Morgunblaðið - 13.04.1973, Blaðsíða 28

28
MORGUNBLAÐIÐ, FÖSTUDAGUR 13. APRÍL 1973
Eliszabet Ferrars:
Samfrarria i daijrfanra
að minnsta kosti eitthvað um,
hvað af henni hefur orðið.
Rakel svaraði þessu ekki
strax. Hún þaut ekki upp í
vonzku, eins og hann hafði ver-
ið hálfhræddur um. Hún hélt
áfram við uppþvottinn og Paul
var feginn því að hafa komið
með þessa athugasemd. En hann
tók ekki eftir því, að hún skalf.
Loksins sagði hún: — Enginn
hefur gefið mér eitt eða neitt i
skyn, nema það skyldi þá vera
iögreglumaðurinn. Hann gaf
mér í skyn, að ég gæti hafa orð-
ið vör við eitthvað óvenjulegt,
þegar ég fór með mjólkina til
hússins — hávaða, ljós, skugga,
eða eitthvað þess háttar. Og nú,
eftir þvi sem ég hugsa lengur
um það, þá finnst mér eins og
svo hafi verið, enda þótt ég geti
alls ekki gert mér ljóst, hvað
það var. Það er nú allt og sumt.
En það var nú bara alls ekki
allt og sumt og þess vegna átti
Rakel bágt með að haida rödd
sinni rólegri og eðlilegri. Því að
auðvitað var það Brian, sem
hafði gefið í skyn, að Margot
Dalziel kynni ekki að hafa ver-
ið jafnhrifin að giftingunni
og Roderick hafði talið Jane trú
um, og svo hinum ölium. Það var
Brian, sem hafði bent á, að Rode
rick væri hræddur við hana, og
að hún væri þannig manneskja,
að auðvelt væri að verða hrædd
ur við hana. Eins konar Sesar,
hafði Brian sagt.
Og svo hafði ímyndunai'afl
Rakelar tekið við. Taugaveikl-
aður, drottnunargjam Sesar
sem búið var að snúa á og var
dauðþreyttur af stöðugu ann
ríki og kröfum til sjálfs sín, og
missti svo stjórn á sjálfum sér
og yrði brjálaður og grimmur ...
Hvorki Paul né Rakel sváfu
sérlega vel um nóttina og um
morguninn var maturinn seint á
ferðinni. Nóttin hafði verið óró-
leg, þar eð ofviðri hafði skollið
á um miðnætti og regnið lamið
á gluggana. Það höfðu heyrzt
brak og skellir í húsinu. Tvisv-
ar hafði Paul stokkið á fætur til
þess að reyna að skorða glugg-
ana, þegar lét í þeim eins og vél-
byssu, en það hafði ekki komið
að gagni og skröltið hafði hald-
ið áfram að ónáða hann, ofan á
áhyggjurnar, og hann hafði sofn
að rétt sem snöggvast og þá átt
hvimleiða drauma. Nú var heim-
urinn hættur að vera bjartur,
þögull og hlýr og orðinn storma
samur og votur.
Af einverjum ástæðum
fannst Paul þetta vera til bóta.
Honum fannst eins og einhver
kviði frá deginum áður mundi
hverfa, og væri þetta vitleysa
hjá sér, þá mundi þessi hugdetta
ásamt þremur bollum af sterku
kaffi, sem hann drakk alltaf
með morgunmatnum, hjálpa hon
um við að takast á við vandamál
dagsins. Hann var líka þakklát-
ur Roderiek og Jane fyrir að
vera enn sofandi. Það var enga
hreyfingu að heyra úr gestaher-
berginu.
En Rakel, sem sat andspænis
föður sinum, fannst ofsinn i veðr
inu ný ógnun við sálarfrið sinn.
Þegar einhverjar brotnar grein-
ar skullu á glúggarúðunum, þá
æpti hún upp yfir sig, rétt eins
og hún væri hrædd um, að rúð-
an mundi brotna. Og þegar dyra
bjöllunni var hringt, þaut hún
upp úr sæti sínu.
Maðurinn við dyrnar var sá
sami, sem hún hafði séð úti á
veginum á laugardagskvöldið,
þegar hún fór í hlöðuna að gá
að ungfrú Dalziel. Rakel þekkti
hann samstundis, enda þótt
hann væri að ýmsu leyti ólíkur
því, sem hún mundi hann. Hann
var talsvert yngri en henni sýnd
ist hann þá vera, því að hárið á
honum var ekki grátt, eins og
henni hafði sýnzt i rökkrinu,
heldur óvenju ljóst og svo voru
hvítar, og næstum ósýnilegar
augnabrúnir yfir gráum augun-
um. Hann var hár og grannur
og ofurlítið álútur. Andlitið var
stillilegt og varfæmislegt og
minnti ekki nema litið á fjör-
legt andlitið á systur hans.
Hann talaði ótt og órólega,
eins og Rakel kannaðist við frá
þvi í fyrra skiptið.
— Afsakið, hvað ég er snemma
á ferðinni, en ég er búinn að
koma við í hlöðunni og tala við
hr. Burden, og hann benti mér
á, að þér munduð geta sagt mér,
hvar Roderick bróðursonur
minn er niður kominn.
— Jú, hann er hérna, sagði
Rakel. — Hann og Jane gistu
hérna í nótt. Komið þér inn, ég
skal kalla á þau.
— Þakka yður fyrir. Mér virð
ist svo sem þér og hr. Hard-
vicke hafið reynzt þeim afskap
lega vel. En þér hafið væntan-
lega ekki frétt neitt af systur
minni?
— Nei, því miður ekki neitt.
— Mér þykir leitt að gera yð-
ur svona mikið ómak með fjöl-
skylduvandamálum okkar, sagði
hann.
Paul kom nú fram úr setustof
unni og Rakel kynnti þá.
— Mér þykir fyrir því að
vera svona snemma á ferðinni,
endurtók Neil Dalziel. — Ég
ætla að tala við lögregluna, en
mér þótti rétt að tala fyrst við
Roderick. . .
— Auðvitað, auðvitað, sagði
í þýáingu
Páls Skúlasonar.
Paul. Hafið þér fengið nokkum
morgunverð?
— Já, þakka yður fyrir.
— Kannski þér vilduð kaffi-
bolla?
Þeir gengu inn i setustofuna
og Rakel fór upp til þess að
segja Roderick, að frændi hans
væri kominn. Jane svaraði
henni syfjulega, og sagði, að
þau skyldu bæði verða komin
niður eftir eina mínútu.
Þegar Rakel kom niður í setu
stofuna, sá hún að Neil Dalziel
sat við borðið með kaffibolla
fyrir framan sig. Hann hrærði
hratt í kaffinu, eins og viðut-
an, og talaði hratt og höktandi,
eins og hann væri taugaóstyrk-
ur.
— Ég verð auðvitað að ieita
til lögreglunnar, sagði hann, —
enda þótt ég geti nú lítið sagt
henni. Það er orðið langt síðan
ég hef séð systur mína. Við eig-
um nú bæði heima í London, en
77/ fermingargjafa
Ódýr stereohljómtæki, segulbandstæki með útvarpi, transistor-
viðtæki í fjölbreyttu úrvali, 8-rása hljómbönd og kasettur,
stereoheyrnartæki og margt fleira.
Póstsendum «m allt land.
F. FJÖRNSSON, Bergþórugötu 2, sími 23889.
Opið eftir hádegi, laugardaga fyrir hádegi.
velvakandi
Veivakandi svarar í sima
10100 frá mánudegi til
föstudags kl. 14—15.
^ Höfn við Dyrhólaós
Ólafur J. Sveinsson skrifar :
„Þar sem aðeins fátt eiit
koim fram um aðgerðir Jóns
Kjartanssonar, sýsiumanns og
aOlþingismanns í Vestur-Skafta-
fellssýsiu, vegna framkvæmda
og ramnsókna fyrir hafnargerð
við Dyrhólaós, vil ég biðja yð-
ur vinsamlegast að birta það,
sem ég hef hér orðrétt eftiir úr
umburðarbréfi, sem Jón sendi
á hvert heimiii í sýsiiiunni. Um-
burðarbréflið sendi hann út, þar
sem hann gat ekki haldið leið-
arþing, vegna veikiinda. Fer
tilvitnunin úr bréfinu hér á
eftir:
„Dyrhólaós:
Eins og kunnugit er, fékk ég
á Alþiingi 1956 samþykkta
þiingsályktiun um ramnsókn
hafniarbóta viið Dyrhólaós. Ég
hefi haft siamband við þýzka
hafnarverkfræðtaga, sem at-
huguðu málið laiuislega. Þeim
leizt vel á aðstæður, og hvöttu
mjög eindregið tffl að þetta
hafnarmál yrði ranmsakað ýt-
arlega.
SJ. vetur fékk ég svo bréf
frá hinu þýzka firma, sem ætl-
aði að taka málið að sér. Segir
þar, að það vifliji senda hingað
seinni bluta maimámaðar einn
færaista hafnarverkfræðing
ÞýzkaJiamds, tii þess að ramn-
saka hafnarstæðið og gera
kas(naðaráætiun yfiir verkið.
Koistnaður við þetta nemi þrjá-
tíu og eitit þúsund mörkum (ca
hundrað og tuttugu þúsuhd
krónum), a/uk ferðakostnaðar.
Segir í bréfinu ti'l mín, að
viitamáiaistjóri (Emii Jónsson)
hafl fengið saimrit af bréfiinu,
þvi ég lagði ríkt á við hið
þýzka fyrirtæki, að það hefði
samráð við viitamálastjóra um
alit, sem gert yrði í máiiniu.
Vitamálastjóri fór með bréf-
ið til f j ármálaráðherra en hann
hefir ekki enn fengizt til að
samþykkja að greiða þessa
fjárhæð. Hefir þvi ekkert ver-
ilð gerrt í máilinu ennþá.“
Samtímiamenn Jóms Kjarrtans
sonar muna vel áhuiga hans
fyrir framfaramálum sýslunn-
ar.
Ólafur J. Sveinsson,
Dunhaga 13, Reyk,javík.“
0 Ferill vinstri
stjórnarinnar
Húsmóðir skritfar:
„Ég lais í Tímanum 31. marz
grein, þar sem húsmæður í
Reykjavík voru skammaðar
fyriir að hafa ekki á umdan-
fömum árum barizt, þegar
gemgiisfeMimgar komu og vöru-
verð hækkaði. Þessu er ósköp
vei hægt að svana og sertiti grein
arhöfundur sjáltfur að vitia bet-
ur. Þegar i óefni er komið og
það þarf að rétrta við hlutiina,
þá þegja húsmæður í Reykja-
vík, því á Reykjavík mæðdr það
mest. Reykvísikar húsmæður
muna nokkuð vel hiurtiinia. Þeg-
ar Framisókn, i skjóil ramglátr-
ar kjördæmaskipunar, var bú-
in að vera allsráðandi ailar göt
ur frá 1927 tii 1939 og gatfst þá
loksms upp vorið 1939, þá var
hag þióðariinnar iHa farið. Eft-
ir srtrið, þegar loksdns voru tii
peningar í rílkislkásisanum, en
varla nokkurrt hatffærit skip til,
þá brá svo undarlega við, að
Framsökn viiidii ails ekki vera
í stjóm. Þá va.r haifiim uppbvgg
ing aOvdnnuvegtunna og farið að
rafvæða lamddð. Þetta gekk ail-
vel, sem betur fór. Svo feng
um við vimisitri stjóm og þá fór
nú að káma gamanið, en hún
sagði sarniti atf sér, þegar þá-
verandi forsætiisráðherra sagði,
að bana væri eftir að hrapa nið-
ur í hyMýpið. Þá íoksins feng-
um við góða stjórn, sem köiluð
var ViöreiiSnarstj órn og mun
haMa því nafni í sögunni héð-
an í írá.
0 Gengisfellingar
góðæri
Það kostaði þjóðina 4 ár
að rétta sig við eftir vinstri
srtjómarævimtýrdð, og aHir
þurftu að Miða. Á þrettán ár-
um gertur margit gerzt, og það
kom aÆIaieysdsár og verðfall á
útfilutningsafurðum og þá
þurfiiii að mæta því og það var
gerrt. Á þessurn árum breytti
landið heldur betur um svip.
Þekkir emginn fyrir ausrtan vdð-
reiismarvegina, brýmar og hús-
in glæsilegu? BúrfeliLsvirkjun,
álverksmiiðju og kísilgúrverk-
smiðju o.s.frv.? Á mórti öllu
þessu börðust núveramdi sitjóm
arflokkar haitraimmt, og t.d. ál-
saminingaimir voru sagðir
landráð. Meðatn ríkiisitekjumar
fóru í uppbyggimgiu als lands-
inis, þá þögðu reykviskar hús-
mæður. En núna, þegar árferðd
til lainids og sjávar er með eim-
dæmuim gotrt, oig meira að
segjia þó draigii úr fiskveiðum,
þá fær ríkissjóður meira, þvi
vöruverðið er svo hátrt. Sama
er hvað filui it er út, fiskur,
mimkaskinn, iopapeysur o.s.
firv., þá þarf þessi stjóm að
fella gemgið og hækka aiilar á-
lögur á þjóðima. Þá finnisrt hús-
mæðrum í Reykjavik það ekM
frekja, þótit almenningur gerti
veitt sér það niauðsynlegaista,
sem sé hollan íslenzkan mat.
Almennimgur á heimitimgu á
því að geta litfaið vel, þegar
góðæri eru.
Húsmóðir.“
VERÐTRYGGT HAPPDRÆTTISLÁN RÍKISSJÓÐS
SKULDABRÉFB
k. m .,rr 17».■ J .. i . . —,4
SEÐLABANKI ÍSLANDS