Morgunblaðið - 27.05.1971, Blaðsíða 22

22
MORGUNBLAÐIÐ, FIMMTUDAGUR 27. MAl 1971
Helga Jónsdóttir
Minning
Fædd 26. júní 1915.
Dáin 19. mai 1971.
Dyg5ug manns kona, er sú ein,
eign sem af flestu ber.
Bliðlynd, þolinmóð, hjartahrein,
hússins sönn prýði er.
Hvort getur hér nokkurt meira
mein,
en missa hana úr faðmi sér?
H.J.
Þessi sönnu, saknaðarfullu
kveðjuorð Hjálmars í Bólu, eft-
ir konu sina látna, koma nú
upp I huga minn, er ég með sár-
Móðir mín, tengdamóðir og
amma,
Þórhildur Sigurðardóttir,
Skeiðarvogi 67,
lézt í Landspítalanum 26.
þ. m.
Sigurbjört Gústafsdóttir,
Emil Guðmundsson,
Kjartan Þór Emilsson,
Ragnar Emilsson.
t
Maðurinn minn,
Þorsteinn Gíslason,
skipstjóri,
Skólavegi 29, Vestm.eyjum,
andaðist í Landspítalanum
þriðjudaginn 25. þ. m.
Fyrir mína hönd og annarra
aðstandenda,
Lilja Öiafsdóttir.
t
Maðurinn minn,
Sigurður Bachmann
Jónsson,
andaðist á Sjúkrahúsi Pat-
reksfjarðar 25. maí.
Kristin Þorgrímsdóttir.
t
Eirikur Sverrir
Jóhannsson,
Ásabraut 11, Keflavík,
sem andaðist 20. þ.m. verður
jarðsunginn frá Keflavíkur-
kirkju laugardaginn 29. maí
kl. 13,30.
Gunnar Jóhannsson,
Ingunn Ósk Eiríksdóttir,
Ingunn Runólfsdóttir,
Kristján Oddsson,
Lovísa Guðmundsdóttir,
Reynir Öiafsson.
um trega sakna vinar i stað, og
samhryggist Karli Sæmunds
syni vini mínum, börnum hans,
ættingjum og vinum öllum, er
við sorgbitin stöndúm við dán-
arbeð konu hans Helgu Jónsdótt
ur, sem við öll söknum einlæg-
lega og minnumst með klökkum
huga, þvi hér stendur hjör til
hjarta.
Helga var fædd hér i Reykja-
vik 26. júní 1915, dóttir hjón-
anna Marínar Gisladótitur og
Jóns Benediktssonar, hún gift-
ist Karli Sæmundssyni kennara
1938, og eignuðust þau tvö
mannvænleg börn, Jón kennara
og Eddu skrifstof ustúlku hjá
Flugfélagi Islands.
Heimili þeirra að Reynimel 22
hér í bæ er yndislegt og frið-
sælt, og hef ég hotið þar með
þeim og vinum þeirra margra
ánægjustunda, sannrar glað
værðar, einiægrar alúðar og
hlýju, er þar var veitt af
gnægta brunni hins góða hjarta
og gleði er að minnast.
Helga var trúuð kona, og bar
lotningu fyrir lifinu, hún elsk-
aði af trúnaðartrausti hugsjón
hins hreina iifemis og hugar-
hófs. Hennar Hfslist var .í þvi
fólgin, að rækja hið góða, fagra
og fullkamna og vaxa í samúð,
vernda góðvilja og fegurð sins
andlega lífs í daglegum verk-
um sinum, siðum og framgöngu.
Þessir eiginleikar hinnar
sönmu manneskju eru leyndar-
dómur þeirrar gáfu, að lifa lífi
sínu sér og öðrum til gagns,
blessunar og huggöfgunar.
Hún var mikil starfs- og atorku-
t
Maðurinn minn,
Eyþór Þorgrímsson,
Skarphéðinsgötu 16,
lézt á Elliheimilinu Grund þ.
25. maí.
Fyrir hönd dætra minna,
Anna Jónsdóttir.
t
Jarðarför móður okkar,
Margrétar Grímsdóttur,
frá Ketilsstöðum,
fer fram frá Skeiðflatarkirkju
laugardaginn 29. þ.m. kl. 2
eftir hádegi.
Börnin.
t
Jarðarför eiginmanns míns
og föðúr okkar,
Jóhanns Þorlákssonar,
véismiðs, Framnesvegi 52,
fer fram frá Dómkirkjunni
föstudaginn 28. maí kl. 13,30.
Kristin Elíasdóttir,
Trausti Jóhannsson,
Þorlákiu- Jóhannsson.
t
Sonur minn, bróðir og mágur
EINAR ÓLAFSSON
Ljósheimum 6,
verður jarðsunginn frá Dómkirkjunni laugardaginn 29. maí
kl. 10,30.
Sigríður Einarsdóttir,
Agústa Ölafsdóttir, Garðar Ólafsson,
Ingigerður Eggertsdóttir, Jón Ólafsson.
manneskja, ákveðin, traust, fylg
in sér en fáguð, féll aldrei verk
úr hendi og ku.nni ekki að hlífa
sjálfri sér, og hafði oft mikið
umhendis.
Hún rak barnafataverzlunina
Bangisa um mörg ár, sinnti söng-
þrá sinni, enda hafði hún fagra
söngrödd, og tók þátt í sönglífi
kirkju sinnar og borgar af mikl
um áhuga, jafnframt móðurlegri
ástsemd og umhyggju fyrir börn
um sínum og gestrisnu myndar
heimili.
Fyrir nokkrum mánuðum
kenndi hún þeirra veikinda er
urðu henni að aldurtila. 1 þeim
erfiðleikum sínum sýndi hún
bezt, að hún bar hinn ljósrika
gimstein trúarinnar í brjósti
sínu, „vonaríka bjartsýni", sem
styrkir og huggar í raunum Hfs-
ins, og lét aldrei hugfaHast, en
leið sínar þjáningar með þolin-
mæði og háttvisum h-uga, þar til
yfir lauk. Mikili harmur er kveð
inn að ástvinum hennar og vin-
um, því hún er öillum harmdauði,
er henni kynntust. Votta ég
þeim öHum mina einlægustu sam
úð og hluttekningu í sorg
þeirra.
Þegar við hlustum á hjarta-
slög mannlífsins, gleðina, sorg-
ina og aðrar andstæður tilver-
unnar, i Hfinu og dauðanum, þá
kynnumst við hverfuMeikanum,
umskiptunum og breytingunum;
þannig er lífið, ai'lt rennur hjá
í örfleygu andartaki augnabHks
ins.
Við sjáum svo stutt, að sam-
hengi hlutanna nær ekki tengsl-
um í huga vorum, kannski er
þar ekki um andstæður sama
hugtaks að ræða, og skil engin
til, en aillt eitt, og af hinnd sömu
alveru, sem snýr aðeins mismun
andi við hinni leitandi manns
sál, í hverfuUeik örlagahjólsins.
Við felum Drottins föður
hönd, harma vora og hjartasorg-
ir, vini vora lífs og liðna, og trú
um þvl, að Hfið sé sífelld fram-
þróun, þnoski, verðandi, í gegn
um hinn eilífa tima og tilgang.
Kveðjuorð min og hjart
ans þakklæti til þessarar mann-
kosta konu, vildi ég enda á því,
að senda þau fögru bænarorð
inn í óendanleikann.
t
Otför móður minnar,
Dýrunnar Jónsdóttur,
frá Ögmundarstöðiun,
verður gerð frá Dómkirkj-
unni föstudaginn 28. maí kl.
10,30. Þeim, sem vildu minn-
ast hennar er bent á líknar-
stofnanir.
Óskar Þórðarson.
t
Helgi Eyjólfsson,
frá Austvaðsholti,
sem andaðist 22. maí, verður
jarðsettur frá Skarði á Landi
miðvikudaginn 2. júní kl.
2 e. h.
Vandamenn.
„Drottinn gefðu dánum ró,
hinum Hkn er Hía.“
Björn Ólafsson.
1 dag verður til moldar bor-
in frú Helga Jónsdóttir, Reyni-
mel 22 hér í borg. Hún andað-
ist 19. þ.m. á Landatootsspítala
eftir þunga sjúkdómslegu. Eng-
an grunaði, þegar hún, fyrir tæp
um fjórum mánuðum, var fiutt á
Landakotsspitalann, að hún
ætti ekki afturkvæmt til fjöl-
skyldu sinnar.
Heiga Jónsdóttir hafði töfr-
andi persónuleika. Hún var sí-
giöð, Hsthneigð og söngelsk.
Minnast margir Reykvíkingar
hennar, þegar hún, ung stúlka,
lék Ástu í ,jSkuggasveini“.
Hún giftist árið 1938 eftiríif-
andi manni sínum, KarH
Sæmundssyni, byggingameist
ara, nú kennara við Iðnskólann.
Eignuðust þau tvö börn, son,
Jón Ævar, kennara, sem er kvænt
ur, og dóttur, Auði Eddu, en hún
er ógift í heimahúsum. Heimili
sitt hélt Helga með glsesibrag,
enda var hún mikU húsmóðdr.
Um margra ára skeið rak hún
barnafataverzlun að Reynimel
22.
Systrum sínum var hún sam-
rýnd og lét sér mjög annt um
böm þeirra. Með óeigingirni og
kærleika vildi hún öHum og aHs
staðar gott gera. Fyrir það
munu nú margir kveðja hana
með virðingu og þakklæti. Þung
bær veikindi sín bar Helga með
mdklu þreki og óbiiandi trúar-
trausti, enda i samræmi við lifs-
skoðun hennar og trú.
Kæra mágkona, nú ertu horf-
in. Flyt ég þér hjartans þakkir
frá fjölskyldu minni. Systur þin
ar og ástvinir sakna þín sárt.
Þungur er söknuður eigin-
manns og bama. Megi Guð
styrkja þau. Öil vonuðum við,
að þú fengir heilsuna aftur og
að þér yrði lengra Hfs auðdð,
þvl margt var enn ógert. Miklir
mannkostir megna ekki að
lengja líf manna. Þekking okk-
ar mannanna á lögmálum lífs og
dauða nær harla skammt Um
leið og maðurinn verður til, er
hann dæmdur tdl að deyja. Líf-
inu verður hann að skila aftur.
Slíkt verður ekki umflúið.
Enda ég svo þessi kveðjuorð
með tilivísun i eftirfarandi ljóð-
linur úr ljóði Páls frá Tarsus,
sem skráð er í fyrra bréfi hans
tH Korintumanna:
„Því að þekking vor er i mol-
um og spádómur vor er í molum;
en þegar hið fuHkomna kemur,
þá Hður það undir lok, sem er
í molum.“
„Því að nú sjáum vér svo sem
í skuggsjá í óljósri mynd, en
þá augliti til auglitis."
Geir G. Jónsson.
Fegursti timi ársins stend-
ur yfir. Beykiskógurinn skart-
ar sínum létta, ljósgræna
lit. Loftið er þrungið blómaang-
an, því að hér við Vejlefjörð-
inn eru viðáttumiklar ávaxta-
ekrur, og á þessum tima standa
tré þeirra þakin ilmandi blóm-
um. Skógi vaxin hæðadrög
spegla sig í lygnum fleti fjarð-
arins. FuglaMiðfur ómar manni i
eyrum. Smáfuglar eiga hreiður
sin í næsta nágrenni við bústaði
okkar. Svo er að sjá sem þeir
horfi á okkur vonaraugum og
ýlsi yfir trausti sinu á það, að
hvorki við né nokkuð annað
ras'ki ró þeirra.
Inn í þennan algleyming vors
og lifs berst okkur skyndilega
sú harmfregn, að einn af okkar
góðu vinum heima, frú Helga
Jónsdóttir, Reynimel 22, Reykja
vik sé látin. Við höfðum haft
fregnir af sjúkdómi hennar, en
einhvern veginn treystum við
þvi, að hún yrði heiibrigð á ný.
Nú er sú von brostin.
Kynni min af Helgu Jónsdótt-
ur stóðu öll í sambandi við Að-
ventkirkjuna í Reykjavík, en
hún var kirkja okkar beggja.
Foreldrar Helgu, þau Marín
Gisladóttir og Jón Benedikts-
son voru meðal forvigismanna
þeirrar kirkju, og þar hafa niðj
ar þeirra ávallt átt sitt andlega
heimili. Þeir, sem mynduðu þenn
Ein söfnuð á fyrstu tugum þess-
arar addar, gerðu það ekki fyr-
ir siðasakir. Djúp og einlæg trú-
arsannfæring, sem mótaði aUt
lífsviðhorfið, lá þar að bakl
Hún var svo sterk, að hún náði
til bama og barnabarna.
Helga Jónsdóttir var glæsileg
kona, Ustræn og smekkvis svo
að af bar. Þau hjónin Karl
Sæmundsson og Helga áttu
glæsilegt heimili, sem bar vott
um smekkvisi og myndarskap.
Helga var mikU móðir og frá-
bær húsmóðir. Yfirleitt var hún
búin mörgum fágætum eðiiskost
um. En trúarsannfæring hennar
og hoiHusta við það, sem hún
vissi sannast og réttast, var
sterkasti þáttur lifs hennar og
mótaði afstöðu hennar til alira
mála. AWrei heyrði ég Helgu
hallmæla neinum, en þráfaldlega
dró hún fram betri hliðar þeirra,
sem haHmæU hlutu og var
óbrigðuH málsvari þeirra, er
minni hlut báru. Helga var
óvenjulega trygg kirkju sinni,
ávailt boðin og búin til þess að
rétta hjálparhönd hvar sem hún
gat því við komið. AUt, sem hún
gerði, var gert af frábærri
smekkvisi og hjartalhlýju.
Ég minnist Htils atviks þessu
til skýringar. Útlendur yf-
irlæknir var eitt sinn meðal
kirkjugesta í AðventkirkjunnL
Eftir guðsþjónustuna hafði
hann orð á því við mig, að þótt
hann skiidi ekki það, sem saigt
var, hefði hann séð atvilk i kirkj-
unni, sem hafði sterk áhrif á
hann. Bam kom inn eitt síns
liðs og virtist engan eiga að.
Það gekk langt inn i kirkjuna
og vissi ekki hvar það átti að
setjast. Ung kona, er sat nálægt
dyrunum, stóð upp, gekk rak-
leitt til bamsins og leiddl það
með sér í deild barnanna eða til
félaga þess. Þetta litla atvik var
framkvæmt af svo miklum hlý-
leik og sHkri nærgætni, að það
hafði sterk áhrif á gestinn.
Þetta finnst mér gefa góða lýs
ingu á þætti Helgu í kirkjulífi
okkar, og það gefur skýringu á
þvi, að okkur, sem dveljum í
fjarlægð og hugsum heim, þyk-
ir sem bjart og fagurt ljós hafi
slokknað við fráfaU hennar.
En svo minnumst við þess, að
við erum öll útlagar og eigum
hér engan samastað — við emm
ferðamenn á heimleið. 1 kirkju
okkar og trúarlífi sjáum við
bjarma þeirrar eilífðar, sem við
tilheyrum og stefnum að. Sum-
um tekst betur en öðrum
að höndla ljósið að ofan og end
urvarpa því. Sl-ikar persón-
ur eru velgjörðamenn okkar
aHra.
Eiginmanni Helgu, börnum
hennar og öðrum ástvin-
um sendi ég einlægar samúðar-
kveðjur mínar og fjölskyldu
minnar. Ég veit, að söknuður
ykkar er sár. En við skulum
samt gera okkur grein fyrir því,
að þótt við verðum að sjá af ást-
vinum okkar, höfum við í raun
réttri ekki misst þá. Það, sem
þeir voru okkur og gáfu okk-
ur, getur enginn frá okkur tek-
ið. Gildi þess og verðmæti verð-
ur okkur skiljanlegra og dýr-
mætara eftir að þeir eru horfn-
ir. Látum fyrirheit Guðs um
endurfundi og eilíft lif sefa sorg
ina og minnumst þess að sér-
hver góð gjöf kemur að ofan
frá föður Ijósanna. Látum þessi
Ijósbrot himinsins — minning-
arnar, þakklætið og eilifðárvon
ina — verma hugann og greiða
veg okkar fram til eilifðarlands
ins. Þar rikja voröflin ein. Þar
verður unaður Hfsins aldrei rof
inn, hvorki af sjúkdómá né
dauða.
Július Guðniundsaon.
1 dag er hún lögð til hlnztu
hvíldar og er útför hennar gjörð
frá Aðventkirkjunni í Reykja-
vik. Helga var dóttir hjónanna
Marinar Gísladóttur og Jóns
Benediktssonar, hér í borginni,
sem voru af mörgum að góðu
kunn. Hún var yngsta barn
þeirra, en alls voru þau systk-
inin 8.
Helga var fríð sýnum, glað-