Morgunblaðið - 05.04.1972, Qupperneq 23

MORGU'NBLAÐEÐ, MIÐVIKUDAGUR 5. APRfL 1972
23
— Minning
Magnús
Fnunliald af l>ls. 2L
hvers manns framimi fiyrir guðs-
DiTðí.
Trú og verk séra Magnúisar
samein'uðust í þrotlausu og erit-
söm'U starfi hans x æs'k'uiýAs-
starfi KFUM í Reykjavík og
sitimarstarf'i meðal diremgja í
Vatnaskógi. Þetta starf rækti
séra Maignús með ágætum, þótt
slilkt starf árið um krirug án s-uim
arliöyfa geti orðið hiverjum sem
er fiulJimikið. Séra Magnús
gegndi einniig prestskap á Aikra
nesi, Árniesi og nú siðast í
ÞykSkva bæn.um.
Nú, þegar séra Magnúis er all-
'UT, hvarflar fjöldi minnimga
Iflram — ag geyirmasit i þak'kfllát'um
itou-ga.
iHann d’-skaði G<uð, þjiónaði
ihonum og nú fær hann notið
fagnaðiar í öðru lífi.
LátL nú Guð raun lofi betra.
Geir H. Þorste.insson.
í DAG hefuir fjallkonan farið í
auniniudagsfötin sin>. Hún er
Mædd í hvítain kjól sem er
slkreyttur gylltum geislaböndum
feiá árdagssól á bláum himfni.
Kyirrð og friður gistir hverfi
höfuðborgarininair, fjarri hávær-
um truflumum hversdagsanma og
stormisveipum djúplægða. Við
þessar aðstæður, einmitt nú,
tæpum tveim klukkustundum
fyrir hádegi, finnur hugurirm
þörf að reika austur yfir fjallið.
Víðáttumikla sléttlendið mun allt
þákið jafniföllmum snjó. Jafnvel
aldna sveitaþorpið nær>ri suður-
atröndinni hefur eklki verið skilið
eftir, þegar byggðum landsins
var sniðinn hirun rúmi útmánaða-
hjúpur nærri lokum einis hins
mildasta vetrar, sem gistir eyj una
köldu.
Hjá vinkilmyndaða húsinu við
vegintn skal numið staðar. Morg-
tnniö ninum byggðarlagsina er senn
lokið, og eitthvað, sem minnir á
helgi dagsins gerir vart við sig.
Böm á mismunaindi aldri prúð-
búin og létt í fasi, ta/ka að
sbreyma að húsinu. Þau eldri
leiða ymgri systkini sín og eru til-
búin að anmast þau eftir þörfum.
Hópurimn stækkar fljótt og inn-
ain skamims gefur að líta fjóra
tugi bama á aldrinum 5—15 ára,
þegar allt í einu gengur inn í
fylkinguna fullorðinn maður,
sem opnar húsið og býður inn.
Léttleiki barnahópsins mirunkar
ek'ki við komu hinis fullorðna
manns, en þó er einis og einhver
öryggistilfiinning verki á heildar-
avipimn um leið og gengið er inn,
í kenmislustofuna, þar sem nýlega
hefur verið boðað 10 daga pásika-
frií frá námisönnum vetrarina
Meðfram veggjum stofunmar eru
tvísettar sætaraðir, en á miðju
góifi er autt svæði. Bömin vita
að þetta er gert í ákveðmum til-
gamgi og láta sér það vel líka.
Sætin fyllast fljótt og fleirum er
bætt við eftir þörfum. Foriniginaj
lítur á úrið, og á miínútunni
klukfcan hálf ellefu fá börnin
fyirsta, sameiginlega ávarpið.
Sonigbókum hefur verið útbýtt.
Tóniair beraist frá hljóðfæri skól-
airus, Söngtextiinn: „Hver er í saln-
um . . ?“ hljómar á vörum þrótt-
mikils marunB, þar sem heiðríkja
hugains speglast í leifturþrungn-
um auguim undir ljósum hærum
og með hjálp bjartra sólargeisla,
sem skína gegnum fjóra stóra
glugga á suðurthlið stofumnar,
umvefur áhrifaniæimia bairrushug-
inia og lyftiir þeim á vængjum
sirnna fögru söngradda hærra og
hærra. Hver er í salm.um? Það er
frel.sarinin. Næstu klukkusitund er
reynt að kynna gestinn á fjöl-
breyttan hátt. Sagðir eru kaflar
úr ævi hans. Sungnir eru sálmar.
Lesin eru boðorð. Spenmitar eru
gtreipar og bænir beðnar. Lesirun
er vinsæll framhaldssögukafli.
Og ynigstu bömunum er ékki
gleymit. Hinin leiðandi maður man
eftir tiihreytinigarþörf þeirra. Úr
óþrjótaindi námu mininisgáfumnar
eru grafnir upp léttir smábama-
leikiir og 2—5 böm eru sett und-
Irbúniimgslaust á sviðið á miðju
gólfiniu, hláturinm. hljómar honua
á miiilli í stofunni. En á ’oak við
þetta ar fyrst og framat vakað
yfir því mieð stálslegmum saimi-
færingarkirafti og langþjálfuðum
viimnubrögðum að ekki eitt
augnablik slái fölva á myndina
af honum, sem sagði: „Leyfið
börnunum að koma til mín.“
Áður en samikomiunini lýkur
ganga tvö böm á milli félaga
sinma og færa hverjum þeirra
fallega miynd af Jesú frá Nasairet.
Með bros á vör er komið með
þessa viðbót í mymdasafmið
heima.
En þetta eru aðeime hugljúfar
svipmyndir frá liðnum dögum.
Hvað segir varuleikimn sjálfur?
Hann sýnir enigin spor í smjón-
uim hjá vinkilmyndaða húsinu
við vegimm, þaðan heyrist enginn>
sörngur og þar sjást engin unig-
menmi á ferð. Hvers vegna? Fyrir
tæpum tveim sólarhringum átti
sér stað minnisvert öniagaþrung-
ið augniablik í lífi umgetins
byggðairlags. Foringinn á atnd-
lega sviðinu hné örendur í kirkj-
ummi umkringdur starfsfélögum.
Húsin tvö með turniunum háu
standa hvort gegmt öðru og baða
sig í sólskininu, en þar er eng-
iinin á ferð. Anmað húsið geymir
það, sem var, en hitt bíður þess,
er verður. Þögnin sveipar þau
bæði. Og hvað um húsið á hvoln-
um lága í vesturjaðri byggðar-
innar, þar sem víðáttan leiðir
gestsaugað að fagra fjallabogan-
um á kvöldin? Hvað segið þið,
ungu vinir mínir, sem stundum
hafið kmúið þarna á dyr rmeð erf-
iðu máisgireinamiar eða þungu
reikningsdæmin? Hversu oft
hefur hurðin opnazt fyrir ykkur,
þar sem traustur sjálfboðaiiði
hefur staðið í dyrumum leitt
yikkur til stofu sinmar, strokið
úhyggjuhöfgamn af andlitum
ylktkar og augum og látið ykíkur
fara af fundi símum upplýstari
og öruggari í hugsun en þið
komuð? Þarna var ekki alltaf gáð
að klukkunmii, en oft lagðist ein-
búiinm þreyttur til hvíldar í
þessu húsi eftir eríiðam dag.
Er ekki eiitthvert æskumenini
umgetinis byggðarlags, sem finn-
ur td einhvers tómileika næstu
f iimmt u dags kvöld? Hvensu oft
sóttuð þið, sem hafið yfirgefið
barruaskólann, fimmitudagsbeim-
boðin hans séra Magnúsar? Þið
voruð frjáls, en alltaf velkomin,
Um leið og þetta voru krLstilegar
samkomur voru það eirnmg gesta-
boð, veitt af rausn, glaðzt yfir
góðiri sókn og tekið sér nærri ef
út af bar. Með þakklátum huga
fyirir að fá að vera þarma nokkr-
um sinmum 1 hópínium er sú spurnr
ing borirn fram hvort ekki geti
verið, að þrátt fyrir alla þá fjöl-
breytni, sem lífið færir ykkur á
þessum árum í námi, leik og
starfi, þá finni eitthvert ykkar,
þegar tímar líða, eitthvað það
í veru sinnsi, sem á rætur að
rekja inn í litlu stofuma á Kirkju-
hvoli, kvöldin, sem engar
mymdir voru á sjónivarpsskerm-
inum.
Og þið sem að eigið að fenmast
í vor. Þið munið hvert leið ykkar
lá eftir hádegið á laugardögum
vetnarins. Hvenær verður opnað
fyrir yfckur í sama tilgangi næst?
Þótt þið standið spyrjiandi í diag
og bíðið í óvissu etftir því, sem
koma s'kal, þá verður það ekki frá
ykkur tekið, að þið hafið á þess-
um vetri notið handleiðslu
manns, sem fórmaði öllum kröft-
um símum fyrir helgustu hug-
sjón s ína. að benda á bjartar
brautir lífsins.
Sveitaþorpið við suðurströnd-
inia og nágrenni þess er þakið
hvítuim snjó. Undir fanmblæjumni
liggja víðáttumiblar lendur með
frjórri mold, sem bíður vorsins.
Á heimilum byggðarlagsinis dveJ-
ur það sem dýrmætara er, hug-
arfrjósemi hi'austra og iífsglaðra
uinigmenima. Byggðin situr í sökn-
uði. Hún hefur misst leiðtoga
sinn. Eftir vikutíma verðu.r páska
hátíðin á hátindi sínum. Þá verð-
ur sumginn í kitrkjum víða um
landið sáLmurinn: „Sem vorsól
ljúf er lýsir grund.“ í dag er
pálmasuniniudagur árið 1972.
Geir Signrðsson.
KYNNI Oklkar Magnúsar sái.
Runóifssonar urðu ekki löng —
en góð. Því að það skiptir rmestu
málii á líiMeiðimira að hittia þá,
cseim hafa gott hjartaiag. En það
hafði sér Magmús. Þó að við
værum ólíkir um mangt, höfðum
við ætíð áinægj'U af að hitbaist o>g
ræða uim kirkjuna og hið daglega
líf. Honuim var það hjarbams mál,
að 'líf fóiksinis hefði á sér fagunt
snið eða yfirbragð. Honurn var
þess vegna á'fengisneyala hrein-
aista andstyggð. Hainn sagðist
ekki geta verið þar viðstaddiur,
sem áfengi væri haft uim hönd.
Vaanilegaista ráðið til að beima
aaskulýðmum frá eituriinduimum,
taldi séra Magmús kristiflegt
starf. I raum og veru var hann
þar aLla starfsævina, fyrst sem
framkvæmdaistjóri KFUM í Rvik
um aldarfjórðung, siðar swn
prestur í Ámesi á Ströndum og
í Þykkvabæ í Rjangárþingi. Á
síðastnefnda staðnum settist
hann í sæti öðlimgsins séra Sveins
Ögmumdssonar, sem þar hafði
þjómað í tæpa hálfa öld. í Þykkva
bæ vairnrn séra Magmús starf, sem
lengi verður í miinmum haft, eink-
um fyrir æskulýðimm. Mun anmar
mér kummugri geta þasis hér á
þessum vettvangi. Dvölin í
Þykkvabæ- varð aðeims rúm tvö
ár. Það var alllit of stutt. En
tímalemgdin sker ekki al'ltaf úr
um þau áhrif, sem menn hafa
á samtíð síma.
Séra Magnús var alla ævi
ókvæntur maður. Efcki geri ég
ráð fyrir, að það hafi verið beimm
ásetningur hans að lifa einltfi.
Það ræð ég aif viðtölum, sem ég
átti við hann um það mál. Harun
taldi manninum það eðlillegast að
li'fa fjölsikylduilií'fi, honum væri
ekki eðlilegt að vera einsömluim
á lífsins leið. En lí.f maimna tekur
oft aðra steflnu en merrn fá ráðið
við. En það er ömmur saga.
Þegar gestur kom í heimsókn,
var séra Magnúsi það sönn umun.
Þar var engin uppgerð eða láta-
læti. Og enda þótt hann hefði
eniga konu sér við hlið ti'l heiim-
ilisstarfa, var ekki hægt að
greina á nokkum hátt, að það
hindraði rismu eða viðtökuT.
Brosandi bar hanm gestunum
ilmandi ka'ffi og brauð, settist
síðan með þeim og xæddi um
heima og geiima. Þannig man ég
hann. Og nú gráta Þýkkbæingar
frábæran prest og mann. Hamn
liifði og starfaði þannig, að allir
syrgja hann látinn.
Auðutux Bragi Sveinsson.
„VINIR minlr fara fjöld, feigðin
þessa heimtar köld.“ Þetta var
það fyrsta, sem kom í huga
minn, þegar ég frétti lát sr.
Magnúsar Rumö’-'Essonar. Þótt
fjarlægðir skildu okkur að slitn-
aði cildrei sá þi-áður vináttu og
tryggðar sem varð til, þegar við
vorum báðir umgir drengir. Nú
fyrir nokkru hittumst við á föm-
um vegi og þá var ákveðið að ég
skryppi austur tll hams og við
færum í smáferð saman. Nú hef-
ur þeix-ri áætlun verið breytt af
þeim, sem öllu ræður. Hann fór
í aðra för, og ég undirbý emn
aðra.
Sr. Magnús var heilsteyptur
maður með ákveðnar skoðanir,
hann var einlægur trúmaður og
vildi vinna kirkju og krisbni
þessa lands það sem hann raátti
og félll mitt í starfsins önn.
Þannig er gott að falla á þeim
starfsvelli sem maður hefur
haslað sér. Ungur helgaðl hann
sig því starfi sem hann vann og
það er á engan hallað þótt sagt
sé, að langt er síðan að kristiin-
dómurinn hefur misst svo einlæg
an starfsmann sem harxn hér á
landi.
Magnús var fæddur í Reykja-
vik 21. febrúar 1910. Foreldrar
hans voru Runólfur Eyjólfssorx,
Skaftfellingur að ætt, og Guð-
fríður Guðmundsdóttir, ættuð af
Álftanesi. Magnús hafði lítið af
foreldrum sínum að segja. En
hann átti því láni að fagna að
eignast góða fósturfpreldra Krist
inn Guðmundsson steinsmið og
konu hans Guðnýju Guðmunds-
dóttur. Hjá þexm naut hann alls
þess, sem bam þarf að njóta
hjá góðum foreldrum. Enda unni
hann þeiim sem foreldrum sinuim.
Kristni man ég ekki eftir en
Guðný er ein þeirra kvenna, sem
gerir heiminn betri og bjattari
fyrir hverjum er henni kynntist
og hjá þeim og fóstursystur sinni
Ásilaugu hárgreiðslukonu, dóttur
Kristins og Guðnýjar, átti hann
það athvarf, sem hverjum er
nauðsynlegt að eiga svo vel fari.
Magnús tók guðfræðipróf 1934
og fór siðan utan til frekara
náms. Gerðist siðan fram-
kvæmdastjóri KFUM og var það
ti'l ársins 1961. Var síðan um
tíma prestur í ÁrnesprestakaLli á
Ströndum og nú síðast prestur i
Þykkvahæ í RangáryalLasýslu og
það var mér kunnugt að hann
leit björtum augum fx-am á veg-
inn þar. Hann þráði starf og
hafði nú fengið starfsgrundvöll.
En þá er hann kallaður til æðri
starfa, þar sem þörf er fyrir
traustan m£tnn, sem ekki vildi
vamm sitt vita í neinu. Hann
þoldi ekki svik né undirferli,
viidi lifa sem kristinn maður í
kristnu samfélagi. Þannig lifði
hann og þannig dó hann.
Þökk sé þér, Magnús, fyrir allt
og aiiff, Guð biessi þér nýjar slóð-
ir, ég veit þú átt góða heimvon.
Ari Gíslason.
ÞEGAR við vorum ungir drengir,
ég og séra Magnús Runóifsson,
áttum við nokkuð mörg ár heima
í sama húsi hér í bæ.
Þá óx og dafnaði sú vinátta
með okkur, sem aldrei síðar bar
nokkum skugga á. — Þvert á
móti, því lengur sem ég þekkti
hann, þvii dýpri virðingu bar ég
fyrir honum.
Ungur að árum gerðist
Magnús félagi í KFUM, gafst
Kristi, nam guðfræði. Hann
tók ágætt próf og varð um langt
skeið svo að segja hægri hönd
sérá Friðriks Friðrikssonar þess
áhrifaríkasta æskulýðsleiðtoga,
sem ísiand hefir átt.
Þeir Magnús og séra Friðrik
voru bundnir sterkum kærleiks-
böndum, næstum sem faðir og
sonur og af öllum þeim, er nærri
séra Friðrik stóðu, fannst mér
Magnús líkastur honum að and-
iegri sýn og guðfræðilegri þekk-
ingu, svo ólíkir sem þeir annars
voru. Svo að margur mun ektó
heyra annars þessara getið án
þess að detta og hinn í hug.
Séra Magnús var núkill guð-
fræðingur, vel lesinn ekki sizt
í öllu þvi, er snerti Luther og
lutherska guðfræði. Hann var
mælskur með þunga, af því að
sálin var ávallt bak við hvert
hans orð. Hann brá Guðsorðs
tvteggjaða sverði i sókn og vöm,
en særðd aldrei viljandi andstæð-
inga sína af því að kærleikurinn
hvarf aldrei úr hjarta hans í við-
skiptum við nokkurn mann.
En það, sem ég held að allir
hafi dáð hann mest fyrir, var
hversu heilsteyptur hann var.
Sori komst ekki að sálu þessa
manns, sízt af öllu sori Mamm-
ons, sem alts staðar virðist nú
smjúga inn I merg og bein.
Kærteikurinn leitar ekki sins
eigln. Magnús leitaði aldrei síns
Framhald af bls. 22
hún hefiði nóg með sitt stóra
heimiíli. Hún virtist reyna að
breyta eftir þessum spöku orð-
uim: Vertu góður við alllí og alla
og þá verður alllt gött i kring
um þiig. — Hólmfríður var ekki
ein af þeim konum, er alitaf
baða i rós'um, og stundum var
ekki af mikiu að taka, þar sem
heiimiilið var þungt. Ein hún var
hyiggin og ráðdeildarsöm, gerði
ekki mikiar kröfur, en gerði sér
far um að uppfylla þær kröfur,
er lífið gerði til hennar og lét
aldrei hugifalliast. Það mátti diást
að Iiifsifjöri henriar, áhuiga henn-
ar, glaðværð henmar á góðra
vima fumdi, hestamennsku I.enn-
ar. Fáar konur sátu gliæsiilegar
hest ert hún, HóLmfriðuc var
eigin, svo hann átti þvi Iánl
að fagna að vera aldrei kiofinn
í fyigd sinni við Krist. Því rnun
vart nokkur standa hærra i virð-
ingu minni en persónan Magnús
Runólfsson eins og hann talaði,
lifði og dó.
Ég tjái Áslaugu Kristinsdóttur
fóstursystur hans innilega hlut-
tekningu mina, svo og vinum.
hans og söfnuðum, sern hann
þjónaði. Um hann gllda sannar-
lega þessi orð: „Hvort sem vér
lifum, þá lifum vér Drottni eða
vér deyjum, þá deyjum vér
Drottni. Hvort sem vér þesa
vegna Hfum eða vér deyjum, þá
erum vér Drottins.“
Garðar SvavarssomL
ÉG hygg, að þeir skipti þúsund-
um er færa vildu sira Maigmújsá
Ruinólifissyni þakkir nú, er haimn
verður kvaddur hinztu kveðj*u.
Svo margir eru þeir, sem geytma
góðar minningar um stjórn hams
og teiðsögn, biibl'íulestra og ræð-
ur, tei'k og starf, frá árum
þeim, er hamn var framkvæimd’a-
stjóri K.F.U.M. í Reýkjavik.
Honum var lagið að stjóma
drengjafumdum þannig, að fund-
innir voru fjörugir, gengu hratt
og urðu af þeim sökum ávaUt
skemmtitegir og lifandi. Það .«ra
var þó bezt af öllu, var að hanin
talaði þannig um Guðs orð, að
allir skiildu. Þar var hann svo
þaulkuranugur að undruim sættt.
Það voru því margir er teituðu
til hans og ræddu við hanin um
það er þeim lá á hjarta. Ótal-
mörgum varð hanra til bliessunar
á þemnan háitL
Haran var Líka svo margfróður,
að drengir hændust að honuim,
og vildu fræðast af homum. Það
var ekki nóg að hairnn væri guð-
fræðimgur að mennt, heldur nob-
aði hanin tírna sinn vel til endur ■
nýjunar og viðbótar á þekkingu
sinrai á mörgum sviðum. — Sira
Magnús var einnig hagmæltur
vel og sungum við miikið a'f sálm-
um hans og söngvum. Ég er eirnn
þeirra, er fékk bæði að njóta
starfs hams semn drengur, og síð-
ar sem samstarfamaður hans
Okkur sveitanstjórum í K.F.U.M.
var hann einnig mikils virði sem
ágætur féte'gi og leiðbeinanidi
Segja má með sarani, að hann var
verkfæri í hendi Guðs, öðrum
mönmum tíil teiðbeiningar og
bliessunar. Starfinu í Guðs ríiki
helgaði hanin allt sitt líf, og bezbu
krafta ævi hans naut K.F.U.M.
Fyrir þetta allt vi'l ég færa þakk-
ir til Guðs, sem okkur kallar og
notar hvem og einn eftir þeim
hæfiteikum, sem ökkur eru gefn-
ir. Margar góðar endurmimnintgar
lei'ta á hu'gann. Minningar um
kátan og glaðan vin, en jafnframjt
stjómsaman og ákveðinn. Vin
sem þorði að kanmaist við trú
sína. Hann kurani að gteðjast, og
einmig að veita huggunarorð
þeim er þess þörfrauðust. Blessuð
sé mi'nmira'g hains.
skapmikil kona, hispurslaus og
einörð, en næm á hið góða. En
fyrst og fremst var hún eigin-
kona og móðir. Þar var húin
stærst. Hún var mamni sinum ó
metanileg stoð og stytta í langri
samveru, ,,vó upp björg á sinn
veika arm — og vissi ekki hik
né efa.“ Og ðþreytandi var hún
í umhyggju sinni fyrir böimum,
tengda- og barnabörnum.
Minningamar um Hólmfriði
Guðmundsdöttur eru mér mjög
kærar. Þegar ég lýk þessum fá-
tæklegu og sundurlausu orðum,
finnst mér svo margt eftir ósagt,
en ekkert þó ofsagt. — Ég fttyt
mági mínum og ástvinum öh'um
inniilegar samúðarkveðjur frá
mér og fjötekyldiu mirani. Það er
ýkkar auður, Bogi minn, að hafa
átt hana að ástvini, og verið
þakklát. Guð styriki yklkur og
btessi hana á framtíðarbra utuim.
Sii-ít
Bjarni Ólafsson.
— Minning
Hólmfríöur