Morgunblaðið - 11.03.1973, Side 28

2N
MORGUNBLAÐIÐ, SUNNUDAGUR 11, MARZ 1973
•AGAIM
Eliszabet Ferrars:
Ssmfds i dsufkii
Paul Hardwicke var sjálfur
mjög magur, miölungl hávaxinn
og ofurlítið lotinn, slettist
snöggt áfram, rjóður i andliti,
fjörlegur á svip og með þykkt,
hvítt hár. Matarlyst hafði hann
góða og var reiðubúinn að nær
ast eitthvað á hvaða tima dags
sem var, en samt var maginn á
honum jafnmjór nú og um tví-
tugt, og hann var beinaber.
— Ef þú hefur gleymt engi-
ferhnúðunum mínum þegar þú
pantaðir í matinn, sagði hann og
hellti heitu vatni á kaffiduft í
bolla, — þá gæti ég labbað nið-
ur í búð og náð i þá. Mér var
að detta í hug, hvort það gæti
ekki hresst mig eitthvað að fara
út að ganga. Þaö er líka fyrir-
taks veður til þess.
— Ég ætlaði nú sjálf í búð-
ina, rétt strax, sagði Rakel. —
Ég þarf að borga þar reikning.
— Þarftu peninga? spurði
hann.
— Nei, ég á enn eitthvað eft-
ir.
— Ég held ég verði nú samt
að fara eitthvað út að ganga,
sagði Paul. — Ég sit alveg fast-
ur. Glápti á eina síðu allan morg
uninn, og gat ekki komið mér
niður á næsta atriði. Með boll-
ann í annarri hendi og kexkök-
una í hinni, hallaði hann sér
upp að skápnum, en Rakel tók
að þvo kartöflur undir kranan-
um. — Það er þetta æxlunarmál.
Að minu viti er betra að vera
alls ekki að kenna dýrafræði en
kenna hana óheiðarlega. En það
er einmitt það, sem flestir skól-
ar ætlast til af kennaranum.
Þeir ætlast til, að hann standi
frammi fyrir hóp af krökkum,
sem hann á að kenna að hugsa
vísindalega, og ljúgi þau full,
af ásettu ráði, eða þegar bezt
lætur, kæfi niður alla eðlilega
forvitni hjá þeim . . .
Nú var hann kominn að einu
uppáhaldsefni sínu og bar ótt á,
með munninn fullan af kexmol
um.
Þegar hann þagnaði sem
snöggvast, sagði Rakel. :— Ung-
frú Dalziel er væntanleg frá
Genf í dag, er það ekki?
— Jú, víst er hún það, sagði
hann. — En, eins og ég var að
segja . . .
Og hann hélt áfram ræðu
sinni, enda þótt Rakel færi út,
í henni miðri, til þess að leita
að grænmeti í garðinum, til há-
degisverðar.
Það eina, sem breyttist hjá
Paul Harwicke, þegar hann var
orðinn einn, var það, að hann
jók handapatið og áherzlurnar.
En þegar hann hafði lokið úr
kaffibollanum og var að maula
síðasta kexbitann, gekk hann út
úr eldhúsinu, fór i yfirfrakka
og setti á sig húfu, greip göngu
stafinn sinn og gekk út um fram
dyrnar.
Samstundis sá hann, hvernig
farið hafði fyrir rósunum, og
hann stanzaði og barmaði sér
yfir örlögum þeirra.
— Ég er í rauninni svo fávís,
hugsaði hann. — Ég veit svo lít-
ið. Ég geri svo margar vitleys-
ur — eins og til dæmis það að
vera að draga Rakel hingað. Og
nú er kannski orðið um seinan
að bæta úr því, vegna þessa
Burden. Og ég hef að minnsta
kosti enga hugmynd um, hvern-
ig ég á að snúast við því.
En það var of kalt til þess að
norpa þarna nema litla stund,
og er hann gekk áfram, hvarfl-
aði hugurinn aftur að bókinni,
og varirnar tóku að bærast eins
og hann væri að flytja fjöruga
ræðu, enda þótt ekkert hljóð
heyrðist.
Þegar hann kom að hliðinu
hjá Maigot Dalziel, stanzaði
hann og horfði með athygli á
litla smáhúsið hennar og garð-
inn. Það var vel til fundið hjá
henni, hugsaði hann, að bjóða
efnalitlum ungum mönnum sem
ætluðu að semja bók eða mála
myndir, eða eitthvað þess hátt
ar, að koma og búa ókeyp
is í þessari gömlu hlöðu henn-
ar, neðst í matjurtagarðinum,
gegn þvi að lita eftir húsinu.
Ekki svo að skilja, að neinn
þeirra hafi tollað þarna lengi,
að því er Paul hafði frétt í þorp
inu. Kannski var það bara
hræðileg reynsla að vera laus
við daglegar áhyggjur og hafa
ekkert að gera nema skrifa eða
mála, og kannski heimtaði
ungfrú Dalziel eitthvað meira af
þeim en þeim hafði verið gefið
í skyn i upphafi?
Burden hinn ungi, sem nú bjó
í hlöðunni, virtist að minnsta
minnsta kosti taka starf sitt með
fullri alvöru, því að blómabeð-
in sýndust sæmilega hirt,
og mestallt dauða laufið hafði
verið hreinsað burt, og það var
meira en Paul hafði sjálf-
ur nokkurn tíma gert í sínum
garði. En það hefði átt að vera
búið að taka upp daliurnar.
Þar hafði unga manninum orðið
á í messunni. Stóra beðið fyr-
ir framan húsið hafði farið illa
í frostinu kollarnir á blómunum
héngu máttleysislega niður eins
og blautir svampar.
Paul datt i hug að fara inn
og vita, hvort ungfrú Dalziel
væri komin heim. Þegar hann
fór út, hafði hann alls ekkert
ætlað sér að forvitnast um hana.
í þýóingu
Páls Skúlasonar.
Hann dáðist mjög að henni og
þótti skemmtilegt að ræða við
hana, og honum fannst það
mundi leiða hugann frá bókinni
að frétta af þessari ráðstefnu í
Genf, en þaðan átti hún að
koma í dag, hafði hún sagt hon-
um fyrir viku. Það mundi hressa
huga hans að hitta hana. Og
bráðlega mundi hann líka geta
rætt vandamál sitt við hana.
Hann minntist þess ekki að hafa
nokkurn tíma heyrt hana láta
í ljós álit sitt á uppfræðslu, en
kona af hennar tagi mundi áreið
íslenzk-
ensk~
spönsk
Jafn nauðsynleg
og farseðillinn
2. úfgáfa
BÓKAÚTGAFÁN HIIDUR
Hús & híbýli
Áskriftarpöntun
,,Hús & híbýli“ er vandað, fjölbreytt blað um hús-
byggingar, innréttingar, breytingar, heimilishald,
bíla — og skyld efni. 4 blöð á ári.
Áskrift 1973 kostar aðeins 250 kr. (2 blöð frá 1972
fylgja ókeypis meðan upplag endist).
Sendíð meðf. pöntun, greinil. útfyHta, ásamt ár-
gjaldinu í ábyrgðarbréfi eða komið hvoru tveggja á
skrifstofuna í Austurstræti 6. Einnig má panta
áskriftir í síma 10678.
N e s t o r
Austurstræti 6 II. hæð, Reykjavík.
Undirritaður óskar eftir að gerast áskrifandi að „Hús & híbýli"
Nafn
Heimili
og sendir/afhendir hér með áskriftargjald 1973, kr. 250,00.
velvakandi
Velvakandi svarar i sima
10100 frá mánudegi til
föstudags kl. 14—15.
0 Náttúruhamfarirnar
í Eyjum
Velvakanda hafa borizt
mörg bréf varðandi náttúru-
hamfarimar í Vestmannaeyj-
um, afleiðingar þeirra, við-
brögð manna og stjórnvalda,
gagnrýni á aðgerðir eða
aðgerðaleysi og hvemig taka
skuli á þeim vandamálum, sem
að steðja.
Ekki er nokkur vegur að
birta öll þessi bréf, en þau
sýna, að þeir eru margir, sem
láta sig þessi mál varða. Af
sumum bréfunum má þó ráða,
að ýmsir líta á vandamálin sem
Eyjamanna einna, en gera sér
ekki nægilega grein fyrir, að
það er þjóðarinnar allrar. Þeg-
ar talað er um, að bæta verði
Vestmannaeyingum það tjón,
sem þeir hafa orðið fyrir,
mætti eins orða það svo, að ver
ið væri að bæta, eða reyna að
draga úr þvi tjóni, sem þjóðin
hefur orðið fyrir. Að sjálí-
sögðu er þó áfall Vestmanna-
eyinga mest. Þeir hafa orðið
að yfirgefa heimili sín og eign
ir — og óvissan um framtíð-
ina hlýtur að reyna mjög á þá.
0 Ólík sjónarmið
íbúðarvandamálin eru ofar-
lega í hugum margra og ýmsar
tillögur fram bornar, en fæst-
ar þeirra eru nýjar af nálinni.
Fólk er lofað að verðleikum
fyrir að hafa þrengt að sér til
þess að hýsa húsnæðislausa, en
aðrir, sem kannski eru betur
settir, gagnrýndlr fyrir að
halda að sér höndum.
Sumir vilja að hafnarbótum
verði hraðað og viðlegu-
rými aukið til handa Eyjaflot
anum „í landi“, en aðrir telja
það fráleitt, þegar eigi að hefj
ast handa um byggingu hafn-
ar við Dyrhólaey. Já, þau eru
mörg sjónarmiðin, en þó er
eins og flestir leiði hjá
sér spurningarmerkið stóra:
Hversu mikil verður eyðilegg-
ingin í Heimaey? Þvi getur eng
inn svarað á þessari stundu, en
það er mergurinn málsins.
0 Þýðir ekki að halda
að sér höndum
Menn eru ekki á eitt sáttir
um, hvað eigi að gera — en
öllum hlýtur þó að vera ljóst,
að eitthvað verður að aðhaf-
ast. Ekki þýðir að halda að sér
höndum. Það er uppgjöf. Hitt
er svo annað mál, að það, sem
þykir vænlegast i dag, getur
verið forkastanlegt á morgun.
Þá áhættu verður að taka.
Fyrst þegar gosinu linnir, er
hægt að meta stöðuna í réttu
ljósi — og þá þarf vonandi eng
inn að efast um að tekið verði
til hendi.
Stjórn Viðlagasjóðs er ekki
öfundsverð af hlutverki sínu
á meðan öll þessi óvissa ríkir.
Á henni standa örugglega
mörg spjót. Við voTium aðeins
og vonum, að alltof langur timi
líði ekki þar til hún getur ein-
beitt sér að meginverkefninu
—- uppbyggingu í Eyjun-
um sjálfum.
0 Hvað á fellið að heita?
En svo vikið sé að léttara
hjali. Velvakanda eru alltaf að
berast bréf um heiti á nýja fell
inu á Heimaey. „Saga“ skal það
vera, skrifar kona í Hafnar-
í'irði. Rökstuðningur: — 1. Fyr
ir augum okkar er að gerast
ein sú hrikalegasta saga, sem
um getur á landi voru. — .
Líkur eru á, að margt af því,
sem áður var á þessum fagra
stað, það er að segja byggðir
og bú, verði í framtíðinni að-
eins saga. — 3. Nafnið er norr-
ænt og fellur vel við hin eld-
fjallanöfnin okkar, svo sem
Askja, Dyngja, Hekla,
Katla o.s.frv.
Leifur Finnbogason i Hítar-
dal leggst gegn nafninu Bæj-
arfell, „Bæjarfell er hér við
túnfótinn i Hitardal," skrifar
hann og bendir á fleiri Bæjar-
fell á landinu. Síðan segir Leif-
ur:
„Margar sagnir eru til um
það, hvernig kölski hefur reynt
að beita brögðum tii þess að
ná eignarrétti á sálum manna,
en alltaf tapað, þegar helgar
vættir eða helgir staðir hafa
veitt þeim skjól. Þá kannast
flestir við að heitt sé í viti.
Nú er það viti, sem spýr eldi
og eimyrju yfir Vestmannaeyj-
ar. Þess vegna legg ég til að
hið nýja fell verði látið heita
„Kölskafell", því það er þetta
vonda, sem kemur úr iðrum
jarðar, sem hefur hrakið fólk-
ið í burtu.“
Lykillinn að nýjum heimi
Þér lærið nýtt tungumál á 60 tímu
LINGUAPH0NE
Tungumálanámskeið á hljómplötum eóa
segulböndum tiS heimanáms:
ENSKA, ÞÝZKA, FRANSKA, SPANSKA,
PORTUGALSKA, iTALSKA, DANSKA,
SÆNSKA, NORSKA, FINNSKA,
RÚSSNESKA, GRÍSKA, JAPANSKA o. fl.
ATborgunarskilmálar
Hljódfœrahús Reyhjauihur laugauegi 96 $imi: I 36 56