Morgunblaðið - 08.06.1974, Síða 23

MORGUNBLAÐIÐ, LAUGARDAGUR 8. JUNI 1974
23
Sœmundur Pétur
Sverrisson
F. 14.4. 1965
D. 3.4. 1974.
Frá því greinir í gömlum sög-
um, að maður átti hesta tvo, og
rann annar jafnan með laus,
hvert sem ferð var heitið. Enn eru
til menn á landi hér, sem þessa
list kunna.
Sæmundur átti þennan töfra-
sprota, gerðan af myndugleik og
mildi, sem skapar traust, vináttu
og hlýðni þeirra mállausu. Hann
þurfti ekki annað en að fara út í
kyrru veðri, gjarna snemma dags
og kalla: „Komdu, Gunna min.
Komdu Gunna mín.“
Og Gunna kom, ekki hlaupandi
fyrir horn, heldur fljúgandi tíð-
um vængjatökum, og hlassaði sér
á gangstéttarhellurnar.
Gunna var önd, (ef tíl vill
frænka Andrésar) og dvaldi að
mestu við Eiðisgrandann, eða ein-
hvers staðar i nágrenninu.
Hvers vegna hét hún Gunna?
Hvers vegna fannst honum ég
vera afi á Knerri? Hvers vegna
blanda börn saman ævintýri,
skáidskap, leik og djúpri skynjun
á alvarlegri þáttum lífsins?
A sinni stuttu ævi dvaldi
Sæmundur langdvölum á barna-
spítala Hringsins, deild 7 C, og
hann vissi vel að það var læknun-
um Kristbirni Tryggvasyni, Birni
Júliussyni og Sigmundi Magnús-
syni, ásamt Guðbjörgu Sveins-
dóttur meinatækni, Rannsókna-
stofu Landspítalans, hjúkrunar-
konum og starfsfólki, að ógleymd-
um Blóðbankanum og því fórn-
fúsa fólki, sem honum gefur blóð,
að þakka, að honum auðnaðist að
koma heim annað veifið og vera
með fjölskyldu sinni, heimsækja
vinina á Skaftafelli II, hjónin
Olafíu og Ingimund, og aðra ná-
granna, kalla á öndina Gunnu og
rabba við hana á því máli, sem
hún skildi, eða leika við vin sinn
og leikféljiga, Rúnar.
Þegar sjúkdómurinn færðist í
aukana, var flúið á náðir spítal-
ans. Það var hans annað heimili.
Þessir vistaflutningar vöruðu
hálfa ævina. Og þrátt fyrir ótelj-
andi stungur og sprautur, blóð-
tökur og blóðgafir, mænu- og
mergrannsóknir, var skilningur
Sæmundar svo heill, aðdáun hans
og þakklæti til þess fólks, sem
verkin unnu, svo mikil, að hann
var í engum vafa með starfsval,
þegar hann yrði stór. Læknir vildi
hann verða, ekkert annað en góð-
ur læknir.
Börn og unglingar eiga sér oft
fyrirmyndir, sem þau gera sér að
leiðarljósi. Það er glöggt, hvert
þessi fyrirmynd var sótt. Þó vissi
hann vel, að hlutskipti læknisins
er ekki alltaf léttara en sjúklings-
ins.
Spítalinn var hans annað heim-
ili. Þar ætlaði hann að beita
starfskröftunum, vinna í anda
þess fóiks, sem hann vissi bezt.
Slíkur var drengskapur hans, að
það stóð í björtu, hvers vegna sá
eðlisþáttur, sem þjóðin metur
mest, er kenndur við drengi, þótt
hitt sé óplægður akur að skilja,
hvern þátt móðirin á í að beina
huga barnsins á þær brautir.
Sæmundi hlotnaðist ekki skóla-
ganga með venjulegum hætti, en
bækur las hann af svo miklu
kappi, að móður hans þótti nóg
um. Þá svaraði hann: Þú veizt það
mamma, að til þess að verða lækn-
ir þarf að lesa mikið“.
Hann náði ótrúlegum árangri í
sumum undirstöðugreinum skóla-
lærdómsins, Davíð og Stefán frá
Hvitadal voru sálufélagar hans,
eins og vinirnir, sem heimsóttu
hann, Steinar Karlsson og hans
fólk, hjónin Mjöll og Ölafur, og
frænkurnar Halldóra og Gréta og
Inga, sem var á Völlum og margir
fleiri, sem gerðu þessa stuttu ævi
hamingjurika og bjarta.
Bernska þín og brosin og bjarti
svipurinn
verma enn og ylja, elsku
vinurinn.
Grímur S. Norðdahl
Sk.vldum sálum sárt er æ að
kveðjast
sem í eining hugðust lengi
gleðjast
fram að gröf þó gangan vari
skammt
gjafir slíkar þökkum drottni
samt.
S.J.J.
voru sporin, sem maður hennar
hafði gengið i þágu málefnisins
fyrr og siðar. — Þegar þau
kvöddu þennan heim, var friður
og kyrrð yfir viðskilnaði beggja.
— Hún bar mann sinn fyrir
brjósti til hinztu stundar, — og
eitt af því siðasta, sem hann mælti
hér í heimi, var sú ósk, að hann
mætti komast burtu, þvi að konan
sín væri farin að bfða eftir sér.
„Ég leyfi mér að enda þessa
grein með persónulegu þakklæti
frá heimili minu fyrir tryggðina,
sem jafnan var söm og jöfn, i garð
okkar hjóna og barna okkar. Og
þar verða fyrirbænirnar ofarlega
í huga, auk margs annars. Svo
lengi sem þrekið gafst, voru fyrir-
bænir fyrir öðrum í sál og sinni,
ekki sfður en bænir fyrir sjálfum
sér.
Guð gefi þeim báðum raun lofi
betri.
Jakob Jónsson.
Þann 3. april lézt i Landspítal-
anum Sæmundur Pétur Sverris-
son, tæpléga 9 ára. Hann fæddist
14. apríl 1965, að Skaftaíelli
v/Nesveg, sonur Freyju Jónsdótt-
ur og Sverris Aðalbjörnssonar.
Hann var yngstur af fjórum
systkinum.
Sæmundur Pétur var óvanalega
þroskað og efnilegt barn, en
skjótt bregður sól sumri. Þegar
Sæmundur var aðeins 4 ára
kerindi hann fyrst þann erfiða
sjúkdóm, sem harin barðist við í
nær 5 ár, oft við miklar þjáningar.
Okkur sem þekktum Sæmund
litla og fylgdumst með veikindum
hans, var oft um megn að skilja
þann þrótt og lifsgleði, sem hann
bjó yfir, og aldrei heyrðist hann
kvarta, en mætti okkur með hlýju
brosi, þótt hann væri oftast bund-
inn við rúmið eða inni við, þegar
jafnaldrar hans léku sér úti.
Sonur minn ögmundur Grét-
ar lék sér mikið með Sæmundi og
fannst mikið til hans koma. Það
hefur verið mér mjög erfitt að
útskýra fyrir syni mínum, hvers
vegna vinur hans var kallaður i
burtu frá okkur. Hverju svarar
maður 6 ára barni um þessa
hluti? Þegar ég sagði honum, að
Sæmundur léki sér nú frískur og
frjáls hjá guði og hann væri laus
við ailar þjáningar og sjúkdóma,
sættist hann á þetta, en spyr þó
mikið ennþá.
Elsku Sæmundur minn. Öddi
sendir þér sinar beztu kveðjur og
þakkar þér fyrir allar skemmti-
legu stundirnar, þegar þið lékuð
ykkur saman. Við vonuðum alltaf,
að lífi þínu yrði bjargað, að eitt-
hvað kæmi upp, ný lyf eða eitt-
hvað, sem gæti bjargað þér. En
upp úr áramótum urðum við að
horfast i augu við þá staðreynd,
að það er enn ekkert til, sem
unnið getur á þessum voðagesti.
Síðustu vikur Sæmundar voru
miklir þjáningardagar, en hann
var svo lánsamur að eiga þá beztu
móður, sem nokkurt barn getur
átt, móður, sem breiddi ást og yl
yfir drenginn sinn og aldrei vék
frá honum nótt né dag þar til yfir
lauk, og allt var gert sem i mann-
legu valdi stendur, til að létta
byrðar þessa hugljúfa drengs.
Hann hafði unnið ást og virðingu
lækna og hjúkrunarfólks og allra
þeirra, sem kynntust honum, með
æðruleysi sinu og hlýju brosi.
Nú vorar og sólin kyssir lága
leiðið hans, en drottinn guð, sem
þekkir sjúkdómsárin og sjálfur
veit um föllnu móðurtárin, mun
þerra vanga ástvina hans og gefa
þeim þrótt til að mæta komandi
dögum.
Foreldrum hans og systkinum
votta ég mina dýpstu samúð.
Þakkir fyrir sérhvað, sem þig
kætti,
sérhvert tár, sem moldir þínar
vætti,
guðs frá hendi launin sín
hún, sem eins og móðir gætti þín.
S.J.J.
lngiieif G. Ögmundsdóttir og
sonur.
PÉTUR SIGVALDA
SON — MINNMG
Fæddur: 19. febrúar 1948.
Dáinn: 2. júní 1974.
Það var engu líkara, en skin
sólar dapraðist og ylur hennar
hyrfi, þegar mér barst fréttin um
lát mágs míns, Péturs Sigvalda-
sonar, að morgni 3. júni. Kom mér
þá í hug orðtakið: „Þeir, sem guð-
irnir elska, deyja ungir."
Það hefur verið höggið óbætan-
legt skarð I hóp okkar ástvina
hans, sem aldrei verður fyllt.
Glaðværð hans og góðlyndi, er
ávallt fylgdu honutn, í leik sem
starfi, hreif alla með sér. Pétur
var atorkusamur og hugðist ráð-
ast i byggingu eigin húss að
hausti. Hann hafði margvisleg
áhugamái, sem of langt væri upp
að telja, en flugið heillaði hann
fremur öðru.
Eftirlifandi eiginkonu hans,
Önnu, Stefáni litla, ættingjum og
vinum votta ég mina dýpstu
samúð.
Kveð ég þig, Pétur minn, með
ljóðinu, sem þú söngst svo oft með
okkur.
Það, sem skeði þennan morgun
var eitthvað alveg nýtt.
því undirstöður heimsins
voru að svigna.
I leiftursnöggri andrá
varð loftið fagurhvítt
og litlu síðar b.vrjaði að rigna.
Nonni.
999999999999999999999999

Listahátíð í Reykjavík
Tönleikar í Höskölabiö
mónudaginn 10. júní kl. 21.00.
Sinföniuhljömsveit
Islands
Stjörnandi:
Alain Lombard
Einleikari:
Jean Bernard Pommier
(9S399S9393S9999999999S99

TCNDr
Caravans
— SVNING —
LAUGARDAG — SUNNUDAG
8. OG 9. JÚNÍ KL. 14-19
í VÖRUSKEMMUNUM
REYKJAVÍKURVEGI 28, HAFNARFIRÐI.
E. TH. MATHIESEN H.F.
STRANDGÖTU 4, HAFNARFIROI — SÍMI 51919.
HW