Morgunblaðið - 20.03.1974, Blaðsíða 31

MORGUNBLAÐIÐ, MIÐVIKUDAGUR 20. MARZ 1974
31
Skuggamynd i fjarska
FRAMHALDSSAGA EFTIR
MARIU LANG,
ÞÝÐANDI: JÓHANNA KRISTJONSDÓTTIR.
1
l.kafli.
Loksins. Við erum lögð af stað.
Og nú liði ekki á löngu unz við
værum komin heim aftur.
Heim. .. í myrkrið og haustrign-
inguna... Auðvitað hlaut ég að
vera í meira lagi skrítin að taka
sænska veðráttu framyfir eilíft
Afrikusólskinið, en hvort sem ég
átti að teljast eðlileg eða ekki, þá
vissi ég, að ég hlakkaði öumræði-
lega til að koma heim í hlýlegu
litlu ibúðina okkar, hvað sem öll-
um rigningum liði.
Flugvélin hóf sig á loft frá
Kastrupvelli og ég hlustaði ann-
ars hugar á malið við hliðina á
mér. Að vísu var það tjáð á þess-
£ Umsjón með
barnatímum
útvarpsins
Húsmóðir í Breiðholti hafði
samband við Velvakanda, vegna
stöðuveitingar við útvarpið. Sagði
hún, að síðastliðið haust hefði
verið auglýst eftir starfsmanni til
að sjá um barnatímaefni, en síðan
hefði ekkert frétzt, og langaði. sig
nú til að vita, hvort ráðið hefði
verið í stöðu þessa og hvert verk-
svið þess starfsmanns yrði.
Velvakandi hafði samband við
Hjört Pálsson dagskrárstjóra.
Sagði hann, að nokkrar umsóknir
um stöðuna hefðu borizt, og hefði
Gunnvör Braga Sigurðardóttir
verið ráðin, hefði hún hafið störf
um miðjan janúar sl. Hér væri um
að ræða dagskrárfulltrúastarf og
væri ætlazt til, að fulltrúinn hefði
yfirumsjón með öllu efni fyrir
börn og unglinga. Hins vegar
hefði Silja Aðalsteinsdóttir verið
fengin til að velja sögur í Morgun-
stund barnanna sl. haust, og hefði
hún nú valið nokkrar sögur „fram
í tímann“, þannig að Gunnvör
Braga hefði enn ekki tekið við
þeim þætti efnisvals fyrir barna-
tímana.
0 Miðjarðarhafs-
botnar
Sigurveig Guðmundsdóttir,
Bjarmastíg 11, Akureyri, skrifar:
„Kæri Velvakandi.
Mig langar til að biðja þig að
koma á framfæri fyrirspurn til
útvarpsins um það, hver frétta-
manna þess eigi heiðurinn af orð-
inu Miðjarðarhafsbotnar.
Má kannski vænta þess, að ör-
lætið nái einnig til Atlantshafs og
Kyrrahafs, þannig að framvegis
verði t.d. sagt frá oliuborun á
Atlantshafsbotnum og rannsókn-
um á Kyrrahafsbotnum?
Um leið langar mig til að þakka
ari stundu einmitt það sem ég var
að hugsa sjálf, en hvort tveggja
var að ég var þreytt og dálítið
flugveik og auk þess er ekki að
neita að gráhærða glaðlynda kon-
an, sem hafði komið um borð með
mér i Kairó og verið sessunautur
minn alla þessa löngu leið var á
góðri leið með að kaffæra mig i
málæði sínu. Það var mér hulin
gáta, hvernig hún hafði farið að
því að borða einnig máltíðir,
prjóna fljókna peysu á eitt barna-
barn sitt og auk þess hafði henni
tekizt að toga upp úr mér allt það
helzta um mig og fjölskyldu mfna.
En þegar við — eftir svefnlausa
nótt — millilentum í Rómaborg
vissi hún meðal annars þetta: —
að maðurinn minn hafði alveg ný-
lega verið skipaður dósent í sögu
þulum sjónvarpsins, hversu vel
þeir fara með móðurmálið, og
mættu ýmsir taka þá sér til fyrir-
myndar.
Sigurveig Guðmundsdóttir.“
# Vill leggja
ráðherrum og
þingmönnum til
stultur
Lesandi hringdi og vildi koma
eftirfarandi á framfæri:
„Ég sting upp á því, að þjóðin
slái saman í stultur handa ráð-
herrum og þingmönnum svo að
þeir geti hækkað eins og allt
annað.“
0 Boðskapur vorsins
Sigurður Pétursson, Framnes-
vegi 38, Reykjavík, sendi okkur
þessa visu:
„Allir verða að hlýða, þegar
lífsins lúður gellur
og lögmálsorðin birta hinn
endanlega dóm.
Vegurinn er að kveðja og
vinstri stjórnin fellur
og vorið er að koma með
fuglasöng og blóm.“
0 Refadráp
Viktoría Guðmundsdóttir
skrifar:
„Velvakandi góður.
Verið svo vinsamlegir að gefa
linum þessum rúm í dálkum yðar.
Fimm „vaskir" Akureyringar
bönuðu tófum með vélsleða.
Þannig hljómaði frétt í Morgun-
blaðinu 13. þ.m. Ég marglas þessa
frétt.
Það er erfitt að skilja, að svo
mikil fólska, villimennska og
mannúðarleysi skuli eiga sér stað.
Dýrin voru elt uppi miskunnar-
laust þar til þau voru að þrotum
komin, og hvað gerðist þá?
„Hetjur" Akureyrar óku yfir
þau á vélsleðum.
við Stokkhólmarháskóla — að við
vorum tiltölulega nýgift og mjög
hrifin hvort af öðru — að faðir
minn var fornleifafræðingurinn
Johannes M. Ekstedt, — að hann
var við störf í Egyptalandi um
þessar mundir, en hann hafði
veikzt í byrjun september og það
var ástæðan fyrir því, að ég hafði
lagt land undir fót og haldið til
Egyptalands, — að hann hafði nú
náð sér allsæmilega, svo að éggat
haldið heim til Svíþjóðar til eigin-
manns míns, sem beið mín þar i
óþreyju.
Þegar við lögðum upp frá
Rómaborg var röðin komin að
mér að hlusta. Og ég varð margs
vísari um hagi frú Sandebergs,
enda þótt mikið skorti á, að ég
væri eins rösk að spyrja og hún.
Dóttirin var gift í Egyptalandi —
og hún og fjölskylda hennar ent-
ust alla leið til Múnchen. Síðan
tóku við synimir og sonarsynirnir
sem voru búsettir í Sokkhólmi og
langt var frá, að það mál væri
tæmt, þegar við skiptum um vél í
Frankfurt. Þar urðum við að bíða
í þrjár klukkustundir vegna
seinkunar á vélinni sem við áttum
að fara með til Kaupmannahafn-
ar. Tíminn leið og frú Sandeberg
talaði linnulaust og kringum okk-
ur heyrðum við talað á dönsku.
sænsku, itölsku, ensku. Mér var
ákaflega illt f höfðinu og ég
reyndi að skilja, að ég væri á
leiðinni heim og ég yrði komin
þangað áður en við væri litið...
Og loksins komumst við af stað og
nú var sem sagt síðasti áfanginn
eftir. Nú voru liðnir meira en
tuttugu klukkutímar frá því við
fórum frá Kairó. Og sennunautur
minn var jafn skrafhreifinn og
eiturhress og fyrr.
En nú virtist hún ekki beinlínis
ætlast til þess lengur, að ég svar-
aði sér. hallaði mér aftur í
stólnum, lokaði augunum og lét
hugann reika.
Fljótlega yrðum við komin
heim. Ég færi úr vélinni og fyrsti
maðurinn, sem ég sæi væri Einar
(ég vonaði hann hefði haft rænu
á að hringja og frétta þanning um
seinkunina, en annars þóttist ég
þess fullviss, að hann myndi ekki
telja eftir sér að bíða) . . . Einar
með karlmannlegt, alvörugefið
andlitið og brúnt hárið, sem hafði
áreiðanlega hrokknazt upp í rign-
ingunni.
— Frú Bure, flugfreyjan spyr,
hvort þér viljið kaffi eða te eða
einhverja hressingu, en ég verð
nú að segja, að mig langar einna
helzt í einn bjór og kannski snaps
með, bara fáeina dropa, náttúr-
lega. .. eftir að við höfum nú orð-
ið að bfða svona lengi, held ég, að
við hefðum gott af. ..
— Þökk fyrir. En ég hef ekki
lyst á neinu. Við höfum ekki gert
annað alla ferðina heldur en að
borða og drekka. En mér finnst
þér ættuð að fá yður einn bjór,
frú Sandeberg, ég er viss um þér
hefðuð gott af þvi.
— Svona hvar var ég nú stödd?
Ég var komin til Bromma... í
fangið á Einari. Hann myndi
þrýsta mér að sér og knúskyssa
mig og svo segði hann: Aldrei
hafði mig órað fyrir því, að tveir
mánuðir gætu verið svona lengi
að líða. .. og ég segði: En nú eru
þeir liðnir, elskan mín! Og siðan
settumst við inn i bílinn og ækj-
um inn í borgina og töluðum
hvort i kapp við annað, dálítið
feimin, en ósköp og skelfing ham-
ingjusöm, um hvernig ég hefði
Timbur-
menn
ÞAÐ ER hroðaleg sjón að sjá iUa
leikinn mann liggja í timbur-
mönnum eftir slæmt fyllirí. Þetta
skeður því miður stundum. En
því hefði maður aldrei trúað að
eiga eftir að sjá heila þjóð liggja f
rúst eftir eitt allsherjar ölæði,
stjórnað af þeim, sem þóttust
ætla að hafa vit fyrir henni.
Þegar ný rfkisstjórn tók við
völdum 1971, hún hafði þann ein-
kennilega húmor að kalla sig
„stjórn hinna vinnandi stétta",
var eins og hendi væri veifað,
komið á eitt allsherjarríkis-
stjórnarfyllirí. Sjóðum var ausið í
allar áttir, ráðherrafrúr fluttar
ókeypis á fyrsta farrými landa á
milli, ekki átti að vinna nema 40
tíma á viku (raunverulega 37),
samt áttu allir að fá 20% meira af
lífsgæðum f sinn hlut. Til að
sanna hvað óhætt væri að vera
flott á þvf, var reist raflína milli
landshluta, þótt rafmagn væri á
hvorugum enda hennar.l leiðinni
átti að slást samtímis við Breta og
Bandarík jamenn og reka hornin í
aðrar vinveittar þjóðir, þ. á m.
Norðurlöndin. Sjálfur forsætis-
ráðherrann hóf þann leik, þótt
sfðar yrði honum slegið við, í þvf
sem öðru. Jafnvel menntamála-
ráðherra sem einhvern veginn
virtist utan við veizluna, sumir
héldu jafnvel „allsgáðan", tók þá
ákvörðun einn daginn að delera
hressilega og strikaði einn bók-
stafinn út úr móðurmálinu.
Þrátt fyrir stórhöpp f þjóðarhd-
inu, loðnuveizlu og methækkun á
öllu fslenzku verðlagi erlendis,
gat fyllirfið ekki farið nema á
einn veg. Það hlaut að enda með
timburmönnum á æðra stigi. Nú
er málið að nálgast þetta stig.
Þessi orð eru ekki rituð til að
koma með neina patent lausn. Þó
rifjast upp að lokum, að stundum,
þegar allt hefur um þrotið, hefur
ekki verið annað eftir að gera, en
„taka menn út umferð“.
17. marz 1974.
Magnús Óskarsson, hrl.
639?..

C)PIB

COSPFR
VELV/VKAIMOI
Góðir lesendur, hugleiðið þetta
smástund. Nú er mér fullljóst, að
nauðsyn ber til að bana þessum
dýrum, en það er siðferðileg
skylda allra að framkvæma slíkt á
eins sársaukalausan hátt og kost-
ur er.
Kristið siðgæði boðar virðingu
fyrir öllu lífi, og þá einnig lífi
tófunnar.
Með þökk fyrir birtinguna.
Viktoría Guðmundsdóttir."
0 Vélvædd grimmd
Sigurður Aðalsteinsson, Asa-
byggð 1, Akureyri, skrifar og
hefur hann sjálfur sett sér fyrir-
sögnina:
„Undanfarin ár hafa birzt í dag-
blöðum frásagnir (oft prýddar
ljósmyndum) af refadrápi vél-
sleðagarpa. Greinargóðar eru þar
lýsingarnar á vonlausum flótta
tófunnar undan óþreytandi vél-
inni. Endalokin eru ávallt þau
sömu. tslendingurinn forni lætur
lífið, kvalinn undir skriðbelti vél-
sleðans.
Fækkun refa er af flestum talin
nauðsynjaverk. 111 nauðsyn,
mætti ef til vill segja. Þó virðist
sumum vélsleðastjórum, að
grimmdarverk slík, sem hér eru
nefnd, séu hið mesta gaman og
jafnvel hetjudáðir. Helzt væri
hægt að ímynda sér, að þeir hinir
sömu ættu þá ósk heitasta, að
heiðarlönd öll væru kvik af ref
svo veturinn yrði þeim eitt sam-
fellt ævintýri.
Jafnvel þau dýr og fulglar, sem
við höfum nefnt varga, eiga sinn
rétt. Notkun vélsleðans til þess að
elta uppi og drepa dýr, er ekki 1
anda íslenzkra laga. Það er von
mín, að þeir óvitar, sem stundað
hafa þessa viðurstyggilegu iðju,
láti af henni. Égveit, að hér mæli
ég fyrir munn margra.
Sigurður Aðalsteinsson."
0 Veðurblíðan
um helgina
Ástæða er til að taka upp
léttara hjal að loknum athuga-
semdum um refadráp nyrðra.
Um síðustu helgi var hið bezta
veður í Reykjavík og nágrenni,
enda virtist svo sem flestir
borgarbúar væru á ferli i
blessaðri blíðunni. Mikil umferð
var í borginni og nágrenni, en
þessi umferð bar ekki mikinn
keim af því, sem við eigum að
venjast á virkum dögum. Enginn
var að flýta sér, heldur virtist svo
sem menn reyndu að fara sér eins
hægt og unnt var. Annai’s fannst
Velvakanda sem hann væri kom-
inn á bifreiðasýningu, því að svo
mikið er nú af nýjum bifreiðum á
götum borgarinnar.
Bifreiðir í höfuðborginni munu
nú vera um fjörtíu þúsund talsins
svo að engan þarf að undra þótt
ekki gangi alltaf greiðlega að
komast leiðar sinnar.
Velvakandi lagði leið sína suður
í Skerjafjörð, vestur á Seltjarnar-
nes og upp í Breiðholt, og sá lík-
lega mestan hluta landnáms
Ingólfs. Erindið upp i Breiðholt
var þó ekki sízt það að líta með
eigin augum þetta stóra hverfi,
sem sumir spekingar eru að reyna
að ófrægja um þessar mundir.
Sagt er, að þarna sé risin
„ómanneskjuleg" byggð, þar sem
ekki sé útlit fyrir, að mannlíf geti
þrifizt með góðu móti.
Velvakanda lízt þó svo á Breið-
holtið, að ekki séu mörg nýbyggð
hverfi f stórborgum, sem taki
Breiðholtshverfinu fram. Utsýni
er þar fagurt til allra átta, til-
breytingarleysi eins og vfða sést í
stórborgum, er ekki fyrir að fara,
vegna þess hversu margar húsa-
gerðir standa þarna saman. Að
vísu eru sum fjölbýlishúsin all-
hrikaleg og minna mann fyrst á
kommóðu, þar sem skúffa er fyrir
hvern hlut, en við íslendingar er-
um svo miklir einstaklingar að
eðlisfari, að fremur er óliklegt, að
fólkið, sem í Breiðholtinu býr,
eigi eftir að verða jafn staðlað og
húsin, sem það býr í.
*
— A kambinum
Framhald af bls. 5
veiðimálum, þá átti hinn að
gera sér ljóst, hvert stefndi.
Hann er þó aítjent uppalinn við
að éta fisk, þó hann hafi
kannski aldrei veitt hann, og
hann virðist af síðustu fregnum
að dæma, vita að olíukyntar
miðstöðvar á Vestfjörðum
þurfa olíu, og er því sennilega
með tiltölulega háa greindar-
vísitölu miðað við alþingis-
menn. Hinir aðrir þingmenn
Vestfirðinga eiga sér heldur
enga afsökun að berjast ekki
eins og Ijón gegn fiskveiðilaga-
frumvarpinu. Hvar voru þeir
Hannibal stormur og Matthfas
harðihnýfill?
Önnur megin orsökin fyrir
því, hvernig málum er komið á
miðum Vestfirðinga er svo nátt-
úrlega útfærslumistök vinstri
stjórnarinnar. Þeir hefðu átt að
fara af stað með meiri látum
þessir menn, háværari striðs-
yfirlýsingum og siguröskrum.
Það er reisn yfir því, að belgja
sig upp með stóryrðum og
lemja sjálfan sig utan, hafna
dómstólum og beita valdi og
gera sig að viðundri í augum
heimsins, og lyppast svo saman
eins og blaðra sem stungið er á
og gera hreinan uppgjafar-
samning, þar sem hólfaskipt-
ingin var með þeim hætti, að
ekki er annað sýnna en hún
eyðileggi fiskveiðar í þeim
landsfjórðungi, sem mest á
undir þeim.
Þegar svo vinstri stjórnin
kórónaði sinn styrjaldarósigur
með því að þjarma að sínum
eigin fiskimönnum með lögum,
sem gera nýja togaraflotann
að hálfu óvix-kan, þá rná segja,
að þessir góðu menn liafi full-
sannað, það sem skyniborarnir
menn sáu fyrir, að aðrir eins
ólukkufuglar i fiskveiðimálum
hafa aldrei setið i stjórnarstól-
unum eins og þessir sem nú
ríghalda sér í brikurnar og
krækja bffunum aftur fyrir
stólfæturna.