Morgunblaðið - 08.06.1974, Qupperneq 28

28
MORGUNBLAÐIÐ. LAUOAROAOUR 8. JUNI 1974
• •• •• /»
Sjo sogur af
Geithafurinn starir í gaupnir sér. Skeggið á hon-
um er rvtjulegt og kviðurinn innfallinn. ()g þegar
vel er að gáð sést. að hann riðar allur á fótunum.
„Færðu ekki nóg að borða hjá Kristófer?"
„Það er ekki það versta. Við erum vanir rýrum
kosti. En Kristófer krefst þess af mér, sem ég get
ekki veitt honum. me-he.“
„Hvers krefst hann?“
„Að ég gefi af mér mjölk. Kristófer segir að
geithafrar séu ekki til neins gagns úr því ekki sé
hægt að mjólka þá. Þess vegna rak hann mig úr
Villa Rudolf 0. Wiemer
og geithafurinn ráðleggur honum. Hann opnar lúg-
una og fetar sig niður kaðalstigannl Svo þreifar hann
sig áfram eftir dimmum gangi. Við endann er hurð
og þegar hann gægist gegnum skráargatið, kemur
hann auga á stóra peningapoka. Tvo, þrjá, fjóra —
sex og peningapoka og ef til vill enn fleiri.
„Hvert þó í heitasta. . .“ tautar Villi. Um leið
opnast dyrnar. Villi er nærri dottinn á hrammana
inn í litla dimma herbergið. Þar logar aðeins á einum
lampa, sem stendur á borðinu, þar sem sá nízki
Kristófer situr og er að telja peningana sína.
vistinni."
„(), fanturinn sá arna,“ segir Villi og steytir hnef-
ana. „Réttast væri að stela öllum peningunum hans,
en ekki bara einum poka. Hvernig kemst ég inn í
húsið?"
Geithafurinn er á báðum áttum um, hvort rétt sé
að segja ræningjanum það. Hann er heiðarlegur
geithafur og vill ekki valda fyrrverandi húsbónda
sínum tjóni. „Ef þú lætur þér nægja að taka einn
poka." segir hann loks, „og ef þú talar mínu máli við
þann gamla, skal ég hjálpa þér. í fjósinu er hleri í
gólfinu og undir hleranum er kaðalstigi niður í
kjallarann undir húsinu."
„Dálítið tafsamt," segir Villi. En hann gerir þó eins
C PIB
Mýsnar þrjár teiknuðu hver sína myndina, en svo
fóru þær að rífast um það, hver hefði teiknað hvaö.
Þetta var mjög flókið úrlausnarefni, en leystist að
lokum og þá kom í ljós:
uuiiU ipRU>poi nfj(j ju snui 80 pisnq ipRu>fiat oaj
-,iu snpv '3 uri>i.ioui ‘uuii.ir>i ipRu^mj np 'Ju snp\r
Kristófer er klæddur rósóttum morgunslopp og
með nátthúfu á höfði. Andlitið er hrukkótt og nefið
langt og mjótt. Hann teiur af miklum móð. Hann
raðar peningunum í stafla. Svo skrifar hann tölur
með krít á borðplötuna. Hann er aö reikna. Svo
strikar hann yfir allt saman og reiknar aftur.
„Gott kvöld, Kristófer," segir Villi. „Þér eruð
önnum kafinn."
„Ekki trufla mig,“ segir Kristófer. „Ég ætla ekki
að tefja lengi."
„Ágætt," segir Kristófer.
„En áður en ég fer ætla ég að biðja yður að gera
svo vel að afhenda mér einn af peningapokunum
yðar.“ Villi dregur upp byssuna sína og miðar henni
á nirfilinn.
„Ég vona að þessi skratti sé ekki hlaðinn", segir
Kristófer. Hann strikar yfir tölustafina í tvö hundr-
aðasta og ellefta sinn. Svo lítur hann upp. Villi sér,
að andlit hans er vott af svita.
„Ég er ólánsamasti maðurinn í öllum heimin-
um,“ segir Kristófer.
„Getur það verið. .. með íjlla þessa peninga?“ segir
Villi.
„Æ, æ,“ segir Kristófer og stynur þungan. „Pen-
ingarnir valda bara svefnleysi um nætur. Ég þoli
ekki að vita ekki upp á eyri, hvað ég á mikið.“
„Hvað eigið þér þá mikið?“
„Það er lóðið, ég tel upp aftur og aftur, en stund-
um er útkoman einum eyri of há eða einum eyri of
lág.“
„En núna?“
„Einum eyri of lág.“
„Er það svo óbærilegt."
cJVonni ogcTVfanni Jón Sveinsson
Freysteinn
Gunnarsson
þýddi
Lm leið rak nautið upp ógurlegt öskur og kippti
hausnum ofan af steininum. Blóðið rann úr nösum
þess. Það prjónaði eins og fæklur hestur og tók svo
á rás niður hrekkuna. suður og austur. eins hratt og
liægt var fyrir trjákubbnum.
Tryggur endasentist niður af steininum og rak flótt-
ann.
Það varð lítið úr því, að ég kæmi seglgarnsspottan-
um í gegnum miðsnesið á bola.
En nú stukkum \ ið Manni niður af steininum og
hlupuni síðan og leidtlumst upp brekkuna, þangað
sem ég hafði skilið hestinn eftir.
Hann lá kyrr á sama stað, og alveg eins og þegar við
sáum liann fyrst. áður en hann fældist með Manna.
Og Manna var það í svo fersku minni, að hann bjóst
við, að eins gæti farið í annað sinn.
„Skvldi hann nú ekki gera okkur sama grikkinn
aftur?“ sagði Manni.
„iNei, nei“, svaraði ég. „Þetta var okkur að kenna.
Snærinu var allt of fast hnýtt upp í hann. Það særði
hann. Af því lét hann svona. En nú er það ekki lengur.
Ég lagaði það áðan“.
Og nú rann hræðslan af Manna.
Við settumst nú niður og hvíldum okkur dálítið,
því að við vorum orðnir mjög þreyttir, og svangir vor-
um við orðnir aftur.
En nú liöfðum við ekkert að borða.
Eftir litla stund kom Tryggur aftur. Hann var orð-
inn lafmóður, og tungan lafði langar leiðir út úr hon-
um. Hann hafði gert sit til. Við létum hann setjast á
milli okkar og strukum honum og kjössuðum hann.
En nú fyrst tókum við eftir því. að farið var að
halla degi.
„Hvað skyldi klukkan vera orðin?“ spurði Manni.
Ég leit til vesturs. Sólin var að síga.
„Hún er víst orðin margt“, svaraði ég.
„Hvað skyldi mamma segja, þeo"-----dð komum ekki
fsv
-----------—----

fflttöimorgunkaffinu
— Og silfurkaffikannan,
sem viö fengum í brúðar
gjöf frá mömmu gömlu .
.. sniff ... sniff...
— ()g hver er hámarks-
hraöinn???