Morgunblaðið - 01.08.1974, Page 28

28 MORGUNBLAÐIÐ, FIMMTUDAGUR 1. ÁGUST 1974

t %
Fyrsta bréfið
Smásögur eftir
Rudyard Kipling
Þýðandi
Ingibjörg Jónsdóttir
Og aðkomumaðurinn sagði „Uhumm“, því að hann
var af Téwara-ættbálknum.
„Asnakjálki,“ sagði Taffí og spyrnti við fæti, þvi að
nú sá hún stóra karfatorfu, sem óð upp fljótið, en
pabbi hennar gat ekki notað spjótið.
„Láttu þér eldra fólk í friði við verkin,“ sagði
Tégúmaí, sem var svo önnum kafinn, að hann gaf sér
ekki tóm til að líta um öxl.
„Ég er engan að ónáða,“ sagði Taffí. „Ég vil láta
hann hlýða mér, en hann skilur mig ekki.“
„Láttu mig í friði,“ sagði Tegúmaí og hélt áfram að
tosa í dádýrssinina með munninn fullan af þráðum.
Aðkomumaðurinn — sem var sannur Téwara —
settist á grasið og Taffí sýndi honum, hvað pabbi
hennar var að gera.
„Þetta er mjög dásamlegt barn,“ hugsaði aðkomu-
maðurinn. „Hún stappar niður fótunum og grettir
sig. Hún hlýtur að vera dóttir þessa göfuga höfð-
HÖGNI HREKKVÍSI

j Það er síminn til þín
ingja, sem er svo voldugur, að hann lítur ekki við
mér.“
Hann brosti enn kurteislegar en fyrr.
„Éarðu til mömmu," sagði Taffí, því að þú hefur
lengri fætur en ég og þú sekkur ekkiíbjóramýrina
og biddu hana um hitt spjótið hans pabba — það með
svarta handfanginu, sem hangir yfir eldstónni."
Aðkomumaðurinn (og hann var af Téwara-
ættinni) hugsaði:„Þetta er mjög dásamlegt barn.
Hún baðar út öllum öngum og hrópar að mér, en ég
skil ekki orð, sem hún segir. Ef ég hlýði henni ekki,
óttast ég, að hinn stolti höfðingi, Maðurinn—sem—
lítur—ekki—við—gestum, verði reiður.“
Hann reis á fætur og tók stóra flögu af birkiberki
og rétt Taffi. Þetta gerði hann, mín heittelskuðu, til
að sýna, að hjarta sitt væri hvítt sem birkibörkur og
hann vildi ekkert illt gera. En Taffí skildi hann ekki
fullkomlega.
„Ó,“ sagði hún. „Nú skil ég! Þú vilt fá að vita, hvar
mamma á heima. Ég kann ekki að skrifa, en ég get
teiknað, ef ég hef eitthvað oddhvasst. Lánaðu mér
hákarlstönnina í hálsfestiuni þinni."
Aðkomumaðurinn (og hann var af Téwana-
ættinni) svaraði engu, svo að Taffí rétti upp litlu
höndina sína og togaði í fallegu perluna og fræga og
hákarlstannar hálsfestina, sem hann hafði um
hálsinn.
Aðkomumaðurinn (og hann var af Téwana-
ættinni) hugsaði: „Þetta er mjög, mjög, mjög dásam-
legt b.irn. Hákarlstönnin í hálsmeni mínu er töfra
hákarlstönn og mér var sagt, að snerti einhver hana í
leyfisleysi myndi hann tútna út eða springa, en þetta
barn hvorki tútnar út né springur og þessi mikils-
metni höfðingi, Maðurinn—sem—hugsar—aðeins—
um—eigin—mál, sem ekki hefur enn virt mig viðlits,
virðist ekki óttast, að hún tútni út eða springi. Ég
verð að vera kurteisari.“
Og hann lét Taffí fá hákarlstönnina og hún lagðist
á magann og kreppti undir sig fæturna eins og sumir
gera, þegar þeir vilja teikna myndir og hún sagði:
„Nú ætla ég að teikna fallegar myndir handa þér.
Þú mátt gægjast yfir öxlina á mér, en þú mátt ekki
hrista mig. Fyrst teikna ég pabba að veiðum. Þetta
er ekki mjög líkt honum, en ég teikna hann með
brotið spjót, svo að mamma þekki hann. Nú teikna ég
hitt spjótið hans, það með svarta skaftinu. Það lítur
út fyrir, að það hafi rekizt á kaf í bakið á pabba, en
ANNA FRÁ STÓRUBORO - saga frá sextándu öld
eftirJón
Trausta.
ffle& mof gu nkcif f Inu
— Jæja ÓIi minn, — nú
skaltu vekja pabba....
— Og þetta er fyrsti
Ijósastaurinn
minn...(???)
4^
- ifV
Bl'
bróðurinn. Einhvem tíma yrði hxm að standa fyrir máli
sinu við hann. Frostað gscti því orðið, en ekki hjá því komizt.
Slíkum áhyggjum vildi hún ekki hlaða á Hjalta, meðan
hjá því yrði komizt.
Eilt kvöld sat Hjalli í svefnloftinu hjá herni og skar
lit rúmfjöl úr harðri og valinni rauðeik.
Börnin sváfu bæði, en Anna sat enn þá undir yngra barn-
inu.
„Lofaðu mcr að sjá, hvernig þér gengur,“ mælti Anna.
„Ertu kominn langt.?“
Hjalti færði sig með fjölina til hennar og settist þar á kistil.
,.Mér gengur ósköp seint," sagði hann.
„Kærðu þig ekkert um að flýta þér. Það er mest um vert,
að verkið verði fallegt."
„Já, það er satt. Ég er líka alltaf að hugsa um þetta dag
og nótt og velta því fyrir mér, hvernig það eigi að vera.“
,.Og hvernig hefirðu hugsað þér það?“
„Það er svo skammt á veg komið enn þá, að ég er hræddur
um. að ég gcti ekki gert þér það skiljanlegt.“
„Keyndu."
„Með báðum brúnunum eiga að liggja strengir með banda-
ieiri. En ég veit ekkert, hvað ég á að setja í þá. Það verða
að vcra einhver falleg vers. Þú verður að hjálpa mér til að
volja }iau.“
Anna brosti.
„Þú verður að yrkja þau sjálfur."
Hjalti leit á hana stórum augum.
„Það get ég ekki. Ég hefi aldrei reynt að yrkja.“
„Reyndu það. Ég trúi því illa, að augim þín fögru séu ekki
skáldaugu. Og mér þætd helmingi vænna um fjölina, ef
versin á henni væru eftír sjálfan þig. Og þá geturðu líka
haft þau mátulega löng.“
Hjalti roðnaði ofurhtið.
„Ég sker í kringum böndin og læt þau svo bíða fyrst um
sinn.“
„Já, gerðu það.“
„Svo verða þrír reitir með rósasveigum umhverfis. 1 mið-
reitnum verður María með barnið. Sko, hann er það eina,
sem dálítið lag er komið á hjá mér.“
„Já, það þekkist vel. Ég er María, og barnið er Mangi litli.“
„Nei, Anna,“ mælti Hjalti og blóðroðnaði.
Anna tók um höfuð hans og hallaði því upp að sér og
barninu.
„Vcrtu ekki feiminn, elskan mín. Mörg hundruð Maríu-
myndir eru til, og engin þeirra líkist annarri. Það er ekki
von, þvi að hver þeirra um sig líkist þeirri stúlku, sem lista-
maðurinn hefir haft í huga, þegar hann gerði myndina. Og
ég veit, að engin stúlka er í þínum huga, nema ég. Það sýnir
líka myndin."
— Við ætlum að heim-
sækja mömmu....