Morgunblaðið - 17.02.1972, Blaðsíða 22

22
MORGUNBLAÐIÐ, FIMMTUDAGUR 17. FEBRÚAR 1972
Margrét Auðunsdóttir
Kveðjuorð

Margrét Auðunsdóttir var
fædd 2. maí 1912 að Dalsseli
undir V-Eyjafjöllum og andað-
ist hér á Landspitalanum 10.
þ.m. Foreldrar hennar voru þau
hjónin Auðun Ingvarsson, bóndi
og kaupmaður í Dalsseli og kona
hans Guðlaug Helga Hafliðadótt
ir.
Ekkí þekkti ég persónulega
Auðun föður hennar, en hann
var mjög kunnur á sínum tíma
sem mikill athafna- og dugnaðar
maður, nokkuð sérstæður og
mikill persónuleiki. Hins vegar
vildi svo til, að ég kynntist vel
mörgum systkinum Guðlaugar
Helgu og fjölskyldum þeirra og
er það fólk yfirleitt mér minnis-
Maðurinn minn,
Magnús Helgi Valtýsson
frá Vestmannaeyjum,
andaðist i Landspítalanum
15. þ.m.
Ragnheiður Halldórsdóttir.
Jarðarför bróður míns,
Sigurgeirs
Guðvarðarsonar,
fer fram frá Fossvogskirkju
föstudaginn 18. febrúar kl. 3.
Andrés Kr. Hansson.
stætt, sem fjölhæft og vel gefið
athafnafólk. Að Margréti munu
þvi hafa staðið traustir og góðír
stofnar í báðar ættir.
Margrét ólst upp í foreldra-
húsum í hópi tíu mjög svo mann
vænlegra systkina. Á þeim tím-
um varð þjóðin að vinna hörð-
um höndum í lífsbaráttunni, og
fyrsta skyldunám barna og ungl
inga þess tima var að læra að
vinna. Vinna öll störf, jafnt úti
sem inni, og umfram allt af .trú-
mennsku og skyldurækni.
Ekki mun Auðun í Dalsseli
hafa talið svo mjög nauðsynlegt
að senda börn sín í burtu til
langrar skólagöngu, en eigi að
síður skyldi koma þeim öllum til
nokkurs þroska. Höfðu foreldr-
arnir þann hátt á því, að tek-
inn var kennari, oft í langan
tima, á heimilið. Að sjálfsögðu
var þá lögð megináherzla á gott
og fagurt mál og þjóðleg fræði,
ásamt hannyrðum og öllu þvi, er
prýða mátti stórt myndarheimili.
Einnig voru kennd nokkuð út-
lend mál, kennt að spila á orgel
og fleiri hljóðfæri, enda systkin
in söngvirt mjög og listhrteigð.
Má geta nærri að oft hefir verið
glatt og kátt í hópi jafn velgef-
inna systkina og reynslan hefir
sýnt, að á þvi heimili hafa þau
komizt til mikils og íarsæls
þroska.
Árið 1952 giftist Margrét
Jónatan Jakobssyni, skólastjóra
í Fljótshlíð. Bjuggu þau í skóla-
húsinu með reisn og myndar-
skap. Auk þess höfðu þau nokk
urn fjárbúskap allan tímann þar,
enda virtist mér það falla vel
hinni rismiklu bóndadóttur að
hugsa um slíka hluti jafnframt
venjulegum heimilisstörfum. Eft-
ir giftingu Margrétar kom ég
ásamt fjölskyldu minni oft á
heimili þeirra hjóna. Nutum við
þar gestrisni í ríkum mæli og
ánægjulegra samverustunda. Þá
fékk ég reynslu af því, hve Mar-
Guðmundur
Guðmundsson,
bóndi,
Múlakoti,
verður jarðsunginn frá Hlíð-
arendakirkju laugardaginn 19.
febrúar.
Athöfnin hefst með bæn að
Múlakoti kl. 13.
Guðrún Halldóra
Nikulásdóttir,
börn, tengdabörn
og barnabörn.
Útför systur okkar,
Sigþrúðar Bæringsdóttur,
sem andaðist 10. þ.m., verður
gerð frá Fossvogskirkju föstu-
daginn 18. febrúar kl. 13.30
síðdegis.
Blóm eru vinsamlegast af-
þökkuð, en þeim, sem vildu
minnast hinnar látnu, er bent
á Slysavamarfélag Islands.
Laufey Bæringsdóttir,
Sesselja Bæringsdóttir,
Þuríður Bæringsdóttir.
Eiginmaður minn
KNÚTUR KRISTINSSON,
fyrverandi héraðslæknir,
andaðist á Borgarspítalanum aðfaranótt 16. febrúar.
Hufda Þórhallsdóttir.
Eiginmaður nnirm, faðir, tengdafaðir og afi
ÓSKAR B. ERLENDSSON,
lyfjafræðingur,
andaðist í Borgarspitalanum að morgni 16. þessa mánaðar.
Laufey B. Jóhannesdóttir,
Jóhannes ö. Óskarsson, Ólöf Kristinsdóttir,
Jóhann Erl. Óskarsson, Lydia Edda Thejll,
Óskar Óskarsson, Kolbrún Valdimarsdóttir,
og bamaböm.
grét var prýðilega gefin tii
munns og handa og iistbneigð
skapgerðarkona. Áberandi var,
hve Margréti var tamt fagurt og
gott mál, enda mjög vel að sér í
íslenzkum bókmenntum. Hún var
einnig prýðilega hagmælt og oft
lét hún frá sér fara lítil ljóð
og smellnar lausavísur.
Þau hjónin eignuðust 3 börn,
tvær dætur, sem nú stunda
menntaskólanám hér í Reykjavik
og einn son, sem enn er á bama-
skólaaldri.
Börnin eru öll hin mannvæn-
legustu, og heimilið var allt hið
ánægjulegasta. En skjótt dregur
ský fyrir sólu. Fyrir um það bil
hálfu öðru ári kenndi Margrét
sjúkdóms þess, sem nú hefir leitt
til þess, að hún varð fyrst til að
kveðja af hinum stóra og glæsi-
lega hópi tíu systkina. AIls
höfðu þau þó verið 12 en tvö
dáið ung.
í hinni löngu og erfiðu sjúkra
húslegu Margrétar kom ef til vill
bezt í Ijós hve mikil þrekmann-
eskja hún var til sálar og
líkama. Aldrei nokkurt æðruorð,
en bjargföst trú á bata. Trú á
lífið og framtíðina. Óslökkvandi
von og trú á að mega
halda áfram að starfa og standa
við hlið manns síns í bliðu og
stríðu. Og umfram allt í því há-
leita hlutverki foreldranna, að
koma hinum efnilegu bömum til
hins mesta þroska.
Þetta áttu að vera aðeins
nokkur kveðjuorð. Ég vii Ijúka
þeim með innilegri kveðju frá
mér og f jölskyldu minni og hjart
ans þökk fyrir langa og mjög
þroskandi kynningu. Eftir-
lifandi manni hennar og böm-
um, ásamt hinum stóra systkina-
hópi votta ég mina dýpstu sam-
úð. Síðasta ósk mín og von er
sú, að í anda hinnar gagnmerku
látnu konu, megi börnum henn-
ar takast, með Guðs hjálp, að
komast sem lengst á braut al-
hliða þroska og manndóms.
Rvík. 15. febrúar 1972,
Halldór Guðjónsson.
Ingibjörg Gunnlaugs-
dóttir — Minning
1 dag fer fram frá Fossvogs-
kapellu útför Ingibjargar Gunn
laugsdóttur. Hún var fædd 17.
febrúar 1902, að Kolugili í Víði-
dal V-Húnavatnssýslu. Foreldr-
ar Ingibjargar voru hjónin
Gunnlaugur Daníelsson og Ögn
Auðbjörg Grímsdóttir. Er Ingi-
björg var unglingur heima
á Kolugili, veiktist hún og var
ætíð síðan veil til heilsu, oft
þjáð og meira veik en margur
hefur gert sér í hugarlund. En
hetjulund hennar og dugnaður
voru frábær. tmma, en svo var
hún oftast nefnd, var ein af
þeim sem háðu sína lífsharáttu í
kyrrþey, og þótt líf hennar væri
enginn dans á rósum, þá flíkaði
hún ekki tilfinningum sínum, eða
bar þær á torg. Imma fór strax,
er hún haíði aldur til, að vinna
hjá vandalausum, og alls staðar
þar sem hún vann, voru trú
mennska hennar og dugnaður
rómuð, og hag húsbænda
sinna, eða þeirra sem hún vann
hjá, mat hún meira en sinn eig-
in hag, og hún hefur áreiðan
lega oft unnið meira en kraftar
hennar leyfðu. Eftir að Imma
fluttist til Reykjavíkur, vann
hún samfleytt í 25 ár hjá Hreini
h.f. og þar reyndust henni allir
mjög vel, og hún virti mikils
framkvæmdastjóra og verk-
stjóra þess fyrirtækis, og viljum
við flytja þeim þakkír fyrir hve
vel þeir reyndust henni. Eftir
að Imma hætti að vinna í Hreini,
dvaldi hún langdvölum á sjúkra
húsum, og nú síðast á Landspít-
alanum, þar sem hún andaðist 9.
febrúar síðastliðinn. Sjúkdóms-
stríð hennar undir lokin
var mjög erfitt, en allt þetta bar
hún með einstakri hugprýði og
heyrðist aldrei kvarta. Við vilj-
um i hennar nafni færa ðllum
þeim, sem hjúkruðu henni og
veittu henni aðstoð, og þá ekki
hvað sízt hjúkrunarfólki og
læknum Landspítalans beztu
þakkir.
Kæra ffænka, nú ertu horfin
frá þessu jarðneska stríði, á bak
við fortjaldið sem enginn hinna
dauðlegu manna veit hvað er
á bak við er jarðiífsvist okkar íík
ur. En þú hefur áreiðanlega átt
vinum að fagna, sem famir eru
á undan þér, og hestunum þín-
um og öllum dýrunum, sem þú
reyndist svo vel, ertu búin að
klappa, eða á því höfum við trú.
Dýravinur var Imma og dýrin
: $ál§E2I f
áttu öflugan málsvara þar sem
hún var. Einhverjar mestu gleði
stundir Immu voru í samfylgd
hestsins, hún átti lengst af hesta
og oft mjög góða hesta, og eins
og Einar Benediktsson segir I
kvæði sínoi Fákum, þá gat Imma
tekið undir þessar Ijóð’Mnur úr
framangreindu kvæði.
Sá drekkur hvem gleðinnar
dropa í grunn,
sem dansar á fákspori yfir
grund.
í mannsbarminn streymir sem
aðfalls unn
af afli hestsins og göfugu lund.
Maðurinn einn er ei nema
hálfur,
með öðrum er hann meiri en
hann sjálfur —
og knapinn á hestbaki er
kóngur um stund.
Kórónulaus á hann ríki og álfur.
Einar Benediktsson.
Nú ylja litlum lófum frænd-
systkinanna, fínu vettlingarnir
frá henni Immu frænku. Hún
var alltaf sívinnandi meðan
kraftarnir leyfðu, og margir
nutu góðs af handavinnu henn-
ar.
Víð kveðjum þig svo hinztu
kveðju og þökkum þér allt, sem
þú hefur fyrir okkur gert. Systk-
ini þín og frændfóik kveðja
þig með hjartans þökk fyrir allt.
Þú varst ávallt sú sterka, sú
sem aldrei bugaðist eða brotnað-
ir, og aldrei brást neinum. Þú
áttir þá auðlegð hjartans, sem
var öllum jarðneskum fjársjóð-
um dýrari.
Guð blessi þig.
Systradætur.
Hugheilar þakkir sendum við
öllum þehn, sem sýndu okkur
hlýhug og samúð við andlát
og jarðarför dóttur minnar,
stjúpdóttur og systur,
Dagbjartar Gísladóttur,
Laufásvegi 27.
Sérstakar þakkir færum við
Iæknum og hjúkrunarkonum,
sem hjálpuðu í veikindum
hennar. Ennfremur öllu því
góða fólki sem sýndi henni
hlýhug og góðvild.
Arndís Þórðardóttlr,
Ólaíur Ólafsson
og systkini hinnar látnu.
Amma á Flögu
KVEÐJUORÐ FRÁ
„HJÚUNUM BÁÐUM"
AMMA á Elögu er dáin — og
mirtningarniair þyrpast fram —
þær elztu fyrirferðarmestar,
enda vorum við þá með annan
Innilegar þakkir ti'l allra, sem
sýndu okkur samúð og vinar-
hug við andlát og jarðarför
mannsins míns og bróður,
Kristins Þórarinssonar.
Sérstaktega þökkum við O.
Johnson & Kaaber.
Elísabet Jónsdóttir
og systkini.
Þökkum vinarhug við andlát og jarðarför
GUÐMUNDAR SIGURÐAR BENJAMÍNSSONAR,
Grund, Kolbeinsstaðahreppi.
Synir, tengdadætur og bamaböm.
fótinn á Flögu. Hægri höndin
hennar ömmu! Undarlegt hve
mikið ber á hermi — og þó ekki:
með henni var amma vön að
strjúka okkur um vangann, svo
hlýtt og blítt, „lóuna sín>a“ og
„mjúkinn sinn“, með ástúðarorð-
um — stundum gamansamlegum
ef geðið var ekki mjög bratt og
stappaði í okkur stálinu á sinn
létta en einbeitta hátt. Tilveran
fékk sköpulag og tilgang í ná-
vist hennar. öll störf unnin þann
ig, að þau urðu eins og fastur
liður í sköpunarverkinu — allt
gert á réttum tírma á sinn rétta
hátt. Við hugsuðum þetta aiuð-
vitað ekki, en fundum vel fyrir
því. Það stafar miklum Ijóma af
Flögu í tið þeiroa afa, — glaesi-
leik, sem seint mun fyrnaist yfir
í huga þeirra möir'gu, sem til
þekktu, víðs vegar á landinu.
Við, sem þessar línur skrifum,
vorum fýrstu barriabörn ömmu
og auk þess meðal næstu ná-
giranna hennar, nokkur fyrstu
æyiátrin; foreldrair okkur varu
meira að segja í siambýli við afa
og ömmu, á Flögu, þrjú fyrstu
■æviár hins yngra okkar. Það er
því væntantega auðskilið, að við
tvö höfum sérstaka ástæðu til
að halda á Ioft myndinni af