Morgunblaðið - 25.01.1973, Blaðsíða 22
"22"
MÖRGU&BLADIÖ, ^IMMTUDÁCítSí 25. JÁNtrAR 1^3
Minning:
Jóhannes Bjarnason
JÓHANXES Bjannason fæddist
ajS Fjallaskaga í Dýrafir® 10.
m 1915. Hann var 8. barn for-
eidra sinna af 14. t>au voru
Gunnjóna Vigfúsdóttir Natticina-
eissonar í Alviðru og Bjami Sig-
urðsson bóndi að FjaJJaskaga.
Þegar Jóhannes var 11 ára
fliittust foreldrar hans að
Lambadal í sömu sveit. Bróðir
Bjama, Guðmundur Ásgeir, og
kona hans tóku hann þá í fóst-
ur að HólaJcoti, sem einnig var
í Mýrahneppi. Þar átti Jóhann-
es heimili þar ti'l hanin fluttist
tái Keykjiavíkur. Hann fór strax
og aíldur leyfðd á sjóiinn. Þau
störf viann hamn unz heilsu hans
var þannig farið, að þau hent-
uðu honum ekki. Varan JcÆiannes
hki síðari ár við verzlunarstörf
hjá Ásibimd Ólafssyni.
Hinn 23. deseimber 1950 gekk
hann að eiga eftirlifandi komu
sína, Margréti KristjánsdóttuT
frá Tröð í önundarRrði. Þau
t
Systir okkar,
Ingibjörg Jóhannesdóttir,
Hofteigl 19,
andaðist 24. þ-m.
Jarðarföriin auglýst siðar.
Ólafur M. Jóhannesson,
Kristinn Jóhannesson.
eignuðust tvær dætur. Sú eldri
er gift en hin enraþá bam að
aldri. Heimili sitt reistu þau í
Reykjavik og það æ siðan. Haran
andaðist að Landalkoti 1. septem-
ber 1972.
Það er ekki fyrir daglegan
samgang eða nána deálimgu
kjara okkar í miffi umfram það,
sem sveituragar og vinir hittast
hér í borginini ýmisisa aitivika
vegraa, sém kemur mér tdl að
miranast hams nú. Ég þarf heldur
ekki að segja þeim, er þeikktu
hann, hver manngerð hans var.
En mig langar til að mirmost
hans vegna þess, hversu fagurt
fordæmi hann gaf þeiim, er um
það vilja hugsa eða hafa spum-
ir ai, ininan hans stóra frænd-
garðs eða utan. Jóíhiannes fædd-
ist svo sannarlega á mörkum
hins byggilega heirns. Opið haf
og þverhnlpt björg umlykja
Fjalla.skaga. Það var algjörlega
uradir náttúruöflum komið hvort
nokkurrar hjálpar var að vaauta
utan að komandí, hvað svo sem
fyrir hefðd komið þar á bænum.
1 dag væri það talin ögrun við
heiíbrigða skynsemi að setja fólk
þar níður til búsetu. Við þennan
kaMa vemleika glímdi f jölskylda
hans og hlaut sigur. I þessu al-
gleymi einamgrunarinnar hiaut
sál hans sína fyrstu mótun.
Haran fékk fljótt að vita að hend-
urmar voru til að vinma með, fæt-
urrrir tii að standa á og Guðs-
vrljinm til að styðjast við. Emgra
aranarra kosta var völ drerag þess
tima, sem borinn var í miðjum,
Eiginkona mín,
BRYNHtLDUR J. HALL,
lézt í Landspítalanum 24. þessa mánaðar.
Garðar Hall.
t
Eiginmaður minn,
GEORGE MELLK,
lézt i New York, föstudaginn 12. þessa mánðar.
Kristjana Bjargmundsdóttir Mellk.
t
Stjúpsonur minn,
EINAR ÞÓRARINN OLGEIRSSON,
kaupmaður í Grimsby,
andaðist 23. janúar sl. — Jarðarförin fer fram föstudaginn
26. janúar nk. Fyrir hönd eiginkonu og barna hans,
Nanna Olgeirsson.
t
Útför
GUÐSTEINS EINARSSONAR.
hreppstjóra, Grindavik,
fer fram frá Grindavíkurkirkju, laugardaginn 27. janúar kl. 1.30
eftir hádegi.
Sigrún Guðmundsdóttir, Guðrún Guðsteinsdóttir,
Ólöf Guðsteínsdóttir Champion,
tengdaböm, barnabörn og systkini hins látna.
t
kmilegar þakkir fyrir samúð og hiuttekningu við andlát og
jarðarför mannsins míns,
ARNA GUÐJÓNSSONAR.
Sérstakar þakkir færi ég eigendum verzlunar Geirs Zoega,
svo og læknum og hjúkrunarfólki Borgarspítalans.
Fyrir hönd fjölskyldu mirrnar og systkina hins látna,
Bjamþóra Benediktsdóttir.
sitórum barraaihópi en bíða mátt-
ar síns og megiras og taka þá
til starfa, sem haran og gerði
svo vel, að eftir er mun&ð af
þeim, er til þekkja. Mér eru
mjög miranisstæðdr þeir dagar á
sL sumri, er við lágum bæðd i
Landakötssijúkrahúsi. Þá töluð-
um við kannski meira saman en
um ævtna fram að þvi til sam-
aras. Hann sagði mér hve við-
brigðin hefðu verið mikil að
flytja að Hólakoti, þar sem.stutt
var táil bæja á alla vegu. „Ég
man að lengi vel þorði ég ekki
að láta ókunnuga sjá mig brosa,“
saigði hann, „mér fanrast ég svo
undur smár og lítiimótlegur."
Eðiisiæg feimni hefur átt siran
þátt i þessu á móti óvananum að
hitta ókunnuga. Hamn var hlé-
drægur og prúðmennskan ein-
kenndi fas hans aila ævi. — Það
voru yfirveguð orð, sem hainn
l'ét falla um það, að nú væri
hiaran saimkvæmt Guðsvilja að
steila þeim höndum, sem hamn
hefSi feragjð tii að vinna með og
þeim fótum, sem hann fékte til
að srtanda á. Hann vann meðan
dagur eratdst og hann srtóð föst-
um fótum á þeirri jörð, sem
haran var borinn tii. Þar kom
tll marandómseðli hans, sem var
djúpsitætt og vilji, sem var mjög
einibeittur. Stærstur þáttur í far-
sæld hans var ást hans á korau
sinni og heimili. Hiamn var þar
lánsma'ður, því andinn var einn
og saraiur þedrra beggja. Heims-
ins glaum og glys létu þau vikja
fyrir öruggri uppibyggimgu. „Ég
er ferðbúinn," sagðd hann. Ég
Þakka auðsýnda .amúð og
vinarhug við andlát og útför
Andrésar Jónssonar,
Neðstutröð 6,
Kópavogi.
Fyrir hönd vandamararaa,
Ólafur Ólafsson.
Iranilegar þakkir færum við
öllum þeim, sem auðsýndu
okkur samúð, vinariiug og
hjálp við aradláit og útför föð-
ur míns og fósturföður,
Lárusar Kjartanssonar
frá Byggðarholti.
Fyrir hörad vandamarana,
Vllberg Lárusson,
Kristrún Pétursdóttir.
veit, að það var satt, svo mjög
bar haran skyn á þetta afl, sem
fer um, án spurnar. Hann háfði
oft leirtaið hinraa dýpstu raka, en
feragið það eina svar, að þau
lægju enn ekki á lausu. Sá mikli
andiegi srtyrkur, sern hanra hafði
fram að færa í helstríði sinu,
muin verða mér sem ljós tii að
horfa á, þótt miran bdðtími sé
kanraski í dag ekki greindur, Það
er lærdómur, sem kemur á jöfn-
un milii gleði og sorgar að vera
vitnd að því, að maður á bezta
aldri taki dauðasrtund sdrand sem
harara.
Hann sddiaði sdnum degi með
sæmd. Mér varð hugsað til lirtla
drtenigsins, sem ekki þorði að
brosa til ókunraugra fyrir rúm-
um 45 árum, þegar ég sá, að það
haifði verið gert heyrum kuim-
ugt, að sdðasta verk haras hér í
heimi var að gamga frá pendnga-
gjöf, sem skipti hundruðum þús-
uradia, er afhendast skyldi hedma-
byggð hans, Dýrafirði, sem gjöf
frá konu haras og honum. Það
hefði nægt til að kaupa adlar
jarðir í Mýraíhreppi á þedm tíma,
jafiruvel bertiur. Hiran þröngi stakk-
ur, sem hiann var borinn til,
hafði verið lagðúr til hliðar. Ég
hygg að marga Dýrfirðáraga hafi
sett hljóða og hugsað þakkiát-
um huga til haras, sem þararaiig
sýnd'i tryggð sdna og ást á heiima-
byggð i verki. Aldrair og óbomir
geta notið þeirra, sem tii fyrir-
myradar nýta sdran dag, það máist
ekki út. Sársauki ástvina vlð
missi svo styrkrar. stoðar máist
heidur ekki út meðan þedrra líf
varir. Þeir beyja sána glíravu og
finna nýjar leiðir til að garaga
eftir, því lÖgmáli hefur enn ekki
verið raskað raé undankomuleið
furadira. Ég yeit, að þeim mun
takast að bera harm sáran með
þeirri karimennsku, sem honum
var svo eðlileg að dauðdran sjálf-
ur fékk henrai ekki þokað.
Ég þaikka inmiiega saramfylgd-
ina og þá vináttiu, sem færðd mér
hediga minndragu um góðan dreng.
Jónína •Tónsdóttlr
frá Gemhifalli.
Ólafur Ólafsson
fyrrverandi verkstjóri
í GARÐINUM hefir um aldir
verið blómieg byggð. Þar eru
rennisléttir melar, en viða
starada uipp úx grásteinsklappir.
Á þessu svæði var og er fjöl-
menrat vegna fiskveiðanna og
bændur hér sturadiuðu jöfinum
höndum búskap og sjósókn.
Ströndin liggur svo að segja
fyrir opnu hafi. Talsvert vax um
samkomiur af ýmsu tagi, á fyrri
hluta þessarar aldar og fólk virt-
ist reiðubúið til þess að leggja
drjúgan skerf tM félagsmóla.
Hitt og þetta var gert til
Skemmtunar, ræðuhöld, söngur,
kviðlingar, leikrit. Dans var al-
menraur, spilað var fyrir dansin-
um á harmoniku eða murahörpu,
Skautaferðir voru ennfremur
mjög aiigengar. Ólaifur Ólafssom
minntist þessa oftsinnis á efri
árum og um leið hinna haldgóðu
viraáttuibanda er mynduðust
vagna félagsmálaafskipta.
Hann mirantist með sérstök-
um hlýhiug á vináttutengsl sin
við hieimilm að Meiðastöðum,
Akunhúsum, Lambastöðum,
Nýjabæ og Hofi.
Ólafur var einn þeirra ungu
manna er settu svip siran á Garð-
inn á fyrstu áratugum þessarar
aidar.
Ólafur Ólafsson fæddist og
ólst upp að Móakoti í Garði 30.
marz 1893; Þar bjuiggu foreldr-
ar hans frú Kristím og Ólafur
Sæmunidsson útvegsbóndi.
Um heimilisháttu í Móakoti
verður ekki fjölyrt, því þeir hatfa
verið svipaðir þar og annans
staðar á uppvaxtarárum Ólafs.
Ólafur stundaði sjóinn svo að
segja frá blautu barnsbeini og
sjávarútveg’smál áttu jafnan
hug hans allan.
Til Reykjavúkur fluttist Ólaf-
ur árið 1926, og árið 1933 ræðst
hann í þjómustu Reykjavíkur-
bongar og gegndi þar verkstjórn
í 30 ár.
Ólafur var meðhjáipari I sókn-
arkirkju sinni að Útskálum í
embættistíð séra Friðriks Rafnar
vígslutoiskups, en Ólatfur var trú
maður og kirkjurækinn.
í Garðinum tók Óiatfur enn-
fremur þátt í leiktfélagi staðar-
ins, en hanra var gæddur með-
fæddium leiklLstarhætfileikum.
Hann var eimdregimn fylgis-
Þökkum af alhug öitum þeim, sem sýndu okkur samúð og
heiðruðu minningu bróður okkar,
GUÐMUNDAR JÓNSSONAR,
Stóra-Eyrarlandi, Akureyri.
Þórunn Jónsdóttir, Marsilia Jónsdóttir.
maður Heimastjórnar, síðar ör-
ugigur stuðningsmaður Sjáif-
stæðistflokksins, og sat í Fulltrúa
ráði flokksins hér í borg. Ólafur
var vinsæll af öllum, enda var
haran greiðasamur og óhiutdeil-
imn.
Ólafur andaðist að Vifilsstöð-
um 1. jan. sl. Á jóladag 1926,
bvæntist Ólafur eftirlifandi eig-
imkonu sinni, Hsilldóru Bærings.
Á heimilirau að Skólavörðustiig
42 er mikil gestakoma og oft-
sinnis hvíldarlaus starfsdagur
húsfreyju.
En óskipt og örugg stóð frú
Halldóra við hlið manns sáns í
meira en 45 ár. Soraur þeirra er
Hafsteiran, starfsmaður Lands-
sima íslands. Börn 'hans eru: Ól-
afiur Kalmann, Margrét Ingi-
björg, starflsst. á sjúkrahúsi, Sig
urður Kort, starfism. Áburðar-
verksm., Steúli Þór, nemi í Lauig-
arnesskóla.
Enntfremur ólst upp á heimil-
inu sonur frú Hallldóru. óhætt er
að fullyrða að sonur heranar stóð
ektei fjær huiga og hjarta Ólafis,
en hans eiginn sonur.
Hann er Hannes Amórsson,
bókhaldisvélameistari, kvæntur
Guðlaugu Guðmundsdóttur og
böm þeirra, Guðmundur, les
viðskiptafræði við háskólaran,
Armór, stórkaupm. og Hafldóra,
skrifstofiust
Þannig er í fáum dráttum og
aðalatriðum yfirborðssaga Ólatfs
Ólaíssonar, fiv. verkstjóra, og
verður þó ekki sögð sem vert
væri 1 Jáeimum minningarorðuan.
Minningin um Ólaf Óiaflsson
mura áivaiilt standa vinum hans
fyrir hiuigskotssjónum.
Helgi Vigfússon.