Morgunblaðið - 25.05.1971, Blaðsíða 24

24
MORGUNBLAÐIÐ, ÞRIÐJIJDAGUR 25. MAl 1971
c oooooo ooooo o
c 17 o
c oooooo ooooo o
læti. En hún kunni ekki við það.
það.
Lloyd Llewellyn kom út úr
skrifstofunni sinni á útleið.
Hann sá vandræðasvipinn á
henni.
— Er nokkuð að?
— Þetta. Hún rétti fram seðl-
ana.
Hann tók þá og taldi — þetta
er alveg rétt, það er nákvæm-
lega sama sem við greiddum
henni Elaine. Það er fast einka-
ritarakaup hérna. Ég vona, að
þér séuð ánægð með það.
— Já, en það er meira en ég
bjóst við. Mér datt í hug. . . .
ég var hrædd um, að . . .
—Vitanlega ekki. Ef þér verð
ið hérna í eitt eða tvö ár, fáið
þér miklu meira. Verið þér ekki
svona hæversk. Hefði ég viljað
verðlauna yður, þá hefði ég
bara ekki vitað, hvernig ég ætti
að gera það. Þér hefðuð getað
látið lífið og ég hefði orðið að
hafa það á samvizkunni tilla
ævi — en ég hef annars nóg
fyrir.
Hann þagnaði, rétt eins og
hann þættist hafa verið lausmáll
um of.
—Þér eruð miklu betri einka
ritari en Elaine, og það var ekki
um aðra en un-gfrú Thomas að
ræða. Og hún er farin. Vissuð
þér það ekki?
—Jú. Ég býst við, að hún
vilji heldur fara í einhverja
hjálparstarfsemi.
— Já, þar á hún heima. Ekki
svo að skilja, að ég hefði nokk-
urn tima tekið hana til frambúð
ar. En þetta hefur allf farið vel.
Frank Dillon segir mér, að
Dirk McCarthy hafi verið send
ur í geðveikrahæli, svo að við
ættum að verða í friði fyrir hon-
um. En nú ættuð þér bara að
fara varlega. ..
— Fara varlega. .. ?
Hann var kominn að ytri dyr
unum og stóð með höndina á
hurðinni, horfði á hana bros-
andL
— Ég á við ást og hjónaband.
Ég veit, að það kemur fyrr eða
i
P A L M E R
BUXURNAR
NÝKOMNAR.
NÝ PEYSUSENDING.
STÓR SENDING
AF BOLUM.
KUVERZLUN VESTURVERI SÍMí 17575
Hrúturinn, 21. marz — 19. apríl.
Fyrirkomulag, sem þú hafðir ekkert við að athuga getur breytzt.
Nautið, 20. april — 20. maí.
Hvað sem skapferli þínu líður, verðurðu að taka lífinu létt.
Tvíburarnir, 21. maí — 20. júní.
Pú verður fyrir ýmsum töfum. en þér tekst að ljúka verkinu
samt.
Krabbinn, 21. júní — 22. júlí.
Reyndu að koma til móts við náungann og hliðra til ef þörf
krefur.
Ljónið, 23. júlí — 22. ágúst.
Þú hugsar þig tvisvar um í dag, og bíður eftir betri upplýs-
ingum,
Meyjar, 23. ágúst — 22. september.
Atburðarásin byggist að nokkru leyti á athyglisgáfu þinni.
Vogin, 23. september — 22. október.
Þú skalt treysta á góðar fréttir og bættar upplýsingar í ná-
inni framtíð.
Sporðdrekinn, 23. október — 21. nóvember.
Þú færð tækifærin fleiri en þú gerðir þér vonir um.
Bogmaðurinn, 22. nóvember — 21. desember.
Hrifsaðu það til þin í dag, sem þú sérð þér færi á. Þú hef-
ur barizt fyrir því að ná i ýmsa hluti um langt skeið og núna
er tækifærið.
Steingeitin, 22. desember — 19. janúar.
Þú græðir á því að gera gott úr deilum milli manna. Reyndu
allt, sem þú getur til að koma fólki á rétt spor.
Vatnsberinn, 20. janúar — 18. febrúar.
Þú ættir að hugsa þig um tvisvar áður en þú hefur verk þitt.
Fiskarnir, 19. febrúar — 20. marz.
Þú hefur gott fólk í kringum þig og það styður þig meira en þú
hafðir börað að vona.
seinna, en ef þér bara getið toll
að hér i eitt eða tvö ár. . . Ég
er dálkið vanafastur. Ef mér
hefði ekki verið svona illa við
allar breytingar, hefði ég losað
mig við Elaine fyrir löngu —
með krullum og spékoppum og
öllu saman.
Dyrnar lokuðust og Nancy sat
eftir i einhvers konar sæludái
og hugsaði um, hve fegin móðir
hennar mundi verða, þegar hún
segði henni frá þessu rosakaupi
sinu. Hún óskaði þess, að hún
hefði haft hugsun á að segja
Llewellyn, að hún hefði ekki
hugsað neitt til hjónabands
næstu árin. Hún stóðst ekki
freístinguna að opna veskið sitt
og telja seðlana. Hún ásetti
sér að verða bezti einkaritari i
heimi, nákvæm með viðtöl og
skýrslur, með hárnákvæmt
minni og fullkomna háttvísi.
Hún byrjaði meira að segja
strax að athuga að gengið væri
frá öllu á borðinu hennar og
hver hlutur á sínum stað. Og
hún athugaði skrána yfir við-
tölin til þess að fullvissa sig um,
að engin þeirra rækjust á.
Hún fór úr skrifstofunni og
það var eins og hún svifi á
vængjum. Það var mjög heitt,
en hún gat ekki hugsað sér að
fara í strætisvagn. Hún var kom
in framhjá horninu þar sem
hann stanzaði, þeggar Kate
Bowen, ein úr vélritunarsalnum
gekk fram á hana.
— Ég ætla líka að ganga,
sagði hún. ■— Ég var rétt að að
gæta, hvort þú færir í strætis
vagninn, en ég vil ekki ganga
alein.
En Nancy kunni einmitt vel
við að ganga ein. Samt brosti
hún vingjarnlega til Kate, sem
var einu eða tveimur árum eldri
en hún og hafði verið vingjarn-
leg og hjálpleg, þegar hún byrj
aði að vinna þarna.
— Hvað ætlarðu að gera þann
fjórða? spurði Kate.
— Líklega ekkert sérstakt.
Hann er i miðri viku og ég veit
ekki einu sinni, hvort mamma á
frí. Spítalarnir eru eins og blöð
in með það, að það verður að
fóðra bæði almenning og sjúkl-
inga, bæði sýknt og heDagt.
En Kate hafði engan áhuga á
þessu. Hún vildi bara tala um
gönguferðir og útilegur, sem
hún og nokkrar hinar stúlkurn-
ar höfðu ákveðið. — Við erum
ekki alveg vissar. Tvær okkar
vilja fara gangandi og tvær
vilja fara á hjóli, en með þvi
að fara með vagninum út að
Norðurá. . . Þannig hélt hún
áfram þangað til hún kom að
hominu þar sem leiðir skildu.
— Hvernig líkar þér nýja
starfið? Elaine segir, að hann sé
alveg ágætur að vinna hjá.
— Það er hann reyndar, sam-
þykkti Nancy.
—• Mér þykir vænt um, að þú
skyldir fá það, og það þykir
okkur öllum. Það er það
minnsta, sem hann gat gert, þeg-
ar þú varst búin að bjarga lífi
hans.
Svo virtist sem þær héldu all-
ar, að hún hefði ekki fengið
starfið vegna greindar eða dugn-
aðar, heldur vegna hins, að hún
væri talin einhver hetja. Nancy
var að hugsa sig um, hvort það
værí ómaksins vert að fara að
útskýra málið, þegar lítill sendi
bíll, gulur með rauðum röndum,
kom að þeim og hægði á sér
hættulega nærri stéttarbrún-
inni. Við stýrið var ungur mað-
ur, sem hefði verið furðu lagleg
ur, hefði hárið á honum ekki
verið gljáandi og svipurinn svo
illkvittnislegur. Hann var með
hægri höndina á stýrinu. 1
þeirri vinstri hélt hann á ein-
hverju, sem gljáði eins og málm-
ur. Hann kom svo nærri, að
Nancy gat séð, að þetta var eitt
hvað úr verkfærakassanum, lík-
lega skrúflykill. Hann benti á
þær og sagði „Bang, Bang“, eins
og smástrákur í ræningjaleik.
Svo biés hann ákaft í flautuna
og þaut áfram og skildi Nancy
eftir glápandi og án þess að vita
hvort hún ætti að reiðast eða
hlæja að þessum fíflalátum.
— Andy McCarthy. Ég vildi,
að einhver vildi taka honum
tak. Kate var ekki i neinum
vafa um sínar tilfinningar —
Hún var móðguð og reið.
— Nú? Var þetta Andy Mc
Carthy?
— Vissirðu það ekki. Þeir
hefðu betur sett hann í Stein-
inn, þar sem hann á heima, en
þessir Llewellynar eru svo eig-
ingjarnir. Þessi fiflalæti voru
mér ætluð. Hann ætlaði einu
sinni að fá mig á stefnumót.
Hann er svo laglegur, að hann
heldur að allar stelpur séu vit-
lausar í sér. Og svo þessi bjána
legi sendibíll — geturðu hugsað
þér að nokkur stelpa viiji aka i
honum? Kannski Joybelle
Thomas. Það er sagt, að hún sé
farin að vera með honum. Get-
urðu trúað öðru eins? Hún, sem
er svo sniðug, að hún viil ekki
einu sinni bölva — en svo er
hann nú víst líka sá fyrsti, sem
— Minning
í»orgeir
Framhald af bks. 18.
undan, skyldi vera svo
skyndilega burtu kallaður.
En það er svo margt í sambandi
við lifið og dauðann, sem við
skiljum ekki. Sár söknuður
fyllir huga foreldra hans, systk
ina, Sigríðar á Kjörseyri og
fjölda anharra aðstandenda, er
svo mikið hafa misst. Ég finn
sárt til með þeim öllum og votta
þeim mína dýpstu samúð.
Hjartans kveðjur eru Þorgeiri
fluttar frá öllu fólkinu á Kjörs-
eyri og ekki sízt frá litlu börn-
unum, er hann umgekkst
með ljúfmennsku og skilningi.
Ungi vinur. Það var vor í
lofti, þegar þú steigst þín
fyrstu spor á Kjörseyri. Það er
vor í lofti og jörðin er að klæð-
ast grænum skrúða, er þú ert
kallaður til starfa í öðrum heimi.
Á strönd fyrirheitna landsins
munt þú standa bjartur yfirlit-
um og sviphreinn og fagna þeim,
sem á eftir koma.
Jón Kristjánsson.
ÞAÐ er sagt að þeir sem guð-
irnir elska, deyi ungir. Eflaust
er mikið til í því. Þeir sem
ungir hverfa héðan á brott, hafa
oftast skarað framúr í flestu,
það er eins og þeim sé gefið svo
margt á svo skömmum tíma.
Þannig fannst mér um frænda
minn og vin, Þorgeir Má. Hann
hefur boðið henni á stefnumót.
Nancy minntist kvöldsins þeg
ar þau Evans læknir voru að
aka heim úr Sjöeikaklúbbnum.
Hún hafði rétt séð bílinn, sem
ætlaði að aka á þau, en hún
mundi, að hann var röndóttur,
þó að hún gæti ekki greint lit-
inn í myrkrinu. Hún var fegin,
að Kate hélt, að þessi rudda-
skapur væri henni ætlaður, en
sjálf var hún hér um bil viss
um, að hún sjálf átti þennan
dónaskap Andys.
— Já, en . . þetta er áreiðan
lega ekki. . . Það sagði mér ein-
hver að hann æki bil fyrir kjör
búðina.
— Nei, vitanlega er þetta ekki
kjörbúðarbíll. Hann á hann
sjálfur. Hefur líklega hirt hann
á einhverjum ruslahaug, málað
hann sjálfur og sennilega stolið
var óvenju þroskaður eftir aldri
og oft var það, að ég gleymdi
að ég var að tala við ungling
en ekki jafnaldra, þegar við töl-
uðum saman. Það var undravert
og lærdómsríkt að sjá hvað þessi
ungi vimur minn bar sinn þunga
sjúkdóm af mikilli karlmennsku,
því vafalaust hefur það ekki
verið auðvelt. Því var það, er
ég yfirgaf sjúkrabeð hans,
að mér fannst haran ailtaf hafa
gefið mér eitthvað, en ég svo
lítið getað gefið honum. Margt
er hægt að læra af ungu fólki.
Þorgeir Már varð aðeins 15 ára
— fæddur hinn 4. sept. 1955 og
andaðist þanin 19. maí 1971, og
íer útför hans fram í dag, írá
Kópavogskirgju kl. 15.
Eins og maður, sem fleygir
ónýtum klæðum sínum og aflar
sér nýrra, þannig mun íbúi
líkamans fleygja ónýtum líkama
og íklæðast öðrum nýjum og
betri, því að öruggur er dauði
hins fædda, og örugg fæðing
hins látna, því skal eigi trega
hið óumflýjanlega. Ég er viss
um að nú er Þorgeir Már kom-
inm í nýrri og betri föt en
nokkru sinni áður og laus við
allar líkamlegar þjáningar.
Foreldrar hans eru Ingibjörg
Sveinsdóttir og Ottó Níelsson og
votta ég þeirn hjónum og yngri
systkinum hans þrem, mína
dýpstu samúð og samgieðst þeim
einnig fyrir að eiga aðeins góðar
og hlýjar minningar um sanman
dreng sem hvarvetna koma sér
vel.
Hvíl í íriði kæri vinur.
Auður.