Morgunblaðið - 20.02.1972, Blaðsíða 4

4
MORGUNBLAÐIO, SUNNUDAGUR 20. FEBRÚAR 1972
//
/
® 22-0-22* |
RAUÐARÁRSTIG 3lj
14444 ®25555

14444 S 25555
BÍLALEIGA
CAR RENTAL
21190 21188
margfaldor
markoð uðar
Sr. I»órir Stephensen: HUGVEKJA
Draumurinn
MARGT er það í sálarlífi rri’aininaiins, sem
er okkur óljóst eða eins og naisitri hulið.
Ljóe þekkirugarirmair hefur ekki náð að
skína þar nógu Skært ermþá. Þamniig
er t. d. um draumana, sem oft og tíðum
koma okfkur á óvart og virðast jafiavel
búa yfir miklum leyndardómum.
Biblían á margar frásagnir af draum-
rnn, sem við þekkjum vel. Þekktastir
þeitra eru senmilega draumur Jakobs
um hirrmastiganin við Betel, draumar
Jósefs og Faraós, drauimar Jósefs,
manns Maríu, og vitrin'gainma frá Aust-
urlöndum. Hún geymir eiminig frásagnir
af draumum konu Pílatusar og ýmissa
armranra. Allir voru þessir draumar
mjög athyglisverðir og bera því eirnnig
glöggt vitni, að Guð hefur oft notað
draumarva til að flytja boðskap sinn til
mannaTiina.
En skyldi það geta gerzt enn í dag,
að Guð notaði draumana okkar til
slítora hluta, vildi með þeim koma til
okikar boðskap frá sér, sem væri þýð-
ingarmikill fyrir okkur?
Hví ekki það? Og ég veit reyndar, að
slíkt er vel mögulegt. Ég veit t. d. um
korvu, sem fyrir nokkru sagði frá því,
er fyrir hana kom, og staðfestir þeosi
orð mrn.
Hún lá eitt sinn hel3júk, var komin
alveg að landamærum dauðana, mærum
landsins óþekkta, sem bíður handan við
gröf. Bæði hún sjálf og eiginmaður
henn&r biðu þess eins, að hún dæi. Það
virtist ekki vera neitt annað fram und-
an. Þegar svo var komið, lá hún kvöld
eitt og sá eins og í leiðslu líf sitt allt
líða fyrir sjónir. Allt, sem hún hafði
vanræfct, og svo margt sem hún hefði
átt að gera á annan hátt, lá nú eims
og þung byrði á sál heninar. En hvernig
var nú nokkru hægt að bTeyta á siðustu
stundu?
Þá féll hún í svefn og hana dreymdi,
að hún og maður hennar ætluðu í langt
ferðalag, Þau voru í draumnum stödd
á heimili heninar og voru í óðaönn að
útbúa farangur simm í tösfcur, er dyrun-
um var skyndilega hrundið upp og
rruaður nokkur, þeim báðum ókummur,
gekk inn. Hann. leit alvarlega til þeirra
beggja og spurði, hvert ferðinni vaeri
heitið. — Við ætlum til framandi Iands,
sem er langt í burtu, svöxuðu þau. —
Hafið þið þá allt meðferðis, sem þið
þurfið? spurði hann. — Já, sögðu þau,
ökkur vanhagar ekki um neitt. — En,
hélt hann áfram, kunnið þið mál lands-
ins, sem þið ætlið til? Án þess komizt
þið ails ekíki inn í landið. Þannig eru
lög þess. Mörgum er þetta mál erfitt.
Það er ekki hægt að læra það nema
með bæn og trausti til Guðs og harðri
baráttu við sjálfan sig. Takið þið bara
upp úr töskunum aftur, hélt hann
áfram og brosti tU þeirra, og hjálpið
hvort öðru til að læra þetta mál. Neraið
boðsfcap Guðs og fáið aðra til að gjöra
hið sama. Farið út á meðal mannanna,
elskið þá, verndið þá, sýnið þeim kær-
leifca Guðs og takmarkið, sem hamin
þráir, að þið og allir aðrir geti náð.
Þanmig lærist málið!
Hjónin litu undrandi hvort á annað.
Það var áreiðanlegt, að hvorugt þeirra
kuruni þetta mál nógu vel. Þau sneru
sér spyrjandi að ókunna manninum, en
hann var þá horfinn, — og um leið
vakmaði konan.
Það sýndi sig, að á rmeðan hún svaf
höfðu orðið snögg umskipti í veikimd-
urn hennar, og hún var nú á batavegi.
Guð gaf henmd líf hennar aftur. En
draumurinn hvarf henni aldrei úr huga
eftir þetta. Henmi famnst orð hans hafa
verið töluð beint til hennar. Hún mundi
svo vel hvert o.rð, og þetta stóð hennd
svo ljóslifandi fyrir hugarsjómum sem
hefði það gerzt í vötou. Og hún lét
ekki þar við sitja. Hún skildi hvaða
land var þarmia um að ræða. Það var
ríki Guðö, og málið, sem hún þurfti
að læra til að fá þar inngöngu, vair
mál bænar, trúar og bróðurkærleika.
Þau hjónin reyndu nú af veikum
mætti og með Guðs hjálp að tileinka
sér þetta mál. Þau töluðu um það við
börnin siin, við þá, sem þau umgengust,
og við þá sem á leið þeirra urðu. Orð
óþekkta mannisins í draumnum urðu
þehn veruleiki.
Það eru allir merun á ferð til þessa
saima ókunma lands, sem hjóniin voru að
búa sig af stað til. En mjög margir
hirða ekkert um að læra málið, sem
því tilheyrir. Þeir hugsa ekki svo lamigt,
að þeir íhugi. hvertnig þeim rnuni
ganga, þegar þeir koma til þessa sama
ókunna en fyrirheitea lands. Þá gagniar
það lítið, þótt þeir séu lærðir í öilutn
heiztu þjóðtungum heims. Þá gildir að-
eins málið, sem ókurmi maðurinm talaði
um. Þá gildir að hafa lifað lífi sínu
í kærleika tii Guðs og mammia.
Þannig talar Guð enn í dag til ofckar
manmamma í draumum okkar og á marga
aðra vegu. Fyrir mér er boðskapur
þessa draums konunear mjög athyglis-
verður. SkilyTðið — að læra málið —
er mauðsynlegt til að geta komizt imn í
ríki Guðs. Við eigum margfalda stað-
festingu þess í orðum Krists.
Þetta er í rauninni mjög eðlilegt og
auðskilið. Það býr t. d. emgimn sér til
ánægju og gleði hér á fslandi, nama
haran tali og skilji íslenzka tungu. Hún
er mál okkar lamds, en mál fyrirheitna
landsins er mál trúar, bæn>ar og kær-
leika. Og það opnair ókkur leiðina inn
í gleði fyrirheitna landsins, ríki Guðb.
Hér skulum við láta staðar nunúð í
dag, en halda áfram hugleiðingum
okkar um þetta efni næsta sunmudajj.
ORÐ 1 EYRA
Sjö sólir á lofti
Það má ekki minna vera, þeg-
ar memningin hetfur fengið sig
, ,representéraða‘ ‘, svo um
nuunair, í nýjum formamifu
Menntamáilaráðs, en Jakob
kveði sér hljóðs á ný eftiir
amdlega Siberíuvist og Baibil-
onarherleiðimgu vestur í kjör-
dæmi Hannibals.
Mifctð þótti þreyttum og
strekktum taugum Jakobs
þægilegt að heyra nýkjörinn
formann Menntamálaráðs lýsa
þvi yfiir, að tilgangur þeiirrar
„innstitúsj ón ar“ væri fyrst og
siðast sá að efla sköpunarmátt
þjóðarinnar. Sannaðist þar,
að mangit er lítot með skyid-
um og svo framvegis, þvi alilit-
af hefiur það verið yfirlýstur
tifligangur Jaikobs í menniing-
armál'um að efla sköpuraar-
kraftinn. Þar erum við Frey-
móður lika á einu máli. Mun
nú vonandi ekiki langt að bíða
stórvirkjanna og ávaxtanna,
ef huigur fylgir máli for-
mannsims.
Þá kom ekki síðuir fram
glöggur skilniniguir á söguleg-
um verðmætum, þegar minnzjt
var á Landsíhöfðiingjahúsið
gamla. Og Jakobi er bara
spurn: Hvemig geta rnenn
verið svo úr tatot við púte
meramngarsögunnar að halíla
þvi fram, að Vilhjálmur Þorn
hafi sómt sér betur í þessu
sæti en núverandi formaðuir?
Sumir hafa það jafinvel eftir
Giilisi? Sliikt er forstiakkuð
aifturhaldsisemi og ekki sam-
boðin starfshópum sveli-
þæfðra andimælenda llífsþæg-
inidagræðginnar (þótit Viil-
hjátenur minntiist aidrei á
drykkjarföng, það ég man til).
Og þá var ektoi síður
ánægjuefni öllum sönnum
mennmgarvitum (og óvitum)
að hlýða boðskap Njarðar
Njarðvi'kur, sem fllokksmenn
Steinunnar og Bjama (sbr.
Sjöundármáltei, óprentaða
doktorsritgerð efitir Jakob)
kuisu til andilegrar leiðsagnar
rau ðkokku num í útvarpirau.
Og þó er sjávarguð þetta í
bræðrasöfrauði Gylifa og glotti
við törrn. Þar er raú maður að
mínu skapi. Hann setur sko
ektoi Ijós sitt út á fflæðisiker
frekar en Siigfús EMasson. Það
Ijómar af honum menningar-
vizkan eins og nýtoveitotum
mána í aftuireldingu. „Það
er miuraur ellegar við Siggi
Sraorrason," siteradiur þar.
Sem siagt: Vænta n le g em
mikiil tíðiradi í mewningunni
og sjö sólir á lofti og Hagalín
í Hástoólaraum. Jafnvel „Sig-
urðura" og Ólafur Jórasson
em að verða smástimi á
meraniragarhtermiraum, end'a
skín raú í heiði gervisói rauð-
kotokamraa í Rikisútvarpirau.
Bkki mura stoubur Jakobs firýja
Skriðar, fyrst svo duglega er
róið i fyrhTÚmbiu. En varð-
andi rauðkokkana leggur
Jakob till, að i samræmi við
" andanin og inraihaildið veirði
þáttuim þeirra gefið raafnið:
Ég er framhleypin — tóm.
meft DC-fl
LOFTLEIBIR
MRPöniun
b«in líno í ÍQf/htQfdeikl
15100'
^Kaupmannahöfn ^Osló } Stokkhólmur ^ Glassow
sunnuddgd/ sunnuddgd/ mánuddgd/
mánuddgd/ þriójuddgd/ priðjuddgd/ föstuddgd.
fimmtuddgd og föstuddgd. fimmtuddgd
Idugdrddgd
^ London
Idugdrddgd