Morgunblaðið - 20.03.1974, Blaðsíða 30

30 MORGUNBLAÐIÐ, MIÐVIKUDAGUR 20. MARZ 1974

Eldfærin eftir H. C. Andersen
„Húrra!“ Og strákarnir blístruðu í fingur sér, og
dátarnir heilsuðu með byssunum. Kóngsdóttirin var
leyst úr koparhöllinni og varð drottning, og þótti
henni ekki margt að því. Brúðkaupið stóð yfir í átta
daga, og sátu hundarnir þar með öðrum til borðs og
gláptu stórumaugum.
SÖGULOK.
Ló, ló mín, Lappa
Jón Arnason, Islenzkar þjóðsögur
Það var á bæ einum fyrir vestan, að fjósamaðurinn
fór um veturinn eftir vöku, eins og hann var vanur, í
fjós, að gefa kúm ábæti, áður en stúlkan fór út, sem
mjólkaði. Þegar hann kom f fjósið, stóðu 4 kýr á
flórnum. Hann hélt, að þetta væru kýrnar, er ættu
að vera í fjósinu, og mundu þær hafa slitið sig allar.
Maður þessi var skapstyggur í lund og gætir nú
einskis, þar eð hann reiddist. Hann tekur nú með
harðneskju í eyrað á einni og vill koma hinni á bás,
en hún var treg, og í bráðræði bítur hann í hrygginn
á henni svo fast, að blóð sprakk út. En í þessum
svifum kom stúlkan, sem átti að mjólka, í fjósið með
ljós og spyr, hvað á gangi; því að hún heyrði svæsin
orð til mannsins og umgang í fjósinu. Þegar ljósið
skein í fjósinu, sá fjósamaður, að kýrnar voru á
básunum, eins og þær áttu að vera en engin
fleiri í fjósinu en átti að vera nema sú, er hann
var að stíma við og hann hafði í reiði bitið í; henm
var ofaukið. En hinar 3 voru burtu farnar. Stulkan
spyr, hverju þetta gegni. Hann kvaðst ekki vita það
og sagði henni frá, hvernig hefði staðið á, þegar
hann hefði komið f fjósið, og hefði hann haldið, að
það væru sínar kýr, er á flórnum hefðu staðið, og
væru allar orðnar lausar. Það hefði þá komið í sig
gremja við þær, og hefði hann því gripið þessa, er
hann nú héldi í, og ætlað að koma henni á bás, en
ekki getað það, en í básana kveðst hann ekki hafa
gáð. „Þetta gerðir þú illa, “ sagði stúlkan, „og er ég
hrædd um, að þú hafir illt af þessu.“ Fer hún síðan
inn og segir húsbóndanum frá. En húsbændum
þeirra þótti þetta hafa mjög illa til tekizt. Fer
húsbóndinn nú í fjósið og ávítar fjósamann fyrir
þetta. Hann vildi láta kúna fara út úr fjósinu, en kom
henni þaðan ekki. Var hún síðan látin í bás, sem
auður var. Þessi kýr var með fullu júgri og stóru.
Sagði hann stúlkunni að mjólka hana, en hún gat
litlu náð úr henni. Síðan reyndi konan, og fór það á
sömu leið, þar eð kýrin ólmaðist. Gekk þetta í tvo
daga, að litlu varð náð úr henni. En um kvöldið á
hinum öðrum degi, er kýrin hafði þar verið, var
konan sjálf í fjósi, eftir það er inn var farið, og hafði
ekki ljós. Þegar hún hafði verið þar litla stund,
heyrði hún, að farið var um dyrnar inn í fjósið, upp í
básinn til kýrinnar og svo þaðan út. En konan fór
inn, og er mjólka átti, fór húsfreyja í fjós að mjólka.
En er hún fór að mjólka þessa aðkomu kú, lét hún
eins og hún hafði áður látið. Þá heyrði hún sagt á
glugga fjóssins:
„Ló, ló mín, Lappa,
sára ber þú tappa,
það veldur þvf að konurnar
kunna þér ekki að klappa.“
Þá fór konan að klappa kúnni og nefna nafni sínu,
sem hún heyrði, að hún var nefnd í vísunni af
álfkonunni á fjósglugganum. Gat hún þá mjólkað
hana , þar eð hún stóð þá kyrr, og mjólkaði mikið.
Ekki er þess getið, að hjónin hafi sakað; en fjósamað-
urinn varð lánlítill. Margar kýr höfðu komið af
þessari kú, og var svo að orði kveðið, að þær væru af
Löppu-kyni.
DRATTHAGI BLYANTURINN
(tylonni ogcTVÍanni
eftir
Jón Sveinsson
Freysteinn
Gunnarsson
þýddi
mannagjá á Þingvöllum. sem mamma hafði svo oft
sagt okkur frá.
En hvað áttum við nú að taka tii bragðs, vesling-
arnir. Ekki gátum við klifrað upp þessa flughamra.
\ ið stóðum við um stund og litum hvor á annan í
-tandandi vandræðum. Loksins sagði Manni:
..Eigum við saint ekki að fara upp að hömrunum?
Iíver veit nema við finnum eitthvert skarð, þar sem
við komumst upp“.
„Nei, það hugsa ég ekki, Manni. Og ef það skyldi
nú hrynja grjót úr hömrunum, hvernig lízt þér á það?
Við verðum víst að fara annaðhvort norður eða suður
til þess að krækja fyrir hamrana“.
„En það verður voðalega stór krókur“.
„Já, það tefur okkur auðvitað mikið, sjálfsagt eina
tvo tíma“.
„Og þá kommnst við ekki upp á efsta tindinn,
Nonni“. ” —
Nú komu tárin fram í augun á Manna.
Hann var orðinn bæði svangur og þreyttur og þráði
ekkert heitara en að kornast alla leið upp.
Ærnar í hellinum
Ég vissi ekki, hvað ég átti að gera til þess að hug-
hreysta Manna litla. En þá datt honum sjálfum gott
ráð í hug.
„Eigum við ekki að falla á kné og biðja guð að
hjálpa okkur?“ sagði hann. „Þú veizt það, að hann
getur allt“.
„Það var ágætt ráð. Það skulum við gera og það
undir eins“.
Við féllum nú báðir á kné á stórum liellusteini. Þar
var svo mikið af fjallagrösum, að það var eins og við
lægjum á fiðursæng.
Fyrst báðumst við fyrir í hljóði stutta stund. Svo
sagði Manni:
flkÖlmoí9unkQffinu
— Ég tel upp að þremur og svo
kippir þú stólnum eidsnöggt
undan ...
— Er ekki einhver frammi,
sem vill þurrsteikt buff???
— Ef hann fær annan af sömu
tegund í afmælisgjöf, geri ég
ráð fyrir, að hann megi skipta