Morgunblaðið - 07.06.1973, Blaðsíða 28

28
MORGUNBLAÐIÐ, FIMMTUDAGUR 7. JÚNl 1973
Eliszabet Ferrars:
Samfiaráa i dairisrin
hann borðinu, braut vínflösk
una og svo framvegis og svo
held ég, að hann hafi skorið sig
og látið blóð drjúpa á gólfábreið
una.
— Stendur heima, sagði Gow-
er. — Það er rispa á framhand-
leggnum á honum.
Jæja þá, sagði Paul. — Ég
býst við, að þetta sé nægileg
sönnun þess, sem ég var að
segja.
O, bölvaður grobbarin-n, hugs
aði Creed, sem minntisí þess,
hve margt af þessu honum hafði
sjálfum. dottið í hug, pg hve
nærri þvi hann hafði verið kom
inn að ráða gátuna. Og hann
kallar þetta sannaniir. Hann veit
ekki, hvað vitnaframburður er.
Hann hefur aldrei á ævi sinni
lagt má) fyrir kviðdóm. Hann
hefur enga frú Meredith til að
rugla fyrir sér. Hann þarf ekki
að réttlæta gerðir sínar fyrir yf
irmönnum sínum. Hann getur
gert hvaða vitleysu sem vera
skal, án þess að nokkuð segist
á því. Og þegar þannig er i pott
inn búið, er það enginn vandi
að hafa stöku simnum á réttu
að standa.
— E)n hvað um rósirnar?
spurði Creed.
— Það voru ekki rósir, held-
ur daltur, sagði Paul.
Creed setti upp glettnislegt
bros. — Blómin þarna í stofunni
voru rósir, hr. Hardwicke. Og
svo vi-11 til að það má sanna, að
Roderick Dalziel keypti þær, en
ekki á föstudaginn.
— Hvenær keypti hann þær?
— Síðdegis á laugardag.
— Já. Vitanlega. Bn á föstu-
dagskvöld fór Roderick út í
garðinn, tíndi þar nokkrar dali
ur og setti þær í vasa. Ég býst
við, að hann hafi viitað, að það
mundi frænka hans gera, þegar
hún kæmi heim, jafnvel þótt
hún væri að flýta sér. Og svo
gætti hann þess, að slökkva eld
imn, draga gluggatjöldin frá aft
ur og svo fór hann tiii London.
Hann hlýtur að hafa tekið eftir
þvi, hve mjög var farið að kólna
i veðri um nóttina, enda þótt
hann tæki ekki eftir þvi fyrr
en næsta dag, hve mikið frost-
ið var orðið. Hver daiáa i garð-
inum mundi vera dauð og blóm-
in í vasanum, sem hann hafði
skiilið eftir í setustofunni,
mundu benda á hinn raunveru-
lega tíma, er morðið var framið
eins greinilega og veeri það
skrifað á vegginn.
— Bíðið andairtak, sagði Dal-
ziel. — Hann kom þessu svona
fyrir, vel viitan&i, að það var
von á mér.
— Já, ég býst við þvi, sagði
Paul.
Dalziel ætlaði að fara að
segja eitthvao, en hætiti við það
og greiip höndunum um l.öfuðið.
— Haldið þér áfram, sagði
hann.
— Já, auðvitað varð hann að
losna við dalíurnar, sagði Paui,
— en hann komst ekki til þess
á laugardag, af þvi að hann
þurfti að geta gert grein fyrir
öliium sinum ferðum þann dag.
Hann hlýtur að hafa verið í ægi
legum spenningi. AðaMiættan
var sú, að Brian, sem hafði lyk-
i'l að húsinu, mundi fara þangað
iinn. En ég býst við, að hann
hafi þekkt Briian nógu vel til
þess að vifca, að hann kserði sig
ekkert sérlega um að fara inn í
húsið. Hvað sem öðru leið, þá
gat Roderick ekki sloppið við að
eiga þetta á hættu. Hann varð
að bíða til sunnudagsmorguns.
Rakel lét nú allt í einu á sér
bæra. — Þú átt við, þegar hann
fór með ferðatöskumar?
— Já, og það varð honum
sérlega auðvelt, þar sem þú
varst við hliðið, sagði Paul.
Hann varð aðeins að finna sér
eimhverja átyllu til að skilja
Jane eftir úti í nokkrar minút-
ur. Annars þurfti hanr ekki
við. Ég man, að ég sá hann út
um gluggann, ganga niður að
veginum, með þessar tvær tösk-
ur. Rósimar voru í annarri
þeirra, líklega vafðar iinn í rakt
bréf, og inni i húsinu fleygðd
hann bara dallunum í ruslatunn
una og setti rósimar í vasann,
sem þær höfðu verið í. Svo kom
hann beint út og gerði vart við
sig. En það sem hann vissi ekki,
var það, að Bemiee Applin sá
hann fleygja daláunum, og náði
strax í þær og kom svo hingað
til að selja þær. Þegar hann sá
þær, var næstum liðið yfir hann.
Hann var alveg róiegur eftir
þetta símtal sifct við London, en
þegar hann kom inn í stofuna
í þýáingu
Páls Skúlasonar.
og sá blómin, riðaði hann og var
næstum dottinn.
— Já, sagði Rakel, — ég man
eftir því. En hvers vegna var
hann að gera sér reilu út af rós
unum: Hvers vegna fleygði
hann ekki bara dalíunum og lét
það svo gott heifca?
— Hann hefði orðið að tæma
vasann, sagði Paul. — og þvo
hann og þurrka, og fullvissa sig
um, að ekki sæist hvar hann
hafði staðið. Ég býst við, að
hann hafi taMð það fljótiegra að
skipta á blómvöndunum. Og
hann hafðá bióm við höndina og
ást frænku sinnar á blómum í
huganum.
— En Applintelpan? sagði
Creed. Hvemi'g komst hann að
því, að hún hafði séð hann
fleygja dalíunum?
— Jane var hérna, þegar Rak
el kom með blómin, sagði Paul.
Topptízkan
snyrtivöruverzlun,
Aðalstræti 9, sími 13760.
Ávallt fyrirliggjandi mikið úrval sólarolía
og sólkrema.
Einnig mikið úrval alls konar svitalyktareyða
bæði spray og roll on.
íbúð óskast
Hef verið beðinn að útvega 3ja herbergja íbúð til
leigu starx.
Leigutími 1—2 ár. Ársfyrirframgreiðsla.
ROLF JOHANSEN, simi 86700.
velvakandi
Velvakandi svarar í síma
10100 frá mánudegi til
föstudags kl. 14—15.
0 Margþættur og
göfugur tilgangur
„Timinn“ ætti liika að athuga
að vitanlega er það hagur
bænda að halda söluverði af-
urða sinna innan viðráðanlegra
og skynsamlegra takmarka.
Ekki skal standa á mér til dæm
is að kaupa mjólk og rjóma,
skyr, smjör og osfca, meðan ég
ræð við það fjárhagslega. Þá
væri „Timanum" nær að gagn-
Concord lyí ;ing
Concord loi npi
Hflfbúdín
Audbrekku 40.
4 2120.
rýna starfshætti Mjóikursam-
sölunnar, sem hefur áreiðan-
lega skaðað bændur um midlj-
ónafúlgur á umllðnum árum
með durtshættl í sölu- og dreif
ingarkerfi. — Og gleymum því
ekki, að það eru ekki bændur,
sem eru að hækka mjólkurverð
ið, heldur rlkisstjómin. Bænd
ur fá ekki meira fé í sinn vasa.
Vel og virðulega er skrifað í
„Tímanum" um þann hálfa
rútubílskammt af sveitakonum,
sem sendur var til Reykjavík-
ur tii þess „að afstýra þvi, að
ofstækisfuliar Reykjavíkur-
frúr saurguðu salí alþingis með
skríl'slátum sinum“. Fagur og
ærið göfugur hefur því tilgang
ur ferðarinnar verið, eiginlega
að bjarga lýðræðlnu. Það var
því ekki að furða, að þær
skyldu fá lýðræðishetjuna Jón-
as Árnason til þess að veita
sér forystu og andlega leið-
sögn við að klekkja á ihalds-
skrilsfrúnum í Reykjavík. Og
Jónas var svo góður að splæsa
á þær kaffi og kleinum í
Kringlunni, áður en hann bað
bílstjómnn nú blessaðan um að
fara að korha þeim austur aft-
ur. Dásamlegri ferð í þágu lýð
ræðisins, kúnna og Jónasar
Ámasonar var lokið.
0 Tilberasnakkurinn
— Annars í alvöru talað: Ég
efa ekki, að konumar að aust-
an séu mætar og gegnar mann-
eskjur, enda sýnasfc þær allar
vera frá myndarheimilum, að
svo miklu leyti sem ég kannað-
ist við bæjanöfnin. En það
verður víst seint talið þeim tll
sæmdar að Iiafa látið senda sig
til Reykjavikur til þess að am-
ast við stéttarsystrum sínum,
húsfreyjum í Reykjavík, sem
sýndu það einmifct með því að
mótmæla verðhækkunum á
mjólk, að þær vilja endilega
geta haidið áfram að kaupa
mjólk. Er hægt að fá betri
sönnun þess, hve reýkviskar
húsmæður skilja vel nauðsyn-
ina á því að geta keypt mjóik
handa heimilum sínum en þá,
að langlundargeð þeiirra gagn-
varfc verðhækkunarvins'tri-
stjórninni skuli loks á þrotum,
þegar mjólkurprisamir eru
skrúfaðir upp úr öliu valdi? —
Og svo var það náfctúrlega vís-
asti vegurinn til þess að mis-
tákast að öðlast skilning og
samúð venjulegra, reykvískra
húsmæðra að velja Jónas Áma
son af öllum mönnum til þess
að taka sveitakonumar og
mjólkursöluhugsjón þeirra
upp á sína arma. Það var mikið
rætt um það í bænum, að þetta
val væri alveg óskiljanlegt.
Með því var máliinu spillfc svo
mjög, að það var eiginlega um
leið sjálfkrafa ónýtt i höndum
kvennanna. Húsmæðrafélag
Reykjavíkur gat ekki verið
heppnara en að fá á móti sér
mann, sem helzt nýtur álifcs hjá
Stefáni Jónssyni, Hannesi Jóns
syni, sjálfum sér og Lúðvík
Jósepssyni.
0 Níðskáld Tíinans
Furðulegt ofstæki hefur kom
Veizlu-
matur
BrauÖ og
Snitíur
SlLD & FISKUR
ið fram hjá ýmsu fólki, sem
fengið hefir inni hjá Tímanum
og Þjóðvljanum með skoðanir
sínar. Nefna má kveðskap, sem
birtist í Tímanum eki:i alls fyr
ir löngu. Nafn „skáldsins“ og
andlitsmynd var prentuð með.
Skemmst er frá þvl að segja,
að klúrara leirburðarstagl hef-
ur ekki sézt á prenti á íslandi
fyrr. Höfund þessa dónalega
og klaufalega samsetnings hefi
ég hvorki heyrt nefndan né
séð áður, en hann hefur sem
sagt kosið að reisa sér minnis-
varða úr efnum sem heita saur
og leir.
í þætti um „daginn og veg-
inn“ i útvarplnu, var kvartað
undan þvi, að húsmæð or í
Reykjavík skyldu ekki mót-
mæla of háum strætisvagnafar
gjöldum eins og mjólkurokr-
inu. Því er tll að svara, að þeir
sem hafa ekki kynnzt stærri
eða athygldsverðari hluta heims
kringiunnar en ritstjórnarskrif-
stofum Tímans og Þjóðvilj-
ans, vita náttúrlega ekki, að
hér í Reykjavík eru strætis-
vagnafargjöld ódýrari en á
nokkrum öðrum stað á hnatt-
kúlunnl. Með útsvörum er
kostnaði almennings við stræt-
isvagnaferðir haldið í algeru
lágmarki, eins og alkunnia er.
Sem betur fer, ferðast Islend-
imgar og þá ekki sizt Reykvik
ingar mikið erlendis nú um
mundir. Eitt af því fyrsta, sem
þeir taka eftir og undrast, er
það, hve fargjöld með almenn-
ingsíarartækjum eru miklu
hærri erlendis en hér. Það er
að þakka góðri stjóm borgar-
innar frá upphafi.
Að lokum langar mig til þess
að koma því, að að árásimar
á Dagrúnu Kristjánsdóttur
hafa verið tii skammar og
smánar þeim sem þar eiga hlut
að máli. Löngu er kominn tími
til þess, að heiðarleg og ein-
örð kona risi upp og segi sann-
ieikann óttalaust.
Frú í Reyk,javík.“
Og þá hafið þið það!
0 Hciðursmerki handa
hetjunum
Geir S. Bjömsson, Akureyri
skrifar:
„Kæri Velvakandi.
Ég vissi nú að okkar íslenzka
æskufólk er gætt hugprýði og
dirfsku, en að það hefði áræði
til að brjóta allar þessar ljótu
rúður í brezka sendiráðinu,
það hefði mér nú bara aldrei
dottið í hug. Þvilik karl-
mennska og kvenmennska. Og
svo kurteisin og tiliitssemin
hjá okkar ágætu vörðum lag-
anna! Þeir pössuðu svo vel
upp á, að enginn meiddi sig nú
óvart við framkvæmdina á þess
ari miklu ht 'udáð. Það er ekki
ónýtt, að umheimurinn geti
gert sér grein fyrir því, að við
Islenddngar köllum ekki allt
ömmu okkar, en erum óhrædd
if við að brjóta rúður þegar
þjóðarsóma er í voða. Varla
væri til mikils mælzt, þótt far
ið væri fram á, að helztu for-
vígismenn þeso. mikla hreysti-
verks væru sæmdir stórriddara
krossi með rauðri stjömu og
myndir þeirra birtar í blöðum
og sjónvarpi, svo að allur al-
menningur fengi tækifæri til
að votta þessum nýju þjóðhetj-
um virðingu og þökk.
En það er mikið óbrotið af
ljótum rúðum ennþá, sem betur
fer, svo verkefnin eru nær
óþrjótandi. Væri ekki þjóðráð
að taka tiQ dæmis al'þingishúsið
fyrir næst?
Með brothættri kveðju,
Geir S. Bjömsson.“
Innilegar þakkir fcil allira vina
og vamdiaimamna, sem glöddu
miig á átta-æðásiaifmæM mínu.
Þórður G. Jónsson,
múrarameistari,
frá Isafirði.