Morgunblaðið - 18.02.1972, Blaðsíða 23

MORGUNBLAÐtÐ, FÖSTUDAGUR 18. FEBRÚAR 1972
23
Námskeið í tengingu
háspennustrengj a
Ný tegund háspennustrengja kynnt
TVEHS særaskir sérfræðing-ar
hafa undanfarna daga leiðbeint
rafvirkjum frá rafveitum víða
um landið um tengingar og enda
búnað liáspennustrengja. Haldin
voru tvö tveggja daga námskeið
I liúsakynnum Aðveitustöðvar
Rafmagnsveitu Reykjavíkur við
Elliðaár og sóttu þau alls um 50
maiuis.
SérÆrtæðinigar þessir eru frá
Sieverbs Kabeliverk, þeir Arthur
von Gussieh, söluisitjóri, og Leran-
airt Rutegárd, yfirverkLstjöi'i. Til-
e£m heirriLSÓknar þeirra er, að í
hiauist vair haidin að Hótel Söigu
þriggja daga ráðistefna til 'kyinri-
Lngar á strengj askápum og teragi
búnaði fyrir rafveitur. Vakti
þesöi nýja taakni mikla athygli
Og komiu fram ósíkir um að hér
yrðu haMin verkleg námskeið
fyrir temgimgamenn og vehk-
Stjóra rafvieitna. Vegna mikiíllar
aðsóknar voru síðan haldin tvö
tveggja daga námskeið. Fynri
daginn var uranið að tenigingu og
eradabúnaði á 12000 volta papp-
Lrtseinangruðum oláiustrerag, era
se'inni daginn var unn ið að teng-
iragum á PEX-háspeninust remgj-
um, sem eru nú s»m óðast að
leysa af hólimi el'dri gerðiir há-
spennrastrengja. Hafa þeir m. a.
lítilshátítar verið te'knir í notlkun
hérlendiis.
Jón Haukur Jóeisson, verk-
stjóri hjá Rafveitu Reykjavik’ur,
sagði i viðtali við Mbl., að gireini-
lega væri þama um að ræða
efnið, siem beðið hefði verið eft-
Lr, því að það væri þrifalegra og
ekki eins viðkvæmt í meðförum
og eldri geirðiir eifna, og það, sem
skipti mlikiLu málli, væri, að mönn-
um Lílkaði þetta efrá vel í með-
förum eins og komið hefði í ljós
á námskeiðuraum.
Það var fyrirtækið Johan
Rönnimg hf., sem gekkst fyrir
þessu raámsikieiðahaJldi, en það er
umiboðssali fyrir Sieveriis KaJbel-
verk hér á iandi. Guðni Dag-
bjartsson, raf magnstæfcnlfræð -
ingur, sagði, að þetta nárruskeið
hefði meelzt vel fyriir hjá hinum
ýmsu raifveitum um aMit land, og
hefðu þær reynt að senda sem
fllesrta menn sina á námskeiðið,
en þó karnust ekki ailiir, sem
Rafvirkjar frá rafveitum viða um land sóttu námskeiðiö í tengbigu liáspennustrengja, sem liald
ið var i Aðveitustöð Rafveitumiar við Elliðaár. (Ljósm. Mbl. Sv. Þorm.)
vildu, þvi að skyMustörf heima
fyrir bundiu þá. Fyrirtækið héf-
ur halLdið nokkur námskeið fyrir
rafvirkja að uradanfömu og á
næstunni verður m. a. efnt til
námskeiða um götulýsiragu og
ljósaútbúnað og eins um nýjar
gerðir rafmagnsofna til húsahit-
unar.
Guðni sagði að lokum, að Raí-
mangsveita Reykjavíkur hefði
reynzt mjög hjálpleg í sambandi
við námskeiðahaldið undanfama
daga, m. a. lagt til húsnæði. Af
hálfu Raf’magnsveitu n na;r hafði
umsjón með þessum námskeið-
uim Hersdr Oddsson, raflmagns-
tætanifræðiniguir.
Hálfdán Helgason
stórkaupmaður
Kveðja frá presti, organista
og söngkór Fríkirkjunnar í
ELeykjavik.
HáLfldlán átti við heilsubrest
að striða mörg undanfarin ár.
Hivað eftir annað var hann á
spátala. En etatai var hann fyrr
heim taominn en hann tók til
staría við heiildisölu sína nokk-
um veginn með sama krafti og
fjöri og áður. Svo hress var
hann í anda og viðmóti og táp
hans mliikið, að lítt lét hann á
sér sjá veiikindameriki. Frá'fall
hans 25. f.m. kom oss því nokk-
uð að óvörum. Oft hafði hann
áður sýnzt vera að fara, en haft
það af.
Hálfdán var fæddur á Stötaks-
eyri 24. marz 1908 og voru flor-
eidrar hans hjónin Helgi Jóns-
son kaupflélaigsstjóri, öðlings-
maður og hagorður af Bergsætt
og Guðrún Torfadóttir Magnús-
sonar prests í Eyvindarhólum,
systir þeirra sr. Ridharðs og
Magnúsar sýslumanns og alþing
isflorseta. Tveir vonu synirnir,
Jón og Hálfdán. Árið 1926 flutt-
ist fjölskyldan tdl Reykjavíkur.
Jón var þá seztur þar að fyr-
ir notókrum áruim og útskrifaður
úr Verzlunarskólanum. 1 þann
skóla gekfc Hálfdán líka og
lauk námi 1928. Verzlunartstörf
sbundaði hann upp frá því mest
an part ævi. Frá 1949 rak hann
sjláLflur heildverzliun og átti vin
sseldum að fagna. Hann var ört-
ull maður og vann allt sjálfur.
Söiumannshæfileika hafði hann
mifcla, var glöggskyggn á vörur,
hvað seljanlegt væri og hvað
etaki, talaði fjörlega við við-
slkiptavini og stóð vel í skiium.
Hann lét sér nægja eigin afköst,
enda miikilivirkur, og dragðu þau
til að sjá farborða góðu og tild-
urslausu heimili. Þann 21. febr.
1948 kvænitist hann eftirlifandi
taonu sinni Margréti Sigurðar-
dtóttur frá Enni við Blönduós.
Saman stóðu þau í sæld og þraut
unz dauðinn skildi. Fagurt var
heiimili þeirra, og þau höfðingj-
ar heim að sækja. Þar áttum vér
ógleymaralegar stundir. Eftir að
heilsa eiginmannsins bilaði var
taonan einnig hans önnur hönd
við atvinnureksturinn. Þau
eigrauðust tvo syni Sigurð lsekna
nema, og er hann kvæntur Ól-
öfu Jónsdóttur. Þau eiga dóttur,
sem Margrét heitir. Yngri son-
uirLnn er Gunnar HeLigi, nemi i
6 betak Verzlunarskólans. Þatak-
látur var Hiálfdán fyrlr heimilis
hamingju sína og barnalán.
Hálfdára var félagslyndur mað
ur og sér í lagi mikið fyrir söng
og aðra tónlist. Sjálfur var
hann raddmaður mikilil og fljót-
ur að læra lög. Heima á Stokks-
eyri hafði hann ungur lært á
harmónium. Seinna meir eignað-
ist hann pianó, og var það eftir-
lætisgripur hans á heimilirau.
Allt sem hann á annað borð
kunni gat hann leikið fingrum
fram. Og slíkt var næmi hans,
að stundum þegar hann heyrði
nýtt lag í útvarpi og byrjunin
hreif hann, settist hann við
hljóðfærið og lék með jafnótt
og hann heyrði það. Ef hann
hefði helgað sig tónlist mundi
hann að öllum líindum hafa kom
izt langt á þeirri braut. í Karla-
kór Reykjavíkur söng hann í
mörg ár og fór með honum ferð
ir til útlanda, 1935 til Norður-
landa og 1937 til Þýzkalands
og Austurrlkis. Seinna var
hann í Tónlistarfélagsfcórnum
og í för hans tii Kaupmanna-
haifnar og víðar 1948. Og um 30
ára skeið söng Hálfdám í kór
Fríkirkjunnar í Rvik og var for
maður hans langa Lengi. Ekki
mun það ofmælt þó að sagt sé
að söngur hafi verið yndi hans
og eftirlæti og rauður þráður í
lífi hans. Ætla má að fólk syngi
naumast til langframa í kirkju-
kór án þess að það sé gert tais-
vert af iranri hivöt. Að vísu nef-
ur i seinni tíð verið greidd
þóknun fyrir það, en varla svo
mikil að hún geti verið aðal
hivatinn til þess, og áreiðanlega
ekki hvað Hálfdán snerti. Stað-
reynd er að hann lét ýmislegt
og arðbærara tíðum sitja á hak-
anum til að geta sungið í þjón-
ustu kirkjiu sinnar við hjóna-
vigslur og aðrar athafnir.
1 einni sögu KrLsts er getið
um menn, sem ekkert skeyttu
um brúðkaup, sem þeim var boð
ið í. „Fór einn á akur sinn og
annar tii taaupskapar sins,“
stendur þar. Slik gróðahyggja
eða vinnukergja var ekki i Hálf
dáni. Vér, sem þekktum ánægju
hans af söng og mannfagnaði
getum ekki ímyndað oss, að
þess háttar hefði getað kómið
fyrir hann þótt kaupsýsla væri
hans atvinna og hann stundaði
hana af dugnaði. Til þess að
syragja lemgi og af hjarta í
tairikjra þarf áreiðanlega vilja tii
að syngja sjálfum Drottni Lof.
Það verður að syngja efti.r efni.
Og þetta er efnið, sem þar er
flutt hvort heldiur í tali eða tón
um. „Ég vil lofa Drottin með-
an lifi, — lofsyngja Guði mín-
um meðan ég er til.“ Þannig
kvað söngvarinn og sálmaskáld
ið forna og mesta í BiblLunni.
Undir þetta ætlum vér, að Háif
dán hafi getað tekið. Og því
naut hann þess hin mörgu ár að
láta rödd sina hljóma af palli
FrLkirkjunnar.
Vér minnumst líka mieð þakk-
læti hinna mörgu glaðværu sum
arferða kórsins undir stjóm
Hálfdáns. Þar lék hann á als
oddi og tók lagið úti í guðs-
grænni nátrtúrunni svo kvað
við í bláfjallageimnum. Og þeg-
ar haran tók til máls við matborð
í þessum ferðum eins og llka i
vetrarfagnaði kórsins eða i af-
mælum söngsystra og bræðra,
þá var hann ekki með neina
mærð, heldur var ræða hans
skorinorð og smellin og hæfilega
löng. Hann var maður hispurs-
laus og hreinlyndur, stórbrot-
inn í skapi og sagði sína mein-
ingu við hvern sem var, en
einnig sáttfús og mildur. 1 raun
inni mátti hann ekkent aumt sjá
og viMi öllum gott eitt, þótt
öðru vísi færust honum orð á
stundum um hlutina, menn og
málefni þegar honum sárnaði.
Hann átti auðvelt með að
blanda geði við fólk og fann hann
löngum sér og öðrum eiltthvað
til ánægju og afþreyingar hvar
sem hann var staddur. Fyrir
því iminu og margir, sem með
honum voru á sjúkrahúsi eða
hressiragarhæli og enn eru ofar
moldu, minnast hans með hlýj-
um hug og eftirsjá.
Oss öllum, sem með honum
störfluðum og raufium vináttu (hans
verður hann alla tíð eftirminni-
legur og kær. Vænn maður og
glaður félagi er með honum
gengiran. Vér vottum ástvinum
haras eldiri og yngri samúð vora.
Vér kveðjum hann með niður
lagsorðum úr afmælisljóði, er
söngbróðir hans einn orti til
hans, þegar hann var fimmtug-
ur:
„Hjá söngva þjóð ei fymast
vinafundir,
sú fegurð á siran heim með
dægrin löng.
Við hyllum þig og þökkum
liðnar stundir,
og þú skalt lifa — lifa í gleði
og söng.“
Vér viljum trúa þvi að í söng
Kórnum. mikla og hivitklædda
hafi Hálfdáni Helgasyni verið
búinn staður. Vertu sæ!l söng-
bróðir og viraur. Blessuð sé
minning þin.
HÁLFDÁN HeLgason aradaðist
25. jan. sl. og var jarðsuragimn
firá Frítairkjurani í Reykjavík af
séra Þorsteini Bjömssyni mið-
vLtaudaginn 2. febrúar.
HáLfdán hafði verið meðlimiur
Frítairkjukórsins áratugum sam-
an og íormaður hains um árabLL
SkyMfóltai Háiifdáns, viraum og
tauraniingjium, er mikil eftiirsjá að
hvarfi þessa dreragsfcapar- og
gæðamarms. Fyrir þeirn, sem
rarðu þess aðnjótaradi að vera
hans Lífsfiöruraautar áiratugum
saman, speglast ógleymanlegar
minmiiinigar og myndir, sem hlýja
og gleðja geðið.
Ég undLrritaður er einra þeirra
mörgu söragfélaga HáLfdáns
Helgasonar úr Karlakór Reykja-
vítour, sem miranast féLaga, með
falilega söngirödd, góðs mamms,
með Skemmtilegt staopskyn og
fiuLlfirúa Guðs í tónskyini.
Ég hirði ektai um að rekja eða
eradursegja lifssögu HáJfdáns að
neiiniu ráði, en það er hægt að
segja, að hann komst í kynni við
örðuigleifca lifsins, eiras og aðrir
daiuðlegir menn. Mér fannst allt-
af Hálfldám bera Símar rauraLr
með kamlmenmsku og skilningi á
þeirri staðreynd, að „engimm
verður óbariran biistoup." Veitaimdi
'hans á seinni árum voru honum
vel tauran, en samt gneistaðd
haran af lífsþrótti og léttu skapi
í gegnum þá örðugLei'ka.
HáLfdán Leyndi ekki þeirri
sanraflaarLngu sinmi, að það hefði
verið sim stóra gaafa, þegair hamm
getak að eiga eftirlifandl eigim-
taonu síma, Mairgréti SLgurðair-
dótfiur, ættaða frá Blönduósi, og
læt ég haras eigin orð raægja tilL
að lýsa þeirri ákvörðun þeiima.
„Guðmuradur mimm, þótt ég
hefðd Leitað um ÖH heimisims höf,
hefði ég aldirei fumdið betri og
eLstaulegri taorau fyrLr mLg.“
Þamni'g túLkaði Hálifdán samnf-
færiragu síma á eiraflaldam, gLað-
væram en eftírminnilegan hiáitt,
svo hiló hann yfir sinnii gæfiu og
velgengni.
Þessi tónn átfii ríkan Mjóm-
gruran í fari og framikomu Hálif-
dáns og langar mjög að segja
smásögu því tál stuðnings.
Við vorum nokfcrir félagar
úr Karlakór Reykjavíkur, sam
hænduimist hver að öðruim, eiras
og gengur í saimskiptum marana.
Skemimtikrafta Skorti í þá daga,
og vorum við iðulega beðnir að
syngja endurgjaidslaust fyrir
lítaraar- og menraingarféLög í
bænium, því þá var Reykjavffik
bær. Eitt sinn fór Slysavarna-
félag kvenna fram á, að við Lét-
um Ijós vort skina á skemmti-
fundi þeiirra á Hótel Islandi, setn
þá var glæsilegasti samkomiu-
staður Reykjavikur. Þetta gerð-
um við með glöðu geði og tals-
verðri eftirvæntingu.
Við sungum, og Bjami Beme-
diktsson, síðar forsætisráð-
herra og mikiilmenni Lslenzkiu
þjóðarinnar, söng fulltrúiuim
framtíðarinnar lof og dýrð í orð-
um. Þama vonu 7 karlmenn rraótií,
eða með, um það bil 150 valkyrj-
um og dansiran hófist. Leikurinm
endaði þaranig, að við vorum út-
taeyrðir og fegnastir þvi að kwm-
ast út í ferskt Loft. Það var svo
að okkur þjarmað, að við átt-
um etaki mi'kið etftir. Þá sagðl
Hálfdán:
„Ég hefði aldrei trúað þvi, að
kvenfólkið gæti verið svo misk-
unnarlaust."
Ég miranist bræðrasambairtds
Jóns og Hálfdáns og þeirra fjöl-
skyldna, sem var rraeð mesifiu
ágætum.
Ég miranist sona Háifdáns,
Sigurðar og Gunnars HeLga, sem
voru Hálfdáns stolt og framtáðajr-
draumur.
Við minmumist eiranig affilra
góðra og elskulegra drengja, Lífis
og liðinma og samstLlLLngair &
unaðsstunduim.
Svo taveð ég þig, HálfdSm
Helgason, þakka þína tryggð 0(g
veit að þú siglir á Drottiras fiuind,
þöndum segLum, og bið þig að
Leggja mér lið, þegar þar að
kemur, ef þú manst eftir ein-
hverju mér til málsbóta.
Guðmundur Egilsson.