Morgunblaðið - 20.07.1974, Blaðsíða 28

MORGUNBLAÐIÐ, LAUGARDAGUR 20. JULI 1974
0 r> . o
ÍSW*® WÆ l o VI Wm
Afmœlisdagur Valtýs
Eftir Topelíus Zacharius
Spölkorn frá veginum stendur bóndabýli, sem ber
nafnið Heimagarður. Við rauðmáluðu girðinguna
standa tvö reynitré. í garðinum eru gróskumiklir
berjarunnar, sem laufgast snemma á vorin og á
sumrin svigna greinarnar undan þungum, safaríkum
berjaklösum. Handan við garðinn er lundur með
háum pílviðartrjám, sem bærast í hægum morgun-
blænum. Handan við lundinn er þjóðvegurinn, hand-
an við þjóðveginn er skógurinn og handan við skóg-
inn tekur við hin víða veröld.
Lystugi strúturinn
Það er engu Ifkara en þessi strútur sé alæta, því að
teiknarinn hefur raðað í hann alls konar dóti og
drasli og hann spyr um tölu þess, sem strúturinn
hefur étið.
Hinum megin við býlið er vatnið og hinum megin
við vatnið er borgin og allt um kring teygja úr sér
gulir akrar og græn tún.
íbúðarhúsið á býlinu er snyrtilegt með hvítum
gluggakörmum og skrautlegri verönd á framhlið
með tröppum niður, þar sem alltaf eru breiddir út
smátt kurlaðir einiberjakvistir. í húsinu búa
foreldrar Valtýs bróðir hans, Friðrik og systirin
Lotta, ásamt Lenu gömlu og Jónasi. í hundahúsinu
býr Karo, hesturinn Bravó í hesthúsinu Kúkkúlúkú
í hænsnahúsinu.
Valtýr er sex ára. Bráðum á hann að byrja í skóla.
Ekki kann hann enn að lesa. En hann getur margt
annað. Hann getur hoppað á öðrum fæti, staðið á
höfði, steypt sér kollhnýs, gripið bolta, rennt sér á
sleða, farið i snjókast, galað eins og hani, riðið á
háhesti, borðað smurt brauð og drukkið mjólk.
Hann getur slitið skóhælunum sínum, rifið gat á
buxurnar sínar, nuddað sundur skyrtuermarnar,
brotið diska, kastað bolta í rúður, teiknað gamla
karla á blöð og bækur föður síns, dregið bandið úr
rokknum, stigið í blómabeðin í garðinum, borðað yfir
sig af stikilsberjum og náð aftur fullri heilsu, þegar
hann er búinn að fá réttláta refsinsu.
Annars er hann bezti drengur. Hann er bara fljót
ur að gleyma þvi, sem pabbi hans og mamma hafa
sagt. Þess vegna fer oft illa.
Fagran sumarmorgun sat móðir hans á
rúmstokknum hjá honum, þegar hann vaknaði. Hún
kyssti hann og sagði: „1 dag er 20. júlí. Guð blessi
þig, drengurinn minn“.
Svo kom faðir hans líka og kyssti hann. Friðrik og
Lotta voru komin á fætur og Lena og Jónas komu í
dyragættina og öll voru þau glöð á svipinn. Karó
dillaði rófunni, Bravó hneggjaði á stallinum og
Kúkkúlúkú hélt þrumuræðu við hænsnagirðinguna.
Hann hélt alltaf sömu ræðuna, en það gerði ekkert.
Hann vildi bara votta virðingu sína.
Valtýr neri stírurnar úr augunum og hló. Hann
vissi vel hvað til stóð. Það var afmælisdagurinn hans
í dag. Hann var kominn fram úr rúminu í einu stökki
og fór að leita að fötunum sínum. Þeim hafði hann
fleygt á víð og dreif kvöldið áður, því hann var mesti
draslari. Það var tilgangslaust að brýna það fyrir
honum að brjóta saman fötin sín og leggja þau á
stólinn.
ANNA FRÁ STÓRUBORG - saga frá sextándu öld Tríuítá
og mest laut það að íþróttum og líkamsæfingum, enda varð
hann brátt fríður og fagurlimaður, sterkur og stæltur og
ofurhugi hinn mesti. Hann vílaði ekki fyrir sér að vaða
beint út í brimið, þegar það var sem trylltast við sandana
fram undan bænum, standa þar föstum fótum, óstuddur,
og láta ölduhrönnina og útsogið belja um herðarnar á sér,
og í fjöllunum kleif hann þar upp og ofan, sem öðrum þótti
ófært.
Hvar sem hann fór og hvað sem hann hafðist að, hvíldu
jafnan augu húsmóðurinnar á honum. Ætíð léku bros um
andlit hennar, þegar hún sá hann gera eitthvað aðdáunar-
vert. Oft fölnaði hún upp, þegar hún sá hann hafa einhver
glæfrabrögðin fyrir stafni, og ef hann var ekki heima við
bæinn, var hún jafnan kvíðandi og áhyggjufull um hann.
Stundum sendi hún þá mann frá verki til að sækja hann
og segja honum að koma heim að bænum. Það eina, sem
Hjalti hafði af ófrelsi að segja, var, að húsmóðir hans mátti
aldrei til lengdar af honum sjá. Hún var hrædd um, að of-
dirfska hans kynni að verða honum að voða.
En heimilisfólkinu varð þetta stóra eftirlætisbarn hrein
og bein plága. Við taumlaust írelsi varð ofmetnaður hans
einnig tamnlaus. Alla daga gekk hann iðjulaus eins og logi
yfir akur, og þakkarvert var það, þegar vinnandi fólk mátti
hafa frið fyrir honum. En það var ekki því að heilsa. Eink-
um voru það vinnumennirnir, sem urðu fyrir barðinu á
honum. Hann vildi fá þá til að glíma við sig, og ef þeir
vildu það ekki, flaug hann á þá og stríddi þeim og storkaði
á allar lundir, þar til þeir reiddust og jusu yfir hann skömm-
um eða fóru jafnvel illa með hann. Aldrei sagði hann önnu
eftir þeim eða kærði þá fyrir henni, og virtu þeir hann meira
fyrir það. En kæmist hún samt að því, að Hjalti hefði verið
hart leikinn, var henni jafnan að mæta. Miklu sjaldnar urðu
vinnukonurnar fyrir áreitni hans. Hvort sem það var af
umhyggju fyrir þeim eða honum, eða hvoru tveggja, þoldi
húsmóðirin aldrei, að hann gerði sér dælt við þær.
Hjalti sá það vel, að hann var illa liðinn á heimilinu, bæði
meðal kvenna og karla. Hann vissi vel, að öfund réð þar
miklu. Hann vissi vel, að þetta fólk, sem vann baki brotnu
frá morgni til kvölds, gat ekki urmað honum þess að leika
sér og ganga iðjulaus. Hann heyrði það tala um, að dálætið
á honum hefði blindað svo húsmóðurina, að hún sæi hvorki,
hvað sómi hennar væri né honum fyrir beztu. Hann eldist
upp til að verða landeyða og gott ef ekki landhlaupari og
óknyttamaður. Hvað mundi úr honum verða, þegar hann
nyti ekki önnu að lengur?
Þessi ummæli og önnur því um lík sámuðu Hjalta, og
— Þér verðið að taka
þennan, — ég næ honum
ekki af....
— Þetta er skárra í
kvöld.... eggin og
tómatarnir eru þá ný....
Hey, viljið þið ekki
rúlla yfir það fyrir
mig... þá spara ég 50
kr. í pressun....
— Vegna óheppni
meistarans verður
helmingur miðaverðsins
endurgreiddur....