Morgunblaðið - 02.07.1974, Blaðsíða 36

36
MORGUNBLAÐIÐ, ÞRIÐJUDAGUR 2. JÚLl 1974
$ K*m<Ksr,
'£ %
mMa
Rekstrarferð
Smásaga
eftir Líneyju
Jóhannesdóttur
Sagan af Sigurði rann upp fyrir mér. Hann var
lokaður mörg ár inni í fjárhúsi og tekinn af honum
kutinn, svo hann færi sér ekki að voða. Konan með
hvíta hárið var systir hans, sú sem gætti hans í
krónni. Ég hafði aldrei skilið, að sá sem gat skorið út
annan eins kistil og mamma átti væri kallaður
ólánsmaður. En þegar ég sá hann standa þarna
ljóslifandi og stara út í bláinn, skildi ég allt í einu,
hvað ólán var. Sigurður tók ekki eftir okkur, hann
fór að ganga um gólf og raula, en hækkaði svo smám
saman röddina. Konan með hvíta hárið kom aftur
inn og rak vingjarnlega á eftir okkur eins og ekkert
hefði í skorizt. „Ég er með kaffi og steikt brauð, ef
þið getið gert ykkur það að góðu.“ Systir mín hætti
strax við skyrið, svo hún gæti drukkið meira af
kaffinu. Ég sá, að hún tók marga mola út í það og
konan samþykkti með brosi.
Dimm og gleðilaus rödd Sigurðar truflaði mig.
„Nýta sjóa, nýta, eyrum fróar gnýrinn þinn,“ söng
hann, og gólffjalirnar dúuðu undan þunga hans.
Skyldi Sigurður hafa gengið svona fram og aftur í
fjárhúskrónni og sungið? Ég hrökk upp úr hugleið-
ingum mínum og roðnaði enn einu sinni. Báðar
konurnar voru komnar inn og töluðu við systur
mína. „Við látum fylgja ykkur yfir hálsana, þið eruð
svo ung og nú fer að dimma,“ sagði hvíthærða konan.
í þetta sinn samþykktum við fúslega æsku okkar.
Eftir sólríkan dag verða haustkvöldin bitur.
Konan með hvíta hárið vafði hyrnuna vandlega um
höfuð systur minnar og lyfti henni á bak fyrir aftan
piltinn, sem tók fyrst á móti okkur. Hann átti að
fylgja okkur yfir hálsana og spretti strax úr spori.
Ég kveið fyrir langri leið heim og kvaddi konurnar
með söknuði. Þegar ég reið upp troðningana, sá ég
þær standa og horfa á eftir okkur. Bak við þær stóð
Sigurður með kutann og fyllti út í lágreistar dyr
bæjarins.
Pilturinn var kominn langt á undan mér, en við
vorum í öruggri fylgd með fullorðnum og ég undr-
aðist, að við skyldum nokkurn tíma hafa hræðzt
hálsana. Líklega voru engir draugar til eftir allt
saman.
Þessa teikn-
ingu af strák-
unum á að lita,
en áður en
það er gert
skaltu reyna
að finna á
myndinni fjóra
hlaupaskó.

£JVonni ogcTVfanni
Og nú getur það ekki gert neitt til, þó að ég segi
ykkur, hver ég er og hvar ég hef hafzt við.
í dag flyt ég burt úr hellinum.
Skilið þið nú kveðju minni til foreldra ykkar, og
segið þeim frá mér, að mér hafi þótt mjög vænt um
að geta hjálpað ykkur, þegar svona illa stóð á fyrir
ykkur. Það var ekki of mikið fyrir greiðann, sem þau
gerðu mér“.
eftir
Jón Sveinsson
Freysteinn
Gunnarsson
þýddi
Halldór svaraði brosandi:
„Já, væni minn. Það eru til útilegumenn, sem ekki
aðeins sýnast góðir menn, heldur eru það“.
„Og þú ert einn þeirra, Halldór“, sagði ég hrærður
í huga og rétti lionum höndina um leið. Ég vorkenndi
honum sárlega.
Hér þagnaði Halldór og horfði niður á grasið fyrir
fótum sér.
Við störðum á hann enn og vissum ekki, hvað við
áttum að segja.
En loks herti Manni upp hugann og sagði hikandi:
„Þú ert þá útilegumaður?“
Halldór leit raunalega til Manna og sagði:
„Já, góði minn. Ég er útilegumaður“.
Síðan leit hann aftur fram fyrir sig og var hugsi.
, „En samt varstu svona þægilegur og góður við okk-
ur“, sagði Manni.
„En hvernig stóð á því, að þú varðst útilegumaður,
Halldór?“ spurði Manni nú, og var honum mikið niðri
fyrir.
„Æ, það er raunaleg saga. Ég hef orðið valdur að
dauða manns. En ég vissi ekki, hvað ég gerði. Aldrei
datt mér í hug, að það mundi kosta mannslíf, nei. En
ég var svo dauðadrukkinn, að ég vissi ekkert, hvað ég
gerði. En það var mér að kenna samt, og þess mun ég
iðrast alla mína ævi. Og aldrei skal einn einasti dropi
af þessum bölvaða drykk koma inn fyrir mínar varir
framar. Hann einn var orsök ógæfu minnar“.
„En þá ert þú ekki vondur maður“, tók Manni fram