Morgunblaðið - 24.11.1973, Qupperneq 28

28
MORGUNBLAÐIÐ, LAUGARDAGUR 24. NÓVEMBER 1973
Þýtur í skóginum = “
Fangavörðurinn kinkaði kolli, illúðlegur á svip, og
greip beinaberri hendinni um öxlina á froski. Það
ískraði í skránni, þegar hann sneri ryðguðum lykl-
inum og stóra hurðin skelltist að baki þeim. Þarna
var froskur orðinn hjálparvana fangi í öruggasta
fangelsinu í rammbvggðasta kastalanum í öllu Eng-
landi.
5. kafli
ÆVINTÝRI FROSKS
Þegar froskur gerði sér ljóst, að miskunnarlaust
myrkur miðaldakastalans útilokaði hann frá öllu

Hvað er þetta?
Nú skulið þið athuga hvað þið eruð dugleg að teikna eftir
númerum. Þið eigið að byrja á nr. 1 og halda áfram að nr. 36. Hvað
skyldi nú koma út úr þessu?
sólskini hins frjálsa heims og frá rennisléttum þjóð-
vegunum, sem hann hafði fram að þessu næstum
álitið sína séreign og hagað sér eftir því, fleygði
hann sér endilöngum á dýflissugólfið og gaf sig
örvæntingunni ávald.
„Þetta eru endalok alls,“ (sagði hann), „að
minnsra kosti endalok, hvað frosk varðar, sem er eitt
og hið sama. Endalok hins vinsæla og hugum-
prýdda frosks, hins ríka og gestrisna frosks, frosks
hins frjálslynda og háttprúða. Hvaða vonir eru til
þess, að ég öðlist frelsi á ný?“ (sagði hann), „ég, sem
hef verið hnepptur f fangelsi fyrir það lítilræði að
stela glæsilegum bíl á svo bíræfinn hátt og fyrir að
sýna feitum og rauðnefjuðum lögregluþjónum lítils-
virðingu.“ (Djúpur ekki varnaði honum máls um
stund). „Ég hef vissulega hagað mér óskynsamlega,“
(sagði hann). „Hér verð ég að hírast, þangað til þeir,
sem áður gortuðu af því að þekkja mig, hafa gleymt
mér að fullu. Ó, þú vitri greifingi, þú gáfaða rotta og
skynsama moldvarpa. Hvílíka dómgreind þið hafið
til að bera og vitneskju um menn og málefni! Og ó,
þú vesæli, yfirgefni froskur.“ Við slík og þvílík
örvæntingaróp liðu dagar og nætur hans í nokkrar
vikur. Hann afþakkaði allt matarkyns, enda þótt
gamli, ljóti fangavörðurinn gæfi homun það óspart í
skyn, að ef litlar fjárhæðir væru greiddar fyrir við-
vikið, væri vel hægt að koma í kring ýmsu til
þægindaauka, enda vissi sá gamli um peningana í
vösum frosks.
FERDIIMAIMD
1 '•b ' y> á" hl <> ©PIB COPtNNWtN

kveííst þó vilja fara fyrst út til
íslands á vit festarmeyjar sinn-
ar. Jarl mæiti: „Nú eru öll skip
í brottu, þau er til Islands
bjuggust." Þá mælti hirðmaður
einn: „Hér lá Hallfreður vand-
ræðaskáld f gær út undir Agða-
nesi.“ Jarl svarar: „Svo má
vera,“ segir hann, „hann
sigldi héðan fyrir fimm nátt-
um.“ Eiríkur jarl Iét þá flytja
Gunnlaug út til Hallfreðar, og
tók hann við honum með fagn-
aði, og gaf þegar byr undan
landi, og voru vel kátir. Það var
síð sumars. Hallfreður mælti
til Gunnlaugs: „Hefur þú frétt
bónorðið Hrafns Önundarsonar
við Helgu hina fögru?“ Gunn-
laugur kveðst frétt hafa og þó
ógjörla. Hallfreður segir hon-
um slíkt sem hann vissi af og
það með, að margir menn
mæltu það, að Hrafn væri eigi
óröskvari en Gunnlaugur.
Gunnlaugur kvað þá vísu:
Rækik lítt, þótt leiki.
létt veðr es nú, þéttan
austanvindr at öndri
andness viku þessa;
meir séumk hitt, en hæru
hoddstríðandi bíðit,
orð, at eigi verðak
jafnröskrtaliðr Hrafni.
(Ég hirði lítt um það, þótt
austanvindur leiki þéttan við
skipið þessa viku; nú er góður
byr; meir óttast ég þann orð-
róm, að ég verði ekki talinn
jafnhraustur Hrafni, en þótt ég
eigi ekki að kemba hærurnar.)
Hallfreður mælti þá: „Þess
þyrfti, félagi, að þér veitti bet-
ur mér málin við Hrafn. Ég
kom skipi mfnu í Leirvog fyrir
neðan Heiði fyrir fáum vetrum,
og átti ég að gjalda hálfa mörk
silfurs húskarli Hrafns, og hélt
ég þvf fyrir honum; en Hrafn
reið til vor með sex tigu manna
og hjó streugina, og rak skipið
upp á leirur, og búið við skip-
broti. Varð ég þá að selja
Hrafni sjálfdæmi, og galt ég
mörk, og eru slíkar mfnar að
segja frá honum.“ Og þá var
þeim eintalað um Helgu, og lof-
aði Hallfreður mjög vænleik
hennar. Gunnlaugur kvað þá
vfsu þessa:
Munat háðvörum hvrjar
hriðamundaðar Þundi
hafnar hörvi drifna
hlýða jörð at þýðask,
þvit iautsíkjar lékum
lyngs, es vórum yngri,
alnar gims á ýmsum
andnesjum þvf landi.
(Hinum orðvara
hermanni (Ifrafni) mun ekki
hlýða að leggja ást við hina
linkheddu konu, þvf að þegar
ég var ungur, var ég í miklu
dálæti hjá henni).
„Þetta er vel Ort," segir Hall-
freður. Þeir tóku land norður á
Melrakkasléttu, í Hraunhöfn,
hálfum mánuði fyrir vetur og
skipuðu þar upp.
Þórður hét maður; hann var
hóndason þar á Sléttunni hann
gekk í glfmur við þá kaup-
mennina, og gekk þeim illa við
hann. Þá varð komið saman
fangi með þeim Gunnlaugi. Og
um nóttina áður hét Þórður á
Þór til sigurs sér, og um
daginn, er þeir fundust, tóku
þeir til glfmu. Þá laust Gunn-
laugur báða fæturna undan
Þórði og felldi hann mikið fall,
en fóturinn Gunnlaugs stökk úr
liði, sá er hann stóð á og féll
Gunnlaugur þá með Þörði. Þá
mælti Þórður: „Vera má,“ segir
hann, „að þér vegni eigi annað
betur." „Hvað þá?“ segir Gunn-
laugur. „Málin við Ilrafn, ef
hann fær Helgu þinnar vænu
að vetrarnóttum, og var ég hjá í
sumar á alþingi, er það
réðst."
mcilhorounkQffinu
— Nú það er bara svona. For-
stjórinn búinn að fá sér nýja
skó.
— Já, en kæri læknir. Eg vil
bara fá mína minnimáttar-
kennd aftur.
IBBR-
— Já, vfst er þetta
skammtur. En þetta er
bólusetning, sem dugar í'
stór
líka
75 ár.
1]
— Ifeyrðu annars. Hvenær er
það, sem inamma þfn keinur í
heimsókn?