. MAl 1971
Á Súðavík hefur atviTmu
líf verið fjorugt I vetur og
vor og raunar meira en það;
þar hefur verið unnið myrkr
anna á milli við móttöku á
fiski. Tveir bátar hafa verið
gerðir þaðan út, annar þeirra
Kofri var með aflahæstu bát
um á vertiðinni.
Kristján Sveinbjörnsson,
vélstjóri i Frystihúsinu í
Súðavik sagði blaðamanni
Mbl. að um fimmtíu manns
hefðu unnið að staðaldri 1
frystihúsinu. f>að er gamalt
hús, sem er í endurbyggingu
og hefur kjailarinn verið tek
inn i notkun og er þar aðal-
Frá vinnu i frystihúsinu (Ljésm. Mbl. h.k.)
Súðavík á framtíð-
ina fyrir sér
— Stutt rabb við Kristján
Sveinbjörnsson
vinnsiusalurinn. Þegar þessi
endurbygging komst í notkun
var vélakostur frystihússins
endurnýjaður og tókst við
það að auka stórlega afköst-
in. Á næstu hæð er fyrirhug-
að að verði skrifstofuhús-
næði, mötuneyti starfsfólks
og geymslur. Vonir standa til
að unnt verði að halda áfram
með frystihússbygginguna í
sumar.
— Því er heldur ekki að
leyna að við höfum velt
fyrir okkur möguleikum á
að auka skipaJkost, okkar,
sagði Kristján. — Á því hefur
þó aðeins farið írarn lausleg
athugun og ekkert er afráðið.
En ef út i slíkt yrði farið,
bygg ég að helzt kæmi tií
álita skuttogari, um 300 tonn
að stærð.
Ibúar í Súðavik eru rétt
innan við tvö hundruð og
langflestir þeirra hafa at-
vinnu af sjónum og vinnslu
sjávarafurða. Annað atvinnu-
fyrirtæki er á Langeyri,
skammt fyrir innan Súðavlk;
þar hefur verið unnin rækja
og þar er einnig mjög full-
komin aðstaða til niðursuðu
og vinna þar 15-18 manns,
þegar rækjuveiðar standa
sem hæst.
Aðspurður um fyrirhugað
ar framkvæmdir i Súðavik
sagði Kristján: — Mesta hags
munamál okkar eru hafnar-
framkvæmdir á staðnum.
Við erum ákaflega illa sett-
ir með viðlegupláss fyrir bát-
ana og í vondum veðr-
um þurfa þeir oft og einatt
að leita til ísafjarðar af
þeim sökum. Fyrir f jórum ár-
um var gerður hér
grjótgarður og ætlunin er
að vinna í honum í sumar
fyrir 12-14 milljónir. Þegar
þvi er lokið fæst þar gott við
legupláss. Af öðrum þeim
málum, sem Súðvíkingum
sem fleirum hér um slóðir er
mest i mun að komist áleiðis
er vegur kringum Djúpið. En
í sambandi við aðrar fram-
kvæmdir er hugsanlegt
áframhald við frystihúsið og
vinnuna við hafnargarðinn
og sömuleiðis verður unnið
nokkuð að holræsagerð hér I
surnar. Aftur á móti hefur
ekki mikið verið byggt hér á
undanfömum árum og íbúa-
talan nokkuð staðið í stað.

Um félagsiíf á staðn-
um sagði Kristján, að erfitt
væri um vik, bæði vegna íá
rnennis og eins hins að
svo mikil vinna og samfelid
hefði verið að skemmtanalif
hefði orðið að sitja á hakan-
um. Þó eru kvikmynda-
sýningar og dansleikir öðru
hverju, og ekki má gleyma
blómlegri starfsemi kvenfé-
lagsins, sem hefur komið upp
barnaleikvelli i plássinu,
ágætlega búnum leiktækjum.
Þegar mikill atfli berst á
land leggja menn nótt við dag
í Súðavik til að taka á móti
aflanum. Á sumrin þegar
um hægist snúa ýmsir sér að
búskapnum; þarna hafa ýms-
ir kindur. Fyrir innan þorp-
ið eru nokkrar ágætar jarð-
ir. Um skeið byggðu bænd-
ur á mjólkursölu, en hafa nú
fært sig yfir í sauðtfjárbú-
skap að nýju.
— Ég tel ek’ki ofmælt, að
afkoma manna hafi verið góð
hér sagði Kristján — og vlð
þurfum svo sannarlega ekki
að kvarta. Þó svo að atvinnu
lífið sé einhliða og vafasamt,
hvort gerandi er að auka á
fjölbreytni þess, nema að
vissu marki þegar ekki er til
staðar fleira fólk, erum við
sannfærð um það hér, að
Súðavík á framtdð fyrir sér
og við lítum björtum augum
fram á veginn,
Frá Súðavík
— Ný hótel
Framhald af bls. -19
lög um Sovétríkin hafa enn ekki
náð neinum vinsældum, enda eru
þar aðeins 130 þúsund kílómetr-
ar af vegum með varanlegu slit-
lagi og 150 verkstæði, að þekn
átta mneðtöldum, sem eru í
Moskvu.
Ástandið er mun betra í öðru
kommúnistaríki, Rúmeníu. Rúm-
enar hafa uninið mjög að ferða-
mannaheimsóknum með smíði
hótela, mótela, sumarhúsa og
einkahúsa um allt land, sérstak-
lega við strönd Svartahafsin's.
Deilumar í Mið-Austurlöndum,
jarðskjálftar, stjórnmálaólga og
hætta á kólerufaraldri hafa ekki
hjálpað upp á ferðamamnastraum
inn til Tyrklands. Tyrkir bjugg-
ust við 737 þúsund ferðamönnum
á árinu 1969, en þangað komu
aðeins 434 þúsund. Ekki hefur
útlitið batnað, en yfirvöldin
eegja að umnt verði að hýsa 20
þúsund gestum fleira á dag á
árinu 1973, en í dag.
Enginm ákortur er á starfs-
mönnum í Tyrklandi, og hugsan-
legt er að samkvæmisklæddur
móttökustjóri taki við pöntun
gestsins, afhendi hana yfirþjóni
i rauðum jakka, sem afhendi
hana þjóni í grænum jakka, sem
afhendi hana hvítklæddum und-
irþjóni (með gullhnappa), sem
afhendi hana hvítklæddum lærl-
ingi, er ber rækjukokteilinn á
borð.
Hótelrými í Grikklandi Aust-
urríki og Þýzkalandi hefur um
það bil tvöfaldazt á undamíöm-
um tíu árum, og- ný hótel eru í
hönnun í öllum stærri borgum
Þýzkalands. Nú er gistirými
fyrir 10 þúsund gesti í Frank-
furt, og er verið að auka það
um sex þúsund.
Þýzkir hóteleigend&r segjast
ekki hafa neinar áhyggjur af
aðgerðum erlendu hótelhring-
anna í landinu, því að nóg sé að
gera hjá öllum. Aðalvandamálið
er starfsfólkið. í morgum betri
hótelunum er rúmur helmingur
starfsmanna útlendingar.
Hugmyndin um aukasýningu á
vaktaskiptum lífvarðanna við
konungshöllinia í London hlaut
ekki góðar móttökur. „Við erum
hermenn, ekki leikarar," sagði
talsmaður lífvarðanna önuglega.
Borgarráðið í London lét gera
áætlanir um fjölda ferðamanna
og hótelrými í borginni, og benti
siðan á að „ef nýjustu áætlan-
ir standast má vera að í lok
áratugarins komi dagar þegar
ein milljón ferðamánna er í
borginni. Það er rétt unnt að
gera sér grein fyrir hver áhrif
umtferðaraukningin hefur á göt-
umar.“ Nú þegar er svo kom-
ið að bílar og strætisvagnar á
leið til Buckingham Palace með
gesti til að horfa á sýndnguna
mynda stórkostlegt umferðar-
öngþveiti. Segir borgarráðið að
sömu sögu sé að segja um fleiri
ferðamannastaði i London. Bið-
ur borgarráðið Lundúnabúa að
gera sér í hugarlund hvernig
umhorfs verði í borginni þeirra
á júni- og júlidögum í framtíð-
inni þegar 300 risaþotur koma
daglega til Heathrow-flugvallar,
og hver þeirra með um 400 far-
þega.
— Landbúnaður
Framhald af bls. 15
tveggja ára skeið, en hins veg-
ar hafði þjóðin mikil fjárráð og
nóga atvinnu í stríðsástandinu.
Vegna deilna, sem þá risu út af
búvöruverðinu, var skipuð hin
s.k. „sex-manna-nefnd" og
skyldi hún finna grundvöll fyr-
ir verðlagningu búsafurða. Var
þá farið að miða við s.k. „með-
albú‘‘ og teknar „viðmiðunar-
stéttir" í bæjum. Skyldi með
verðlaginu tryggja bændum sam
bærileg kjör og þessar stéttir
höfðu. ísland var eina landið,
sem tók upp þessa stefnu þá,
og er mér ekki kunnugt um, að
hún sé framkvæmd í þessari
mynd í nokkru öðru landi. Þessi
verðlagningastefna gerir bændur
að einskonar launþegum. Verð-
tryggingin, fjárfestingarstefnan
og verðlagsstefnan hefur skapað
hér í landi sérstæða stétt, stétt
meðalbúsbænda. Meðalbúsbónd-
inn skal helzt hafa bæði kýr,
kindur og kartöflurækt. Þeir
eru dreifðir um allar landsins
byggóir. Þess vegna þarf að hafa
sláturhús og helzt líka mjólkur-
bú til smjörframleiðslu í sem
flestum byggðarlögum. Atf sum-
um er þetta kallað að tryggja
„jafnvægi í byggð landsins".
Ef bóndi er orðinn svo stór
smábóndi, að hann hefur full-
ræktað 25 ha. túns, þá fær hann
hvorki styrk eða lán úr opin-
berum sjóðum til frekari fram-
kvæmda. Hann verður áfram, ef
hann unir því, að „ganga í sin-
um kínverska skó“ en Búnaðar-
félagið leitar að öðrum bænd-
um, einhvers staðar á land-
inu og hvetur þá til að ná sama
marki. Hvort þessir bændur eru
í urðarfjallshlíðum á annesjum
eða í afdölum vestan lands og
norðan eða á Gósenlandi sunn-
lenzku sléttunnar, það skiptir
ekki máli, og má ekki skipta
máli samkvæmt eðli og anda
stefnunnar.
Það ©r örðugt að benda á leið-
ir út úr því ástandi, sem þessi
verðlagningar- og fjárfestingar-
stefna hefur skapað. Hins vegar
er ljóst, að aðild að EFTA, að
ekki sé nú talað um Eínahags-
bandalagið, knýr okkur til að
endurskoða búvöru-verðlagningU
hér, lána- og styrkjapólitíklna.
Það mætti taka upp frjálsa
verzlun m'eð allar landbúnaðar-
afurðir í landinu og hafa mjög
háa tollvernd í fyrstu og byrja
þannig að kenna bændastéttinni
að aðlagast samkeppni við inn-
fluttar vörur. Aðstaða okkar
mundi fljótt skýrast og við
myndum læra, hvað gera þyrftl
til að tryggja tilveru landbúnað-
ar okkar á heilbrigðum sam-
keppnisgrundvelli, en þá mætti
ekki miða við heimsmaxkaðs-
verð, h'eldur yrði að miða við
framleiðslukostnaðarverð sam-
keppnislanda, því að heimsmark
aðsverð nú á matvörum er und-
ir framleiðluverði, það er nauð-
ungarverð á offramleiðslu. Marg
ar þjóðir, svo sem Biretar og
Svíar hagnýta sér þetta ástand.