Morgunblaðið - 24.11.1973, Síða 23

MORGUNBLAÐIÐ, LAUGARDAGUR 24, NÓVEMBER 1973
23
Minning:
Halldór Sveinsson
Hauks Gíslasonar, búsett í
Ilafnarfirði. Þórey f. 17-5 1930, k.
Jóns F. Jönssonar málarameist-
ara, búsett í Reykjavík. Dýrólína
f. 13-11. 1932, k. Knúts
Bergsveinssonar, búsett í
Kópavogi. Haukur f. 27-2. 1936, k.
Árný Jóhannesdóttir, búsett í
Kópavogi. Drengur fæddur
andvana 12-11-1937. Karl f. 13-11
1938, bóndi í Vatnshlíð, k.
Margrét Þórhallsdóttir.
Nú eru barnabörn þeirra hjóna
42 og barnabarnabörn 21. Það
gefur auga leið, að ekki mun ævi
þeirra Kristínar og Eiríks hafa
verið eintómur dans á rósum, þeg-
ar litið er til þess ástands, sem
ríktií atvinnumálum hérlendisog
víðar á þriðja og fjórða tug þess-
arar aldar. Þá var lítið um tæki
nema handverkfæri.húsakosturlé-
legur, ræktun skammt á veg kom-
in, rafmagn óþekkt f byggð
um landsins, þægindi afstætt hug-
tak í vitund sveitafólksins, fátækt
við flestra dyr og svo mætti lengi
telja.
Við upptaldaraðstæður fæddust
öll þeirra mörgu börn. Þau urðu
því að vinna hörðum höhdum —
vinna, vinna — og neita sér um
allt nema brýnustu nauðþurftir,
en þrautseigjan — arfur feðranna
— brást ekki. Lffsgleðin hélt
velli, baráttuviljinn stæltist.
Á fimmta tug aldarinnar tók
aftur að rofa til. Kreppan leið hjá.
Nýir tímar voru í uppsiglingu.
Tæknin síaðist smátt og smátt inn
f þjóðlífið. Vinnuafl, sem áður ei
verðgildi náði á vettvangi tvenn-
um nú kaupstreitu háði. Tímarnir
breyttust og „velferðarþjóðfélag-
ið“ varð til með sínum kostum og
stóru göllum: Umburðarlyndi,
þjónustuvilji og tillitssemi rénaði
að sama skapi sem kröfuharka og
sérhyggja óx — En nóg um það
Lífsstarf Kristínar var heimilið
— undirstaða þjóðfélagsins. Þar
var hennar vettvangur. Og hún
stóðst raunina:
Manni sínum var hún samhent
og ástrík eiginkona, börnum sín-
um góð móðir, barnabörnum og
barna-barnabörnum, tillitssöm
hlý og gjafmild amma, samferða-
mönnum velviljuð og veitul hús-
móðir — styrk stoð í undirstöðu
þjóðlífsins — . Þeir verða ekki í
tölum taldir, sem að garði hennar
gengu og nutu gestrisni og veit-
inga, sem ætíð voru reiddar fram
sem sjálfsagt skyldustarf — aðals-
merki íslenzkrar sveitamenning-
ar. Ilugðarefni Kristínar urðu að
sjálfsögðu að sitja á hakanum
vegna þeirra fjölþættu hversdags-
starfa, sem lífið lagði henni á
herðar og hún rækti af kostgæfni.
Þógáfust henni, sérstaklega á sfð-
ari árum, tómstundir, er hún not-
aði gjarnan til bóklestrar og las
þá helzt ljóð eða dulrænar frá-
sagnir, hún var kona trúuð og átti
sér örugga vissu fyrir því, að fegri
tilverusvið tækju víð að jarðvist-
inni endaðri. Barnatrú sinni glat-
aði hún ekki fyrir gagnrýni eða
umþenkingar, en geymdi hana
sem gullinn sjóð í leynum hugans
og sótti þangað styrk til að aðlaða
sig kröppum kjörum og hrjúfum
tökum örlaganna.
Nú við leiðarmörkin, þegar ég
kveð Kristínu, tengdamóður
mfna, verður mér efst í huga
minningin um mæta konu, sem
með trúartrausti og þolinmæði
tók hverju sem að höndum bar f
þeirri öruggu trú, að allt væri
undir æðri stjórn og handan endi-
marka Iífs og dauða mættust leið-
irnar aftur. Minningar um eina af
þeim mörgu konum, sem í hvers-
dagsleika sínum hafa gegn um
aldirnar með þjónustulund, fórn-
fýsi og sjálfsafneitun átt sinn
stóra þátt í því að fleyta kynslóð-
unum yfir brim og boða harðæris,
kúgunar og drepsótta.
Slíkrar konu er gott að minnast.
Eiríki Sigurgeirssyni, sem nú
dvelur blindur og þrotinn að
kröftum, en hugarrór og æðru-
laus á ellideild Sjúkrahúss
Sauðárkróks, bið ég allrar bless-
unar með þeirri einlægu ósk, að
hann missi ekki — unz yfir lýkur
— sjónar á þeirri leiðarstjörnu,
sem var honum sannur stefnuviti
i brimróti og harðbýli erilssamr-
ar ævi og veitti honum yl, birtu og
munaðshlýju, sem gaf lífinu gildi
og tilgang, þótt hún sé horfin af
okkarsjónarsviði.
Vfðiholti 24-11.
Hjalti Jónsson.
F.26. febrúar 1971.
D. 13. nóvember 1973.
0 Jesú bróðir bezti,
og barnavinur mesti,
æ, breið þú blessun þína
á baræskuna mína.
Halldór Sveinsson var fæddur á
hinu sögufróða höfuðbóli Bræðra-
tungu í Biskupstungum, sonur
hjónanna Sveins Skúlasonar og
Sigríðar Stefánsdóttur. Halldór
litli lést í Landsspítalanum af
afleiðingum slyss, er hann varð
f yrir f júlímánuði síðastliðnum.
Fæddur 20. janúar 1951.
Dáinn 16. nóvember 1973
„Sofðu góði,
ljúflingsljóði
leiðið vefur blærinn hljóði.
Æskan þýðast
allra síðast
ástvin sinn, er kveður
blíðast.
Eftir genginn
góðan drenginn
grípum viðí dýpsta
strenginn.
G.G.
Það er svo undarlegt að kveðja
allt í einu þá, sem eru ungir og
sýnast eiga aliar vonir fleygar á
framtíðarbraut. Þrátt fyrir allt,
Laugardaginn 17. nóvember síð-
astliðinn lézt á Sjúkrahúsi Kefla-
víkur, amma okkar, Helga Þor-
björnsdóttir. Með andláti hennar
er sá logi kulnaður, sem yljað
hefur ástvinum hennar allt til
hins síðasta dags.
Amma var fædd á Seyðisfirði
hinn 29. maí árið 1900 og var því
rúmlega 73 ára, er hún kvaddi
þennan heim. Föður sinn missti
hún ung að árum, og var henni þá
komið í fóstur til hjóna á Álfta-
nesi. Minntist hún þeirra ætfð
með þakklæti og virðingu. Um
1920 kemur hún til Keflavíkur,
þar sem leiðir hennar og afa lágu
saman. Þau giftu sig hinn 28.
október 1921. Hafa þau síðan stutt
hvort annað í gegnum öldurót lifs-
ins þar til nú, er leiðir skiljast að
sinni.
Amma var alþýðukona, sem
helgaði líf sitt heimilinu. Hún
skildi starfssvið og hlutverk móð-
urinnar og vissi hversu mikilvægt
starf hennar var. Af níu börnum
sínum missti hún tvö í greipar
dauðans. Það var mikið áfall, en
hún lét ekki bugast. Hinum sjö
kom hún til þess þroska, sem sér-
hvert býr að alla sína ævi.
Okkur barnabörnum hennar
var það mikilvægur skóli að alast
upp í návist hennar. Þar lærðum
við að mál hjartans væri eitt hið
mikilvægasta í þessu lífi, því það
mál skilja allir menn. Henni var
einnig svo lagið að létta byrðar
lffsins með alúð sinni og innileik.
Hún var sá klettur, sem aldrei
brást. En þrátt fyrir alla sína
eiginleika barst hún ekki á. Slíkt
var ætíð á móti hennar skapi.
Hógværð og hjálpsemi voru
hennar aðalsmerki.
Nú á þessum tímamótum, er
efst f huga okkar þakklæti til
okkar elskulegu ömmu, við vitum
að henni verður vel launað af
frelsara sínum Jesú Kristi, sem
hún elskaði og virti.
Amma var alltaf svo þakklát
öllu, er gert var fyrir hana. Ef
hún mætti mæla uíyndi hún vilja
Skammri ævi erlokið. Þau voru
fögur æviárin. Það var eins og
sólarblik, hvernig þau hófust og
enduðu og allt þar í milli.
Foreldrar og aðrir vandamenn
standa þögulir og horfa á eftir
honum. Við sjáum frelsarann
allra manna og allra þjóða taka á
móti honum og leggja hönd sína á
höfuð hans eins og hann gerði svo
oft, er hann kallaði til barnanna
og bað þau að koma til sin. Og þau
gerðu það. Þau komu til hans og
hann blessaði þau. Jesús vill að
börnin heiðri þá eldri og líki eftir
þeim, og hann segir einnig, að
sem erfitt kunni að þykja, þá átt-
um við svo bjartar vonir um hann,
sem við kveðjum í dag aðeins
rúmlega tvítugan að aldri.
Ilans hlýja mund, hans bjarta
bros, var okkur svo kært og þá
ekki sízt ömmu; sem oft vafði
hann verndar- og vinarörmum.
Hún þakkar bros hans og allt
sem þau áttu saman, frá þvf að
hann var litill drengur og fram til
hinzta dags. Hún man hann sem
litla, ljúfa drenginn, sem gaman
var að gleðja, en átti líka svo
margt til að gleðja með, svo við-
kvæmt hjarta.
Og í fyrra, þegar hann átti svo
vonglöð jól með ungu, fallegu
konunni, brúðinni sinni, þá urðu
seinast allar vonir fleygar.
þakka öllum þeim, er veittu henni
aðstoð og styrk í veikindum
sfnum, en þó sérstaklega afa, sem
ætíð var henni svo góður, og börn-
um sínum, sem sýnt hafa í verki
hversu mikilvæg hún var þeim.
Við vitum, að amma er sammála
skáldinu er það segir:
Églifi f Jesú nafni.
1 Jesú nafni eg dey.
Þó heilsa og lif mér hafni,
hræðist eg dauðann ei.
Dauði, eg óttast eigi
afl þitt né valdið gilt.
í Kristí krafti eg segi:
Kom þú sæll, þá þú vilt.
Guð blessi minningu þína.
K.G. E.G.
Minning:
Einar Magnússon
Jónína Helga Þor-
björnsdóttir—Kveðja
þeir eldri eigi að reyna að líkjast
barninu. Barnseðlið kemur fram
hjá hinum helga manni, hjá
fátækhngum og hjá skáldinu.
Barnið er hreint í hugsun og ein-
lægt, eins og hinn helgi maður,
hjálparþurfi eins og fátæklingur-
inn, og hrifið eins og skáldið. Jes-
ús finnur hjá börnunum fyrir-
mynd handa þeim, sem eiga að fá
inngöngu í ríkið. Einfeldni þeirra
og einlægni er hreinni og skýrari
en lærdómur og rökfærslur. Og
dýrðarljómi opinberunarinnar
getur aðeins speglazt í því, sem er
hreint og skært.
Við kveðjum, lítinn vin og
frænda, með þessum fáu orðum
og óskum honum góðrar heim-
komu á landi lifenda. Við erum
svo mörg, -sem söknum hans, en
þó mest af öllum foreldrar hans,
sem nú syrgja hann sérstaklega.
Og öll þökkum við honum svo
undramargt á stuttri ævi.
í Guðs friði.
Jón Gunnlaugsson.
En nú er það þögnin ein, sem
hefur völd — vetrarrökkrið með
allar sínar gátur, öll sín óræðu
djúp bíður við gluggann.
Við þökkum allt sem var,
hverja gleðistund og vitum, að
aftur kemur vor eftir vetur
hvern.
Og amma hans og föðursystkini
signa rúmið hans, horfa á öfyllt
skarð ættarinnar með söknuði í
hjarta og tár á brá.
Samt er sú gjöf veitt, sem von
og trú leggja í lófa með ósk um
draumaland æðri heima, Ljósa-
land lifs —
„þar'sem meinin jafnt sem
meinanna bætur
blika eins og stjörnur á
bládjúpi nætur."
„Hve fögur sól á forgarð
himins stafar,
er fellur veldissproti úr
dauðans hönd.“
í þeirri von segjum við öll:
„Vertu sæll við söknum þín.“
Amma, föðursystkini og
frændfólk.
5VAR MITT
EFTIR BILLY GRAHAM
J
Það er svo erfitt að hlýða boðum Guðs. Þó vil ég þjóna
honum, en enginn þroski virðist sjást hjá mér.
Spurning yðar birtir að minnsta kosti tvær orsak-
ir til þess, að trúarlíf yðar skortir vöxt. Fyrst er
það, að þér hugsið of mikið um vöxtinn sjálfan en
minna um þroskaleiðina. Bóndinn situr ekki sífellt
og bíður þess, að vöxturinn komi, heldur er hann
önnum kafinn að útrýma illgresi, bera á og hlynna
að gróðrinum, svo að hann vaxi. Viljið þér vaxa,
verðið þér að nota yður það, sem Guð hefur ætlað
yður til þroskunar; Bænina, íhugun Orðsins,
þjónustu, tilbeiðslu o.s.frv. í öðru lagi sýnist mér
þér álíta það einhverja nauðung að gera Guðs vilja.
Þér segið, að það sé erfitt að hlýðaboðum Guðs. En
þegar við elskum einhvem af allri sál og huga og
mætti, þá er aldrei erfitt að hlýðnast. Rannsakið
hjarta yðar. Þjónið þér Guði af ótta éða af elsku?
Kristnir menn segja glaðir: „Verði þinn vilji, svo á
jörðu sem á himni,“ af því að þeir gera sér ljóst, að
ástríkur og alvitur faðir á himnum léti aldrei börn
sín leiðast afvega. Vilji hans og vegur er okkur
f yrir beztu, og okkur er óhætt að fela honum allt. Ef
við gerum Guðs vilja að reglu, þá verður fyrirheit
Guðs styrkur okkar. Hver byrði verður þá létt og
sérhver skylda ljúf.
Þjóðsögur
frá Eistlandi
LEIFTUR hefur sent frá sér nýtt
þjóðsagnsafn að þessu sinni frá
Eistlandi, og nefnist bókin Þjóð-
sögur frá Eistlandi. Á bókarkápu
segir svo um þjóðsagnabók þessa:
„Þetta kver veitir nokkra inn-
sýn í hugarheim eistnesku þjóðar-
innar á liðnum öldum, fjölþætta
þjóðtrú hennar á gott og illt, á
dularfullar vættir í skógum, ám
og vötnum. Sumar sögurnar
minna á íslenzkar þjóðsögur. Má
þar minna á sækýr og viðureign
manna við kölska sjálfan, þar sem
hann i allri flærð lýtur í lægra
haldi fyrir mannlegu viti, aðrar
eru þeim alveg óskyldar.
Viða gætir hér djúprar lifs-
speki, þar sem náttúran hefnir
sín, sé gegn henni syndgað.
Flestar eru sögurnar byggðar á
siðferðilegum grunni. Dyggðin
uppsker sin laun, en svikin fá
makleg málagjöld að lokuml!
Tvær drengjabækur
MEÐAL drengjabóka, sem Leift-
ur gefur út, er „Ævintýri um mið-
nætti", ný Frank og Jóa-bók.
Frank og Jóa-bækurnar „sameina
það tvennt, sem unglingar hafa
mesta ánægju af,“ segir á kápu-
síðu, „þær eru mjög spennandi,
og drengirnir koma fram af snilld
og drenglyndi f öllum málum '.
Einnig er komin út ný Bob Mor-
an-bók, eftir Henri Vernes. Nefn-
ist hún „Leynifélag löngu hníf-
anna“. Söguhetjan á hér í höggi
við hættulega andstæðinga, sem
loks hafa fundið ofjarl sinn.