Morgunblaðið - 15.04.1973, Page 28
28 MORGUNBLAÐIÐ, SUNNUDAGUR 15. APRlL 1973
dræmt. — Það. er nú til nokk-
uð mikíls mælzt.
— Æ, elskan mín, sagði Jane
Armstrong
^^ the btQoest name on the ftoor
GÓLFDÚKUR
FYRIRLIGGJANDI
Fjöltreytt litaúrval
Margar gerðir
Þ. ÞORGRÍMSSON & CO.
Suðurlandsbraut 6
og greip um hönd Rodericks. —
t>ú ert að blaðra svoddan vit-
leysu. Ég er alltaf að segja þér,
að ég átti alls ekki við það. Ég
er aiveg handviss um, að Margot
fannst hún vera ánægð með gift
ingu okkar, og að allt, sem þú
hefur sagt mér um það er satt.
Hún settist niður og brosti hlý
lega og afsakandi til Rakelar. —
Við gerum þér svo hræðilegt
ómak, bæði með því að vera
svona seint á ferðinni og allt
annað. En við skulum fara
strax eftir morgunverð. Við höf-
um orðið sammála um, að það sé
engin ástæða til að vera neitt
að forðast húsið.
— Neil, sagði Roderick og
brýndi raustina, — viltu segja
þetta, sem ég var að biðja þig
um?
Dalziel leit spyrjandi á Paul
sem benti honum að halda bara
áfram.
— Jæja þá. . . eftir því sem
ég bezt get, sagði Dalziel, — en
kannski ekki alveg orðrétt. Mar
got hringdi til mín á föstudags-
kvöld og sagði mér frá gift-
ingu ykkar. Og hún virtist full-
komlega ánægð með hana, eins
og Roderick sagði. Hún var kát
og hlæjandi og spurði, hvort
það væri ekki fyndið, að Roder
ick skyldi kvænast leynilega
einu stúlkunni, sem hún hefði
þráð, að hann ætti.
— Þarna sérðu, sagði Jane við
Roderick, rétt eins og það væri
hann, sem þyrfti að sannfæra.
— Enda þótt ég skilji nú alls
ekki hvers vegna Margot hefur
alltaf verið svo yndisleg við
mig — nema það sé þá kannski
fólkið mitt, sem hún er svo hrif
in af. Þið skiljið, að mamma er
friðdómari og Margot er alltaf
að skrifa um þessa unglinga-
glæpi og betri fangelsi og allt
þess háttar.
— Haltu áfram, Neil, sagði
Roderick. — Það var meira en
þetta.
— Já, sagði Dalziel, — hún
sagðist vilja gera allt fyrir ykk
ur, og hún ætti gamla hlöðu
neðst í garðinum, sem hún héldi,
að hægt væri að breyta í yndis
lega íbúð. Hún talaði nokkuð
lengi um þetta, og var með
alls konar hugmyndir í þvi sam
bandi. Og hún spurði mig, hvort
ég vildi sjá um verkið fyrir
hana. Ég sagði. . . Hann þagn-
aði rétt sem snöggvast, eins og
hann væri að hugsa sig betur
um, hversu mikið hann ætti að
segja þeim um sitt eigið álit á
málinu. -— Ég sagðist skyldu
koma hingað síðdegis á laugar-
dag og ræða það við hana.
— Æ, hvað það var dásamlegt
af þér! sagði Jane. Og af henni!
Og vitanlega er hlaðan alveg dá
samleg.
— Nema að því leyti, að þar
er búið fyrir, sagði Rakel.
— Áttu við Brian? spurði
Jane. — Blessunin hann Brian.
Þetta virtist henni nægja til að
afgreiða allt varðandi hann.
— Jæja, haltu áfram! ýtti
Roderick undir Dalziel.
— Er þetta ekki aðalefnið?
Hef ég gleymt einhverju?
— Jú, nokkru, sem er mikil-
vægt, sagði Roderick. — Þú
verður að muna, að ég var inni
hjá henni, meðan hún talaði, og
veit því, hvað hún sagði.
— Ef þú átt við, að við Mar-
got ræddum talsvert þessar
breytingar á hlöðunni og ég
hafi lagzt gegn því...
— Ég á ekki við það! greip
Roderick fram í af æsingi. — Þú
veizt að ég á ekki við það.
Sagði hún ekki við þig, Neil, að
ef nokkur von væri um, að ég
settist um kyrrt, og hagaði mér
eins og maður með viti þá ætl-
aði hún að taka sig til og semja
erfðaskrána sína. Var það ekki?
— Jú, það minnir mig.
— Ertu viss?
— Já, ég vissi, að hún hafði
alltaf ætlað sér það, ef hún á
annað borð nennti nokkurn
tíma að semja erfðaskrá.
— En hitt er staðreynd, að ef
í þýáingu
Páls Skúlasonar.
hún hefur dáið, án þess að
semja erfðaskrá, þá ganga allar
eignir hennar til þin, er ekki
svo?
Skuggarnir undir ljósleitum
augunum í Dalziel virtust allt
i einu dökkna. Hann lækkaði
röddina, rétt eins og í varúðar-
skyni.
— Ég er ekki alveg viss um
það, Roderick. Ég er ekki vel
að mér í lögum þar að lútandi.
Ég býst við, að þú ættir að fá
þinn hlut, sem sonur bróður
míns.
— En ef hún hefði gert þessa
erfðaskrá, hefðir þú misst allt
-— það veiztu?
— Ég kynni að hafa vitað
það, en þótt undarlegt megi virð
ast, þá hef ég aldrei hugsað út
í það.
— En samt . . . bara einum
degi seinna. . . þá hvarf Margot.
Neil Dalziel sagði ekkert.
Hann hreyfði sig ofurlítið, en
það var aðeins til að slaka á
vöðvunum, rétt eins og hann
vissi nú hvar hann stóð. En með
þessari Iitlu hreyfingu var rétt
eins og allt andrúmsloftið þarna
inni breyttist. Nú gat verið von
á hverju sem var. Það skein
grímulaus fjandskapur út úr and
litinu á Roderick.
En Neil Dalziel setti aðeins
upp vandræðalegt bros og stóð
upp.
— Jæja, sem sá maður, sem er
smám saman að verða grunaður
Innilegustu þakkir til aflra þeirra, sem minntust mín með
blómum, gjöfum, skeytum og heimsóknum á 80 ára afmæli
mínu, þann 5. þessa mánaðar.
Gunnheiður Heiðmundsdóttir,
Görðum, Mýrdal.
velvakandi
Velvakandi svarar í síma
1010C frá mánudegi tii
föstudags kl. 14—15.
0 Ferðin frá Brekku
Hulda .Jensclóttir, forstöðu-
kona Fæðingarheimilis Reykja-
víkurborgar.
„Kæri Velvakandi.
Um áramót í vetur komu eft-
irfarandi hugleiðingar i vitund
mina af ýmsu því, sem ég sá
og heyrði þá. Þótt seint sé,
sendi ég þær með beztu kveðj-
um.
Ég er að lesa bókina „Ferð-
in frá Brekku“ eftir Snorra
Sigfússon fv. skólastjóra og
námsstjóra. Ég er úr stórum
hópi nemenda, sem eiga þessum
þjóðkunna og viðurkennda
sskólamanni og mannvini
meira að þakka en fátækleg
orð fá lýst, og sennilega meira
en ég geri mér grein fyrir.
Margt frá barnaskólaárunum,
undir hans stjórn, er mér enn
í fersku minni, og margt af
því hefur orðið mér frábær
hjálp á þeim árum, sem liðin
eru síðan. Kennsla hans í
kristnum fræðum, virðing hans
fyrir þeim og meðhöndlun
hans á 'þeim er þó það, sem
án nokkurs vafa hefur veitt
mér mesta blessun.
Þegar ég nú les bækur hans
og liðin tíð rifjast upp fyrir
mér, verður hér hugsað til þess
sem er að gerast þessa dagana
(um jól og áramót ’72 og ’73)
og til þeirra breytinga, sem orð
ið hafa á liðnum árum. Land-
ið við Norðurskaut er hvorki
einangrað eða fátækt lengur.
Af er sá tími, er menn fundu
sig smáa og í þörf fyrir hjálp
og handleiðslu Guðs. Nú eru
menn ríkir, hafa allt til alls og
meira en það, eru sterkir og
stórir tækninnar menn, sem
halda sig geta flest ef ekki
allt í eigin mætti, látast ná
til himnartkis og vítis með
tækjum sínum og tólum án
þess að blikna, og gera sér ekki
grein fyrir, að tæpt er teflt.
Til eru þeir, sem hika ekki við
að tala um fæðingu Krists og
tilkomu sem „hryllilega" og
kristindóminn sem „fjandsam-
legan“. En aðrir gera lítið úr
siðferðisboðum kristninnar, en
blessa siðleysið og telja það
eitt „sjarmerandi“ og „mjög
heilbrigt" eins og það er orð-
að að troða í svaðið það, sem
manninum var helgast gefið.
Nýlega kallaði ungur maður
hina helgu bó'k kristinna
manna „gömlu lummuna" og
þannig mætti lengi telja. Veiga
mikill hlekkur hefur brostið.
Virðing mannsins fyrir sjálf-
um sér og meðbróður sínum,
virðing hans fyrir leyndardómi
sköpunarverksins og lotning
fyrir þvi, sem mannlegur hug-
ur fær ekki skilið, nema tak-
markað — þrátt fyrir gáfur og
snilli — er á undanhaldi með
hryggilegum hraða, og þannig
er undirstöðunni freklega kippt
undan hamingju manna og ör-
yggi. Spumingin hlýtur að
vakna: Hverju er um að kenna,
að svo er komið, sem komið
er?
Með leyfi höfundar bókarinn
ar „Ferðin frá Brekku" tek ég
upp nokkrar tilvitnanir:
0 Siðmenningin heldur
ekki velli án
kristindómsins
„Ég var sannfærður um það,
að ég gæti ekki komið með neitt
betra til barnanna til þess að
innræta þeim en kenningar
Jesú Krists eins og þær birt-
ast í fjallræðunni, dæmisögun-
um og víðar. Og mér fannst
jafnan sem boðorðin tíu
geymdu lifssannindi og lífs-
gildi allra tima. Af þessum
efnivið og lifslind reyndi ég
að miðla nemendum minum
með þeim mætti, sem mér var
gefinn. Og ég trúi þvi, aðhver
sá, sem það gerir af einlæg-
um hug, eigi gott erindi til
þeirra, sem upp vaxa. Reynsla
manna talar líka skýru máli
um það, að áhrif uppeldis megi
sín mikils til ills eða góðs, þótt
þau megni ekki að skapa nýtt
einstaklingseðli. Og sagt hef-
ur það verið með sannindum,
að manngildishugsjón kristin-
dómsins sé bæði göfug og guð-
dómleg, með kærleikann sem
æðsta markmið. Og ekki vissi
ég annað betra og skiljanlegra
að ræða við börn í þessum
efnum en þau orð Krists að
„allt sem þér viljið að menn-
irnir geri yður það Skuluð þér
og þeim gera“. Og svo þau
orð hans ekki síður: Að „hver
sem á mig trúir, mun lifa, þótt
hann deyi“. Fjöldi hinna beztu
og vitrustu manna hafa ját-
að og boðað þá trú, að krist-
indómurinn sé leiðin til far-
sældar, siðmenningin haldi
ekki velli án hans, og heilbrigt
mannliíf blómgist ekki án trú-
ar á eilíft lif. (Bls. 46, 3. bindi).
„Ég hefi rætt þessa skyldu-
námsgrein meir en aðrar vegna
þess, að ég tel hana mjög mik-
ilvæga í uppeldishlutverki heim
ila og skóla. Trúrækin og sið-
góð heimili eru þjóðarfmoss. Vel
kristin þjóð mun verða ham-
ingjurtk þjóð, hvað sem í
skerst. Og ég hlýt að bera því
vitni, þótt enga reglu megi
skoða án undantekninga, að
mór þótti jafnan svo, að frá
trúræknum heimilum og reglu
sömum kæmu bezt uppalin
böm.“ (Bls. 48, 3. bindl).
í áframhaldi í sömu bók
á bls. 47, 48 og 49 segir Snorri
Sigfússon frá morgunbæna-
stundinni, sem haldin var með
börnunum og hvemig hún var
framkvæmd.
0 Sogast með fjöldascfjun
Ég er ekki ein um það að
álíta Snorra Sigfússon einn
hinn bezta kennara og skóla-
mann, sem ísland hefur átt,
um það ber gleggst vitni sá
frábæri árangur, sem hann
náði í starfi. Sá árangur hef-
ur orðið áslenzku þjóðinni til
margþættrar og mikillar bless-
unar. Öllu verður aldrei bjarg-
að, því geri ég mér fulla grein
fyrir, en hitt efast ég ekki um,
að ef við, ég og þú, gerðum
skyldu okkar sem kristnar
manneskjur, þá væri margt
öðru vísi en er. Ef skólar þessa
lands tækju upp að nýju hina
frábæru kennsluaðferð Snorra
Sigfússonar, að ógleymdri
kristindómsfræðslunni þá efast
ég ekki um, að það yrði sterk-
ur 'þáttur í að gefa baminu
það veganesti út í lifsbarátt-
una, sem hjálpaði þvl til að
standast flestar ef ekki allar
árásir tízkuófreskjunnar í sín-
um margvíslegu myndum. Það
veganesti mundi einnig hjálpa
þvi til að vera það sjálft, í stað
þess að sogast með fjöldasefj-
uninni, sem flestu virðist ráða
í Mfsafstöðu fólks í dag.
Um leið og ég sendi þessar
línur frá mér vil ég nota tæki-
færið og senda kveðjur til
hinna fjölmörgu foreldra, sem
ég hefi átt svo margar ánægj-u
legar stundir með og spyrja þá
spurningar. Hvað gerið þið fyr
ir elsku, litlu, trúhneigðu telp
una ykkar eða elsku litla, opna,
og ærlega, trúhneigða snáð-
ann ykkar? Kæfið þið trú-
hneigð þeirra eða eflið þið
hana? Ég held, að einhvern
tíma verðið þið að svara þess-
ari spumingu í einhverri mynd.
Hvert mun þá svar ykkar
verða ?
Beztu kveðjur
Hukla Jensdóttir.“
VERÐTRYGGT
HAPPDRÆTTISLÁN
RÍKISSJÓÐS
SKULDABRÉF B
SÖLUSTAÐIR:
BANKAR, BANKAÚTIBÚ
OG SPARISJÓÐIR
SEÐLABANKI ÍSLANDS