Morgunblaðið - 01.07.1972, Qupperneq 28

28
MORGUNBLAÐIÐ, LAUGARDAGUR L JULl 1972
fS/VGAI N 1 maisretfoer samvizkubitel ftirseorsessimenon 1
að vanda. Fyrir innan tók við
hllýleg birta og vinaleg hús-
gögnin, sem höfðu staðið þarna á
sínium stað svo árum skipti. Frú
Maigret horfði rannsakandi
spurnaraugum á hann.
„Hvtmig lízt þér á að fara á
bíó,“ spurði hann.
„Það snjóar."
„Ertu hrædd um að kvefast?"
„Nei. Við skulum fara á bió.“
Henni datt í hug að hann
vildi forðast að sitja ailt kvöld-
ið í stóLnum og brjóta heilann,
eins og hann hafði gert kvöldið
áður. Klukkutíma siðar gengu
þau í áttina að République-torg
inu og frú Maigret hafði stung-
ið hendinni undir handlegg eig-
inmannsins.
Mágkona Xaviers Martons
hafði gert hið sama. Maigret fór
að velta því fyrir sér, hvenær
konan hans hafði farið að leiða
hann á þennan hátt.
H-ann bar spurninguna undir
hana, áður en þau gengu inn i
kvikmyndahúsið:
„Ég man það vel," sagði hún
og brosti: „Við höfðum þekkzt
í þrjá inánuði. í vikunni áður
hafðirðu kysst mig á tröppunum
í fyrsta sinn, og síðan gerðir
þú það á hverju kvöldi. Eitt
þriðjudagskvöldið fórum við á
Opera Comic, þar sem verið var
að sýna Carmen. Ég man að ég
var í bláum taftkjól. Ég gæti
meira að segja sagt þér, hvaða
ilmvatn ég hafði borið á mig.
Á leiðinni út í bilinn eftir ieik-
sýninguna réttir þú mér höndina
íÁrnagarði
28/5 - 2/7
opin daglega
M.14-22
til að hjálpa mér inn. Þú spurðir
mig, hvort ég væri svöng. Við
gengum í áttina að breiðgötun-
um þar sem „Traverne Pousset"
var enn við iýði.
Ég þóttist hnjóta við vegna
háu hæianna og stakk hendinni
undir handlegginn á þér. Svo
fannst mér þetta sllk bíræfni af
mér, að ég fór að titra, og þú
varst svo tillitssamur að láta
eins og ekkert væri.
Þegar við komum út af veit-
ingahúsinu, gerði ég þetta aftur
og hef gert það síðan."
Jenny hafði þá líklega iagt
þetta í vana sinn. Það benti til
þess að hún og mágur hennar
færu of t út saman.
En benti það ekki lika til þess
að þau færu ekki dult með ást
sina, gagnstætt því sem Marton
hafði sagt? Og Giséle Marton
væri fullkunnugt um hana?
Hann beygði sig niður að sölu
lúgunní, keypti aðgöngumiðana
og þau fóru inn.
Verið var að sýna glæpamynd
með hörku slagsmálum. Hu^
djörf hetja stökk út um glugga
og lenti í framsætinu á opnum
bíl sem stóð fyrir neðan. Bíleig
andinn var sieginn í rot og hetj-
an ök á ofsahraða um götur
borgarinnar á flótta undan sí-
renuvælandi lögregtlubilum.
Maigret brosti. Hann skemmti
sér vel. Honum tókst að gleyma
Martonshjónunum og mágkon-
unni og Harris sem hét réttu
nafni Schwob og öllum fiækjum
þessa fólks.
I hléinu keypti hann sæigæti
handa konunni sinni. Það var
fastur siður. Annar fastur siður
var, að hann reykti hálfa pipu
í anddyrinu á meðan hún borð-
aði sælgætið og þar skoðaði
hann lauslega auglýsingar um
væntanlegar kvikmyndir.
Það snjóaði enn, þegar þau
komu út. Snjóflyg'surnar voru
stærri og bráðnuðu fljótt eftir
að þær snertu götuna.
Fólk gekk niðurlútt tií þess
að Sá ekki snjóinn framan í sig.
Næsta morgun rnundi snjór
þekja göturnar, kyrrstæða bíla
og húsþökin.
Hann náði i leigubíl, vegna
þess að hann var hræddur um
að konu hans yrði kalt. Honum
fannst hún þegar hafa grennzt
og hafði áhyggjur af þvi, enda
þótt það væri samkvæmt ráði
Pardons læknis. Honum fannst,
að hún yrði veikbyggðari, mundi
glata gleði sinni og bjartsýni.
Um leið og bitlinn rann upp
að húsi þeirra við Richard-Len-
oir-götu, sagði hann:
„Væri þér sama þótt ég kæmi
ekki inn strax."
Undir venjulegum kringum-
stæðum hefði hann ekki spurt.
Hann hefði bara sagt við hana,
að hann þyrfti að sinna störf-
um sinum. Nú var ekki um það
að ræða, og honum fannst hann
þurfa að létta á samvizku sinni.
„Á ég að vaka eftir þér?“
„Nei, nei. Farðu bara að hátta.
Það getur dregizt að ég komi.“
Hann horfði á eftir henni
ganga yfir gangstéttina og leita
að húslyklunum við dymar.
„Saint-Pierre de Montrouge-
kirkju," sagði hann við bílstjór-
ann.
Göturnar voru næstum mann-
lausar og akbrautin var hál.
„Bkki of hratt..."
Hann hugsaði með sér:
„Bf eitthvað gerðist..."
Hvers vagna hélt hann að
það yrði fljótlega? Xavier Mar-
ton hafði komið til hans dag-
inn áður. Ekki fyrir viku þó allt
væri þá við það sama og nú.
Benti það ekki til þess að nú
ætti að láta ti'l skarar skríða?
GiséLe hafði líka komið á Qui
des Orfévres daginn áður.
Og eiginmaðurinn hafði kom-
ið aftur þennan sama dag.
Hann reyndi að heimfæra
þetta við eitthvað í sálfræði-
bókinni góðu. Bf til vill hetfði
hann átt að kynna sér efni
hennar betur. í henni voru
nokkrar blaðsíður um þróun
hugsýkinnar áður en hún kemst
á hásti'g, en hann hafði sleppt
þeim.
Eitt atriði gat orðið til þess
að flýta fyrir aðgerðum í þess-
um leik, ef aðgerðir voru þá yf-
irvofandi. Xavier Marton hafði
fallizt á að gangast undir geð-
rannsókn næsta morgun klukk-
an eiilefu á læknastofu lögreglu-
stöðvarinnar.
Mundi hann siegja mágkora-
unni frá þvi? Eða koraunni sinni?
Og mundi sú síðarnefnda koma
þvi áleiðis til eiskhuga síní í
Saimt-Honoré-götu ?
Bftir rannsóknina, væru ailar
aðgerðir um sein'an, hvernig sem
niðurstöðurnar yrðu.
Billinn nam staðar við kirkj-
una. Maigret borgaði bílstjóran-
um. Gegnt kirkjunni var kaffi-
stofa, sem enn var opin. Þar
sátu inni tveir eða þrír rnenn.
Maigret gekk inn og pantaði sér
heitt toddí, ekki vegna þess að
hann þyrfti að ylja sér,
held-ur vegna þess, að
einhver hafði nefnt toddí við
hann nýlega. Hann var á leið-
inni í símaklefann, þeigar af-
greiðslumaðurinn kallaði til
hans:
„Viljið þér „jeton“?“
„Ég- þarf bara að líta í síma-
bókina."
Ekki af neinni sérstakri
ástæðu. Um leið og hann fór að
hugsa um Monsieur Harris,
datt homum í hug, hvort Mart-
onshjónin hefðu sima og hann
ætlaði að athuga það.
Þau voru ekki sikráð í síma-
bókiraa. Það var ógrynni af
Morton-um og Martin-um en
ekki einn einasti Marton.
„Hvað sikulda ég?“
Hann gekk inn í Chatillon-
götu þar sem Ijós logaði aðeins
í tveimur eða þremur gluggum.
Hann sá hvorki Lucas eða
Lapointe og honum var ek’ki far-
ið að verða um sel, þegar sagt
var lágri röddu úr dimmu húsa-
skoti:
„Ég er hérna ..."
Það var Lapoimte með trefil
vafinn upp á mitt andlit og
hendurnar djúpt i frakkavös-
unum.
„Ég þekkti fótatakið um leið
og þú korrast inn í götuna."
„Er það þetta hús,“ spurði
lögregluforinginn og benti á
gult múrsteinshús þar sem
hvergi var Ijós i gilugga.
I þýðingu
Huldu Valtýsdóttur.
„Já. Sérðu igönigin þarna til
hægri við dyrnar?"
Það voru göng, eiras og eru
víða í miðborg Parísar. Einu
sinni hafði ffundizt myrtur mað-
ur í slíkum göngum klukkan
fimm síðdegis aðeins nokkur
skretf frá mannf jöldanum 'á gang
stéttinni fyrir framan.
„Liggja þau inn í húsagarð-
inn?“
„Já. Þau geta farið þar út án
þess að húsvörðuri'nn verði þess
var.“
„Hefurðu athugað aðstæður?
„Já, ég fer á tiu minútna
fresti. Það er stór köttur, sem
heldur til í göngunum og strýk-
ur sér við lappirnar á manni.
Hann mjálmaði svo hátt, að ég
var hræddiur um, að hann kæmi
upp um mig.“
„Eru þau farin að sofa?“
„Ekki voru þau það fyrir
noikkrum mínútum."
„Hvað eru þau að gera?“
„Ég veit það ekki. Það er ljós
í igiugiga á efri hæðinni en tjöld-
in eru dregin fyrir. Ég beið eft-
ir því að sjá skugga bregða fyr-
ir inni, en árangurslaust. Það er
líka ljós á neðri hæðirani. En
þar eru hlerar fyrir gfluggunum,
svo ljósið sést aðeins um svo-
litla ritfu."
Maigret fór yfir götuna oig
Lapointe fýlgdi honum etftir.
Báðir gengu hljóðlega. Það var
kailt og súgsamt í göngunum. 1
ví
o

TrÁ
flí
GRÖDRARSTÖDIN -
STJÖRNUGRÓF 18 SfMI 84550
BREYTTUR
LOKUNARTÍMI
Lokað á sunnudögum.
Opið til klukkan 19
virka daga.
velvakandi
Q Um merkingar
strætisvagna
„Kæri Veflvakandi!
Ég er þannig í sveit sett, að
ég þarf mikið að ferðast með
S.V.R. Nú heldur þú sjálfsagt,
að ég ætli að fara að skamm-
ast út í fyrirtækið og vagn-
stjórana, en það er nú öðru
nær. Ég hef aldrei hatft nema
gott eitt af þeim að segja, en
það getur auðvitað verið vegna
þess, að á minni 'leið hafa sömu
'ágætismen n i rn i r ekið árum sam
an. Sumir kvarta líka undan
of háum fargjöldum, en ég
held, að það sé ekki á rökum
reist. Ég hef ferðazt með al-
menningsfarartækjum annars
staðar, og þar eru fargjöld allt
að helmingi hærri en hér.
Eitt er þó, sem mér finnst,
að þyrfti að laga. Það er merk-
ing vagnanna. Það er ekki nóig,
að leiðamúmerið staradi aðeins
framan og aftan á vögnunum.
Númerin þurfa líka að vera á
hliðunum og stærri og greini-
legri framan og aftan á. Það
getur orðið býsna snúið að
geta sér til um, hvaða vagn
hatfi verið að renna frá marani,
þegar maður sér vagninn að-
eins frá hlið. Þetta yrði ekki
kostnaðarsöm lagfæring, en
hún yrði til mikilla bóta fyrir
farþegana.
Með þökk fyrir birtinguna.
Ibúi við Kaplaskjólsveg."
0 Skákeinvígið
Þ.H. skrifar:
„Það er að verða ljóta
ástandið með þetta blessað
skákeinvígi. Það er ekki flóa-
friður fyrir tilbúnum fréttum
af áskorandanum hvort hann
komi eða ek’ki - hvenær hann
komi - ’hvort hann sé kannski
þegar kominn - oig hvað búi á
bak við aUt bramböltið. Ég fyr-
ir mitt lleyti er fyrir löngu orð-
inn dauðleiður á öUu þessu til-
standi. Samt skil ég nú FLseher
í aðra röndina. Það hlýtur að
vera dálítið gaman að geta
leikið á svo marga fréttamenn
í einu, sérstaklega ef sú stétt
fer yfirleitt í taugarnar á
manni, ei!ns og mér skilst að
sé um Fischer. Ég vil benda
Islendiingum á það, til hægðar-
auka, að vera ek’kert að þeys-
ast út á Keflavíkurflugvöll í
tíma og ótíraia. Þeir eiga þess-
ar finu myndir af honum, síð-
an hann var hér 1 vetur, auk
þess sem ég held, að flestir séu
búnir að fá nóg af slíku
„fréttaefni". Einniig vil ég
benda á, að sá aðili að þessu
máli, sem á skylda samúð, fyrst
og fremst, er bandaríska skák-
sambandið, en það ber ábyrgð
á ásfcorandanum.
Einn ljósan punkt sé ég þó
í þessu öllu. Hann er sá, að for-
sjónira skuli hlifa okfcur við
daglegum sjónvarpssending-
um frá tafU þessu.

ydarpjónusta
alla da&a.
Optd átta
Umgardagai
§corpioa.ga"abi“ur
... fyrir þig
POP HÚSIÐ
Grettisgötu 46 • Reykjavík ■ *S“ 25580