Morgunblaðið - 21.03.1973, Qupperneq 28

28
MORGUNBLAÐIÐ, MIÐVIKUDAGUR 21. MARZ 1973
Eliszabet Ferrars:
Samíaríia i dauriann
Jane leit á hana steinhissa. —
Ég beinlínis tilbið hána, sagði
hún. — Mér þykir miklu vænna
um hana en mitt eigið fólk. Við
erum nú nýkomin frá því, og ég
er alveg uppgefin eftir, enda
þótt Roderick væri svo yndis-
legur við það. En ég hlakka til
að búa í hlöðunni. Þú skilur, að
það var eitt af því fyrsta, sem
Margot sagði þegar hún heyrði,
að við Roderick værum gift. Það
var á föstudagskvöldið. Við gift
um okkur allt í einu, meðan hún
var í Genf, og hann bjóst við,
að hún yrði bálvond — það var
vegna þess, að hann hafði ekki
séð, hvað okkur kom vel saman,
og hún vildi í rauninni alltaf,
að við giftum okkur — jæja og
þess vegna varð hún alls ekkert
vond, heldur sagði, að við gæt-
um fengið hlöðuna . . .
Hún þagnaði og leit á Rakel,
forvitin á svipinn.
Rakel vissi vel, að þetta var
af þvi að hana var farið að hita
i kinnarnar, og hún gat ekki
haft hemil á svipbrigðum sínum.
1 gærkvöldi hefði . hún sagt
Brian, að hann þyrfti ekkert að
vera hræddur um, að hon-
um yrði byggt út úr hlöðunni,
af því að ungfrú Dalziel mundi
aldrei gera það fyrirvaralaust.
En nú virtist henni hafa skjátl-
ast.
Henni datt i hug, að stúlkan
vissi ekki, að hlaðan var þegar
setin, og sagði: — Hún lætur
sjálfsagt búa út baðherbergi
handa ykkur?
Jane glaðlega, — og svo ætlar
hún að láta gera við þakið. Hún
hringdi strax til bróður síns —
hann er húsameistari — og bað
hann að koma hingað um helg-
ina, svo að við gætum öll ráðg-
azt um þetta.
— Já, sagði Rakel. — Ég hitti
hann í gær.
— Nú, þá hefur hann sjálf-
sagt sagt þér, að við Roderick
værum búin að gifta okkur?
sagði Jane.
— Nei, sagði Rakel, — hann
sagðist bara vera kominn til
þess að tala við ungfrú Dalzi-
el, en hún virtist ekki vera kom
in . . . Hún þagnaði, því að nú
kom Roderick aftur i ljós, við
hliðið að húsinu og flýtti sér til
þeirra. Hann var eitthvað ein-
kennilegur á svipinn.
—• Jæja, þau hafa þá loksins
skammazt, sagði Jane. En það
þoli ég ekki. Ekki í dag. Þetta
átti að verða svo yndislegur dag
ur.
Roderick staðnæmdist fyr-
ir framan Rakel og sneri sér að
henni, en ekki Jane. Hann var
háværari en hann átti að sér.
— Ég er hræddur um, að hér
sé eitthvað ekki í lagi, sagði
hann. — Þetta er einkennilegt.
Ég skil það ekki. Það lítur . . .
ískyggilega út. En ég veit ekki,
hvernig . . . Kannski er það
ímyndun hjá mér. Heldurðu, að
þú vildir koma með okkur, Rak
el, og segja mér, hvað þú heldur
um það. Ef þér væri sama væri
ég þér afskaplega þakklátur.
Hann sneri sér við og lagði
strax af stað til hússins.
Rakel flýtti sér á eftir honum.
— Er hún þar þá ekki? spurði
hún.
— Ekki núna.
— En hefur verið, er það
ekki?
— Það virðist svo.
— Ég held hún hafi komið
heim í gærmorgun.
— Já, kannski. Þú færð nú
að sjá það.
Roderick var einkennilega
mikið niðri fyrir. Þegar þau
komu að húsinu, gekk hann á
í þýáingu
Páls Skúlasonar.
undan Rakel, ýtti upp hurðinni,
gekk þvert yfir gólfið í forstof-
unni og niður tvær tröppur í
setustofunni. Rakel elti hann og
var næstum dottin um ferðatösk
urnar tvær, sem Roderick hafðj
skilið eftir.
Húsið var hlýtt og það staf-
aði frá rafmagnshituninni, sem
var höfð á, allan liðlangan vet-
urinn, hvort sem ungfrú Dalziel
var heima eða ekki. Auk þess
hafði einhvern tíma verið kynnt
upp í arninum í setustofunni. En
nú var þar samt ekkert nema
öskuhrúga, svo að eldurinn gat
verið búinn að vera dauð-
ur klukkustundum eða jafnvel
dögum saman. Rakel tók
einhvern veginn eftir þvi,
að ekki var allt með eðlilegum
hætti, meðan hún var að reyna
— Já, já og fínt eldhús, sagði
Fiskibátar til sölu
Til sölu 64ra lesta stálbétur (ný mæling), nýstandsettur,
tilbúinn á veiðar. 25 lesta eikarbátur, endurbyggður með
nýju stýrishúsi, 35 — 51 — 77 og 84 lesta eikarbátar. —
5 — 12 LESTA SÚÐBYRGÐINGAR.
AÐALSKIPASALAN
Austurstræti 14, 4. hæð.
Sími 26560, Guðm. Karlsson heima 30156.
velvakandi
Velvakandi svarar í síma
10100 frá mánudegi til
föstudags kl. 14—15.
0 Smámyntin
og seðlarnir
Þá er hér pistill frá 7877—
8083:
„Það er staðreynd að íslend-
ingar bera helzt ekki á sér smá-
mynt hvað svo sem því veldur,
og enda þótt þeir dragi einstöku
sinnum fram budduna, og eigi
þar nóga smápeninga, þá er
næsta hlægilegt að sjá þá reyna
að telja þessa pen.inga.
Smápenánga kalla Islendingar
einu nafni „rusl“ og finnst lítið
tifl um. Þeir kunna auðsjáan-
lega ekki hið gamla spakmæli
að „margt smátt gerir eitt
stórt".
Það er svo sem engin furða
þótt afstaða fólksins til pening-
anna sé slík, því meðferðin á
hinum íslenzka gjaldmiðli af
hálfu Seð'labankans og auðvit-
að ríkisstjórnanna er fyrir neð-
an allar hellur og því næsta eðli
legt, að almenningur sýni pen-
inigunum þessa lítilsvirðingu.
Myntsláttan okkar er líka
með þvíliku smekkleysi að með
endemum er. 50 kallinn lítur út
eins og spilapeningur, enda var
hann upprunalega gefinn út
sem minnispeningur um afmæli
fullveldis okkar. 1 sparnaðar-
slkyni væntanlega, var áletrun-
in um þetta afmæli máð af
mótinu, og hókus-pókus 50 kall-
inn var kominn. Nú — 10 eyring
urinn okkar „flýtur“ með pund-
inu og öðrum alvöru gjaldeyri,
og 25 eyringarnir og 1 eyring-
amir eru orðnir rándýrir safn-
gripir.
Ein króna eru 100 aurar, og
við skulum ekki missa sjónar
á því.
Svo erum við af eintómu
monti að hafa ofinm silfur-
þráð í seðlum okkar, eins og
einhverjum dytti í hug að falsa
þennan gervigj aldmiðil, sem áð-
ur en lýkur verður máski prent
aður með 7 núllum á ein-um
seðli, eins og þýzka markið sál-
uga, ef við gáum ekki að okk-
ur.
Við höfum látið prenta 5
þúsund króna seðil, og legg ég
til, að í hamn verði ofinn gull-
vír, sem væri þá það verðmæt-
aata, sem fjmdist í gjaldmiðli
okkar.
Upp með krónuna okkar,
hefjum hana til vegs og virð-
inigar en þrýstum hémni ekki
niður í svaðið.
7877—8083.“
0 Völuspá og fleira
Sigtirðiu* Draumland skrifar:
„Fyrir hátíðamar í vetur
kom út mesti fjöldi bóka, svo
sem endranær á slíkum árstím-
um. Eiina af þessum nýju bók-
um las ég fyrir fáum dögum.
Eigi þarf að geta nafns bókar,
né höfundar. En hann kemur
víða við, þar sem bókiin er eink-
um minnimgaþættir, og það á-
gætir. Á einum stað í þáttunum
stendur þessi setning:
„Sjálfsagt er þessi trú á
dómsdaig miklu eldri en kristin
trúarbrögð. Það sýnir m. a.
Völuspá.“ — Það út af fyrir
sig er ekki að sakast um, enda
mætti með nokkrum rétti segja.
Og ekki vitna ég í nefnda bók
vegna þess, að hún sé um þetta
sérstæð í íslenzku ritmáli. En
mig grumar, að þarna sé skoð-
unin sú, að heiðni og kristni
séu eitthvað alveg sitt hvað.
Það er nefnilega ein al mörg-
um reginvitleysumum í sam-
bandi við skilgreiningu morr-
æras heiðimdóms, sem við ís-
lendingar erum taldir hafa
varðveitt beztar heimildi.r um,
að telja Völuspá eldri en krist-
imdóminn, og þó eimkum það
sem verra er: álíta sjálfan heið-
indóminn hjá germönskum og
Tungumálanámskeió á hljómplötum
segulböndum Hí heimanáms
ÉNSKA, ÞÝ2KA, fRAN:

norrænum þjóðum vera tvennt
alveg ólíkt. En hvaðan komu
þjóðir til Evrópu í árdaga?
Komu virkilega forfeður þeirra
kyruslóða, sem lifðu á þessum
landsvæðum eftir daga Krists,
þangað sem villimenn? Allar
evróp^kar þjóðir eru ætlaðar að
austan. Hafi á timabili verið
snautt um „menningarlega"
þjóðhætti meðal þeirra, stafaði
það fremur af einangrun um
nokkurt skeið.
0 Um skyldlcika heiðin-
dóms og kristindóms
Germanir þeir, sem Rómverj-
ar áttu í höggi við, og geta um
í ritum sínum, munu hafa litið
út sem barbarar í augum hins
þóttafulla kynflokks: giisk- og
etrúsk-menntaðra Rómverja.
Það er engin söraraura gegn
neinu. Voru þjóðir meginlands-
ins ekki komraar af sömu for-
feðrum og Skandinavíubúar?
Og „germarasfcur" og „norr-
ænn“ heiðiradómur, sá sem að
lokum komst í brotum til ís-
lands, var haran virfcilega ætt-
aður frá steinaldar- eða eiraldar
fólki? Var haran ekfci fremur
kominn með þjóðflutningshætti
austan úr löndum. Steinöld og
eiröld og fleiri málmaaldir,
virðast ákaflega hæpin hugtök,
til að byggja heiðiindómsfull-
yrðingu á. Hvaðan voru einnig
fyrstu þjóðir Norðurlanda ruinn
ar, nema að sunnan og aust-
an?
Hiinn þroskaði heiðindómur á
Skandinavíuskaga, og síðar á
íslandi, hefur átt rætur sínar
að rekja til þúsunda ára gam-
alla trúarbragða. Þegar kristn-
in var lögtekin á íslandi, átti
Kristur eitt þúsund ára afmæli.
Nú þarf ekki mikla greind til
áð sjá, að kristindómurinn er í
fjölimörgum atriðum svo skyld-
ur heiðindómd, að segja mætti,
að þeir væru skilgetnir bræður.
Og Völuspá er ort svo síðla á
íslandi, að hún dregur fremur
dám af kristinni trúarmenin-
iragu Kelta á Bretlandseyjum,
ásamt náttúrufari íslands og
Ítalíu, en því sem nefrat er
„hreiraræktaður“ heiðindómur.
Og var norðurhvelsheiðindóm-
ur, hreinræktaðtir, nokkum
tíma til?
Sögn um „þjóðflutndng“
Göragu-Hrólfs sýnir, að hans
tíma norrænir menn áttu í
kunn hús að venda. Og var
ekki eirahver að skrifa um
menningarskyldleika Araba og
íslendin.ga, fyrir nokkrum ára-
tugum?
Sigurður Draumiand."
ínnrettingar
Fallegar.vandaðar
ÓDÝRAR
Sýningareldhús
á staðnum.
HúsgagnaverkstæSi ÞÓRSINGÓLFSSONAR
SÚÐAVOGI 44 SÍMI 31360 (gengií inn frd Kaenuvogi)