Morgunblaðið - 08.05.1973, Blaðsíða 4

4
MORGUISrBLAÐIÐ, ÞRIÐJUDAGUR 8. MÁI 1973
„Bloody marvellousu
Eftir leik Sunderland og
Leeds birtu ensku blöðin, svo
og sjónvarp og útvarp fjöl-
mörg viðtöl við leikmenn lið
anna. Skal hér tilfært sumt
af þvi sem þeir höfðu að
segja:
David IJarvey, markvörð-
ur Leeds: Markvörður Sund-
erland, Jimmy Montgomery
sýndi ævintýralega mark-
vörzlu í síðari hálfleik, —
án efa þá beztu sem ég hef
séð á Wembley. Það er eng-
in skýring til á því hvemig
honum tókst að verja skot
Peters Lorimer. Um markið
sem Harvey fékk á sig, sagði
hann: Ég ætla ekki að segja
að það hafi ekki verið mér að
kenna. En ég stóð illa að vígi
óg var á hreyfingu til hægri
þegar knötturinn kom skyndi
l'ega yfir öxlina á Alan
Ciarke og þá hafði ég eng-
an tíma.
Norman Hunter, leikmaður
Leeds sagði: Sunderland lék
þennan leik vel, sérstaklega
fyrri hálfleikinn. Það eru
margir ágætir knattspyrnu-
menn í liðinu. Miðvörðurinn
Dave Watson, átti sérstaklega
góðan leik, bezta leik sem ég
hef séð knattspyrnumann
leika á Wembley. Ég vil óska
honum til hamingju.
Peter Lorimer, leikmaður
Leeds sagði um hið upplagða
m-arktækifæri sitt: Ég hitti
knöttinn vel og þetta var
fast skot. Ég skil það ekki
hvernig markvörðurinn gat
bjargað, og ég mun aldrei
gleyma þessu andartaki,
hversu gamall sem ég verð.
Bob Stokoe, framkvæmda-
stjóri Simderlands: Við efuð-
urnst aldrei um að við ætt-
um möguleika á að vinna bik
arinn. Við vorum vel undir
þennan leik búnir og eftir að
Ian Porterfield sköraði var
ég viss um að stærsti dagur
iífs okkar væri runninn upp.
Jim Montgomery markvörð
ur Sunderlands: Ég hef
aldrei, hvorki fyrr né síðar
varið eins vel á mikilvægum
augnablikum eins og ég gerði
í síðari hálfleik. Þótt ég segi
sjálfur frá þá hefur mér oft
tekizt að verja erfið skot, en
aldrei eins og þessi tvö sem
ég fékk þarna á mig með
nokkurra sekúndna millibili.
Ian Porterfield sá er skor-
aði mark Sunderlands: Billy
Hughes tók hornspyrnuna
mjög vel, og varnarledkmenn
Leeds voru svo uppteknir að
fylgjast með honum, er hann
kom hlaupandi inn, að þeir
gsettu okkar ekki sem skyldi.
Knötturinn kom til mín í
töluverðri hæð. Ég lét hann
hoppa á ve'Uinum og stökk
siðan upp og skaut með
hægri fæti. Ög það heppnað-
ist!
Keith Collings stjórnarfor-
maðiu- Sunderlands vildi að-
eins láta hafa tvö orð eftir
sér um leikinn og þau vár
hann líka óspar á að segja.
Erfitt er að þýða þau, en
eigi að síður eru þau látin
fýl'gja með: „Bloody marvell-
ous!“
Bikarmeistarar Sunderlands 1973. Efri röð frá vinstri: Jim Mor
Malone, Richie Pitt, Ian Porterfield, Derek Forster. Fremri röð 1
irliði), Brian Chambers, Billy Hughes, Dennis Tueart, Jimmy Hi
„ Það verður dansað á götunv
— Steinar J. Lúðvíksson skrifar um úrslitaleikinn
í ensku bikarkeppninni milli Leeds og Sunderland
Knattspyrnan er Englending-
um trúarbrögð. Enginn þarlend-
iir stjórnmálamaður eða popp-
söngvari nær svipuðum vin-
sældum og frægustu knatt-
spyrnumennirnir, og jafnvel
framkvæmdastjórar liðanna
eru þekktir og dáðir. Það
á ekki sízt við Bob Stokœ, fram
kvæmdastjóra 2. deildarliðs-
ins Sunderland. Hann tók við
Iiðinu síðari hluta vetrar,
breytti því talsvert og árangur-
inn lét ekki á sér standa. I FA-
bikarkeppninni var Sunderland
allt i einu komið í úrslit, eftir að
hafa lagt að velli ekki ómerk-
ari lið en Mancester City og
Arsenal. „Hetjurnar hans Stok-
oes á Wembley“ hljóðuðu fyrir-
sagnir dagblaðanna, síðustu dag
ana fyrir úrslitaleikinn, 6. maí.
J»eir dagar voru líka rækilega
notaðir til þess að veðja
og braska með aðgöngumiða að
Wembley. Venjulegir miðar kosta
á úrslitaleik 2—4 pund, en þar
sem uppselt varð á svipstundu í
hin rúmlega 100 þúsund áhorf-
enda sæti og stæði, sáu margir
hagnaðarvon í því að selja miða.
Á föstudaginn — daginn fyrir
úrslitaleikinn — greindu blöðin
frá þvi að verð aðgöngumiðanna
væri komið upp í 40—50 pund á
svörtum markaði, þ.e. 9.000—
11.200,00 ísl. krónur. Jafnframt
var greint frá því að lögreglan
myndi hafa uppi sérstakan við-
búnað við völlinn til þess að
koma í veg fyrir miðabraskið. —
Það gerir ekkert til, ég er fyrir
löngu búinn að selja alla mína
miða, sagði einn okrarinn í við-
tali við eitt blaðið.
ÞJÓÐHÁTlD
Dagurimn sem úrsl italeiku rinn
í bikarkeppninni fer fram
eir sarmikalilaður þj óöhátíðardag
ur í Englandi. BúðargHuggar eru
skreyttiir og allir fjölmiðlar eru
uppfullir af fréttum og viðtölum
við hina oig þessa. Og aflir spá
og veðja. Það var hægt að fá
keyptar Leeds-pylsur og Sunder-
laudhamborgara, hvað þá ann-
að. Og auðvftað voru treflar, húf
ur og fánar al'ls staðar til sölu.
Greiniiega var heiftairlegt stríð
milld framleiðendanna og
sýndist þair hverjum sinn fugi
fagur. Og himiir „opinberu aðilar“
lei'ksins létu heldiur elcki á sér
standa í framleiðslunmi og voru
jafnfraimt ósparir á að birta við-
varanir tii almenmings að þeiirra
vara væri hin eina rétta. „Leik-
Skráin okkar verður aðeins seld
á Wembley — þær upplýsing-
ar sem birtast í öðrum leikskrám
eru ekki fengnar frá okkur, og
geta verið rangar". Þannig hljóð
uðu aðvörunarorðin.
UMFERÐIN MIKIE
Við miunum hafa verið um 100
erlendir blaðamenn sem fórum
saman í hóp til þess að sjá leik-
inm. Það hafði kostað alls konar
erfiðleiika að fá miða og þess var
vamdlega gætt að við fengjum
þá ekki í hendur fyirr em við vor
um lagðir af s'tað. Enda eims gott
— eimlhver hefði getað fallið S
freistni fyrir 50—60 pundum. Við
vorum líka látnir lofa því hátíð-
lega að hafa ekki neima vini okk
ar með í ferðalagið, og auðviit-
að máttu eiginkonur ekki vera
með. Einn sem hafði konuna sína
með til London gat þó með ein-
hverjum ráðum náð í miða hamdá
henmi. Eniglendingunum hefði
sjálfsagt þótt það óhæfileg sóun
ef þeir hefðu vitað að sú hin
sama kona fór ektkeri: Xeynt með
það að hún hefði emgan áhuga
á knattspymu.
Við vorum gerðir út með nesti
og til þess að við værum betur
undir sllaginn búnir buðu ensk-
ir íiþróttafréttamenn okkur fyrst
í kilúbb sem er sagður ákaflega
virðulegur. Sá heitir „Wig og
Pem“ k'lúbburinn, en ekki gat ég
séð annað merkilegt við hann en
það að húsið þar sem hann er til
staðar var það eina sem ekki
brann í þessum borgarhiuta
í eidisvoðanum mikla í London á
ofanverðri 17. öld.
Til þess að komast í tæka tíð
þurftum við að leggja af stað
um Mu'kkan 10 uim morguninn.
Sóttist ferðin til Wembley ákaf
lega seint, þar sem margir voru
á leiðinni þangað bæði fótgang-
amdi, í bifreiðum, reiðhjólum og
lastúm. Hvarvetna blasti við mik
il litadýrð. Áhangendur Sunder
landsliðsins báru rauða og hvíta
trefla, húfuir og spjöld, en Leeds
aðdáendumir tjödduðu bláum,
gulum og hvitum litum.
Áberandi var hversu Sund-
erland aðdáendurnir voru miMu
fleiri. Mangir voru langt
að komnir og höfðu búið sig hið
bezta undir ferðalagið. Þeir
höfðu með sér mat og mikinn
drykk og varð ekki anmað séð þeg
ar maður nálgaðist vöffinn en að
aHnokkrir vseru þammig á sig
komnir að þeir myndu tæpast ná
þangað, hvað þá sjá leikinn.
LÍFSREGLIJRNAR
Klukkan var rúmlega eitt þeg
ar við komum á vöiliinn. Áður
en við fórum út úr bifreiðinni
Þessar teikningar sýna markið sem Sunderland skoraði og tvö hættulegustu tækifæri leiksins að auki. Á mynd A sést
hvernig Hughes sendir fyrir markið til Haloms sem sendir á Portersfield sem skorar. Á mynd B er sýnt hvernig Montgom-
ery varði skot frá Cherry og Lorrimer og á mynd C er sýnt er Sunderiandleikmennirnir pressuðu að marki Iæeds og Hal-
om skaut rétt framhjá.
voru ökkur iagðar Mfsregliúmar.
Sú fyrsta var að halda alls ekM
á miðanum okkar í hendinni. Þá
þótti nokkurn veginn Víst að ein
hvetr sem mióalaus var myndi
hrifsa hamn af okkur og hverfa
síðan inn í mannþröngina. Ann-
að boðorðið var að gæta okkur
vel á vasaþjófum, en slkar há-
tíðir sem þessi munu vera þeirra
aðaiuppskeruhátiðir. Og svo
stóðu Bngtendingarniir fyrir veð
máli um hvenær fyrsta markið
yrði skorað. Allir skrifuðu nið-
ur nöfn sán og þá mímútu og
sekúndu sem markið átti
að koma á. Ég veðjaði á 26. min.
og 12. sek. Brasilíumaðurinn var
hins vegar harður á því
að fyrsta markið kæmi á 95. mSn-
útu. — Þetta verður markalaus
leikur, þangað tiil í framiemgimg-
umni, sagði hamn.
J ón Ásgeirsssom frá Útvarp-
inu sat við hiliðina á mér á leið-
inni á Wembley, og áður en við
fórum út úr bifreiðimm, bauð ég
honum upp á veðmál. — Það þýð
ir ekkert, sagði Jón. — Við er-
um sammála um að Leeds vinni.
Ég var eMci á þvi og við lögð-
um pund undir. Ég fyrir Sund-
eiiaind, — hann fyrir Leeds.
10« ÞÚSUND ÖSKRANDI
BARKAR
Siðan var byrjað á að troðast
nær veMimum. Á leiðinni þang-
að þótti sjálfsagt að kaupa borða
og í öryggisskyni keyptí ég veif
ur bæði Leeds og Sunderiand.
Jón fór að miímu fordæmi og festí
síðan mehkin í siig. Urðu fleiri
en einn tíl þess að benda honum
á að sMkt væri ekki viðeigamdi
—. hamn yrði að gera upp hug
sinn og hallda með öðru hvoru
liðinu. Það var lika áherandi að
alir sem voru á leið á völiinn
virtust finna hvöt hjá sér til
þess að öskra og kafla og ef
menn kölluðu ekki annað hvort
Sunderland eða Leeds þá bara
göluðu þeir eitthvað.
Við vorum alveg að komast að
veilinum, þegar mikil hreyfing
komst allt í einu á mannþröng-
ina skarnmt frá ókkur. Það þóttt
sjáilfsagt að gæta að því hvað
væri um að vera. Og viti meon:
Sunderlandleilkmennimir voru
að koma i lanigferðabifreið. Þeir
veifiuðu tiíl mannfjöldanis, sem vit