Morgunblaðið - 27.06.1974, Blaðsíða 44

44
MORGUNBLAÐIÐ, FIMMTUDAGUR 27. JUNl 1974
Rekstrarferð
Smásaga
eftir Líneyju
Jóhannesdóttur
„Ég er viss um að hún hefir drepizt úr pest og pabbi
á hana ekki. Hún er áreiðanlega dauð fyrir löngu,
fyrir löngu, löngu.“ Hrafnarnir hoppuðu og
krunkuðu lágt, eins og þeir væru að segja hvor
öðrum leyndarmál, en ég missti alla löngun til að
blása frekar í glæður hræðslunnar, því upp úr öðru
leirflagi sá ég standa langar víðirætur. „Gangtu eftir
fénu,“ sagði ég og hljóp til. Ég náði tveim rótum, dró
af þeim börkinn og veifaði hvítum keyrunum, svo
söng í loftinu. Alltaf var gott að hafa eitthvað í
hendinni.
Systir mín hafði ekki gert eins og hún lofaði mér.
Ég sá, hvar hún stóð grafkyrr og horfði á eitthvað.
Ekkert alvarlegt gat verið á seyði, því hún brosti út
undir eyru. Þegar ég nálgaðist gaf hún mér merki
um að þegja. Reksturinn var farinn að bíta út í
móum, mér leizt ekki á blikuna, en forvitnin náði
yfirhöndinni, svo ég lét hann eiga sig.
Rétt hjá systur minni var hópur af næstum alhvít-
um rjúpum. Þær hlupu fram og aftur í þúfna-
Þessi svín sem merkt eru bókstöfunum A B C D
virðast í fljótu bragði öll vera eins, en þessu er þó
ekki þannig varið, — eitt €r pínulítið öðruvísi en
hinþrjú. (q J9 PI-ibas )
skorningunum og virtust öryggar um, að jörðin feldi
þær enn þá. Aldrei á ævi okkar höfðum við séð svona
gæfar rjúpur. „Údd, údd,“ sögðu þær mjúkraddað og
augnagot þeirra gagntóku okkur alveg. „Ég er alveg
viss um að við gætum rekið þær líka, heldurðu að það
væri ekki gaman?“ sagði systir mín og beið brosmild
eftir svari. Þetta var snjöll hugmynd, en einhvern
veginn gat ég ekki verið á sama máli, heldur espaði
mig upp á móti henni. „Ertu sjóðandi band-
hringlandi, þetta sem er jólamaturinn okkar,“ sagði
ég. Um leið og ég sleppti orðinu, sá ég eftir því.
Systir mín varð mjóróma og skjálfrödduð. „Hver
heldurðu, að gæti fengið af sér að drepa þær? —
þetta er mamma með unga.“ Ég gat ekki snúið við
blaðinu undireins.svo ég spýtti um tönn. “Ég gæti
drepið þær og svo étur þú þær og við öll.“ Klökk og
sannfærandi svaraði hún: „Ég ét þær aldrei, aldrei.“
Ég leit undan og sótti í mig veðrið. „Hefði ég byssu
skyldi ég skjóta þær allar eins og ekkert væri.“
Þarna var ég í ljótum leik, því systir mín gat varla
tára bundizt. Samt vildi ég ganga af hólmi með
sigurinn, svo ég sagði eins háðslega og ég gat:
„Veiztu ekki, að það étur enginn rjúpur á jólunum,
hver heldurðu, að vilji skipta á þeim og hangikjöti?"
Andlit systur minnar varð aftur brosmilt, úr þvf
rjúpurnar voru óhultar, var stríðnin fyrirgefin.
Þegar fuglarnir gripu til vængjanna, vöknuðum
við upp við vondan draum, — reksturinn var ger-
samlega horfinn. Fyrst féllust okkur hendur. Sjálfir
hálsarnir framundan, og féð gat hafa rásað og Guð
vissi hvert. Girðingin okkar hlaut að vera stutt frá.
Aðalhálsarnir byrjuðú fyrst hinum megin við hana,
hafði pabbi sagt. Systir mín starði á mig og trúnaðar-
traustið skein út úr henni, það var heldur ekki
snefill eftir af þeim strák, sem stríddi henni fyrir
augnabliki síðan. Ég skipaði strax fyrir verkum, því
nú voru góð ráð dýr. Hún átti að leita milli lægri
ásanna, meðan ég ætlaði að komast upp á hæsta
ásinn í hinni áttinni. Við biðum ekki boðanna.
„Veifaðu til mín, ef þú sérð þær,“ kallaði ég og hljóp
af stað.
cJVonni ogcTYfanni
Við hóuðum aftur.
Fyrst lieyrðum við bergmálið í fjarska og síðan ein-
liver hljóð frá hæðunum í kring.
.,Hvað getur þetta verið?“ hvíslaði Manni.
„Það veit ég ekki“, svaraði ég. „Ætli það hafi ekki
verið refir eða kindur eða fnglar, sem við höfum vak-
ið?“
Þegar við hóuðum í þriðja sinn, heyrðum við dimmt
og langt öskur, fyrst eitt og svo annað. Það fyrra var
langt í burtu, en hitt skammt frá.
Nú var okkur nóg boðið. Við hóuðum ekki oftar.
Við kærðum okkur ekki um meira af slíku.
Það fór hrollur um okkur. Það var eins og leynd-
ardómar næturinnar væru á sveimi allt í kringum
okkur.
Við fórum inn í hellinn aftur og byrgðum hann
vel og vandlega. Síðan lögðumst við fyrir aftur.
Og nú sváfum við í einum dúr til morguns.
Ég vaknaði á undan við eitthvert þrusk skammt frá
eftir
Jón Sveinsson
Freysteinn
Gunnarsson
þýddi
En ég hafði sofið fast og var lengi að vakna.
Loksins opnaði ég augun.
Þá var orðið albjart í hellinum. Sólskinið streymdi
niður um opið á þakhvelfingunni.
Á gólfinu brann eldur, og við eldinn sat Haraldur
og sneri baki að okkur.
Á steinborðinu lá heill hlaði af smurðu brauði, og
þar hjá stóðu tveir tinbollar. Á járnteininn í veggn-
um var aftur komið stórt kjötstykki.
Ég var steinhissa á þessu öllu saman. — Nú settist
ég upp og ýtti við Manna litla til þess að vekja hann.
Hann teygði úr sér, opnaði augun og leit í kringum
sig. Hann var viðutan til að byrja með.
Nú leit Haraldur til okkar og sagði brosandi:
mer.
„Góðan daginn, útilegumenn. Hafið þið sofið vel í
nótt?“
„Já“, svöruðinn við.
„Hefurðu komið heim til okkar? Og liittirðu hana
mömmu?“ spurði Manni.